Blij Bomen!

Greetings from Anfield

Ben dit weekend in Liverpool, om voor Voetbal Magazine een reportage te maken over het prachtige stadion Anfield, dat binnen afzienbare tijd tegen de vlakte gaat. Ik lijk wel stervensbegeleider - eerder deed ik immers al iets dergelijks met Arsenals legendarische en nog altijd veelbetreurde Highbury. Anyway, het is hier buitengewoon gezellig, want ondanks het feit dat er helemaal niet wordt gevoetbald, komen drommen Liverpool-fans een dagje Anfield doen. Waarmee de clubkreet You'll never walk alone weer eens ten volle wordt waargemaakt... 

Classic Panorama: De Zonnebril (19)

Zomer 2003

Bloemlezing (32) Eli Asser: 'Ik heb flink moeten knokken'

En zo sta ik in het café met de hoogste bieromzet van Amsterdam godbetert koffie te drinken! Maar het is dan ook maandagmiddag en ik ben hier, in Hoppe (de smalle sta-Hoppe, preciezer gezegd) om te werken, niet om ladderzat te worden. Hoppe vormt vandaag het toneel voor de dvd-presentatie van ’t Schaep met de 5 Pooten, de remake van de stokoude televisieserie vol onvergetelijke meezingers als ‘Vissen’, ‘Eenzame bokser’ en ‘Het zal je kind maar wezen’. “De beste tv-beslissing van 2006,” vindt KRO-kopstuk Ton Verlind nu, achteraf, het besluit om die legendarische reeks uit 1969 te pimpen. Maar dat het nieuwe Schaep zó zou aanslaan, had eigenlijk alleen castinggoeroe Job Gosschalk voorspeld. “Met zo’n cast maak je zelfs van het telefoonboek nog een succes,” aldus de machtigste man in filmland, die uit hoofde van die functie ook bij deze presentatie weer op de meeste omhelzingen kan rekenen.

Van die cast, met kanjers als Pierre Bokma, Loes Luca en Jenny Arean, de op 68-jarige leeftijd nog altijd verrukkelijke Carry Tefsen en Georgina Verbaan (de Carry Tefsen van de komende vijftig jaar), posteert een gedeelte zich achter de toog van Hoppe, waarbij dat houtwerk als buffer dient om de media-tsunami die op hen afkomt, te breken. Fotografen en cameramannen rollen over elkaar heen in een poging toch vooral hetzelfde plaatje te schieten als de concurrentie en de cast lacht zich op professionele wijze een kaakkramp. Er wordt geduwd en getrokken. Joop van Tellingen stoot met zijn telelens een glas om. Midden in de mensenzee dreigt een dienblad met bitterballen te kapseizen…

In de aanpalende, aangenaam rustige zit-Hoppe schud ik even later de hand die verantwoordelijk is voor alle drukte, de hand van tekstschrijver Eli Asser (84). Waarom, vraag ik hem, heeft heel Nederland het vijfendertig jaar lang alleen maar over ’t Schaep met de 5 Pooten gehad, terwijl de opvolger van die serie, Citroentje met Suiker, kwalitatief gezien toch zeker niet minder was? “Dat komt,” zegt Asser, met een stem zo donkerbruin als het café waarin we ons bevinden, “omdat de mensen die twee dingen altijd door elkaar halen. Bijna iedereen denkt dat ’t Schaep drie seizoenen heeft gelopen, maar dat is dus niet zo. Van ’t Schaep zijn maar acht afleveringen gemaakt – de twee seizoenen daarna heette de serie toch echt Citroentje met Suiker. Dat zijn de mensen gaandeweg gewoon vergeten. Ik niet overigens.”

Citroentje met Suiker was een follow-up die weliswaar succesvol was, maar geen hits meer opleverde. Het feit dat Harry Bannink, de Rembrandt van het Nederlandse lied, niet bij die reeks betrokken was, zal daar zeker debet aan zijn geweest. Asser beaamt dat. “Joop Stokkermans en Ruud Bos zijn natuurlijk geen slechte componisten, maar Bannink stond op eenzame hoogte. Daarbij komt dat in Citroentje geen lollige meezingers zaten. Het waren meer luisterliedjes.”

Is Asser eigenlijk tevreden over de opgekalefaterde versie van zijn oude Schaep? Ja, dat is hij. “Over de hele linie vind ik het een mooie voorstelling geworden. Pierre Bokma doet zeker niet onder voor de originele kastelein Piet Römer en Loes Luca vind ik echt fantastisch als tante Door.” Dat is ze zeker, maar als onverbeterlijke azijnpisser kan ik het niet laten om Asser erop te wijzen dat zij haar voortreffelijk aangeleerde Amsterdamse accent toch hier en daar doorspekt met typisch Rotterdamse zinsneden als ‘ik loopt’. Asser, onbewogen: “Toevallig weet ik dat de grootmoeder van tante Door uit Rotterdam kwam.”

Nu de naam van Piet Römer is gevallen: is die aanvankelijk nog gevraagd om in de remake zijn oude rol te vervullen? De schrijver kijkt me aan als een hond die zojuist heeft gezien dat je het koekje waarop hij had gehoopt, toch in je eigen mond hebt gestopt. Meewarig zuchtend: “Ze zochten iemand in de bloei van z’n leven. En Piet heeft nu toch echt afgedaan als kastelein. Niet als drinker overigens. Ja, ik weet dat hij zich wat knorrig heeft uitgelaten over de nieuwe versie van ’t Schaep. Maar ik til daar niet zo zwaar aan. Schrijf maar op: chagrijnen als Piet moeten er ook zijn.” Asser heeft zich overigens helemaal niet met de verdeling van de rollen bemoeid. “Ik heb alleen maar getracht deze nieuwe serie op de televisie te krijgen. En daar heb ik nog flink voor moeten knokken, kan ik je zeggen. Maar nu het zo’n succes is geworden, zijn ze me er dankbaar voor. Mooi, dan kan er misschien nog wel meer van me in een nieuw jasje worden gestoken. Citroentje met Suiker natuurlijk, maar er is nog zoveel meer… Ik heb een oeuvre dat meer dan vijftig jaar bestrijkt. In 1952 had ik mijn eerste televisiespel: Neerlands strijd tegen het water. Ik heb wanden vol met scripts. Eenakters, series… Maar natuurlijk was niet alles een succes. Alle kinderen de deur uit, dat is bijvoorbeeld helemaal mislukt. Maar dat werd dan ook op woensdagavond uitgezonden, terwijl op het andere net Ajax voor de Europa Cup speelde. Begrijpelijk dat er niemand op afstemde: ik zat zelf ook naar het voetballen te kijken, in plaats van naar m’n eigen serie!”

