| |
Het opvallende horecanieuws meldt de bijna 66-jarige
Braakhekke in de nieuwe uitgave van Misset Horeca.
"Ik ga de zaak overdragen. Ik gun het de jongens met
wie ik dit heb opgebouwd. Ik ga niet voor de poet. Ik
denk aan een soort management buy-out, waarbij de
zaak na een jaar of vijf van hen is," aldus Braakhekke.
Een van de mensen met wie die buy-out geëffectueerd
zou kunnen gaan worden, is Braakhekke's huidige chef-kok.
Geloof het of niet: die heet Lex Kok.
De man links op de foto heeft helemaal niets met deze
ontwikkelingen te maken en is ook totaal geen chef-kok.
Wel maakt hij er altijd weer een potje van.
| |
03/31/2007
03/30/2007
Bloemlezing (11) Als het begint te regenen, staat het lijk op
“Aangenaam: De Cock, met cee-ooo-cee-kaa,” zegt de man met de regenjas en het geruite hoedje, maar omdat hij dat doet met de tongval van Aad Mansveld, komt het niet overtuigend over. De snor maakt het nog ongeloofwaardiger. Nee, de meesterspeurder die mij in café Heffer in de Oudebrugsteeg de hand drukt, wordt overduidelijk niet door Piet Römer vertolkt. Deze De Cock heet voor de burgerlijke stand Arie Blom en is een gepensioneerde trambestuurder uit Den Haag. Helemaal gek van Baantjer, dat wel. “Ik lees die boeken al veertig jaar. Ook weet ik alles van oud Amsterdam. Ik ben verzot op die stad. Zou er dolgraag willen wonen, maar ik krijg m’n vrouw niet mee. De kleinkinderen, hè: er is voor een vrouw geen sterkere lijm dan dat.” De 61-jarige Blom heeft echter een aardig alternatief gevonden: zo’n vier, vijf, soms zes dagen per week is hij in Mokum om voor evenementenbureau Van Aemstel groepen belangstellenden door de stad te loodsen, langs plekken waar de boeven uit de Baantjer-reeks dood en verderf hebben gezaaid. “Machtig mooi om te doen.”
De Cock sleurt zijn gezelschap, vandaag acht Leidse vriendinnen die een vrijgezellenfuif vieren, op huurfietsen mee. “Acht stuks!” roept De Cock dan ook, als hij de fietsenstalling aan het Damrak betreedt. Aan zijn broek bungelt een set klassieke handboeien. Buiten verkoopt een Surinaamse dealer coke, met cee-ooo-kaa-eee. Kennelijk druipt de arrestatiebevoegdheid er bij Arie niet van af.
De Cock en de negen meiden, van wie twee hoogzwanger, trotseren het akelig drukke zaterdagmiddagverkeer en karren naar de Schreierstoren. Daar klikt De Cock voor het eerst zijn goochelkoffertje met opschrift ‘Technische Recherche’ open. Hij haalt er een geplastificeerde boekcover uit en begint geestdriftig te vertellen over ‘De Cock en de dood van een clown’. De clou laat hij evenwel ongemoeid. “Als ik die ga verklappen, schiet die Baantjer me dood.”
Vervolgens zet het lint giebelende vriendinnen (“Kijk, hoeren!”), met aan het hoofd de man met het geruite hoedje, via de Geldersekade koers naar de Zuiderkerk. Daar wacht het serieuze werk: een vers lijk! Zo vers, dat het nog kucht. De Cock, die weet dat we hier te maken hebben met het lijdend voorwerp uit ‘De Cock en het lijk aan de kerkmuur’, geeft Leidse Lisette opdracht het stoffelijk overschot af te tekenen met krijt uit zijn koffertje. Vol vuur verhaalt De Cock ondertussen over de onfortuinlijke Jopie Stuff, die plakken hasj achterover drukte en dat met de dood moest bekopen. Het lijk kijkt ondertussen op z’n horloge: vlak achter De Cock zit nóg een groep, die wordt rondgeleid door een oud-wijkagent. “En het was verschrikkelijk,” declameert De Cock, “want in het boek staat dat het lijk naar urine stonk!”
“Ja, dat rook ik!” beaamt Lisette.
“Echt?” vraagt het lijk bezorgd.
Dan begint het te regenen. Het lijk staat op en zoekt beschutting. De Cock gaat echter onverdroten voort. Er is nog meer te doen. Wegwezen, De Cock! Als een moderne rattenvanger van Hamelen sleurt hij de sliert vrouwen via het Rusland over de Oudezijds Voorburgwal. Op de Dam fietst De Cock door rood. “Ik heb eens een 71-jarige vrouw uit Zevenaar erbij gehad,” zegt de speurneus in sappig Haags. “Die stapte bij elke brug af, vond het veel te eng allemaal. Die had haar leven lang alleen maar in het dorp gefietst.”
Op de hoek Bloemgracht/Tweede Egelantiersdwarsstraat verordonneert De Cock de dames hun huurfietsen tegen de brug te kwakken. Opgewonden turen de meiden in het inktzwarte water, maar een lijk laat zich daar niet zien. Is ook helemaal niet de bedoeling. “Zien jullie dan niet waar we hier staan?” vraagt De Cock, met gespeelde wanhoop. Hij vraagt de dames de tune van de televisieserie te neuriën en loopt dan zelf een paar keer over de brug. Inderdaad, met enige fantasie doet dat tafereeltje denken aan de leader van de televisieserie. “Jullie willen hier toch zeker wel een foto maken?”
Naar café Lowietje dan, in de Derde Goudsbloemdwarsstraat. “Jaaa…” anticipeert De Cock, “nu denken jullie natuurlijk: er staan hier helemaal geen hoeren! Televisie dames, je wordt belazerd waar je bij staat. Wat je op tv ziet, zijn modelletjes in een decor van bordkarton. Het politiebureau bevindt zich in de Blankenstraat, dat is helemaal in Oost. En die De Cock op tv maar vanuit z’n werk naar deze kroeg lopen, dat is verdorie een wandeling van anderhalf uur!”
Binnen in het bruine café gaat de reisleider op de hoek van de bar zitten, in diep gepeins verzonken. Het blijkt een nieuw fotomomentje. “Ja dames, op deze plek krijgt De Cock in de serie altijd zijn briljante invallen. Overigens: de consumpties zijn niet bij de prijs van de rondleiding inbegrepen.”
