Blij Bomen!

Koken met Tonny Eyk

Vandaag gaan meesterkok Cas Spijkers & ik koken met Tonny Eyk.
Benodigdheden:
- 48 kastanjechampignons
- boter
- zout
- 1 deciliter port
- 1 homp Tonny Eyk
- 24 satéprikkers
Week de satéprikkers minimaal 30 minuten in water. Maak de champignons met een vochtige doek schoon en snij ze doormidden. Smelt de boter in een koekenpan en bak de champignons met wat zout al roerend 1 minuut. Voeg de port toe en verwarm alles, opnieuw al roerend, tot de port is verdampt. Neem de pan van het vuur. Snij van een homp gerookte Tonny Eyk 18 plakken af (zie foto) en hak die vervolgens elk in 4 stukjes. Rijg om en om 4 stukjes champignon en 3 opgerolde stukjes Tonny Eyk aan satéprikkers. Bak dat vervolgens 10 minuten onder de hete grill of op de barbecue. Indien gewenst kan Tonny Eyk op smaak worden gebracht met honingmosterdsaus.

BREAKING NEWS: Eline Jurg niet langer (in) de bob!

Eline Jurg (rechts), hier samen met remster Urta Rozenstruik en gangmaker Michiel Blijboom, stopt met bobsleeën. De blonde bobbabe, elfde op de Olympische Spelen van Turijn, kampt met aanhoudende nek- en rugklachten. Tevens ontbreekt het haar aan voldoende financiële middelen om door te gaan. Blij Bomen! zegt: aan het eerste kan ik wel wat doen. Aan het tweede niet.

Foto: Helsinki, 2005

Nederland helpt Bouterse-jagers

Nederlandse politiemensen trainen in en om Paramaribo in het diepste geheim een speciaal arrestatieteam van de Surinaamse politie. Dit zogeheten A-team wordt mogelijk ingezet bij het oppakken van Desi Bouterse, die volgende maand in Suriname terecht moet staan vanwege zijn betrokkenheid bij de Decembermoorden.
ATTENTIE NIEUWSREDACTIES: de man die hier bij de Palmentuin van Paramaribo is gefotografeerd, is GÉÉN politieman op een geheime missie! De heer Bouterse heeft van hem dan ook niets te vrezen. Of had dat geheim moeten blijven?

Back to '79

Nog namijmerend over De Aftakeling (zie vorige posting), werd ik vandaag in één klap teruggeworpen naar een tijd dat ik de wereld nog decennialang zonder leesbril zou aankunnen. Via bol.com had ik de dvd Kroonjuwelen binnengekregen, een documentaire over de opkomst van graffiti in Nederland. En graffiti in Nederland - met alle respect voor Eindhoven, Meppel en Venray - is graffiti in Amsterdam. De repo van Stunnedfilm belooft op de flap 'een reconstructie van een opkomende subcultuur waarbij aan de hand van vele interviews met onder meer kroongetuigen van het eerste uur de kijker door Amsterdam wordt geleid' - en dat maakt men waar! Want wat zich op Kroonjuwelen in 76 minuten voor je ogen ontrolt, is een ware trip down memory lane - tenminste voor wie in de jaren '80 in de hoofdstad jong en spuitbusdragend is geweest. De film focust zich vooral op door de New Yorkse rap- en hiphop-cultuur geïnspireerde straatartiesten als Shoe, Delta, Zap en Jaz (wiens vader Jeroen Krabbé heet), maar vergeet gelukkig ook de punkpioniers uit het eind van de jaren '70 niet. Jongens en meisjes die actief waren toen doemdenken gemeengoed was, Babylon op branden stond en de stad zo snel mogelijk helemaal moest worden volgetekend, omdat Amsterdam dan na het droppen van de neutronenbom (voor jongere lezers: een massavernietigingswapen dat mensen zou doden en gebouwen zou laten staan) in elk geval nog een openluchtmuseum zou zijn. Die bom kwam er uiteindelijk toch níet, waarna de zwartgallige muurschilderingen van de punks langzaam maar zeker plaatsmaakten voor de veelkleurige happy tags van Shoe en consorten. En hoezeer ik ook heb zitten genieten van de ongelooflijke creativiteit van de jonge Krabbé en z'n gabbers van de U.S.A. (United Street Artists), toch is Kroonjuwelen voor mij vooral een herinnering aan dat legendarische seizoen 1979-1980, toen de hoofdstedelijke punk- en kraakbeweging op z'n hoogtepunt was en de leden van de E.N.G.B. (Eerste Nederlandse Graffiti Bond) zich elke zaterdagmiddag met viltstift en al meldden bij Galerie Anus aan de Sarphatistraat. Mooie tijden. En wat is het leuk om oud-strijders als De Zoot, Diana Ozon (die zich toen nog Gretchen Gestapo noemde), De Beest, Vendex, Amarillo (ofwel Hugo Kaagman, die niet moet jokken als hij zegt dat hij nooit commerciële klussen heeft aangenomen - of heeft hij die staartvleugels van British Airways soms voor een kopje thee beschilderd?) en de legendarische Dr. Rat weer eens terug te zien. Confronterend ook, om op 01:06:49 in de film plots mezelf bezig te zien, in zwart wit. Gehuld in een voormalig fanfarejasje met een kilo buttons aan de voorkant en een portret van premier Van Agt op de rug, sta ik daar voor de camera een demonstratie van, ja van onkunde te geven eigenlijk. Want nadat Delta en consorten de kijker eerst op de allermooiste driedimensionale kunstwerken hebben getrakteerd, spuit ik iets uitermate lulligs op een muur. Maar goed, ik doe het tenminste nog zonder leesbril...

Lachen om een bril...

...zal nooit meer worden wat het was.
Gisteren heb ik noodgedwongen mijn eerste échte leesbril moeten aanschaffen. De aftakeling is definitief begonnen...

Specialitá Italiane?

Klopt: toen ik laatst weer eens in Zuid-Italië was, werden de kroket en de frikandel me er van harte aanbevolen!
(Let ook op de toren van Pisa, die nog verder van Bari is verwijderd dan de Eiffeltoren van Amsterdam...)

Turijn jaar lang in teken van design

De International Council of Societies of Industrial Design (ICSID) heeft besloten om vanaf 2010 om het jaar een 'designhoofdstad van de wereld' uit te roepen, te beginnen met Seoul. Het Italiaanse Turijn is aangewezen om volgend jaar proef te draaien als designhoofdstad. Giuliano Molineri, Italiaans ontwerper en bestuurslid van de ICSID: "In Turijn is industriële vormgeving een manier voor jonge mensen om een carrière op te bouwen. De Italiaanse regering begrijpt het belang van deze titel, ook al gaat het maar om proefdraaien, en heeft reeds financiële en organisatorische hulp toegezegd. Terecht, want de ICSID is een organisatie die is erkend door de Verenigde Naties, de Europese Unie en de UNESCO. De titel Design Capital of the World heeft dus echt wel betekenis."
Een van de fraaiste staaltjes van industrial design in de hoofdstad van de regio Piemonte is La Bolla, een door de vermaarde architect Renzo Piano ontworpen vergaderzaal van glas, die als een halve kristallen bol boven de voormalige FIAT-fabriek Lingotto zweeft. Het kapsel van de man rechts van La Bolla heeft helemaal niets met design te maken, maar is gewoon het gevolg van een paar dagen geen shampoo gebruiken. 

