Mijn voorlopige concerthoogtepunt van 2020: Zakk Sabbath, de coverband van oermens Zakk Wylde, afgelopen zondag in de Amsterdamse Melkweg. Volledig weggeblazen door de langste gitaarsolo's die ik ooit heb gehoord. En wát voor solo's! Vergeleken met übershredder Zakk maakt Walter Trout new age-muziek. Een avond om nooit te vergeten, ook al vanwege de balkonscène. (N.B. uitverkocht huis, plek bij de bar, dus betere foto's maken was geen optie)
Harry Slinger die het in AVRO's TopPop heeft over 'bikkelharde confrontatie' en daarbij dit gebaar maakt. Meesterlijk. Het jaar is 1980.
Mijn kleine, nee gróte held. Hoog tijd dat ik daar weer eens een fotootje van plaats.
Veertig - ja: VEERTIG! - jaar geleden zag ik ze voor het eerst, in het voorprogramma van de Ramones. En afgelopen zaterdag voor de zoveelste keer. Onverwoestbaar, de U.K. Subs van punkveteraan Charlie Harper (75). Pogoën doe ik alleen niet meer. Veel te bang dat ik m'n telefoon verlies - en m'n bankpasjes.
Op de kop af 58 jaar geleden: weekbladcover met, van links naar rechts, de zangeressen Willeke Alberti, Daisy Bell, Anneke Grönloh, Ria Valk en Shirley Zwerus.
Unfair spel in de match tussen Blauw-Wit en Haarlem (1947).
Wat nou storm? In het verleden heeft het ook weleens gewaaid, zoals deze foto van Bobby Charlton bewijst.
Ter gelegenheid van de (inmiddels afgelaste) wedstrijd FC Utrecht - Ajax: een hoogstaand duel tussen Marco van Basten en Jan Wouters. De foto is van mijn goede collega Michael Kooren.
Fortuna '54-uit, altijd gezellig. Zoals blijkt uit dit samenzijn van Ajax-verdediger Velibor Vasovic en een benevelde Teddyboy. Het is mei '68.
En dan kom je in de krochten van het internet ineens het affiche tegen van het allereerste punkconcert dat je ooit hebt bezocht. Ivy Green, met in het voorprogramma Jesus and the Gospelfuckers, op 23 november 1979. Met Fred Schrijber (de broer van de latere freefighter Bob) als Jesus. Ik zie 'm nóg out gaan op het podium, vermoedelijk vanwege het consumeren van een grote hoeveelheid drank en dope. Legendarisch.
Raar maar haar. Dit is John Dempsey, die voor Fulham, Chelsea, Philadelphia Fury en Dundalk speelde. Had geen goeie schaarbeweging in huis.
Ik weet het, ik zou het niet meer doen. Maar ja, je bent verzamelaar en als je dan ook nog eens - op Spotify - een extreem goed concert voorbij hoort komen... Dit, mensen, is waarschijnlijk het beste live album van Deep Purple uit de Morse-periode (en zéker uit de Morse/Airey-periode!) en het heeft me er al toe verleid te zeggen dat deze collectie zowaar richting Made in Japan kruipt. Zo, nu in de kast zetten en er via Spotify nog maar een keer naar luisteren (ja, ook dát is idioot...).
Het spijt me, maar ik kan hier echt om grinniken.
André Hazes (de echte) en Ben Cramer in café De Krommerdt te Amsterdam-West, begin jaren '70. Mooie tijden.
In het Engelse Barnsley fotografeerde ik vorig jaar deze drie dames, puur vanwege hun identieke kapsels. Ik moest er onmiddellijk aan terugdenken toen ik de poster van de film Bombshell zag...
Die keer in 2010 te Kentucky dat ik dineerde met de grote baas van het whiskeymerk Maker's Mark (links, buiten beeld) en dat ik zei dat ik wel trek had in een glas Jack Daniel's. Iedereen over de zeik, want dat was me toch een ongehoorde brutaliteit! Jammer overigens dat ik geen idee meer heb wie mijn tafeldame was...
"Maar kóm je nou nog weleens ergens?" bent u natuurlijk geneigd te vragen. Het antwoord luidt ja, want ziet: afgelopen donderdag nog was ik in de opnamestudio van Hessel van der Kooij op Terschelling, om daar te praten over zijn afscheidsconcert in het Rotterdamse sportpaleis Ahoy, op 14 maart aanstaande. Dochter Tess was gelukkig ook van de partij.
Londen, Engeland, april 2016. Zomaar een leuke meid die bereid was even voor me te poseren.
Niet hun allerbeste jaar, 1978. Desondanks zagen Keith en Ronnie er gewoon nog steeds übercool uit. Vooral Keith.
Roger Glover, pre-Deep Purple, in de formatie Episode Six.
Blijk ik geheel onbewust ooit een iconische filmscène te hebben gekopieerd. Boven: Loretta Young en Una Merkel in Midnight Mary (1933), onder: twee oogverblindende meiden op een stoep ergens in het centrum van Liverpool (2009).
Wie bewaart die heeft nog wat. Zoals een programmaboekje van Ajax-PSV uit 1984. Met daarin dit opvallende stukje. Dat wil zeggen: nu opvallend. Toen totaal niet.
Uriah Heep-toetsenman Phil Lanzon heeft wegens familie-omstandigheden de huidige toer moeten verlaten. En wie bel je dan als invaller? Juist.