Sinds 2004 zit Arie Blom in de jas van brigadier De Cock en dat kledingstuk bevalt hem prima. Hem wel. Een enkel ander niet. “Ik kwam hier een keer binnen, zat er een man daar bij het raam, met zijn rug naar me toe. Dus ik zo van: ‘Goedemiddag, mijn naam is De Cock, met cee-ooo-cee-kaa.’ Draaide die man zich om, was het Piet Römer! En hij kon er niet om lachen. ‘Zo, plagiaatpleger!’ zei ie. ‘Kan ik effe met je afrekenen?’ Nou, toen ben ik maar even naar het toilet gegaan…”
(uit: Metro, 18 mei 2006)
03/29/2007
03/23/2007
Pausa pranzo
Ben tot en met 29 maart voor een paar journalistieke klussen in Italië. Arrivederci!
03/22/2007
HET! ACHT! UUR! JOURNAAL! MET! PHILIP! FRERIKS!
“Goedenavond. Premier Trony… Tony Blair heeft verklaard dat er in Iran toch géén… eh… heeft verklaard dat er in Irák toch geen massage… of, eh… mas-sa-ver-nie-ti-gings-wapens zijn gevonden. De vermeende aanwijzingen… aanwézigheid van zulke wapens was destijds voor Groot-Brittannië en de Verenigde Straten, pardon, Staten aanleiding om het land binnen te vallen. En nu… zijn ze er… dus níet.
In het centrum van de Spaanse hoofdstad Madrid is gisteravond een zure… zware bom ontploft. De politie houdt de Bosnische… excuses… Baskische afscheidingsbeweging ETA verantwoordelijk en stelt een onderzoek in.
Het noorden van de Amerikaanse stad, pardon de Amerikaanse staat Californië wordt al dagenlang geteisterd door hevige brosbanden… eh… door hevige bósbranden. De brand zegt weer… De brandweer zegt het vuur voorlopig nog niet onder controle te hebben.
Het graat… Het gaat niet goed met de garnalenvisserij in ons land. Tijdens een congres over het vangstscrotum… het vangstquotum – neemt u mij niet kwalijk, dat was een sliptong… slip of the tongue, pardon – tijdens een congres over het vangstquotum uitte de bedrijfstak ernstige kritiek op de nieuwe richtlijnen van het mysterie… het ministerie van Landbouw en Visserij aangaande het gebruik van netten met grotere mazen. De vissers prikken… De vissers píkken het niet en kondigen hárrrrde maatregelen aan.
Méér geld voor béter onderwijs! Dat is korten op de boodschap… korte boodschap… herstel… Dat is in het kort de boodschap – zó moest het dus – de boodschap die staatssecretaris, eh, Dijksma van Onderwijs in petto had tijdens het regenten… recénte debat in de Tweede Kamer. Onderzoek heeft aangetoond dat de kwali… eh… teit van het basisover… de kwaliteit van het basisónderwijs – excuses – dusdanig laag is dat kinderen tegenover… tegen… dat kinderen tegenwóórdig niet eens meer in staat zijn om behoren… naar behoren in staat zijn tot zoiets simpels als het futloos… nee… niet in staat zijn om naar behoren zoiets simpels uit te voeren als het fóutloos voorlezen van een stuk tekst!
Pffff…
Het weer nu, met Gerrit Hiemstra..."
03/21/2007
R*ckv*rd*mm*!!
De volgende Top 20 zal er dus wel niet te horen zijn: 1. SYMPATHY FOR THE DEVIL – Rolling Stones 2. ANAL RAPE OF THE VIRGIN MARY – Typhus 3. DEATH TO JESUS - Deicide 4. ANTICHRIST SUPERSTAR – Marilyn Manson 5. WAR AGAINST CHRIST - Venom 6. JUDAS BE MY GUIDE – Iron Maiden 7. SKELETON CHRIST - Slayer 8. KISS THE DEMON – Mercyful Fate 9. SATAN MY MASTER – Bathory 10. BLASPHEMY – Morbid Angel 11. THE HANGED PRIEST – Mütiilation 12. SEX WITH SATAN - Piledriver 13. STONE COLD JESUS – Overkill 14. DETHRONE THE SON OF GOD – Havohej 15. TORMENTOR OF CHRISTIAN SOULS – Dimmu Borgir 16. BLOOD OF CHRISTIANS ON MY SWORD - Graveland 17. THE RAPE AND RUIN OF ANGELS – Cradle Of Filth 18. FISTFUCKING GOD’S PLANET – Marduk 19. DRINKING WITH THE DEVIL - Rainbow 20. GOTT IST TOT (ANTICHRIST WAR MIX) – Impaled Nazarene |
03/20/2007
Bloemlezing (10) Cruijffje in Amerika
Op 25 april a.s. viert de beroemdste Amsterdammer aller tijden zijn zestigste verjaardag. Ik heb het dan natuurlijk niet over Dries Roelvink, maar over Johan Cruijff. Nu al zijn de heren media bezig om die nakende gebeurtenis zo goed mogelijk uit te buiten. In zijn column in Voetbal International waarschuwde Johan Derksen onlangs dat het Cruijff-boek dat hijzelf op de markt gaat brengen het ‘enige echte’ zal zijn - en met medewerkers als Frits Barend, Jaap de Groot en historicus Matty Verkamman ben ik geneigd hem te geloven. Maar dat zal niet kunnen voorkomen dat er straks een berg aan andersoortige specials en bijlagen verschijnt – want Cruijff scoort nog steeds. Bert Hiddema zorgde al voor een update van zijn boek ‘Cruijff! Van Jopie tot Johan’, er schijnt een vergelijkende studie tussen Cruijff en Beckenbauer in de maak te zijn en Pieter van Os, redacteur van De Groene Amsterdammer, werkt aan een verhaal over de Amerikaanse jaren van Cruijff.