Zoals beloofd...

...aan mezelf, een paar dagen geleden: de king prawn korma. Met andere woorden: vanochtend rechtstreeks van Gatwick naar Brick Lane gesneld. Naar nummer 71 ditmaal, waar het Standard Balti House is gevestigd. Zonder weet te hebben van het geheime wachtwoord (zie www.standardbaltihouse.co.uk) toch tien procent korting gekregen. En gratis popadums, waarvan ik altijd dacht dat je het schreef als paperdams. Ach, wat smul ik toch van die Indiase tentjes... En wat is het bij ons dan maar behelpen, met die Chin.-Ind. Rest.s.
Morgen: chicken tikka massala (onder voorbehoud).

Blij Bomen! feliciteert...

...walskoning Johann Strauss jr., met wat zijn 182ste verjaardag  had kúnnen zijn.

Wenen, 1995

Jan Wolkers gecremeerd

Literair Nederland, berustend: "Nu is er nog slechts sprake van De Grote Twee."

Blij Bomen! feliciteert...

...Anita Witzier met haar ZEVENDE Televizier-nominatie! En denk maar zo: als je nu wéér niet wint, zal in elk geval niemand je meer vergelijken met Joop Zoetemelk - want die greep maar zes keer naast de prijs...

Het Gouden Televizier Ring Gala 2007, live vanuit Koninklijk Theater Carré: vrijdag 20.30 uur, Nederland 1.

British Curry Awards: 'And the winnerrrrr issss...'

La Porte des Indes, een werkelijk oogverblindend mooi restaurant in Bryanston Street (nabij Oxford Street) is eergisteren tijdens de British Curry Awards 2007 winnaar geworden in de categorie Londen. Het welriekende evenement, dat 1100 koks, diplomaten en andere hoogwaardigheidsbekleders naar het sjieke Grosvenor House Hotel in Park Lane had gelokt, werd gepresenteerd door tv-persoonlijkheid Chris Tarrant, een man die eerder dit jaar nog werd gearresteerd in een curry-restaurant te Nottingham omdat hij voor de grap een lepel naar iemand had gegooid. "Nottingham kampt officieel met het grootste aantal vuurwapen-gerelateerde misdrijven in Europa. Me dunkt dat die vier agenten die mij kwamen arresteren wel wat beters te doen hadden!" aldus Tarrant in zijn gepeperde toespraak.
Omdat ik zelf te laat was om me voor de Curry Awards te accrediteren (en niet zo'n beetje ook: ik hoorde er pas een dag van tevoren over!), zat ik noodgedwongen mijn mik vol te douwen bij Saffron (53 Brick Lane), zoals op de foto is te zien. Kansloos in 2008, dit tentje met z'n foeilelijk geschilderde muren, maar dat wil niet zeggen dat het eten er niet te vreten was. Integendeel: ALLE honderden, zo niet duizenden Indiase restaurants in Londen serveren een voortreffelijke hap voer. Ben blij dat ik er donderdag wéér zit. (Dit was chicken madras, overmorgen ga ik maar weer eens voor een king prawn korma, denk ik)
Voor de volledige uitslag: www.britishcurryaward.co.uk

   

Blij Bomen! versus The Police

Nadat half Nederland ze al in de Amsterdam ArenA had gezien, was het zaterdagavond mijn beurt voor een bezoek aan de reünie-toer van The Police. Het optreden in de Wembley Arena, het laatste in Europa, zou iets heel speciaals worden, werd vooraf gezegd. Dat klopte, want het is het eerste concert waarbij ik in slaap ben gesukkeld. Goed, dat kan aan mijn leeftijd liggen, maar Sting en consorten mogen het zichzelf ook beslist aanrekenen, met slaapliedjes als 'De Do Do Do De Da Da Da'. Godallemachtig, wat is het toch eigenlijk een vervelend bandje! Ik heb er sowieso nooit veel aan gevonden - en zaterdag kreeg ik daarvan dubbel en dwars de bevestiging voor m'n kiezen. Tja, je laat je meevoeren door een aangekondigde avond vol nostalgie (hier probeer ik mezelf vrij te pleiten: het was niet mijn idee, ik ging alleen maar mee!), maar voor die 105 pond (!!!) per kaartje had ik nog liever Status Quo gezien! Routineus werkten de heren - van wie topdrummer Stewart Copeland veruit het boeiendst was om naar te kijken - zich door een reeks arbeidsvitaminendeuntjes heen, zijnde hun verzameling greatest hits. Met als rotte kers op de bedorven taart een volkomen mislukte gitaarsolo in mijn geliefde 'So Lonely', een nummer dat Andy Summers zaterdag toch écht niet voor het eerst speelde! En dan die nare Sting met z'n maniertjes... Afijn, de rest van het publiek - voor het merendeel vijftigers die aan het dansen waren op een manier die aan langlaufen deed denken - vond het allemaal prachtig en maalde ook niet om de torenhoge consumptieprijzen. Ikzelf veerde pas op bij de allerlaatste toegift. Niet zozeer omdat ik daarna eindelijk weg kon, als wel omdat het een spetterende uitvoering betrof van 'Next To You', het allereerste nummer van hun allereerste elpee (je kunt stellen dat het daarna alleen maar minder is geworden...). Een snoeihard gespeelde, razendsnelle riff (die zowaar aan Motörhead deed denken) en het volledig uitblijven van dat strontvervelende ge-hi-jooo-hi-jo-jo-jo-jo van Sting: top!! Maar kennelijk was ik de enige die op dat moment genoot, want om me heen was men abrupt gestopt met langlaufen...

Smakelijk?

Afgelopen dinsdag was het Wereldvoedseldag. Ik ben toen vergeten daar wat aan te doen. Sterker: ik hoorde het pas toen het al te laat was. Daarom vandaag nog maar even aandacht voor de materie, bij wijze van oprisping. Want er is wat eten betreft een hoop ellende in de wereld, zoals blijkt uit deze foto. Bijgaande bak voer trof ik niet lang geleden in Engeland aan. Ter verduidelijking: in het Engels schrijf je 'krab' als 'crab'. Het woord 'crap' staat voor 'troep, rotzooi' - ja zelfs voor 'stront'! Toegegeven, het is een knappe manier om klachten over smaak te voorkomen!
Vanavond weer die kant uit. Benieuwd wat ik ditmaal krijg voorgeschoteld. Prettig weekend & tot maandag!