(uit: Metro, 15 maart 2007)

Bloemlezing (31) Rishis: spiritualiteit met een borrel

Lange blonde haren, goudkleurige sneakers en een leren motorjack: Saskia Beugel ziet er eerder uit als een rockchick (“Maar dat ben ik niet hoor!”) dan als een dame die zich met de spirituele zaken des levens bezighoudt. En eigenlijk klopt dat ook wel, want ondanks haar belangstelling voor het bovenaardse staat ze met die beide sportschoenen (originele Bikkembergs) stevig op de grond. Aardse geneugten zijn haar dan ook niet vreemd. Als ze komende zaterdag, 30 juni, in het voormalige pand van Oibibio aan de Prins Hendrikkade haar spirituele club Rishis opent, drinkt ze daar dus gewoon een wijntje bij. En wel twee ook.  “Als je je alleen maar wilt openstellen door middel van yoga, dan is het wel héél hard werken hoor,” lacht ze.

Ooit was Saskia creatief en succesvol op de marketing-afdeling van VNU-bladen als Cosmopolitan, Marie Claire en Management Team. “Ik deed daar m’n ding, maar wilde méér. Ik ben een gevoelsmens, zie je.” Het gevoelsmens Saskia  – een nichtje van de gerespecteerde documentairemaakster Ingeborg Beugel, die onder meer de Tokkies ontdekte – bedacht en ontwikkelde daarop Sprout, ‘een blad voor jonge, frisse ondernemers’. En vervolgens liep ze tegen een burn-out aan. “Toen ben ik naar India gegaan, naar een ashram. Heb daar veel aan yoga gedaan, gemediteerd en elke dag filosofielessen gevolgd. Die dagelijkse discipline van je rust nemen, mantra’s zingen en naar muziek luisteren heeft me heel goed gedaan. Toen ik na twee maanden terugkwam, ben ik meteen begonnen aan de verwezenlijking van een plan dat ik al lang in m’n hoofd had: een uitgaansgelegenheid starten waar een spirituele sfeer hangt. In mijn studententijd (Saskia is inmiddels 38 – M.B.) had je Zorba de Buddha (de bhagwan-disco op de Oudezijds Voorburgwal – M.B.). Ik denk dat er wel weer behoefte is aan iets dergelijks. Ik ben de afgelopen tijd heel veel uitgeweest. Sta je op je hoge hakken te wachten tot je de Jimmy Woo of de Suzy Wong in mag. Leuke tenten hoor, maar ik miste daar toch ‘iets’. Noem het contemplatie. In elk geval leek het me een goed idee om het harde van de clubs te combineren met het zachte van de spirituele centra. Dus géén keiharde houseparty’s met drugs, maar ook geen geitenwollensokkengezweef. Iets ertussenin. Nou, dat wordt dus Rishis. Spiritualiteit met een borrel, noem ik het zelf.” En voor het geval u het zich afvraagt: de naam Rishis bedacht ze in het Indiase stadje Rishikesh, waar ze les had van  Swami Dharmananda, ‘een van mijn dierbaarste en meest invloedrijke leraren.’

Ze laat me de folder van Rishis zien. Op de voorkant prijken twee handen, die op een, laten we zeggen, opmérkelijke wijze ineen zijn gevouwen. Mijn belangstelling is meteen gewekt. “Dat is een mudra,” legt Saskia uit. “De mudra van licht en liefde.” Met enige schroom beken ik dat ik er eigenlijk iets anders in zag. “Jij ook al?” lacht ze. “Daar ga je in je artikel toch geen grapjes over maken, hè? Maar goed, tegen mensen die er iets anders in zien, zeg ik gewoon dat Rishis staat voor ‘feminine power’. Want dat is wat er in de wereld gaande is op het moment. We zijn op wereldniveau bezig met een verschuiving van de derde chakra – die van wilskracht, macht, status, ego en mannelijke energie – naar de vierde chakra, de chakra van liefde, compassie, creativiteit en vrouwelijke energie. En de wereld heeft dat echt heel hard nodig, het vrouwelijke. Zowel in vrouwen als in mannen. Maar ja, dat is natuurlijk wel een proces van vele honderden jaren. We moeten...”

Ik knik vriendelijk en verdrink ondertussen in de prachtig vormgegeven brochure. ‘Rishis brengt mensen samen,’ lees ik, ‘en combineert uitgaan (dansen, lounge, clubbing) met persoonlijke groei, creativiteit en spiritualiteit. ...evolutionaire psychologie... ...transpersoonlijke psychologie... ...body/mind integratie... ...sjamanistische drum... ...crystal healing...’

Ik sla de folder dicht en lach haar vriendelijk toe. Even is het stil. Dan zegt ze: “Je gaat iets geks schrijven over die mudra, hè? Ik voel het gewoon.”

(uit: Metro, 26 juni 2007)

www.rishis.nl

Classic Panorama: De Zonnebril (18)

Zomer 2003

Bloemlezing (30) De wonderbaarlijke veerkracht van Fritz Korbach

In de stationsrestauratie van Leeuwarden staat een tafeltje. Op het tafeltje ligt een vel papier. Op het vel papier staat met ballpoint geschreven: ‘GERESERVEERD’.

Aan het tafeltje zit Fritz Korbach. Oud-trainer van Elinkwijk. Oud-trainer van FC Utrecht. Oud-trainer van FC Wageningen. Oud-trainer van PEC Zwolle. Oud-trainer van FC Volendam (2x). Oud-trainer van FC Twente. Oud-trainer van SC Cambuur. Oud-trainer van Go Ahead Eagles. Oud-trainer van SC Heerenveen. Oud-trainer van Cambuur Leeuwarden. Oud-trainer van Istanbulspor. Oud-trainer van De Graafschap. Oud-trainer van Heracles. Oud-trainer van Sparta.  Oud-trainer van Rohda Raalte. Oud-trainer van PSM Makassar. Oud-bezitter van een rijbewijs ook. Vier jaar geleden werd het ingenomen, nadat de kleurrijke oefenmeester in benevelde toestand achter het stuur was aangetroffen. Sindsdien reist hij met de trein. En om bij het station in zijn woonplaats Leeuwarden te komen, pakt hij de fiets. Energieker dan ooit vult Korbach zijn dagen. “Ik sta om zeven uur op, zet de tv aan voor teletekst, haal die trekker over m’n bek, kam die struik andijvie op m’n kop en duik de sportschool in. Elke dag.” Het resultaat is dat hij er goed uitziet voor mijn leeftijd. Ter illustratie: ik ben ruim vijftien jaar jonger.

Nog niet zo heel lang geleden leek Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 1945) als trainer en als mens uitgerangeerd, om hier op het station maar even een voor de hand liggende beeldspraak te gebruiken. Hij was ván zijn vrouw en áán de drank. Hij zat werkloos thuis te verkommeren en werd tot overmaat van ramp in de boeien geslagen voor het stelen van… een ons rosbief. Rosbiefgate bepaalde de voorpagina’s van de kranten – en dat deed pijn. “In de buurtsuper waar ik al járen kom, had ik dus gedachteloos een pakje vlees van 1,42 in m’n zak laten glijden. Kan iedereen gebeuren. Maar nee, omdat ik een semi-BN’er ben werd er meteen een enorme zaak van gemaakt.”