Stop! Hier kan ik een tackle inzetten. Dit heb ik zelf tien jaar geleden al eens gedaan, toen de goede man (Cruijff, niet Van Os) 50 werd. Voor een prachtige special van (toen nog) uitgeverij VNU reisde ik een week lang door de Verenigde Staten, om het spoor te volgen van ‘Cruijffje in Amerika’. Ik belandde zodoende op de 39ste verdieping van het First Inter State World Center, de hoogste wolkenkrabber van LA (te zien in de leader van ‘The Bold And The Beautiful’). Daar hield Alan I. Rothenberg kantoor, de man die ooit als voorzitter en mede-eigenaar van de LA Aztecs verantwoordelijk was voor de komst van Jopie naar Californië. Twintig jaar na dato was hij nog altijd dolenthousiast. “Zijn debuut tegen de Rochester Lancers was onvergetelijk. Hij kwam aan na een vlucht van twintig uur, ging een uurtje slapen, kleedde zich om en liep het veld in, alsof er niks aan de hand was. Ik stelde me er eerlijk gezegd helemaal niets van voor, but it was incredible! Hij scoorde twee keer, bereidde een derde goal voor en als onze spelers goed genoeg waren geweest, had er zelfs nog méér in gezeten. In de tweede helft is ie buiten de ploeg gelaten; hij hoefde zich toch niet meer te bewijzen.” Helaas moesten Rothenberg en de zijnen de club verkopen aan ‘een stel Mexicanen’, nadat ze in financiële problemen waren geraakt. En die Mexicanen hadden geen trek in ‘die lastige Cruijff’, dus diens contract werd doorverkocht aan de Washington Diplomats. Jammer, want Rothenberg en Cruijff hadden bepaald geen geijkte voorzitter/speler-relatie. “Hij is vaak met de hele familie bij ons thuis wezen eten. I still see Jordi tumbling in our backyard! Voor het WK van ’94 hebben we dan ook nog even geprobeerd hem terug te halen, als coach van het Amerikaanse team. Maar hij was te duur. Veel te duur.”
In het zonovergoten Kissimmee, Florida, ontmoette ik op diezelfde trip Thomas Rongen, een voormalige amateurvoetballer van AFC die als jong broekie de oversteek waagde en het in de States helemaal heeft gemaakt (hij woont en werkt er nog steeds). Rongen speelde zowel bij de Aztecs als bij de Diplomats met zijn jeugdidool. Sterker: hij werd er diens aangenomen zoon! “Danny maakte zich zorgen om me. ‘Thomas, wat zie je er slecht uit, kom effe bij ons een biefstukkie eten.’ Daar begon het mee. En toen we naar Washington verhuisden, heb ik zes maanden bij de familie Cruijff gewoond, als hun vierde kind. Stiekem ’s nachts het huis uit sluipen, dat werk. Onze buurman was Robert McNamara, een van de vice-presidenten van Amerika. Bij hem gingen we zwemmen, want Johan had zelf geen zwembad.” Wat hij wel had, was kennis van zaken. Rongen: “Toen hij er net een paar dagen woonde, heeft ie een keer een taxichauffeur verteld hoe die de snelste weg naar huis kon nemen. ‘I’ve got another short cut’, zei Johan steeds. En die vent maar roepen: ‘Ik woon hier al twintig jaar, ik zal het toch wel weten?’ Maar Johan had gelijk: zijn route was inderdaad de snelste!”
Iets noordelijker, in New York, prikte ik een vorkje met Jim Trecker, de voormalige pr-man van de Washington Diplomats. Ook van hem ontving ik louter waarderende woorden voor de man die als ‘YO-hahn CROYF’ in de zogeheten pronunciation guide van de Dips stond. “Ik durf te beweren dat de verslaggevers in Washington na de periode Cruijff meer van voetbal begrepen dan daarvoor. En de man sprak fantastisch Engels, nou dat kan Pele vandaag de dag nóg niet!” Trecker vertelde ook hoe Cruijff op het veld van het Robert F. Kennedy-stadion bezig was met gehandicapte kinderen. “Uúúúren probeerde ie ze langs een paar pilonnen te laten dribbelen. En dan hebben we het dus over kneusjes die amper konden lópen. Ik kreeg tranen in m’n ogen toen ik het zag. En daarom haal ik ook altijd mijn schouders op als ik weer eens lees hoe lastig ‘die geldwolf’ wel niet is. Want ik heb die middag in Washington de échte Johan Cruijff gezien.”
(uit: Metro, 7 maart 2007)
03/19/2007
Bloemlezing (9) Sintia wil aangepakt worden
Voordat ik porno-actrice Sintia Stone ga ontmoeten, koop ik een rol pepermunt. Niet om die op een strategische plek te verstoppen, maar gewoon omdat ik tegenover een blonde jongedame graag een zo fris mogelijke adem heb…
Wellicht is het niet bij iedereen bekend, maar naast de X-Factor raast er momenteel nóg een groots opgezette talentenshow door ons land. Gebaseerd op het kijkcijferkanon Holland’s Next Topmodel is dat NextPornDiva, een internetwedstrijd waarin vijf meiden in vijftien verschillende speelronden uitmaken wie de grootste pornoster van het land wordt. En aangezien de dames momenteel al aan ronde veertien toe zijn (een gangbang, die volgens producent Erocasting ‘heel wat voeten in de aarde heeft’), kunnen de moraalridders van CDA en ChristenUnie deze verderfelijke competitie niet meer tegenhouden!
Een van de deelneemsters aan NextPornDiva, waarin meer scheve schaatsen worden gereden dan in Dancing on Ice, is de Amsterdamse Sintia Stone. Geboren in de Bijlmer (op 17 juni 1982), opgegroeid in Betondorp en tot volle wasdom gekomen in Slotermeer. “Op m’n veertiende… nee, wacht effe… op m’n zéstiende ben ik bij Teasers op het Damrak gaan werken. Lekker in hotpants op de bar dansen en zo. Maar ik wilde méér. Strippen, paaldansen… Zo kwam ik op het Thorbeckeplein terecht – en later ook in de Blue Bell en La Vie En Proost, op de Wallen. In die laatste tent werden pornofilms vertoond en dat vond ik eigenlijk wel leuk om te zien. Dus toen een vaste klant, met wie ik regelmatig aan de bubbels zat, me vroeg of ik niet zélf eens in zoiets zou willen spelen, ben ik naar Hongarije gegaan voor een girl/girl/boy-film. ‘Anal Mermaid’ heette die geloof ik. M’n moeder zei dat ik gek was, maar ja, ik zag er wel toekomst in. Ik ben van mezelf namelijk heel erg exo.. exi… Sorry, ik ben niet zo goed met woorden.”
Exhibitionistische Sintia kreeg in Hongarije de smaak te pakken. En besloot verder te gaan. “Ik ben geen meisje dat op kantoor moet zitten.” Met de zegen van haar moeder vertrok ze naar Praag, de pornohoofdstad van Europa. “Ik werd gevraagd door Gazzman, dat is een producent. Of, eh, een regisseur. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat het verschil is. Maar goed, voor een zacht prijsje heb ik daar toen twee films door elkaar opgenomen. De ene heette ‘Pussy Worship’ en de andere… God, hoe heette die andere nou ook alweer? ‘Penetrate Me’ of zoiets.”