De cum-back van Erocktica

De dames van de Amerikaanse pornorockband Erocktica moeten even nadenken als Blij Bomen! hen vraagt in welke Nederlandse concertzalen ze volgende week te bewonderen zijn. Maar dan komen ze tot het volgende rijtje:
25 oktober: Speakers, Delft
26 oktober: Waerdse Tempel, Heerhugowaard
27 oktober: De Kroeg, Oldenzaal
28 oktober: VE&T, Valkenswaard
www.erocktica.net

Nederland cursusland (5)

CURSUS ‘REIKI’ (1)
Betty Mans uit Soest is de leukste buurvrouw die men zich kan wensen. Aantrekkelijk, vrolijk, gezellig, spontaan, behulpzaam, gastvrij... Dat ze de door mij verfoeide Senseo-koffie zet, vergeef ik haar met liefde.
Betty straalt uit dat ze goed in haar vel zit. Ooit was dat Heel Veel Vel. Met een combinatie van opgeluchtheid en gêne haalt ze een foto van een jaar of vijf geleden tevoorschijn. Op het kiekje ziet Betty eruit als de ultra-vlezige Britse comédienne Dawn French. Anno 2007 is ze daarin totaal niet meer te herkennen. “Door Reiki ben ik veranderd,” verduidelijkt ze. “Ik ben erdoor van mijn stress afgekomen, van mijn blokkades en uiteindelijk ook van dat uiterlijk.” Betty mag zich Reiki-master noemen. Maar ze doet het niet. “Ik hou niet van die term. Het woord ‘master’ schept afstand – en dat wil ik niet. Ik stel me niet boven anderen. Ik ben Betty, gewoon Betty.” Gewoon Betty, die ook graag opbokst tegen het zweverige aureool dat er om praktijken als Reiki hangt, wil haar kennis van deze van oorsprong Japanse genezingsmethode (Rei is ‘universeel’, ki betekent ‘energie’) graag aan anderen doorgeven en organiseert daarom cursussen aan huis. “Ideaal voor mensen in het bedrijfsleven,” stelt ze. “Ben je altijd maar onzeker, of cijfer je jezelf te veel weg? Door middel van Reiki kun je dat veranderen.” Als chef wegcijferen lijkt me dat eerlijk gezegd wel wat. En als Betty ook nog eens zegt dat Reiki me kan helpen bij het oplossen van een nijpend, al bijna een halve eeuw durend migraineprobleem, dan is het volgen van de cursus Reiki 1 (waarin ik mezelf leer behandelen, na te zijn ‘ingetuned’ op het zogeheten universele energieveld) eigenlijk gewoon een logische stap. “Iedereen kan het leren,” beweert Betty. “En het heeft niets met een sekte of geloofsovertuiging te maken. Met Reiki stroomt de positieve energie via de handen van de behandelaar naar de behandelde toe, zo simpel is het. En die behandelde kun je ook zelf zijn, dat is het mooie.” Bij wijze van voorbeeld geeft ze me een dertig minuten durend voorproefje, waarbij ze door middel van handoplegging warmte verspreidt. Wat heet warmte: haar handen worden gloeiend heet! Kennelijk heb ik veel positieve energie nodig (ik hoop dat de hoofdredacteur meeleest). Aansluitend beschijnt Betty, die ook kleurentherapeute is, mijn aura met de tint die ik volgens haar op dit moment het beste kan gebruiken. “Groen. Want die kleur is kalmerend en harmonisch en geeft jou het zelfvertrouwen en de kracht die je nodig hebt.”
Als ze na afloop van de behandeling zegt dat ze het ‘heel gezellig!’ zou vinden als ik haar Reiki-cursus ging volgen, weet ik zeker dat er geen enkel obstakel meer tussen mij en de helingsmethode van dr. Mikao Usui in staat. Nou ja, alleen die Senseo dan. Maar dan drink ik wel thee.
Wordt vervolgd!
www.reikibalans.nl

CURSUS ‘FLIRTEN NAAR ZAKELIJK SUCCES’
Bij binnenkomst in het schitterende conferentieoord Dutch Biz in de bossen bij Amersfoort, drukt de cursusleidster een briefje in mijn natgeregende handen. Daarop staat: ‘Ik ben Suzanne Meijroos en ik spreek niet.’ Ook dat nog, een doofstomme! Die gaat me straks natuurlijk een sleutelhanger aansmeren... Hoewel we beiden zwijgen, is de toon meteen gezet.
Via haar opengeklapte laptop deelt Suzanne mee dat we ons vandaag volledig moeten concentreren op de lichaamstaal. Daarom ook laat ze ons oordopjes in doen. Ik krijg steeds minder zin in deze middag, want omdat m’n neus enigszins verstopt is, hoor ik mijn ademhaling nu als een snijdende novemberstorm door m’n reukorgaan gieren. De druk op mijn oren neemt toe, mijn humeur duidelijk af. Daarna krijg ik ook nog eens een blinddoek voor en struin ik als Stevie Wonder in een darkroom door de kamer, om via reuk en tast kennis te maken met mijn al even ‘gehandicapte’ mede-cursisten – en al die tijd hoop ik maar dat geen van mijn vrienden of kennissen stiekem door de ruiten staat te gluren. Dan gaan de doeken af en de doppen uit, worden we in een kring gezet en dienen we intensief te luisteren naar de stilte. Waarna Suzanne ineens... begint te praten!!
“Ik was alleen de eerste vier jaar van mijn leven doof,” bekent ze. Door die achtergrond (en aanvankelijke achterstand) is ze erachter gekomen op welke ándere manieren je aandacht kunt vragen en krijgen. En dat is weer heel belangrijk bij de cursus die ze hier geeft: ‘Flirten naar zakelijk succes’. Deze maakt deel uit van Twelve, een pakket van twaalf cursussen voor managers, die alle twaalf een link hebben met de wetten van Deepak Chopra: de wet van pure potentialiteit, de wet van geven en ontvangen, de wet van karma, de wet van de minste weerstand, de wet van intentie en wens, de wet van het afstand nemen en de wet van dharma. Vandaag passen we met name wet nummer 1 toe. En daarbij wordt het allengs gezelliger, want we gaan tennisballen naar elkaar overgooien. “Deze oefening zegt veel over hoe je in het dagelijks leven staat,” beweert Suzanne, terwijl de objecten alle kanten op stuiteren. “Cijfer je jezelf weg? Laat je de situatie op z’n beloop? Of doe je er wat aan?” En dan hebben we de indringende één-op-één gesprekken en –luistersessies nog te goed.
Bij de afsluitende borrel dank ik Suzanne voor de leerzame middag. En vervloek ik mezelf vanwege het hufterige feit dat ik pas met haar begon te flirten toen ik wist dat ze niet doof was. Dáár moet ik dus wat aan doen!!
www.twelvetraining.nl