Genoeg daarover. Rosbief na de maaltijd. Feit blijft, dat vriend en vijand dachten dat het afgelopen was met Fritz Korbach. En die laatste categorie kon daarbij een glimlach niet onderdrukken, weet het lijdend voorwerp zelf. In authentiek voetbaljargon: “Ik heb een kop die dus, eh, letterlijk en figuurlijk de moeite waard is om in mekaar te slaan. Want ik heb natuurlijk niet overal altijd alleen maar vrienden achtergelaten. Dus dan kun je verwachten, als het wat minder gaat… Johan Derksen heeft dus in het openbaar via-via dus gewoon gezegd dat ik alcoholist was. En dan denk ik bij me eigen: wat waren die anderen dan, die vijfendertig jaar lang met me hebben meegezopen? Maar dat is niet het enige wat er dus over me wordt verteld. Er wordt ook gefluisterd dat die Korbach geen wijf met rust kan laten. Nou, ik heb er heus weleens een paar tegen het plafond gegooid, maar ze vergeten daarbij te vertellen dat ik wel zes tot zeven jaar met zo’n grietje heb samengewoond. En dan nog: ik ken er wel meer bij wie het verstand af en toe een meter te laag zit. Maar ja, als je eenmaal die naam hebt, kom je er niet meer vanaf. In elk geval zijn de heren van de media blij dat ik weer een club heb, want volgens hen heb ik tenminste altijd wat te vertellen. Terwijl, als ze zo’n andere baklap moeten interviewen… nou, schei maar uit! Dus toen ik even uit beeld was, Michiel, heb ik altijd bij mezelf gedacht: jouw vakgenoten gaan me missen.”

En jouw vakgenoten?

“Die vonden het prima. Op een Henkie ten Cate en een Han Berger na dan. Dat waren de uitzonderingen. De vakbond CBV? Ik heb eens tegen Jantje Reker gezegd dat ik het opvallend vond dat alle baantjes in het buitenland naar Brabanders en Limburgers gingen. Jan Versleyen, Sef Vergoossen, allemaal over de grens gedouwd. Ik moest niet zo raar doen, zei Reker. Toen heb ik gezegd: krijg jij nou effe lekker de vinkentering, betaal ik daar m’n contributie voor? Heb ik m’n lidmaatschap opgezegd bij die padvindersclub. Was meteen goed.”

Henkie, je voormalige assistent bij Go Ahead, heeft je niet naar Ajax gehaald.

“Nee, maar dat heeft natuurlijk dus ook met een stuk verleden te maken. Heel lang geleden is er natuurlijk iets geroepen van mijn kant richting Ajax…”

Ik wenk de flink uit de kluiten gewassen serveerster voor een nieuw rondje koffie en wat broodjes. Korbach oreert door.

“We hadden met Zwolle met 3-0 gewonnen van Ajax. Toen heb ik op een gegeven moment na de wedstrijd in de bestuurskamer gezegd: ‘Voorzitter, we hadden toch afgesproken dat, als we van Ajax zouden winnen, om elf uur het neuken zou beginnen? Het is nou al tien over elf hoor!’ Ik heb nog nooit zo snel een stel bontjassen voorbij zien komen. Wég waren ze, de Ajax-dames en -heren! Misschien dat dat is blijven hangen, ook al is het al heel lang geleden gebeurd. In 1836, om precies te zijn.”

Kort daarna, in 1989, kon hij naar Feyenoord. “Ome Cor (van der Gijp, die daar toen de technische zaken deed – M.B.) hing aan de telefoon en riep: ‘Die kutverbeek (de veelgeplaagde oefenmeester Pim Verbeek – M.B.) schoppen we eruit, want die kan er helemaal 23.000 keer geen kut van! Kun je morgen beginnen?’ Dus ik m’n contract laten ontbinden en de volgende ochtend met m’n voetbaltas aanstalten gemaakt om naar Feyenoord te gaan. Kreeg ik weer een telefoontje van ome Cor. ‘Blijf maar thuis Fritz, want ik heb ook een schop in m’n lendenen gehad!’ Kon ik weer terug naar Go Ahead. Maar ja, daar waren de lijnen natuurlijk kapot. Heb ik het Henk over laten nemen en ben ik zelf naar Heerenveen gegaan. Aan het eind van het seizoen stonden we allebei in de nacompetitie. Dus eigenlijk stond ik daar met twee van m’n eigen elftallen! Bizar hoor. Maar wij promoveerden uiteindelijk.”

Natuurlijk, want Heerenveen profiteerde het meest van het zogeheten Korbach-effect, een wonderformule die de naamgever overigens louter windeieren lijkt te hebben gelegd. Want anno 2007 staat de kampioenenmaker van weleer voor een paar rotcenten het gras van Harkemase Boys plat te stampen. En moet hij in competitieverband de strijd aanbinden met SC Genemuiden, DOS Kampen en Urk.

Urk-uit, dat is toch niets voor Fritz Korbach?

“En Urk-thuis, wat dacht je dáárvan? Ook niet makkelijk.”

Je hebt me eens gezegd: als ik voorzitter van Real Madrid was en ik zou het cv van Fritz Korbach zien, dan zou ik zeggen: ‘Die vent moeten we hebben!’

“Inderdaad. Sta ik nog steeds achter. Vinden mensen gek, geloof ik. Ik zou nooit coach van Madrid of Barcelona kunnen worden, omdat ik nooit met vedetten heb gewerkt. Wat nou? Mensen die dat roepen, hebben hun huiswerk niet gedaan! Ik heb dus in het verleden met een Jan Sörensen gewerkt, ik heb een Rinus Israel in z’n nadagen weer aan het voetballen gekregen… Dat waren grote spelers hoor!”

Fritz Korbach, een garantie voor succes.

“Ik heb dus meer wedstrijden gewonnen dan verloren, dat is een feit. Bij De Graafschap roepen ze nu nóg dat ze met die kutkorbach hun beste prestatie ooit hebben geleverd. Achtste in de eredivisie: dat is daar nooit meer voorgekomen. In de winterstop stonden we nummer drie! ‘We gaan Europa in!’ zongen ze op de tribunes. Maar ja, een seizoen later ging het een stuk minder en stonden ze met witte zakdoekjes te zwaaien. Of zakdoekjes… Afgescheurde stukken wc-papier waren het! Lichtelijk bruin uitgeslagen, ook dat nog. ‘Wat Superboeren? Strontboeren!’ heb ik toen geroepen. Vonden de sponsoren niet leuk. Moest ik wegwezen. Tot op de dag van vandaag zijn ze daar boos op me. Nou ja, prima. Of nee, niet prima, want het is een prachtige club. Ik zou er zo weer heengaan.”

Waarom heeft Leo Beenhakker je niet meegenomen naar Polen?

“Leo neemt nooit twee keer dezelfde mee, kijk het lijstje er maar op na. En ik ben dus al een keer met hem in Turkije geweest, dus ik val in principe dus al af. Maar misschien… Wacht even! Gerard van der Lem gaat natuurlijk naar Cyprus. Ja, misschien dat ik die Clarence eens een belletje geef.”