Na ‘Penetrate Me’ lonkte Amerika. Om de maand ging Sintia naar het Wilde Westen, waar zeven dagen per week opnamen werden gemaakt. “En het gaat er daar bruut en hard aan toe hoor! Jongens als Eric Everhard en John Strong weten van aanpakken. Maar dat vind ik wel lekker, want zo ben ik zelf ook. Ik hou niet van dat slappe, softe gedoe.” Haar reputatie als ‘meisje dat een hoop kan hebben’ was stijgende, zodat een ontmoeting met de Italiaanse acteur Rocco Siffredi, de grootste sloper uit het vak, nog slechts een kwestie van tijd was. “Ik vond het gewéldig toen ik hoorde dat ik met hem mocht filmen. Eíndelijk, dacht ik bij mezelf. Ik heb met hem ‘Fashionistas II’ en ‘Fashionistas III’ opgenomen. Ik hoop dat je weet hoe je dat schrijft, want zelf heb ik geen idee. Tja, Rocco… Dat waren knalharde scènes, met heel veel slaan. Ik heb ‘m daarbij een keer zó hard in z’n gezicht geslagen, dat z’n contactlenzen eruit vlogen, haha. Ik speelde een non in die film.”
Meer onthullingen van de set: “Ik moest een DP (Double Penetration – red.) doen met Rocco en de andere hoofdrolspeler, Nacho. En daar was ik best wel benauwd voor, want die van Nacho is dus écht heel erg groot en dik… En de regisseur bepaalt wie wáárin gaat, dus ik zat eigenlijk te trillen van angst.” Over de activiteiten aan de achterdeur: “Dat is een kwestie van bijhouden. Als je het een tijdje niet doet, gaat het een volgende keer weer pijn doen. Blijven oefenen dus. Ter voorbereiding slik ik een dag van tevoren paracetamol codeïne, zodat de darmen stil komen te liggen. Op de dag zelf neem ik dan een half valiumpje en een cracker, voordat ik met een butt plug het voorwerk ga doen. Mijn specialiteit is overigens deep throat; daarvoor heb ik speciaal m’n verstandskiezen laten trekken.”
“Mijn vader en zijn familie vinden het helemaal niks wat ik doe, maar daar heb ik mooi schijt aan. Hij heeft toch nooit naar me omgekeken. Mijn moeder vindt het inmiddels prachtig, die zou het liefst zelf ook voor de camera staan, haha.” (Moeder Margaret desgevraagd, in plat Amsterdams: “Je ken d’r moeilijk een zak aardappelen laten verkopen als ze daar geen behoefte aan hep. En beter die porno dan dat ze de hoer speelt.")
Sintia vindt dat alle Amsterdammers moreel verplicht zijn om bij NextPornDiva op haar te stemmen. Zodat zij straks met de hoofdprijs van ‘15.000 euro en een contract’ aan de haal gaat. “Al weet ik eigenlijk niet precies wat dat contract inhoudt.” En daarna? “Blijf ik doorgaan in de porno. Tot ik erbij neerval. Ik vind porno het leukste wat er is. Ik heb verder toch geen hobby’s. Of ja, eentje. Paardrijden.”
(uit: Metro, 24 januari 2007)
03/18/2007
Koos Alberts in Walk of Fame!
Koos Alberts wordt opgenomen in de Rotterdamse Walk of Fame.
Daar zou je behoorlijk cynisch van kunnen worden...
03/17/2007
Treurig.nl
Dit is het meest treurige bericht dat ik ooit op internet ben tegengekomen. Bron: vipspotting.nl.
| De laatste spots van Jan-Simon Minkema | ||||||||||
| ||||||||||
03/16/2007
Bloemlezing (8) Groen licht voor rode diva
Roodharige zangeressen hebben me altijd bovenmatig gefascineerd. Ik ben oud genoeg om Rita Hovink nog te kennen en koester al jaren warme gevoelens voor Claudia de Graaf, een van onze meest getalenteerde musicalsterren die thans werkloos thuis zit omdat alle rollen naar Chantal Janzen gaan. In het buitenland krijgen redheads als Tori Amos en Shirley Manson van mij groen licht – en zelfs van de doorleefde kop van Bonnie Raitt kan ik mijn ogen niet afhouden. Echter, er is in de hele muziekwereld geen zangeres zo roodharig als Sylvia Bruens. Amsterdamse Sylvia – artiestennaam Chastity – is niet gewoon rood, maar Heel Erg Rood. Kwestie van de juiste spoeling. “Crazy Colours Fire Red,” bekent ze desgevraagd. “Moet er elke week in, anders verliest het z’n felheid. Ik kan er beter niet mee door de regen banjeren, want het loopt nogal uit als het nat wordt. Daarom kan ik ook beter geen heftige sex hebben, haha.”
We glijden in haar zilverkleurige Mercedes over de A10. Syl is zojuist ingevlogen uit Napels, waar ze een presentatie had van een nieuwe ‘infra light connector voor hair extensions’. Zingen is namelijk bijzaak voor Syl; haar brood verdient ze op de eerste plaats in de extensions business. Twintig jaar lang heeft ze alles opzij gezet voor het zingen. Toen ze bij het Nationaal Songfestival uiteindelijk niet verder reikte dan een vijfde plaats, knapte er iets (niet qua haar – M.B.). Omdat ze rond die tijd ook nog eens te maken kreeg met een scheiding (alweer niet qua haar – M.B.), besloot ze haar zangcarrière abrupt te beëindigen. “Ik had er genoeg van,” zegt ze, terwijl ze op onmiskenbaar erotiserende wijze met de platte hand het stuur van haar Mercedes bedient. “Twintig jaar lang heb ik geen sociaal leven gehad. Twintig jaar lang alleen maar optreden, optreden, optreden. Ik voelde me steeds eenzamer worden. Ik bedoel: als je op een zaterdagavond tweeënhalf uur naar Maastricht moet rijden voor een klus en ook weer tweeënhalf uur terug, wat doe je dan voor leuks met je leven? Bovendien, zo dacht ik: als je na twintig jaar nóg niet bent doorgebroken als zangeres, dan lukt het je na vijfentwintig jaar ook niet. Dus toen ben ik los gegaan, heb ik twee jaar goed gefeest. Zes avonden per week, met house party’s, after party’s en after after party’s. Maar ja, in het uitgaansleven kom je ook steeds dezelfde koppen tegen, dus dat ging op een gegeven moment ook vervelen. En nu ben ik dus weer voorzichtig met zingen begonnen.” In het kader daarvan staat vanavond een optreden gepland in de Vinkeveense Plashoeve, de legendarische keilenwinkel waar André Hazes altijd zijn vochtpercentage op peil hield.