WORKSHOP ‘ONTDEK JE PASSIE’
Ik maak deze stukjes niet voor het geld, maar omdat ik het leuk vind om te doen. Ik heb, zogezegd, een enorme passie voor het aaneenrijgen van woordjes. Al is het, eh, misschien niet verstandig om dat zo open en bloot kenbaar te maken, want waarschijnlijk leest de hoofdredacteur mee...
Passie! Daar draait het allemaal om in de praktijk van drs. Nelleke Griffioen, een praktijk die dan ook heel toepasselijk De PassiePraktijk is geheten. Nelleke ‘inspireert mensen hun hart te volgen en voor hun passie te gaan’, zo klinkt het. “Tijdens het passiecoachingsproject ontdek je in een paar maanden jouw passies en talenten en hoe je deze concreet in je werk en leven kunt integreren. Je gaat antwoord geven op de vragen: wie ben ik, wat raakt me, wat wil ik en hoe bereik ik dit?” Anders gesteld: wie een doodlopende weg bewandelt, kan door gids Nelleke naar een verlichtend zijpad worden geleid. Letterlijk, want ze houdt haar praatsessies lopend in de vrije natuur. Zo struin ik op een mooie nazomeravond met haar over het landgoed Amelisweerd ten oosten van Utrecht, waar onze conversatie wordt opgeleukt door het gesnater van eenden en het geloei van koeien. Hoewel, ónze conversatie... Ik loop mee als Nelleke een afsluitende sessie heeft met Anja, een van haar cliënten. Anja kwam ruim drie maanden geleden bij Nelleke omdat ze het gevoel had dat ze beroepsgewijs niet deed wat ze echt leuk vond. Zes sessies later vertelt ze dat ze haar baan heeft opgezegd en dat er vergevorderde plannen zijn om voor zichzelf te beginnen. Ze práát er zelfs al vol passie over!
“Haar passiebelemmeringen zijn weg,” zegt Nelleke over Anja, die onafgebroken blijft doorrratelen over haar nieuwe plannen. “Ze heeft haar passie ontdekt en je ziet hoe blij ze daarmee is. Dit is het resultaat van zes passiesessies, waarin we veel met elkaar hebben gepraat. En altijd lopend, want dan komen de emoties veel eerder los dan wanneer je tegenover elkaar zit aan een tafeltje.” Als ik haar daarop iets wil vragen over een notitie die ik eerder heb gemaakt, zie ik hoe de inkt zich in grote plassen over mijn blocnote verspreidt. We lopen al een tijd in een regenbui, maar Anja en Nelleke hebben daar tijdens hun indringende gesprek vreemd genoeg niets van gemerkt. “Als dát geen passie is!” lacht Nelleke, terwijl ze haar kraag opzet.
www.depassiepraktijk.nl

Wordt Vervolgd

"Ik ben Michiel Blijboom, ik ben 46 jaar en ik doe Marijke Helwegen na."
Vorige week bestond de Nederlandse editie van het vrolijke weekblad Donald Duck 55 jaar. Speciaal voor die gelegenheid verscheen een jubileumuitgave, met avonturen die deels in Amsterdam zijn gesitueerd. Het eerste exemplaar van het nummer werd uitgereikt aan cosmetisch wonder Marijke Helwegen, vanwege - en ik verzin dit niet - 'haar treffende gelijkenis met Katrien Duck'.
Oordeel zelf.

Nederland cursusland (4)

WORKSHOP ‘SNELLEZEN EN MINDMAPPEN’
Dit stukje telt zo’n 450 woorden, dus de kans is groot dat u er rond de tweeënhalve minuut zoet mee bent. Want gemiddeld lezen wij tussen de 100 en 250 woorden per minuut. Daarvan blijft 55% aan informatie hangen.
Die gegevens heb ik niet van mezelf, maar van René Hogenes, die workshops ‘snellezen en mindmappen’ geeft. Zelf kan hij een goeie 800 woorden per minuut tot zich nemen. “Of dat nog wel leuk is? Nee. Ik mag ook geen enkele boekwinkel meer in, haha.”
De workshop die ik namens Management Team bijwoonde, was er één speciaal voor juristen – en dat gaf mij op het onderdeel ‘vakliteratuur’ de mogelijkheid te excelleren. Gevraagd was om naar het Amersfoortse Golden Tulip Berghotel af te reizen met ‘een leesboek van ongeveer 250 pagina’s’ en een even dik ‘vakgerelateerd boek’. Bij het pretlezen, in mijn geval in de makkelijk geschreven biografie van Patrick Kluivert, kon ik me nog niet zo onderscheiden: de niet bepaald chronologisch opgetekende passages waarin de hoofdrolspeler zijn oud-voorzitter ervan langs geeft en zijn toekomstige vrouw ontmoet, las ik met een gemiddelde van 288 woorden per minuut. De advocaten om me heen scoorden een aantal dat meer in overeenstemming was met hun uurtarief. Qua vakliteratuur moesten zij zich echter de tanden stukbijten op loodzware leeskost, waar ik als tijdschriftenjongen het lekker licht en luchtige ‘Rotondevrouwen, padvindermannen’ van bladendokter Rob van Vuure kon savoureren, à… 144 woorden per minuut!
Dat moest dus beter.
En dat werd het ook.
Door toepassing van simpele trucjes – met een pen langs de woorden glijden, geen enkel woord meer teruglezen – wist ik de snelheid in deze discipline op te voeren naar een duizelingwekkende 504 woorden per minuut! Al met al leverde het een heel geconcentreerde manier van lezen op, die om die reden ook nog eens tot een hogere begripscore leidde.
Om de aldus opgezogen informatie op de juiste manier weg te zetten, is het fenomeen ‘mindmappen’ in het leven geroepen. Volgens Hogenes is een mindmap gewoon ‘een professioneel spiekbriefje.’ Waarna hij de tweeëntwintig advocaten en bovengetekende liet zien hoe je zo’n mindmap maakt. “Een grafisch en creatief alternatief voor onze traditionele manier van aantekeningen maken,” aldus Hogenes, die de mindmap keer op keer voortekende. Denk daarbij voor het gemak aan een platgeslagen zon waar wat ijskasten omheen zweven, die via ijzerdraad met diezelfde zon zijn verbonden. Door die grafische vorm wordt een appèl gedaan op onze rechter hersenhelft, die extra blij is met het gebruik van louter hoofdletters. Hogenes: “Want woorden in hoofdletters blijken door onze hersenen te worden gezien als plaatjes, niet als tekst. Zodoende worden ze makkelijker in ons geheugen opgenomen.”
EN DAT IS ER EENTJE OM TE ONTHOUDEN!
www.presentevents.nl