Clarence?

“Van der Lem. Was vroeger zo scheel als de tering. Dus die noemden we altijd Clarence, naar die leeuw uit Daktari.”

Bondscoach in Nederland, is dat niets voor je?

“Die kans is nihil.”

Maar zou je het kunnen?

“Ja natuurlijk. Niet voor niets zeggen alle spelers met wie ik ooit heb gewerkt dat ze onder mij beter zijn gaan voetballen.”

Wat zou je anders doen dan Van Basten?

“Ik zou altijd met twee spitsen spelen, wat Johan (Cruijff – M.B.) ook zegt. Kijk, iedereen moet met z’n klauwen van Johan afblijven, maar hij moet wel oppassen dat ie niet in de categorie van Kick Wilstra terecht gaat komen, met dat gedram over buitenspelers. Johan idealiseert.”

Er zijn Nederlandse topclubs die met een damesafdeling gaan beginnen. Iets voor jou?

“Ik ben niet geschikt om met dames te werken.”

Je gooit ze liever tegen het plafond.

“Bijvoorbeeld. Nee, serieus, ik kan dat niet. Ik denk namelijk dat ik niet kan zeggen wat ik wíl zeggen. In m’n jeugdjaren heb ik eens de meiden van de Stichtse hockeyvereniging getraind. Waren ze op het trainingsveld naar me aan het luisteren, terwijl ze met hun kont op de kromme kant van die stick zaten. Zei ik tegen het leukste meisje van de klas: ‘Kijk nou uit, want hij schiet er zo in!’ Een dag later hingen ze van die club aan de lijn met de mededeling dat ze me niet meer konden betalen. Ja ja, zogenaamd een centenkwestie… Maar nu ik erover nadenk: ik moet dus nog ergens een hockeydiploma hebben liggen!”

Dus je kunt zo naar Klein Zwitserland?

“Dan zou ik eerst de hockeybond moeten bellen, om te vragen of dat ding nog geldig is. Maar misschien wel ja. Nee, flauwekul natuurlijk. Honderd jaar geleden moest ik op het CIOS een nevenspecialiteit kiezen en dat werd hockey. Maar technisch en tactisch weet ik daar natuurlijk geen kloten van.”

Van voetbal des te meer. Een paar jaar geleden zat je in Indonesië, bij PSM Makassar.

“Het contract dat ze voor me hadden opgesteld beviel me niet, maar toen ik eenmaal op Sulawesi was, dacht ik: ach, ik blijf hier gewoon. Is top geweest. We stonden vijfde van onderen en zijn dus uiteindelijk tweede geworden. Een ongelooflijke tijd; voor drie uitwedstrijden op Java waren we drie weken op pad. Hotel in, hotel uit. Elke dag hitte, goed eten, mooie vrouwen, vijvers met krokodillen…  Fantástisch! Maar financieel heb ik er geen reet aan overgehouden. En het was ook ineens over, na de competitie. Heb ik daar nog een paar dagen zitten wachten. Ik hoorde maar niks. Maar ja, die gasten waren natuurlijk in hongerstaking…”

Hongerstaking?

“Ramadan. Dus ze waren heel moeilijk te bereiken. Toen dacht ik: zoek ’t maar uit, ik ga naar huis! Als ze me terug willen, dan bellen ze wel. Nooit meer wat gehoord.”

Verbeten vecht Korbach zich een weg door een keihard pistoletje met oude kaas. Ondanks de schokkende hoofdbewegingen die hij daarbij maakt, blijft het karakteristieke halve leesbrilletje op z’n plaats. Wat meer is dan we van Fritz zelf konden zeggen, op zijn eerste en enige werkdag bij Sparta. Met een ‘dubbele flikflak’ viel hij, lijder aan een lichte vorm van epilepsie, achterover. Het kortste dienstverband uit de geschiedenis van het Nederlandse voetbal was daarmee een feit. “Net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats,” beseft hij ook nu nog met een enorm gevoel van teleurstelling.

Over flikflaks gesproken: waarom ben je niet gevraagd voor een van die ijsdansshows?

“Geen idee. Als je ziet wie er allemaal meedoen, hadden ze mij zeker kunnen vragen. Had me wel leuk geleken. En ik kan schaatsen hoor! Dat is een van de drie dingen die je nooit verleert. Schaatsen, zwemmen en, eh… dat andere, haha.”

Als de rekening wordt gepresenteerd, blijken wij goed te zijn voor een personeelskorting van 50%. Korbach moet hier in de stationsrestauratie dus net zozeer tot het meubilair behoren als het tafeltje met het briefje ‘GERESERVEERD’, opper ik. Een schalkse blik over het halve brilletje, in de richting van de stevige serveerster: “Ik heb weleens een beetje verkering met haar gehad. Een klein beetje.” Mijn ogen schieten van haar weldoorvoede voorkomen naar Fritz’ niet bijster imposante bicepsen en hardop vraag ik me af of - en vooral hóe - hij haar ooit tegen het, eh…

Korbach, grijnzend: “Ik heb m’n plafond laten verlagen.”

(uit: De Telegraaf, 3 maart 2007)

Inmiddels is Fritz Korbach ook alweer weg bij Harkemase Boys.

Bloemlezing (29) Trijntje Oosterhuis: diva zonder kapsones

Eigenlijk gaat het er altijd hetzelfde aan toe, bij een interview met een wereldster.

1. 1. De verslaggever zit braaf met zijn blocnote te wachten in de lobby van het luxe hotel.
2. Het meisje van de platenmaatschappij (dan wel filmmaatschappij) komt de verslaggever ophalen en samen lopen ze naar de suite die voor de wereldster is gereserveerd.
3. Het meisje van de platenmaatschappij klopt op de deur en glipt naar binnen, terwijl de verslaggever keurig op de gang blijft staan.
4. Het meisje van de platenmaatschappij komt weer naar buiten, met de mededeling dat de wereldster klaar is om de verslaggever te ontvangen.
5. Het meisje van de platenmaatschappij maakt zich discreet uit de voeten, de verslaggever betreedt de suite en zet zich tegenover de wereldster.
6. De verslaggever stelt vragen en de wereldster beantwoordt die zo beleefd mogelijk.

Zo gaat het ook nu, in de fraaie ambiance van het College Hotel in Amsterdam-Zuid. Met dit verschil dat er na tien minuten ineens iets afwijkends gebeurt. De wereldster staat op, pakt een theedoek en begint vol overgave een paar kringen van tafel te vegen. En eigenlijk verbaast dat me niets. Want deze wereldster heet geen Whitney of Britney, deze wereldster heet Judith Katrijntje – en behalve wereldster is ze ook gewoon huisvrouw. En dat verloochent zich niet.