“Musicals? Dat idee benauwde me,” zegt ze desgevraagd, als we de snelweg af schieten. “Dan zit je elke avond vast en krijg je een maandsalaris, terwijl je in het schnabbelcircuit veel meer kunt pakken. Maar ik zou het best gekund hebben. Ik had een keer iemand van Joop van den Ende in de zaal. Toen ik voor de grap zei dat ik weleens tevergeefs auditie had gedaan, kwam ze me na afloop vertellen dat ze me zich niet kon herinneren. ‘Want jij zou zeker door de selectie zijn gekomen,’ voegde ze eraan toe.”
We stappen De Plashoeve binnen, waar – oh heerlijk cliché! – een zanger op het biljart staat. “Héé móó-hooie vrouw… als een blók val ik voor jou!” galmt deze Wesley Bronkhorst toevallig – maar daarom niet minder toepasselijk. Want met Sylvia/Chastity komt er wel wat binnen! Ook een kale man met getatoeëerde bovenarmen, overigens. Hij heet ‘Toet’ en draagt een tas met Syl’s bühnekleding. “Toet is niet m’n beste vriend, maar meer m’n broer,” zegt Syl cryptisch, terwijl ze even later in het aanpalende motel haar make-up bijwerkt. “Hij heeft me enorm goed opgevangen na m’n scheiding.” Haar artiestennaam heeft ze van het Engelse woord voor kuisheidsgordel. “Want ik ben een heel keurig meisje hoor.” Toet, vanaf de flank: “De eerste indruk die mensen van haar hebben, is toch, om het maar even op z’n plat Amsterdams te zeggen: wat een lekker wijf!” Als ik meedeel dat zulks ook mijn tweede en derde indruk is, roept Syl kirrend dat ik ‘een schatje’ ben. Toch weet ze dat haar uiterlijk zich ook weleens tegen haar keert. “Zangeressen hebben het moeilijker dan zangers. Als ik vraag om een plaatje te mogen maken, wil zo’n producer altijd eerst effe met me naar bed. Dan denk ik: dat zeg je toch ook niet tegen Wolter Kroes?”
“En dan nu een vleugje Zuid-Europa in De Plashoeve,” brult een man in een veel te strak overhemd, terwijl Syl via een stoel het biljart opklimt om ‘Reach out I’ll be there’ te zingen. Een vleugje Zuid-Europa? “Ja, ze is toch net terug uit Italië?” “You’ve got a friend…” gaat Syl verder, om aansluitend bij een nummer van Kylie Minogue op dusdanige wijze met haar kontje te schudden dat het me spijt dat ik haar periode van ‘wild uitgaan’ niet van nabij heb meegemaakt. Overigens zijn het niet alleen haar fysieke kwaliteiten die tot de verbeelding spreken. Sylvia Bruens heeft een fenomenale soulstem die je eerder vanuit de keel van een negerin verwacht. “Put your hands up! Put your hands up!” spoort ze het publiek aan, daarbij zelf amper in staat het goede voorbeeld te geven – als ze het probeert, raakt ze het Plashoeveplafond.
Het is duidelijk: deze zangeres hoort niet op een biljart te staan.
(uit: Metro, 24 januari 2007)
03/15/2007
Gesprek op de stoep
- "Mijnheer, wilt u misschien een Daklozenkrant?"
- "Zeg jongeman, doe je dat thuis ook?"
03/14/2007
Thema Boekenweek 2007: HUMOR
Laat ons niet lachen!!!
03/13/2007
Bloemlezing (7) Wippen voor het woud
Toeval of niet: als Tommy (29) en Leona (23) van de stichting Fuck For Forest het Görlitzer Park in Oost-Berlijn betreden, beginnen alle honden in de omgeving elkaar met de tong uit de bek te bestijgen. Zeker zes cohabiterende carnivoren, in één oogopslag. De hippie met het schaamhaar op de kin en het punkmeisje met het ontplofte kapsel hebben er geen aandacht voor – hun blik is gericht op de polsdikke joint die ze routineus in elkaar draaien. Over luttele minuten, wanneer ze de oude spoorbrug zijn gepasseerd en zich tussen het geboomte aan de overkant van het kanaal beschut weten tegen gluurders, gaan ze immers hetzelfde doen als die keffers.
Alles voor de goede zaak, denkt Leona, terwijl ze met haar rug tegen een boom leunt en met een dromerige blik haar perfect gevormde, ‘puur natuur’-borstjes ontbloot. Tommy bijt erin, als waren het voedzame dadels en verlegt zijn orale aandacht vervolgens naar het gesnoeide heiligdom onder haar panty. Dan schuift hij zijn Waterloopleinbroek omlaag en frommelt een halfslappe eco-worst tevoorschijn, die door de inmiddels knielende Leona vijf tellen in haar mond wordt genomen. Haar piercing trekt ondiepe banen in het witte vlees en in de verte blaffen zes honden. “Zo,” zegt Tommy, terwijl hij zichzelf tussen haar getuite lipjes vandaan trekt, “als jullie meer willen zien, moeten jullie betalen.”
Noorse Tommy en Zweedse Leona vormen het kloppend hart van de door henzelf gebaarde non-profit organisatie Fuck For Forest. De doelstellingen van die stichting zitten overduidelijk verscholen in de naam: Tommy en Leona hebben sex en redden aldus het regenwoud. In dit geval het woud van Costa Rica, dat ernstig beschadigd is door wild om zich heen kappende boeren. De stichting Arbofilia houdt zich ter plaatse bezig met de herbeplanting van stukken kaalslag en in het verre Duitsland neuken Tommy en Leona zich drie slagen in de rondte om de daarvoor benodigde pecunia te genereren. Hun filosofie: sex mag dan misschien de wereld niet kunnen redden, als het de natuur redt, is het al mooi genoeg. Wie het idealistische stel vleselijk vertier wil zien hebben, kan tegen betaling hun website bezoeken. Maar een gift in de vorm van zelfgemaakt pornografisch materiaal wordt ook geaccepteerd. Wie meer dan honderd foto’s instuurt, krijgt een gratis T-shirt.