WORKSHOP ‘LEIDERSCHAP VANUIT STILTE’
Dorien van Nieukerken (39) is zonder twijfel een van de mooiste vrouwen van ons land. Uitermate vervelend dus dat ik een groot deel van de workshop 'Leiderschap vanuit stilte' met mijn ogen dicht moet volgen…
Ik ben in spiritueel centrum Heart to Heart te Bussum – en dat ziet eruit zoals een spiritueel centrum eruit móet zien. Her en der in de grote ruimte liggen kussens met oosterse motieven, new age-klanken strelen de trommelvliezen, het reukorgaan wordt geprikkeld door middel van wierook en voor de inwendige mens zijn er ongezouten cashewnoten en biologisch vruchtensap. Wij cursisten dragen allemaal een joggingbroek, want het is de bedoeling dat we straks een uurtje of wat aan yoga gaan doen – en dan zit een pantalon met een strak aangetrokken ceintuur geestelijke verlichting natuurlijk danig in de weg.
'Leiderschap vanuit stilte' – de stilte staat voor het gedeelte van de emotionele ijsberg die niet boven het oppervlak uitsteekt; zeg maar het onderste onderbewustzijn, waar het stiller is dan stil – is een workshop die wordt gegeven volgens de zeven wetten van succes. Die wetten zijn ooit opgeschreven door de Indiase wijsgeer Deepak Chopra en worden her en der in de spirituele wereld als handvatten gebruikt. De wet van pure potentialiteit (1), de wet van geven en ontvangen (2), de wet van karma (3), de wet van de minste weerstand (4), de wet van intentie en wens (5), de wet van het afstand nemen ( 6) en de wet van dharma (7), ze komen allemaal voorbij tijdens de yoga-oefeningen die we van de superlenige Dorien moeten doen en die in mijn geval uitmonden in staaltjes pure slapstick. Maar, als ik de wijze woorden van Deepak Chopra in praktijk wil brengen, dan moet ik me daar dus helemaal niets van aantrekken. In de eerste wet wordt immers al gemeld dat je diepste Zelf 'immuun is voor kritiek, niet bang is voor uitdagingen en zich noch boven, noch onder iemand voelt.'
De workshop van blonde Dorien maakt deel uit van Twelve, een pakket van – inderdaad – twaalf cursussen en workshops voor managers, die alle twaalf een link hebben met de zeven wetten van Deepak Chopra.  Deze specifieke aflevering in Bussum is erop gericht om bewuster met jezelf en je omgeving bezig te zijn. "Je oefent onder andere in het 'niet-oordelen'. Je beoordeelt de hele dag alle zaken om je heen. Probeer dat niet te doen! Dat geeft meer rust. Je leert te luisteren naar signalen van je lichaam, je lichaam vertelt je heel veel. Je leert duidelijker te zijn over je intenties en wensen."
Wijze woorden, absoluut. Toch hou ik mijn wensen vandaag maar voor me.
www.twelvetraining.nl
www.hearttoheart.nl

WORKSHOP ‘TANTRAMASSAGE’
Voor de workshop van deze week kan de stropdas af. En niet alleen de stropdas…
Ik ben bij Marjanne Hurks in Zoeterwoude-Rijndijk om te babbelen over de workshop tantramassage die ze verzorgt, maar ze is ervan overtuigd dat ik de materie veel beter begrijp als ik een en ander aan den lijve ondervind. En ik ben het daar eigenlijk wel mee eens. Bovendien heb ik na al die cursussen carrièreplanning, mindmappen en netwerken wel een verzetje verdiend. Vind ik zelf. Daarnaast, zo hou ik mezelf voor, is het essentieel voor het voortbestaan van deze rubriek. Immers: door middel van tantramassage kan ik extra energie opwekken en laten stromen – en die energie kan ik later weer gebruiken bij het schrijven van nieuwe afleveringen.
In principe komt het er bij tantra op neer dat je je tot het uiterste laat verwennen, maar dat je vlak voor dat 'uiterste' (ik heb dit nog nooit zo keurig verwoord, M.B.) de rem erop zet. Waarna de energie niet uit je lichaam stroomt, maar daarin blijft rondrazen. Die rem gooi je erop door het aanspannen van de perineum- of bekkenbodemspier. Dat is de spier waar, om het maar even héél netjes te omschrijven, Michael Boogerd last van heeft als ie verkeerd op z’n zadel springt.
Dat uitstellen van het hoogtepunt levert je volgens Marjanne een nieuwe kijk op de wereld op. "Je realiseert je ineens: hé, ik kan dingen sturen! En als je dat doorhebt, kun je ook andere dingen naar je hand zetten. Ook op je werk. Je hebt het gevoel dat je veel meer macht over jezelf hebt dan voorheen. Meer zelfvertrouwen ook. Het gevoel van: ik ben er en ik mag er zijn! Je wordt dan vanzelf vrijer, opener. Minder star, minder kortzichtig. En dat kan heel goed van pas komen bij het werk dat je doet."
"Bij tantra," zegt Marjanne, terwijl ze haar handen insmeert met hete olie, "ben je bezig in het nú. Niet in de toekomst of in het verleden, zoals een groot gedeelte van de dag, maar in het hier en nu. Omdat je op dít moment aan het genieten bent."
Die woorden van Marjanne zijn voorlopig de laatste die ik noteer. De daaropvolgende anderhalf uur peins ik er niet over om naar m’n pen te grijpen.
Ik niet...
www.happysexlife.nl

Nederland cursusland (3)