Trijntje Oosterhuis, diva zonder kapsones. Ongewoon mondiaal talent in een gewoon Hollands jasje. Ze bezorgde Burt Bacharach kippenvel, toen ze hem zijn eigen liedjes liet horen. Ze blies technici die met Barbra Streisand en Frank Sinatra hadden gewerkt omver met haar vocale vaardigheden. Ze deelde het podium met Herbie Hancock, Al Jarreau en Lionel Richie. Ze is een van de grote namen op het legendarische jazzlabel Blue Note. En toch… toch voelt ze zich net zo gelukkig als ze samen met haar zoontje op een boerderij staat te kijken als er een lammetje wordt geboren.

Driekwart jaar geleden verruilden Trijntje, haar man Sander, de tweejarige Jonas en de pasgeboren Marijn de drukke Van Baerlestraat in Amsterdam voor de relatieve rust van het Noord-Hollandse platteland. "Zodat mijn kinderen de koetjes en kalfjes in het echt kunnen zien, in plaats van alleen maar in de boeken van Nijntje. Ik denk dat ze het heerlijk hebben, waar we nu wonen. De stad hebben ze op deze leeftijd toch nog niet nodig. De zandbak en hun fietsje, dat is voorlopig hun kleine, veilige wereld. En op dat fietsje kunnen ze beter in de Beemster rondrijden, dan in het Vondelpark. Dat is toch maar een wietplantage vol hondenschijt. Daarnaast ben ik zelf blij dat ik van dat eindeloze zoeken naar een parkeerplaats af ben. Dat mis ik echt geen moment."

"En weet je wat ook zo fijn is?" zegt Trijntje, terwijl ze me een kop koffie inschenkt. "Op het platteland maak je de verschillende seizoenen veel bewuster mee. Lente, zomer, herfst, winter: in Amsterdam ging het altijd volledig aan me voorbij." Ik knik en vraag me tegelijkertijd af of Dionne Warwick of Céline Dion me ook ooit eens zullen vragen of ik suiker en melk in mijn koffie wil.

Die vergelijking is allesbehalve misplaatst. Want ondanks het feit dat Trijntje Oosterhuis zo alledaags is dat je gewoon achter haar kunt staan bij de pinautomaat, is ze net als voornoemde vedetten een artiest van het allerhoogste niveau. Niet voor niets mocht ze voor Blue Note het 'Burt Bacharach Songbook: The Look Of Love' opnemen. En niet voor niets wilde de oude Burt, de liedjessmid uit wiens pen evergreens als 'Raindrops Keep Falling On My Head', 'I'll Never Fall In Love Again' en 'That’s What Friends Are For' zijn gevloeid, dat natuurtalent uit Holland met eigen oren horen. "Hij zat met zijn ogen dicht te genieten," herinnert Trijntje zich de dag dat Bacharach de studio in LA met een bezoek kwam vereren. "Ik ben de stem die hij zelf niet heeft, vindt hij. Nou, dichter bij iemand van dat kaliber kun je niet komen! Wat ook heel bijzonder was: voor het nummer 'Waiting For Charlie (To Come Home)', dat hij als twintiger voor Etta James had gecomponeerd, had hij een totaal nieuw intro gemaakt. Speciaal voor mij! Had ie gewoon met de hand op een stukje papier geschreven. Nee, dat papiertje heb ik niet ingelijst thuis hangen. Ik heb het niet eens meegenomen. Vond het een beetje gênant om erom te vragen. Had ik wel moeten doen hè?"

Je staat straks met dat Burt Bacharach-project op het North Sea Jazz Festival.

"Ja, dat album blijft maar actueel. Terwijl ik echt dacht dat het nieuwtje er nou zo langzamerhand wel af was. Maar mensen spreken me er nog steeds op aan. Vandaar dat we die songs nu ook op North Sea gaan doen, met groot orkest. En misschien een speciale gast erbij. Wie? Ik heb nog geen idee, maar Elvis Costello zou wel leuk zijn. Ik ben trouwens dol op North Sea; als jong meisje ging ik er al heen omdat het zo’n beetje de enige plek was waar ik mijn favoriete muziek kon horen. Ik ga er al een jaar of vijftien, zestien naartoe, al moet ik zeggen dat het alleen de eerste paar keren als bezoeker was. Want al heel snel stond ik er met de band van Candy (Dulfer – M.B.) op te treden."

In april heb je al twee avonden met het Bacharach-materiaal in de Heineken Music Hall gestaan en nu moet je het dus nog eens op een jazzfestival zingen.

"Moeten?? Ik doe het graag hoor!!"

Terwijl het niet echt jazz is. Meer easy listening…

"Nou, ik kan je zeggen dat er echt heel zwaar materiaal tussen zit! 'Anyone Who Had A Heart' en 'This House Is Empty Now', oef.. Dat zijn intense liedjes hoor! Het klinkt misschien wel makkelijk allemaal, maar het is heel intelligent geschreven. Probeer het maar eens te zingen."

Ik kijk wel uit.

"Een nummer van Bacharach is veel geraffineerder en heeft ook veel meer valkuilen dan, pakweg, een Beatles-liedje. Easy listening, vooruit, maar niet easy doing! Ik had die Bacharach-songs tien jaar geleden ook niet kunnen zingen. Toen was ik nog lang zo goed niet als nu. Inmiddels is het zo dat wat ik in m’n hoofd heb, er via m’n mond uit komt. Mijn stem is mijn instrument en ik kan dat instrument nu precies zo bespelen als ik zelf wil. Ik maak ook weleens de vergelijking met een schilder en zeg dan: ik heb nu een veel groter palet. Tien jaar geleden had ik bijvoorbeeld alleen paars en blauw tot mijn beschikking, nu kan ik ook alles kiezen wat daartussen zit: lila, violet…"

Kun jij álles zingen?

"Nee, niet alles. Opera gaat me niet lukken."

En een lekkere carnavalskraker?

"Als-je-blieft zeg!! Ik hou me alleen bezig met delicatessenmuziek hoor!"

Voor jou geen plek op het biljart in een rokerige kroeg.

"Daar is op zich niets mis mee. Ik kan zelf ook genieten van een jamsessie in een café. Het hoeft niet altijd de Carnegie Hall te zijn. Het belangrijkste is dat ik met goeie muzikanten goeie muziek kan maken. Oké, ik heb altijd uitverkochte zalen, maar zonder dat zou ik me ook gelukkig kunnen voelen. Je moet dit vak niet uitoefenen omdat je zo nodig een prinsesje op een groot podium wilt zijn. Er zijn artiesten die zeggen dat ze stoppen zodra ze geen volle zalen meer trekken. Dat zou voor mij net zoiets zijn als abortus plegen nadat je gehoord hebt dat je een gehandicapt kind krijgt. Dat dóe je toch niet?? Je doodt toch niet iets wat je liefhebt??"

Als moeder en als zangeres heb je twee volledige taken. Hoe hou je het vol?