De stichting Arbofilia is eigenlijk tweede keus, laat Tommy enigszins verontwaardigd weten. Liever hadden ze het ingezamelde geld overgemaakt aan het Wereld Natuur Fonds, maar die club wilde het ‘besmeurde’ geld niet hebben. Onbegrijpelijk, vindt Tommy. Inderdaad onbegrijpelijk, knikt Leona.
Ze kennen elkaar van Roskilde, een jaarlijks rockfestival in Denemarken. De bandjes die daar die dag optraden waren vervelend, vonden ze allebei. Te commercieel. Dus in plaats van de zoveelste zelfingenomen rockster over zich heen te laten komen, doken ze met elkaar de tent in. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk.
“Het idee voor Fuck For Forest?” vraagt Tommy, terwijl hij een wietwolk uitademt die zo dik is dat je er gaten in kunt prikken. “Zie het maar als een proces. We wilden onze ideeën verwezenlijken buiten de heersende maatschappij om, want de reguliere organisaties die geld doneerden aan het redden van de natuur, waren dezelfde die de natuur tegelijkertijd ook aan het verzieken waren, dus we vonden het heel moeilijk om daar nog langer in te geloven…”
Snel maar even een trekje van Tommy’s joint. Wellicht is hij dan makkelijker te volgen.
Waarom sex hebben om de natuur te redden? Waarom niet met een gitaar het land door, of een experimenteel theaterstuk opvoeren? “Sex is leuk,” kreunt Tommy, “en we zochten naar een manier van actievoeren die leuk is en leuk blijft.” Leona knikt instemmend. “Sex,” kreunt Tommy verder, “is een mooie manier om politiek te bedrijven. En voor veel mensen is het nog altijd iets controversieels. Mooi, want dan trekken we tenminste de aandacht. Er zijn per slot van rekening meer mensen geïnteresseerd in sex dan in planten en dieren.”
“In Noorwegen hebben we nog subsidie gehad,” vertelt Tommy grinnikend. “De aanvraag is waarschijnlijk gehonoreerd omdat we onszelf toen nog Fun For Forest noemden, haha. Pas na een half jaar waren ze erachter wat we werkelijk aan het doen waren. En toen werd iedereen boos, omdat men vond dat de Staat porno aan het financieren was. Porno? Het is een vorm van artistieke expressie! riepen wij nog, maar daar hadden ze geen boodschap meer aan. Toen we daarna ook nog voor de nodige consternatie zorgden door tijdens een concert van de Noorse band The Cumshots een nummertje te maken op het podium, was het hek van de dam. We waren op alle tv-zenders en in alle kranten. En we moesten voor de rechter verschijnen. Ik geloof dat we nog steeds twintig dagen cel kunnen krijgen. Het zal wel. Al die ophef om twee mensen die een wip maken, pfff.”
“Weg uit Noorwegen dus, ook al omdat het subsidiegeld na een halfjaar op was. Berlijn was een logische eerste keus om naartoe te verkassen. Deze stad bruist werkelijk van de energie en creativiteit. Bovendien is het procentueel gezien de groenste stad van Europa. Alleen zou het er wel wat warmer mogen zijn.”
En daar zijn de tepels van Leona het zo te zien mee eens.
(uit: De Telegraaf, 17 juni 2006)
03/12/2007
BREAKING NEWS: Inge de Bruijn stopt!
 BARENDRECHT (ANP) - Inge de Bruijn keert niet meer terug in het internationale topzwemmen. Hoewel de Olympische Spelen van 2008 nadrukkelijk lonkten voor de beste Nederlandse zwemster ooit, vindt de Barendrechtse het mooi geweest. "Mijn carrière is af," zei de viervoudig olympisch en vijfvoudig wereldkampioen (langebaan) maandag. |
Curieus bericht
![](javascript:fotovenster("/multimedia/archive/00060/debruinduikt_jpg_60676d.jpg",%20"Inge%20de%20Bruin%20gaat%20het%20water%20in%20in%20Athene.",%20"null",%20200,%20166);){kind=link}
Bloemlezing (6) 'Waar zijn die handjèèèèès???'
“En de foto’s kunt oe bestell’n op lekker zuup’n punt en-el!”
Welkom in Lemelerveld, dat vanavond op gehoorafstand van Zwolle ligt. Welkom op het Mega Piraten Festijn, ’s lands grootste en luidste bijeenkomst van ‘liefhebbers van het nationale product’. De succesformule is van een verbluffende simpelheid: men drijve enige duizenden liefhebbers van het Nederlandse lied een tent in, men verblijde hen met optredens van Henk Wijngaard, Koos Alberts en - om het begrotelijk te houden - regiohelden als René Schuurmans, José Wolters en Stef Ekkel en men hebbe een spektakel van formaat. Zo’n gezamenlijke geloofsbelijdenis voor volgelingen van de roodwitblauwe gemeente wordt piratenfestival genoemd, omdat het vertolkte genre in het huidige medialandschap slechts door etherpiraten wordt doorgestraald. En getuige de opkomst in Lemelerveld, waar achtduizend bezwete koppen zo dicht op elkaar staan dat je er als wielerfanaat met gemak een kasseienrit over zou kunnen houden, voorzien die (semi-)illegale zendgemachtigden in een enorme behoefte.
Voorganger in Lemelerveld, waar De Deurzakkers het altaar delen met De Sprokkelaars en ene Jannes net zo wordt aanbeden als collega-kamper Frans Bauer, is Willie Oosterhuis. Deze van welzijnswerker via reclamejongen tot showmaster omgeturnde Twent, geestelijk vader van de Grolsch beugelflesopener, zou in het westen ondertiteling nodig hebben, maar kan zich in zijn natuurlijke habitat moeiteloos verstaanbaar te maken. Dus als Oosterhuis, die zichzelf terecht omschrijft als ‘een gek koal mannetje in een roare broek’, iemand aankondigt die ‘komp uut een dorp woar ze veul vis heb’, dan weet iedereen dat Jan Smit of Jan Keizer een moppie gaat zingen.
Overdreven uiterlijk vertoon is het merendeel van de optredende mannen en vrouwen vreemd. Het is dus zaak goed op te letten wie de microfoon vasthoudt, want dat is de artiest. De rest van het op de Lemelerveldse planken bivakkerende gezelschap heeft zich vanavond de status van VIP toegeëigend, wat zoveel wil zeggen dat ze 22,50 hebben betaald voor een kaartje, in plaats van 16 euro (voorverkoop: café Ome Dries in Slagharen en kantoorboekhandel Nico de Graaf te Nieuwleusen). En dat ze voor, tijdens en na de optredens in een schaal met koude kaas en dito gehaktballetjes kunnen graaien.