WORKSHOP ‘OVERWIN JE WORSTELING MET ACQUISITIE’
Leuk hoor, zo’n tweewekelijks paginaatje in Management Team, maar alleen daarvan kan de schoorsteen natuurlijk niet roken. Als freelancer heb ik dus te allen tijde behoefte aan meerdere opdrachtgevers. Aan nieuwe klanten. En die wil ik ook. Ik wil klanten krijgen – nu! I wanna get clients – now!
En met dit weergaloze bruggetje zijn we terecht gekomen bij Get Clients Now!, het bedrijf van een organisatie-adviseuse met de sprookjesachtige naam Laura Babeliowsky. Het is dinsdagochtend en ik zit met 17 vrouwen en 4 mannen in een bovenzaal van De Roos, een hoofdstedelijk ‘centrum voor creatieve en spirituele groei’ dat pal naast de villa van Connie Breukhoven is gevestigd, maar dit terzijde. Laura Babeliowsky gaat ons allen leren hoe we aan meer klanten kunnen komen door onszelf beter te verkopen. En dat is opmerkelijk, want ‘Laura kampt met een onzekerheid die ze uitstraalt’, geeft ze zelf goudeerlijk toe in haar cursusgids. Pas na het lezen van de boeken van Byron Katie, een 63-jarige Amerikaanse goeroe die een methode ontwikkelde waarmee je ‘je gedachten kunt onderzoeken om te zien of je er ook op een andere manier tegenaan kunt kijken’ (‘The Work’, heet die leer), voelde ze zich geroepen anderen een lesje te leren.
“Succesvol ondernemer zijn vergt dat je voortdurend naar buiten treedt en aan de wereld duidelijk maakt dat je er bent,” doceert ze aan het begin van de workshop ‘Overwin je worsteling met acquisitie’. Over dat begrip blijken nogal wat mythes de ronde te doen. Laura heeft er twaalf in kaart gebracht, waaronder ‘De concurrentie is groot’ (Laura: “Dat zou je in je voordeel kunnen laten werken door samen te werken met je concurrenten – of door je er helemaal niets van aan te trekken”), ‘Acquisitie is eigenlijk leuren en jezelf opdringen’ (Laura: “Als je het zo ziet, dan zullen de mensen waar jij je diensten aanbiedt dat ook van jou vinden”) en ‘Mensen worden doodziek van acquisiteurs’ (Laura: “Dus hou ermee op om acquisiteur te spelen. Word jezelf en maak contact vanuit je krachtige zelf.”). De grootste mythe: ‘Er is een ideaal acquisitieprofiel waaraan je moet voldoen.’ In haar leerstof rekent Laura genadeloos af met dat wijdverbreide misverstand. ‘Opmerkelijk zijn de voorbeelden van mensen die juist NIET voldoen aan het ideaalbeeld van schoonheid, leeftijd enz. en die tóch succesvol zijn. Dat juist hun lelijkheid (Jack Spijkers) (sic! – vermoedelijk wordt hier Jack Spijkerman bedoeld – M.B.), veelvuldig ‘eh’zeggen (Herman Brood, Henk Westbroek), te snel praten (Dolf Jansen) hen tot iets speciaals maakt. Perfect is saai (gááááp).’
Voor de duidelijkheid: die laatste geeuw komt volledig voor rekening van Laura. Dat ikzelf al na een uur de workshop verlaat, heeft niets met opkomende vermoeidheid te maken. Nee, ik heb gewoon zin gekregen in een lekker potje acquisitie bedrijven!
www.getclientsnow.nl

WORKSHOP ‘VITAMINE P OP HET WERK’
Vitamine B zit in bananen, vitamine C in sinaasappels, maar vitamine P zit in jezelf. Dat laatste heb ik geleerd van Marenthe de Bruijne en Saskia Hoogendoorn, twee positief ingestelde meiden die het dagelijks leven kleur willen geven. Appeltjesgroen is zo’n kleur – hun kantoor aan de hoofdstedelijke Weesperzijde wordt erdoor gedomineerd. Marenthe, die al jaren workshops creatief denken organiseert, en Saskia, geestelijk moeder van projecten als Het Blije Fietsenplan (waarin ze mensen stimuleert hun rijwiel op te leuken) en Bakkie in de Buurt (waarbij vrijwilligers met een bakkerswagen langskomen om buren met elkaar van thee en limonade te laten genieten) staken de goedlachse koppen bij elkaar en verzonnen Vitamine P. De P, voor alle duidelijkheid, is de P van Prettige Positieve Prikkels. En denk niet dat dit een losse flodder is, want de dames hebben een en ander goed onderbouwd! Marenthe: “Onder invloed van denkpatronen zitten mensen zó vast, dat ze niet meer weten hoe ze iets vanuit een ander perspectief kunnen bekijken, waardoor ze op ideeën of tot nieuwe inzichten zouden kunnen komen.” Saskia: “Met Vitamine P willen we mensen er bewust van maken dat je dingen op een andere, positieve manier kunt benaderen. Probeer een probleem bijvoorbeeld eens te bekijken vanuit het perspectief van iemand die je heel erg waardeert. Heb jij een probleem?”
Met enige schroom biecht ik op – en ik hoop dat de hoofdredacteur van MT meeleest – dat ik eigenlijk altijd te weinig geld heb.
“Oké,” zegt Saskia neutraal. “En is er iemand die je heel erg bewondert? Een idool, een held…
Natuurlijk is die er. Johan Cruijff! Wie anders? Drie Europa Cups voor Ajax en een WK in West-Duitsland, waarbij de finale…
“Nou,” onderbreekt Saskia me, “Johan Cruijff zou jouw probleem op de volgende manier kunnen benaderen. Elk nadeel heeft z’n voordeel, dus Cruijff zou jou kunnen zeggen dat als je niet zo veel geld hebt, je ook niet zo veel kunt uitgeven.”
Dat is niet helemaal wat ik in gedachten had. “Maar wij geven dan ook geen concrete oplossingen,” lacht Saskia. “Wij bieden je slechts een ander inzicht.” Marenthe: “We leren je dat de oplossing vaak dichtbij is. Als je dat patroonmatige denken van onze Westerse samenleving maar eens doorbreekt, want dat beperkt je in het zoeken naar oplossingen. We willen iets losmaken in je eigen vitamine P-bron.”
Thuis dus maar eens flink persen. Ik ben tenslotte van de pers. Ha, wat heb ik ineens een goed humeur. Bedankt, Marenthe en Saskia!
www.vitaminep.nu

WORKSHOP ‘DYNAMISCH EN EFFECTIEF COMMUNICEREN’
Ik kijk naar Vivienne Feitsma, boegbeeld van het bedrijf Your Coach, en probeer me haar voor te stellen in bikini. Dat is niet alleen omdat ik haar aantrekkelijk vind, maar ook omdat ze me daartoe in feite dwingt, middels een imaginair voorbeeld. “Stel, ik sta tot aan m’n heupen in het water en ik blaas een strandbal vol. Helemaal vol met mijn wereldbeeld: mijn normen, mijn waarden, mijn afkeren, mijn overtuigingen en mijn levensthema’s. En stel nu dat mijn wereldbeeld een effectieve relatie met anderen in de weg staat. Dan is mijn eerste neiging die bal weg te duwen. Maar een volle strandbal die je onder water duwt, floept onmiddellijk weer naar boven. En hij schiet daarbij alle kanten op; misschien zelfs in je gezicht. Je hebt er, kortom, geen controle over. Maar met zelfinzicht zet je het ventieltje een beetje open, zodat er wat lading uit de bal kan ontsnappen. En als er wat lading af is, kun je de bal wél onder water houden wanneer jij dat wilt. Kortom: je hebt nu een keuze: ga ik alleen dynamisch communiceren, of ga ik dynamisch én effectief communiceren? Alleen al het feit dat je een keuze hebt, maakt dat je de situatie onder controle hebt.”
Ik tracht mezelf in haar gezellige Haarlemse praktijkruimte onder controle te houden en begin aan mijn Persoonlijke Profiel Analyse. Daartoe kies ik op een formulier uit een aantal begrippen/gemoedstoestanden, die in zakelijk opzicht wel of niet bij mij passen. Aan de hand van mijn antwoorden schetst Vivienne dan mijn zogeheten DISC-profiel, waarbij de D staat voor Dominantie, de I voor Invloed, de S voor Stabiliteit en de C voor Conformiteit. Volgens deze PPA blijk ik een ‘hoge D’ en - hoewel ik niet kan zingen - een ‘hoge C’ te zijn, wat inhoudt dat ik een ‘alerte, enigszins wantrouwende en nu en dan wat zwaarmoedige perfectionist ben, die geen bezwaar heeft tegen zakelijke reizen en werkzaamheden buitenshuis, die vindingrijk en innovatief is, het liefst zelfstandig werkt en uitsluitend iets goeds wenst af te leveren’. En dat, moet ik toegeven, is een karakterschets die voor de volle 100% op mij van toepassing is – chapeau dus! Geen twijfel mogelijk dat deze vrouw in staat zal zijn mij dynamisch en effectief te laten communiceren, zeker nu ik weet hoe ik een ander kan aanvullen en met wie ik enorm kan botsen. Als ik maar goed het ventieltje in de gaten hou…
www.your-coach.nl