"Ik hou het vol omdat ik alles leuk vind wat ik doe. Zo simpel is het. Ik maak heel veel uren en ben ook echt weleens lichamelijk moe, maar geestelijk ben ik nooit afgemat. Dat komt omdat met name het zingen me steeds weer enorm oplaadt, zodat ik me met een volle batterij op mijn andere werkzaamheden kan storten. En verder hebben mijn kinderen natuurlijk een heel goede vader. Ik ben heus niet zo ijdel dat ik denk dat ik het allemaal alleen zou kunnen. Sander (van den Eeden, nieuwslezer bij RTV Noord-Holland - M.B.) is mijn steun en toeverlaat. Weet je, soms staat híj er weleens alleen voor. Als ik een belangrijk optreden heb, slaap ik niet thuis. Dan kan ik het me echt niet permitteren om ’s ochtends vroeg wakker te worden gemaakt door m’n kinderen. En omgekeerd hebben zij ook helemaal niets aan een gestresste moeder. Dus dan is het voor alle partijen beter dat ik in een hotel overnacht."

Wie van je Nederlandse collega’s vind jij goed?

"Ilse! En Anouk. En mijn schoonzusje Edsilia (Rombley – M.B.) natuurlijk. Ja, Anouk is een heel ander type zangeres dan ik, maar zó eerlijk! Ik kan me ontzettend ergeren aan nepperij, aan het nadoen van de Beyoncé’s van deze wereld. Maar wat Anouk doet is zó van haarzelf! En Ilse de Lange is ook niet iemand die zich aanstelt. Ik heb laatst trouwens gezongen met een 14-jarig meisje, Kim Hoorweg. Let op mijn woorden: dat wordt een hele grote! Ze mag binnenkort een plaat maken op het Verve-label, kun je nagaan. Echt heel opmerkelijk wat dat jonge meisje nu al kan. En ze doet ook gewoon lekker waar ze zin in heeft, zonder te worden gehinderd door angst. Daarin herken ik wel iets van de 14-jarige Trijntje."

Werd die trouwens niet ontzettend gepest met haar naam?

"Nee, waarom? Trijntje is toch een leuke naam? Bovendien kom ik uit Amsterdam-Zuid; daar waren wel meer kinderen met een afwijkende naam. Een heleboel mensen vinden Trijntje leuk, want ik krijg de laatste jaren steeds vaker kaartjes van ouders die hun dochter naar mij hebben vernoemd."

Waarom horen we nooit eens een vette showbizzroddel over jou?

"Omdat er over mij niets te roddelen valt! Ik heb een fijne man, prachtige kindjes, lieve ouders: ik ben supergelukkig! Daarom sta ik bijna nooit in de bladen, want dat is natuurlijk niet interessant. En ik struin ook geen premières af of zo. BN'er zijn is mijn vak niet. Mijn vak is mooie liedjes zingen."

(uit: VROUW, 19 mei 2007)

Classic Panorama: De Zonnebril (17)

Zomer 2003

Bloemlezing (28) Likki Lakki en de bosjesmannen

Amsterdam kent een boel fascinerende panden. Herengracht 395 bijvoorbeeld, met dat mooie zwarte kasteeltorentje en een gevel waartegen een marmeren kat omhoog kruipt, vastbesloten de al even versteende muis aan de overkant van de Beulingsloot in zijn klauwen te krijgen. Ook Het Huis Met De Hoofden (Keizersgracht 123) spreekt tot de verbeelding: de koppen zouden aan inbrekers hebben toebehoord en er door een alerte dienstmeid eigenhandig zijn afgehakt. En dan was er nog Het Huis Met De Plaklettertjes, op nummer 22 aan de Bloemgracht. Preciezer: het lichtbakje boven de kelderdeur van dat perceel. ‘LIKKI LAKKI SHOW Amsterdamse zanger uit de Jordaan’ viel daar jarenlang op te lezen, in zelfklevende lettertjes die in een alcoholische roes moesten zijn aangebracht, zo erg golfde de tekst van links naar rechts door het beeld. In de loop der jaren verloren een S, een N en de enige J hun ongelijke strijd tegen de zwaartekracht, waarna er op een gegeven moment nog slechts ‘LIKKI LAKKI .HOW’ stond, met als toevoeging dat het hier een ‘Amsterdamse za.ger uit de .ordaan’ betrof. Dat was niet geheel bezijden de waarheid, want kijkers naar AT5 hebben deze man tien jaar geleden eens driftig in zijn eigen teksten zien zagen. Ajax verloor de finale van de Champions League na strafschoppen van Juventus en verslaggever Ton van Royen rapporteerde vanuit een Mokumse kroeg: “De Amsterdamse zanger Likki Lakki moest razendsnel de tekst van zijn lied ‘Ajax nummer één’ aanpassen!” Het volgende shot bracht het beeld van een vlezige toogplakker, die wat op een bierviltje zat te krassen. Het resultaat mocht er wezen: “Aaaa-jax num-mer… twéé! Dit is een heel leuk liedje dus doe nou maar met ons mee…”

Inmiddels is ook de lichtbak herschapen. ‘Frits met de “GOUDEN” handjes’ staat er nu. Wat me bepaald niet minder intrigeerde. Vooral die aanhalingstekens zorgden voor vraagtekens. Is het een citaat? Heeft iemand ooit gezegd dat Frits gouden handjes heeft? En zo ja, wie is dat dan geweest? Iemand uit het boksmilieu? Zijn pianoleraar? Of, spannender, een vrouw? In het laatste geval zou ik de rest niet willen weten.

“Ben dertig jaar loodgieter geweest,” is de ietwat ontnuchterende verklaring van Frits (Lehnert) zelf. “En een hele goeie.” In 1993 onteigende de gemeente het pand waarin hij samen met zijn hoogbejaarde vader het bedrijf runde. Pa overleed, op 89-jarige leeftijd (“Die kon het niet verwerken”) en Frits zocht zijn heil aan de bar van vermaarde hapkasten als Rooie Nelis en De Jordaan. Daar viel het de vaste cliëntèle op dat Frits wel heel vaak hetzelfde melodietje zat te neuriën. “Ik had op de vogeltjesmarkt in Antwerpen twee eenden gekocht, die ik Lik en Lak noemde. Op de terugweg had ik met m’n kinderen aan één stuk door ‘Likki Lakki Tikki Takki’ gezongen, om het gekwaak in die kartonnen doos een beetje te overstemmen. Maar ik blééf dat deuntje zingen, waar ik ook kwam. Iedereen vond dat ik er een plaatje van moest maken. Dus toen heb ik het telefoonboek erbij gepakt en zo’n studio gebeld. Ik ging er om één uur naar binnen en om zes uur stond het erop. Mocht ik meteen optreden op het Jordaanfestival; stond ik ineens tussen artiesten als Dries Roelvink en Arie Passchier. En ik werd vreselijk geplugd op Radio Noordzee, bij die Albert van der Linde. Ja, was een mooie afleiding voor me, na al die ellende met het bedrijf en m’n vader. En m’n vrouw was er ook nog eens vandoor.”