“Hé, jij bent een kanjer!” klinkt het af en toe boven het duizendkoppige gejoel uit. Het is een in up-tempo getoonzette aansporing van zanger Patrick! Patrick! heeft een uitroepteken achter zijn naam, opdat hij zich kan onderscheiden van alle andere Patricks die in showbizzland actief zijn. Voor zijn website moest hij zelfs de letter c uit zijn naam slopen, zodat hij als Patrik.nl door het digitale leven gaat. Het zit Patrick! niet mee vanavond, want halverwege zijn optreden valt ineens de stroom uit. De aanwezige reporter van Vechtdal FM (‘Zet je radio klem – op Vechtdal FM!’) verslaat die gebeurtenis op een manier die doet vermoeden dat de Duitsers opnieuw zijn binnengevallen. In werkelijkheid is het er maar één: Dennie Christian. Die, zo leert een blik in het draaiboek, na te zijn uitgehoebahoebahopt van 00.06 uur tot 00.10 uur nog een ‘hitmedley’ moet vertolken met Mieke, het ooit aan de schoot van Vader Abraham ontsproten Belgische tranentrekstertje.
Ondertussen is er, terwijl Patrick! op het podium Patrick? is geworden, crisisoverleg bij de noodaggregaat. “Geluid door loat’n goan en de helft van het licht! Moar wie heb koabels nodig! Is Jan nog te bellen?” Kennelijk wel, want twintig minuten later worden per shovel vijf kratten met kabels aangevoerd, waarna Patrick! alsnog een punt kan zetten achter zijn optreden.
“JA, JA, HANDJAH KOMOPPAH!” spoort het volgende bühnebeest de massa aan, als introductie op een werkstukje dat zo te horen ‘Dam Dam Dam Die Doebie Dam’ heet. Als de man, die oogt als het type kroegbaas dat zijn bonnetjes met een vork schrijft, een lied aankondigt waarvan het ‘niet te geloven is dat de mensen dat nog altijd kennen’, blijkt dat we al tien minuten naar Arne Jansen hebben staan kijken, de man die kort na de oerknal een monsterhit had met het strijdlied ‘Meisjes Met Rode Haren’. Jansen, die overdag beroepshalve achter een kruiwagen loopt, heeft zijn hele artiestenloopbaan aan dat ene nummer te danken, bekent hij na afloop. Een nummer dat hem tenminste één opmerkelijk stukje fanmail opleverde. “Ik kreeg eens een brief van een Duits meisje dat schreef: Hier haben Sie ein Haar von meine Pflaume. Had ze er een kuthaartje bij geplakt! Rood, ja.”
“Waar zijn die handjèèèèès???” roept Stef Ekkel – spijkerbroek, geel sweatshirt – en prompt gaan 160.000 vingers de lucht in. Het is in deze kunstvorm de meest beproefde strijdkreet. “Waar zijn die handjèèèèès???” roept ook Martin Dams – en hij boekt hetzelfde resultaat. Zestienduizend handen omhoog: dát is pas vol overgave meedoen! Zou trouwens een mooie slogan zijn voor de jaarlijkse vuurwerkcampagne van de stichting SIRE: “Waar zijn die handjèèèèès???”
Het loopt tegen tienen en in Lemelerveld zijn we nog niet eens halverwege. Op de planken verschijnt een spierwitte hoed en een al even smetteloos Tony Montana-kostuum. Daartussen het rijk bekraterde gezicht van smartlappenfossiel Jacques Herb. Hij vergrijpt zich sans gêne aan de Nederbluesklassieker ‘Pappie Loop Toch Niet Zo Snel’ van Herman van Keeken, die in verband met zijn eigen overlijden helaas niet aanwezig kan zijn. Herb (veelgemaakte grap in showbizzland: “Zeg, bel jij Jacques Herb ‘es!”) draait zich om naar de tribune op het podium en zegt: “Zijn jullie VIPs? Goed hoor!” Waarna hij maar weer eens zijn pensioenvoorziening ‘Manuela’ afraffelt.
Vervolgens is de microfoon voor Jan Keizer. Ditmaal zonder BZN, dus hij hoeft de opbrengst van deze schnabbel niet door vijven te delen. De handige Volendammer, wiens podiumpresentatie als altijd doet denken aan iemand die tevergeefs zijn brommer probeert te starten, denkt er met drie nummertjes wel vanaf te zijn, maar dan heeft hij buiten de presentator van dienst gerekend! Willie Oosterhuis, gekleed in een gele lolbroek en een blauwe grapjas, sleurt de vaandeldrager van de palingpop terug de bühne op, waar hij hem met zachte dwang verleidt tot een toegift. Dat wordt één snelle flard ‘Mon Amour’ – waarschijnlijk staat de reeds uitgezongen Jan Smit buiten met draaiende motor te wachten…
Om half twaalf kreunt het plankier onder het gewicht van ene ‘Jeroen’, die met hoed en zonnebril de geest van André Hazes tracht te reanimeren. Dit muzikale equivalent van de krabstick – zelfde kleur, zelfde jasje, zelfde smaak, maar ondertussen wel gewoon nep – vindt zijn weldoorvoede gelijke in de al even vlezige Sugar Lee Hooper, die slechts gehuld in hardroze veren van links naar rechts over het podium stuitert. Sugar Lee Hooper in Pino-kostuum: als je dat als asielzoeker ziet, dan wil je hier toch helemaal niet meer inburgeren?
“Waar zijn die handjèèèèès???” roept Henk Wijngaard om kwart over één retorisch. Inmiddels ver voorbij Utrecht, Henk.
(uit: De Telegraaf, 22 april 2006)
03/11/2007
Bloemlezing (5) Broodbassist: 'Hermans rol is altijd zwaar overschat'
“Eigenlijk heet ik Van Kampen,”zegt Van Kampen uit de Staatsliedenbuurt. “Maar dat klinkt natuurlijk niet erg rock ‘n’roll. Dus toen heeft Herman er Cavalli van gemaakt, naar het nummer ‘Romanza di Cavalli’ op het album ‘Street’. Ik kom dus niet uit Napels, hahaha.”