Nederland cursusland (2)

CURSUS ‘OMGAAN MET AGRESSIE’
Op de redactie van een niet nader te noemen blad waarvoor ik werkzaam ben, staat een opmerkelijk driedimensionaal object. Het lijkt op een in elkaar getrapte prullenbak. Nee, het is een in elkaar getrapte prullenbak. Ik weet dat zo zeker, omdat ik de geestelijk vader ben van dat stuk abstracte kunst. Razend vanwege het feit dat er voor een mooi verhaal van mijn hand ineens geen plaats meer was, heb ik dat ding alle kanten opgeschopt, waarbij het uiteindelijk zijn huidige vorm heeft gekregen.
Bestaat de kans dat u beroepshalve ook weleens iemand ontmoet die buiten zinnen is van woede, dan doet u er goed aan kennis te nemen van de cursus ‘Omgaan met agressie’. Docent Fenno Moes leert u daarbij hoe u ongebreidelde agressie kunt pareren en neutraliseren. Hij onderscheidt daarbij drie varianten, te weten:
1. Frustratieagressie. Agressie die ontstaat als mensen niet voor elkaar krijgen wat ze willen. Vooral de loket- en doorverbindcultuur is hiervoor verantwoordelijk.
2. Instrumentele agressie. Agressie die iemand bewust inzet om zijn doel te bereiken. Dreigen (‘Ik weet waar je woont’) en emotionele chantage (‘Anders spring ik voor de trein’) vallen hieronder.
3. Psychopathologische agressie. Agressie als gevolg van een psychiatrisch ziektebeeld, drank- of drugsgebruik. Hierbij is het van het grootste belang om voor de eigen veiligheid te kiezen, bijvoorbeeld door mee te gaan in het geraaskal van de onvoorspelbare (en dus gevaarlijke) agressor.
Door middel van een rollenspel leert Moes hoe mensen moeten omgaan met iemand die een van bovenstaande vormen van agressie tentoon spreidt. Let wel: daarbij krijgt u géén tips hoe u de tegenstander in de achternaam van de cursusleider kunt veranderen. Want: “Wie wil leren vechten, gaat maar naar een sportschool.”
“Iedereen kan zich aanmelden voor een open training,” vertelt Moes in zijn sfeervolle bedrijfspand in het kloppend hart van Haarlem, “maar ik selecteer wel een beetje op beroepsgroep. Ik ga geen groenteboer bij een stel onderwijzers zetten.” In een notendop ziet de les er dan als volgt uit: Moes (of een van de acteurs uit zijn bestand) speelt driemaal een boze klant: een intimiderende, een gefrustreerde en een kleinerende. Na de sketch moet de cursist ongecensureerd opschrijven wat die verschillende klanten emotioneel met hem deden. De onvermijdelijke vervolgvraag luidt: hoe gaat hij daarmee om? Hoedjes en plaksnorren worden daarbij overigens niet gebruikt. Moes: “Als mijn acteurs hun rol goed spelen, heb je die verkleedpartijtjes ook helemaal niet nodig. Laatst had ik hier een Antilliaanse actrice die een botte vent speelde. Dat deed ze dermate goed, dat de cursist haar constant met ‘hem’ en ‘hij’ aansprak. En dat terwijl ze bij wijze van spreken de hele tijd met haar tieten naar voren zat,” grinnikt Moes, daarbij het gebaar makend van voornoemde groenteboer die met een mud aardappels zeult.
Werknemers met een licht ontvlambare clientèle, zoals baliemedewerkers van de sociale dienst, adviseert Moes altijd om Eikelbingo te spelen. Bij Eikelbingo verdeel je een stuk papier in een aantal gelijke vakken, waarin je de typische eigenschappen van diverse vervelende klanten noteert. Dus: ‘arrogant’, ‘agressief’, ‘neerbuigend’, ‘seksistisch’, et cetera. Krijg je een klant aan de balie die aan een van deze kwalificaties voldoet (en dat op hinderlijke wijze kenbaar maakt), dan streep je dat bewuste woord weg. Moes: “En als je kaart vol is, roep je heel hard ‘Bingo!’ En dan trakteer je jezelf op iets lekkers.”
www.agressie.net