Acht en negen waren zijn zoons toen zijn ex ze uiteindelijk bij hem op de stoep dropte. “Of ik ze maar even wilde opvoeden. Ja, dan kun je je natuurlijk niet meer ontplooien, als artiest. Drie jaar heb ik stilgestaan; niet opgetreden, geen plaatjes gemaakt. Maar na die tijd begon ik toch weer de cafés op hun kop te zetten. Veel studentenfeesten gedaan ook. Die jongens zeiden tegen me: Hazes heeft zeven liedjes nodig om de tent gek te maken, maar u lukt het al na tweeënhalf nummer! Een van die gasten heeft een album van me meegenomen naar Nigeria; daar staan de bosjesmannen nu op te dansen! Ach, weet je wat het is: ik had ook gewoon artiest moeten worden! Maar ja, je vader heb een loodgietersbedrijf, dus wat moet je?”

Inmiddels kent het grote publiek Frits als de slaapkamerzanger uit de Douwe Egberts-reclame Koffie… met iets lekkers! “Iemand uit de kroeg vond me daar wel geschikt voor. Heb ik 2200 euro voor gekregen. Bruto. Als ik het via een castingbureau had gedaan, had ik veel meer gevangen. Maar dat is achteraf. Het mooie is dat het daardoor wel weer is gaan druppelen. Echt, ik voel dat ’t gaat broeien. Ze willen ook weer dat ik nieuwe nummers ga opnemen.”

Frits gaat me voor naar de kelder van zijn huis, waarin hij jaren geleden een sauna, een bubbelbad en een bar heeft gebouwd. Met zijn gouden, maar trillende handjes schuift hij een cd in de lade. Uit de luidsprekers klinkt een onmiskenbaar Teutoonse Schlager. “Moet je horen,” zegt de 61-jarige Jordanees, terwijl zijn mondhoeken naar zijn schoenen wijzen. “Dit is afgekeurd door Wolter Kroes en nu willen ze ’t mij in m’n maag splitsen. Nou, dacht ’t effe niet; ik zeil dat ding straks zo het raam uit! Ik wil de Froger-kant op, dat past veel meer bij mij.”

(uit: Metro, 28 april 2006)

Vandaag: Ladies Day op Royal Ascot

  Good heavens!

Classic Panorama: De Zonnebril (16)

Zomer 2003

Classic Panorama: De Zonnebril (15)

Zomer 2003

Bloemlezing (27) Wegdommelen bij het ándere Oranje

Doodsbang om wat te missen, spoedde ik mij naar de ArenA. Het was, zo had ik vernomen, de laatste mogelijkheid om de Amsterdam Admirals daar in actie te zien – en zo’n noodkreet is aan mij wel besteed. Als ze op de radio roepen dat je ‘nog één dag de tijd hebt om Staatsloten te kopen’, sta ik ook binnen een uur bij de sigarenboer. Ja, ik ben een dankbare speelbal van de commercie.

Toen de metro richting Gein maar niet wilde uitpuilen, vreesde ik even dat het duel met de Cologne Centurions wellicht naar een andere datum was verplaatst. Maar ziet: rond de kar met Vlaamse friet hadden zich wel degelijk supporters van ‘het andere Oranje’ verzameld. Dé frietkar ja, want één exemplaar bleek ruim voldoende – de Admirals trekken maar een fractie van het aantal fans dat naar stadgenoot Ajax komt kijken. ‘ALRIGHT, HAVIN’ SOME FUN OUT THERE?’ galmde het vanuit de sporttempel – en dat was aansporing genoeg om de druipende aardappelreepjes links te laten liggen. Vastbesloten zo veel mogelijk fun te scoren, racete ik de trappen op, daarbij niet gehinderd door horden mensen die hetzelfde van plan waren. Op de tv-schermen in de zo goed als verlaten gangen zag ik dat het geschreeuw afkomstig was uit de schuurpapieren strot van een zanger,  die een band aanvoerde waarin een blonde bassiste met een leren rokje excelleerde. Zowel in beeld als geluid ontsteeg het alles wat doorgaans als warming-up wordt gebruikt bij Ajax (denk aan 200 kilo zwetende Peter Beense). De naam van deze voortreffelijke formatie: NE1 (spreek uit: Anyone).

De Amsterdam Admirals tegen de Cologne Centurians dan. Ik ging er eens goed voor zitten. Breeduit ook, want dat kon makkelijk. Zelden zo weinig toeschouwers gezien in de ArenA. Amsterdam-Keulen zou een Nederlands-Duitse ontmoeting moeten worden, maar een blik op de opstellingen maakte duidelijk dat daar niet echt sprake van was. Zo traden de Duitsers aan met jongens als Bobby Blizzard, A.J. Harris en Tyler King en zette Nederland daar de niet bepaald Mokumse namen Justin Surrency, Sameeh McDonald en Willie Evans tegenover. (Het aantal bezoekers was trouwens zó gering dat de naamgenoot van Sameeh z’n hamburgerloketten niet eens had geopend...)

De Admirals, herstel mijn Admirals, kwamen één voor één op, terwijl uit de luidsprekers ‘Welcome To The Jungle’ van Guns N’ Roses knalde. Dat leek me wat overdreven, ook al was het hier dan Zuid-Oost. Er werd op het veld een hoeveelheid vuurwerk afgestoken waarvoor de F-Side een collectief stadionverbod van drie jaar zou krijgen en de speaker schreeuwde de longen uit zijn lijf in een poging de individuele Admirals bij ons te introduceren. “Met nummer 75: Alvíííííííín... Smith!!! Laat je horen voor nummer 97: Marcúúúúúúúús West!!” De uitsmijter: “Hier is Akwasi Mensah... en hij is Néderlander!!!”

Nadat we geacht werden te gaan staan voor het Amerikaanse (!) volkslied, traden er vijf onfatsoenlijk lekkere meiden aan die het Wilhelmus zongen – of beter gezegd iets dat daar in de verste verte op leek. Het had ook de tune van een soapserie kunnen zijn. En nóg ging de bal niet rollen (bij wijze van spreken dan), want eerst werd coureur Tim Coronel aan het publiek voorgesteld. Tim mocht ‘de coin flippen’. In goed Nederlands: Tim mocht de toss doen. En toen daarna vier pelotons cheerleaders zich naar hun werkterrein hadden begeven (een enkele licht vooroverbuigend, want topzwaar – op de juiste plek!), kon het spektakel eindelijk beginnen. Tien tellen later werd de halve thuisploeg gewisseld.

Dat dit normaal is bij American Football, kreeg ik mee van de speaker, die als extra service tijdens de wedstrijd de spelregels uitlegde. Dat wil zeggen: op de weinige momenten dat er geen muziek of commercials uit de luidsprekers schalde. Het stadiongejuich kwam trouwens ook van een bandje - wat pijnlijke stiltes opleverde op de momenten dat de tape moest worden gewisseld...