Als Cavalli lacht, klinkt dat als het ontstoppen van een gootsteen. Keith Richards heeft dat ook. Niet zo verwonderlijk, want beide tevreden rokers zijn groot geworden in de rockwereld. Freddie Cavalli was bassist bij Herman Brood & his Wild Romance. Dé Wild Romance, met gitarist Dany Lademacher en drummer Cees ‘Ani’ Meerman. De Wild Romance van de legendarische plaat ‘Shpritz’, de Wild Romance van de Amerikaanse toer, de Wild Romance, kortom, van de film die momenteel in de bioscopen draait. “Tja, die film…” zegt Cavalli met een glimlach die je als ‘meewarig’ zou kunnen omschrijven. “En dan ook dit nog…” Hij kijkt naar het boek, pardon boekje dat ik zojuist voor hem heb neergelegd en dat hij mag houden, omdat ik het toch geen tweede keer zal lezen. ‘Wild Romance, een fijne hel’: de gebundelde herinneringen van Cavalli’s voormalige kompaan Lademacher. “Beetje stoerdoenerij van Dany,” meesmuilt de bassist. “En lekker cashen, nu Herman weer in de belangstelling staat.”
We zitten in café Wildschut, drinken bokbier en halen herinneringen op aan Herman Brood & his Wild Romance. En dat voelt een beetje ongemakkelijk, bekent Cavalli. “Het is allemaal zó verschrikkelijk lang geleden, ik vraag me echt af wie hier nog op zit te wachten. Ik geef tegenwoordig les op een school, hier om de hoek. De jongeren die ik nu in de klas heb, gassies van 12 tot 20 jaar, die weten helemaal niet meer wie Herman Brood was. Ik denk werkelijk dat Herman niet zo heel veel heeft betekend voor de ontwikkeling van de Nederlandse popmuziek. Wat dat betreft is zijn rol altijd zwaar overschat. Want wat zijn nou de echte klassiekers van een Herman Brood? Onze grootste hit was ‘Maak van uw scheet een donderslag’, dat we hebben opgenomen als De Breedbekkikkers. Kun je nagaan!”
“Ik heb laatst die remix gehoord die Armin van Buuren van ‘Saturday Night’ heeft gemaakt. Ik viel niet van m’n stoel, kan ik je zeggen en ik vraag me oprecht af of de jeugd van nu het wel zal oppikken. Denk ’t niet. En als ik over tien jaar ergens op een tropisch strand loop, dan hoor ik wel nog steeds ‘Yesterday’ van de Beatles uit de radio schallen, maar never nooit ‘Saturday Night’. Muzikaal/compositorisch is het namelijk helemaal geen sterk nummer. Het riffje is heel herkenbaar, maar voor de rest… By the way: Cees Meerman, die ook een beetje gitaar speelt, beweert dat hij dat riffje ooit aan Dany heeft laten horen. Terwijl Dany zegt dat die klanken ontstonden toen hij zijn instrument aan het stemmen was. Ja, haha, natuurlijk staat er ‘Lademacher/Brood’ achter de titel. Zoals bij zoveel nummers. Dany trekt altijd alles naar zich toe, maar de ritmesectie heeft destijds wel degelijk mee gecomponeerd. We hebben er alleen nooit een credit voor gekregen. Royalty’s zijn ook nooit helemaal eerlijk verdeeld. Maar goed, daar waren we toen niet mee bezig, dus daar moet ik dan nu ook niet over zeuren. Ik heb toch wel een prachtige erfenis overgehouden aan mijn tijd in de Wild Romance: mijn dochter. Verwekt in 1979, in hotel Torenzicht op de Oudezijds, bij een moeder die later junk is geworden. Stond na een leven in kindertehuizen ineens op m’n antwoordapparaat. Ik was te zien geweest in een reclamespotje voor Dela Uitvaartverzekeringen en toen dacht moeder ineens: hé, hij heeft geld, ik kan mijn dochter wel vertellen dat haar vader nog leeft. Want die had al die tijd te horen gekregen dat ik dood was. En nu ben ik dankzij mijn prachtige dochter zelfs opa. Dat zijn verhalen hè? Daarom vind ik dit (gooit met veel misbaar het boekje van Lademacher voor zich uit – M.B.) ook zo flinterdun.”
Een nieuwe ronde bokbier. Cavalli, mijmerend: “Ik hoorde in het café dat Herman van het Hilton was gesprongen. Het deed me niet zo veel, omdat ik al heel lang wist dat ie ging springen. Hij was ook goed stuk van binnen: ik denk dat elke zenuw die op de speed kon reageren, op een gegeven moment gewoon kapot was. Nee, zijn drugsgebruik heeft me nooit geschokt. Dat van [de eerste Wild Romance-gitarist] Ferdi Karmelk wel – die spoot ’t op een gegeven moment in z’n nek. Herman deed ’t altijd netjes in z’n arm. Maar na al die jaren één tot twee gram te hebben gebruikt, werkte het spul dus niet meer. En de speed hield de alcohol altijd in evenwicht, dus toen die balans verstoord was, ging het bergafwaarts en takelde ie af. Hij heeft toen nog wel redelijk lang die blues van luiers en dergelijke volgehouden. Dat vond ik wel triest om te zien. Toen ging ie zichzelf ook in de media neerzetten als een chaoot, als een lul. Met die papegaai op z’n kop. En dat met zijn hersens… Want hij had een goed stel hersens hoor!”
Peinzend: “Hij heeft voor een heroïsche dood gekozen, maar wás die nou wel zo heroïsch? Ik vind het heftig om je kinderen dit aan te doen, daar ben ik eigenlijk wel boos over. Rock & roll-technisch klopte het, maar eigenlijk kón het niet. Het alternatief? Een leuke verpleegster, gesprekken met z’n dierbaren, een morfinespuit en in vrede heengaan. Maar net wat je zegt, dan ga je met drie puntjes, terwijl hij nu natuurlijk wel een uitroepteken achter z’n leven heeft gezet!”
(uit: Metro, 21 november 2006)
03/10/2007
Vliegverkeer(d)
Dit bord in de vertrekhal van Blackpool International Airport verklaart waarom er op vliegbasis Leeuwarden de laatste tijd zoveel passagiers uitstappen die zich afvragen waar de Westertoren, het Anne Frank Huis en de Wallen zijn...
GOSSIP!
Een NIET TE VERSMADEN vorm van journalistiek! Doe gerust alsof u bij de kapper bent...
(uit: Rits!, februari 2007)