WORKSHOP ‘KLEDING ALS COMMUNICATIEMIDDEL’
Dit verzin je niet. Eva Hollander is een kleurstyliste die kledingadviezen geeft en ze woont in de… Robijnstraat! ‘Fleur & Fijn’ zou trouwens Eva’s middle name kunnen zijn, want ze ontvangt me met een stralende lach die je doet vergeten dat het najaar is en in een fuchsia-roze blouse, die al even vrolijk stemt. De lippenstift kleurt er perfect bij. “Knalroze is mijn bedrijfskleur. Lekker stout!”
Ik mag haar meteen – en bevestig daarmee onbewust wat Eva zelf altijd beweert. “Kleding is een communicatiemiddel en zorgt onmiddellijk voor een oordeel.” En dan ligt het er volgens haar ook nog maar helemaal aan hóe je die kleding draagt. “Een moslima met een hoofddoekje wordt door sommige mensen eng gevonden, maar als ze datzelfde doekje om haar middel zou slaan, dan denken diezelfde mensen: wat loopt daar een hip meisje! Kleding is dus veel meer dan het bedekken van je naaktheid. Want als dat alleen het geval was, zouden we allemaal hetzelfde dragen.”
“Daarom,” zegt Eva, terwijl ze koffie inschenkt, “is kleding ook zo verschrikkelijk belangrijk bij bijvoorbeeld een sollicitatie- of acquisitiegesprek. Je komt binnen en in drie seconden zegt je gesprekspartner inwendig ‘ja’ of ‘nee’. En dat beeld kun je in de loop van het gesprek nog wel wat bijsturen, maar in termen van besluiten nemen en conclusies trekken is de eerste indruk vrijwel allesbepalend. Heel basaal ja, maar het is niet anders.”
Mijn eerste indruk van Eva: een smaakvol geklede, aantrekkelijke vrouw met een prachtig figuur en fijne lange benen. Fout! Dat laatste dan. Eva heeft juist korte beentjes, zegt ze zelf, maar door een wijde, hoge broek te dragen (“model Marlène Dietrich”) lijkt het voor de buitenwereld alsof ze het onderstel heeft van een gazelle. Het is een van de vele trucs die ze in huis heeft. Trucs, die ze als deskundige wil delen met het bedrijfsleven. Onder het motto ‘Laat uw werknemers ontdekken hoe zij een professionele uitstraling kunnen creëren’, komt zij graag in de kantoortuin vertellen over passende kledij – en dat ‘passend’ is dan voor tweeërlei uitleg vatbaar. Ze laat een foto zien van zichzelf, verzuipend in een veel te groot, beige colbertje. Het ziet er armetierig uit, terwijl datzelfde jasje om de schouders van een volumineuze blondine ineens wél gezien mag worden. Eva: “En dan kan ik nog zo’n goeie sollicitatiebrief hebben geschreven, met dit jasje ben ík kansloos.”
Ook de kleur van de kleding dient nauw aan te sluiten bij de uit te dragen boodschap. Eva: “Toen Bush Irak de oorlog verklaarde, droeg ie geen knalgroene stropdas. Nee, hij had een antracietkleurig pak aan, met een wit overhemd en een donkerrode das. Dat is een combinatie die macht en autoriteit uitstraalt. Stel dat hij daar had gestaan met een licht pak en die knalgroene das. ‘Het ultimatum is verstreken, we vallen Irak aan!’ Dan komt de boodschap echt niet over hoor. ‘Veel plezier!’ denk je dan.”
Nog een wijze les: “Zorg er als vrouw voor dat je rok niet te kort is, als je een gezelschap toespreekt.” En, als ik tegensputter: “Tenzij je wilt dat je toehoorders niet luisteren naar wat je te melden hebt, maar alleen over je gaan fantaseren.” Prompt krijg ik een kleur. Vermiljoenrood, vermoed ik. En dat, terwijl een combinatie van lichtblauw en donkergrijs mij volgens Eva veel beter staat. Tenminste: als ik ‘keurig en bescheiden’ wil overkomen…
“Vergeet niet,” roept Eva, terwijl ik de trap naar de buitendeur afdaal, “dat iedereen een bloem is die tot bloei kan komen!” Kijk, daar kan ik wat mee, denk ik, als boven mijn hoofd het wolkendek begint te lekken. Vlug schiet ik een portiek in om beschutting te zoeken tegen de neerkletterende regen. Want, zo verzin ik ter plekke een oude Chinese wijsheid, zelfs de mooiste bloem is niet gebaat bij een teveel aan water.
www.stijlstudio.nl

WORKSHOP ‘NETWERKEN ALS ACQUISITIEMIDDEL’
Als Daphne Medik haar mond opent, komt daar geen woordenstroom uit, maar een complete tsunami. Toch is het in die enorme spraakwaterval prettig kopje onder gaan. ‘Beter communiceren begint met goed luisteren’ luidt haar strijdkreet – dus communicatief gezien ben ik ook nog eens goed bezig, als ik in haar sfeervolle woning nabij Amstelveen aan haar lippen hang. Dat het tijdens haar businessbabbels soms ook gewoon over het consumeren van speculaasbrokken gaat (“Die gaan achter elkaar op, moet ik mee uitkijken”), draagt alleen maar bij tot de gezelligheid.
‘Netwerken als acquisitiemiddel’ is een van de vele workshops en trainingen die haar eenvrouwsbedrijf DMM Communication in het pakket heeft zitten. “Er is veel aversie tegen dat woord,” weet ze, “maar iedereen is op zijn eigen manier aan het netwerken. Elke dag weer.” Daphne beweert dat elk individu zichzelf in dertig seconden kan verkopen. “Ik noem dat de Elevator Pitch: in de tijd dat het duurt om met de lift van de begane grond naar, zeg, de zesde verdieping te gaan, kun je duidelijk vertellen wie je bent en wat je doet. En wel zodanig, dat de interesse van de toehoorder meteen is gewekt. Ikzelf kan het trouwens in tien seconden. Luister maar: Ik ben Daphne Medik en ik help zakelijke dienstverleners om met meer gemak nieuwe klanten te werven.”
“Weet je,” zegt ze, “netwerken begint met geven, maar leidt uiteindelijk tot ontvangen. Maar dan moet je het natuurlijk wel goed doen. Zo adviseer ik mijn cursisten altijd om zichzelf, als ze gaan netwerken, een paar doelen te stellen. Zeg bijvoorbeeld, voordat je een zakelijke borrel bezoekt: Ik wil vandaag drie nieuwe mensen leren kennen. Dan ben je in elk geval doelbewust bezig. Kom ook je afspraken meteen na: wacht niet met het terugbellen of –mailen van iemand die je op zo’n bijeenkomst hebt ontmoet tot er een week is verstreken. Nee, doe dat meteen de volgende ochtend – dat is attent en ze weten dan tenminste nog wie je bent. Onderhoud je netwerk, bijvoorbeeld door je relaties handgeschreven verjaardagskaarten te sturen, regelmatig te bellen of af en toe eens een krantenknipsel te sturen over een onderwerp waarvan je weet dat het hem of haar interesseert. En dát kun je dan weer doen als je je netwerkrelaties systematisch in kaart hebt gebracht. Maak ook aantekeningen nadat je iemand hebt gesproken, bijvoorbeeld op de achterkant van zijn of haar visitekaartje. Noteer waar je nog op zou kunnen terugkomen. Netwerken gaat niet alleen om het kennen van mensen, maar vooral om het weten welke kennis ze bij zich dragen. En onthoud: alle verkoop verloopt via de AIDA-methode!”
Ik verkruimel m’n speculaasbrok. Gaat ze nu ook nog een opera zingen? Nee: “AIDA staat voor Attention, Interest, Desire en Action. Veel mensen, óók managers en verkopers, vinden het lastig om op een onbekende af te stappen. Terwijl het toch zo eenvoudig is: ook die ander wil namelijk netwerken en is allang blij als ie wordt aangesproken! Neem dus het initiatief. Maak oogcontact, vraag wat de ander doet, toon interesse door vragen te stellen en actief te luisteren, onthoud aanknopingspunten of gemeenschappelijke interesses en belangen, stel voor om kaartjes uit te wisselen, start je Elevator Pitch als de ander vraagt wat jij doet en vooral: toon respect en rond het gesprek positief en bijtijds af!”
Hier dus.
www.dmmcommunication.nl