“Jaaa, en met z’n allen een robbertje vechten! Gezellig een potje dansen met die nummer 20, die heeft er zin in hoor!” schreeuwde de omroeper – en in gedachten zweefde ik weg naar die legendarische ijshockey-samenvattingen van weleer, met commentaar van wijlen Frans Henrichs (“Ja, gaat u daar maar liggen meneer!”). Toen ik mijn ogen weer opende, stonden de Admirals met 0-10 achter. “Have a nice day!” brulde Bon Jovi door de geluidsinstallatie, maar daar leek het me nu iets te laat voor. Op tijd thuis zijn is bij football sowieso een illusie, want doordat  het spel constant stil ligt, duren twee kwartier al snel anderhalf uur. En smachtend naar de klok kijken heeft geen enkele zin, want om de haverklap fluit de scheidsrechter af of wordt er een time out aangevraagd. Wat het stadionpersoneel de gelegenheid geeft weer een reclameblok op het publiek af te vuren.

Terugdenkend aan mijn hoogtepunt van de avond – het rokje van de bassiste van NE1 – liet ik het spel Bulls Eye gelaten over me heen komen. Bij Bulls Eye neemt een camera één bepaalde bezoeker op de korrel – en die wint dan een prijs. In dit geval een auto met een volle tank. ‘Aangeboden door National Car Rent’ – dus  na het weekend teruggeven! Toen Amerikanofiel Frank Kales er nog werkzaam was, werd dit spelletje ook bij Ajax gespeeld. Hoogtepunt was dat de camera destijds een keer bleef hangen bij een ouwe vent, die lag te slapen. De prijswinnaar moest wakker worden geschud.

Ikzelf nu ook, nadat ik me eerst nog even had zitten verbijten bij een time out in de – godbetert – láátste seconde! Het explosieve rustsignaal, een minuut of wat later, werkte als een wekker. Anderhalf uur Admirals, ik vond het meer dan genoeg. Bij een stand van 0-16 daalde ik de verlaten trappen af, me niet echt bekommerend om de rest van de wedstrijd.  

Buiten was de frietkar in geen velden of wegen meer te bekennen.

(uit: Metro, 18 juni 2007. De krant van vandaag dus. Maar dit is de versie die níet door de eindredactie is verminkt)

Vandaag, dertien jaar geleden...

...begon het WK voetbal in Amerika. Nice one, Bill!

Classic Panorama: De Zonnebril (14)

Zomer 2003

Vandaag elf jaar dood

Piet, niet het bier.

Dik draaft door

Dat Dik Bruynesteyn lang van stof is, weet eenieder die hem weleens aan de telefoon heeft gehad. Maar afgelopen dinsdag konden we dat ook daadwerkelijk zien. Ter gelegenheid van de verschijning van het boek ‘Appie Happie terug van weggeweest’, had de besnorde illustrator een speech uitgeschreven op... zo’n drieënhalve meter papier! De presentatie werd daardoor voor alle aanwezigen, onder wie taaie tijgers als IJf Blokker (!) en Fred Oster (!!), een behoorlijk lange zit.

Dik nam er de tijd voor. Dik hééft die tijd ook nog steeds, al moet hij zijn meeste aardappels toch zo langzamerhand wel hebben gegeten. Op 7 juli wordt hij 80 jaar, maar tijdens de feestelijke bijeenkomst in het Olympisch Stadion spreidde hij een levenslust ten toon waaraan menig 40-jarige niet kan tippen. Enthousiast en tot in detail (vooral dat laatste) vertelde Bruynesteyn de ontstaansgeschiedenis van zijn krantenstrip, die eigenlijk Appie Happy had moeten heten. Dik: ‘Op z’n Engels dus, maar toen iemand van de zetterij me toeriep ‘Héé, Appie Happie, dat wordt vast leuk!!’ dacht ik bij mezelf: op z’n Nederlands klinkt het misschien wel beter. Ik heb er sowieso de pest aan dat alles altijd maar in het Engels moet. Ze noemen me cartoonist, nou het zal wel. Mijn dochters zeiden vroeger op school dat ik poppetjestekenaar was. Dat dekt de lading veel meer.”

Het eerste exemplaar van ‘Appie Happie terug van weggeweest’, een hernieuwde kennismaking met de legendarische bananenbijter (“Ik koos ervoor hem bananen te laten eten, omdat je die ook op kleine plaatjes makkelijk herkent. Met bitterballen heb je dat toch minder”) werd uitgereikt aan Pierre van Hooijdonk. Want Pierre is al zijn leven lang fan van de strip. “Als kind noemden ze me Pietje Peelee, naar een figuur uit Appie Happie. Dat was omdat ik in mijn woonplaats Welberg het enige donkere jongetje was. Én omdat ik wel aardig kon voetballen. Ik heb toen zelfs overwogen om mijn haar net zo vierkant te laten knippen als Pietje. Dan had ik de bal erop kunnen leggen en zo het doel in kunnen wandelen. Maar dat vonden mijn ouders niet zo’n goed idee. Ik ben altijd een fan van Dik gebleven, ook van zijn werk als cartoonist. Heb alleen wel steeds gedacht: áls hij mij ooit tekent, hoop ik dat ie zich een beetje inhoudt met m’n voortanden.” Die vrees bleek terecht, want tijdens de presentatie toverde Dik een portret van Van Hooijdonk tevoorschijn met een bovenrij waarvoor Anky van Grunsven zich nog zou schamen – namens Bonfire! En zo werd het nog heel gezellig, in de oude olympische tempel waar Dik ooit zijn loopbaan begon met het maken van een illustratie bij de wedstrijd Haarlem-EDO (“Een beslissingsmatch in de afdeling West II”). En strooide hij hier en daar met grapjes die we sinds de hoogtijdagen van Koen Verhoeff niet meer hadden gehoord. Op de vraag “Wat gaat er nu door u heen?”, antwoordde hij de verslaggever van RTV Noord-Holland dus volgens het boekje: “Voornamelijk rode bloedlichaampjes.”

Het tweede exemplaar van ‘Appie Happie terug van weggeweest’ werd uitgereikt aan Blij Bomen’s Michiel Blijboom. Maar toen was iedereen al weg.

‘Appie Happie terug van weggeweest’, uitgeverij Stripstift, € 7,50 (luxe gesigneerde editie € 24,95)

Komend weekend: FIELDS OF ROCK

Een festival met o.a. Iron Maiden, Ozzy Osbourne, Slayer, Velvet Revolver, Heaven & Hell, Dream Theater, Megadeth, Machine Head, Black Label Society, Suicidal Tendencies, Type O Negative, Life of Agony en Motörhead. Dat laatste betekent een vrolijk weerzien met mijn goede vriend Lemmy...

Radio 2 presenteert Week van de Jaren '80

Radio 2 gaat deze week terug naar de jaren '80. In de week van 11 tot en met 15 juni staan alle programma's in het teken van de periode tussen 1980 en 1989. Rode draad in deze Week van de Jaren '80 vormt de 80van80, een door luisteraars samengestelde lijst met voorwerpen, gebeurtenissen en modegrillen uit dat decennium. Dat betekent volop aandacht voor schoudervullingen, Dallas, Doris D. and the Pins, Rubik's kubus, kruisraketten, Pacman, electric boogie en, eh... het matje!

Classic Panorama: De Zonnebril (13)

Zomer 2003