Blij Bomen!

Misplaatste stoerheid (1)

De webmaster met een gehuurde quad-motor op het strand bij Cape Kidnappers, Nieuw-Zeeland (1998). Een paar tellen later zou hij de macht over het stuur verliezen en rechtstreeks de zee in rijden - MAAR DIE FOTO KRIJGT U NATUURLIJK NIET TE ZIEN!!

Bloemlezing (52): Op weg met Dries & Dré

Telefoon. André van Commenée, de manager van Dries Roelvink. “Grote vriend, Dries en ik zitten bij de Chinees. Kom je ook deze kant op?”
Showbizz in Nederland. Voorafgaand aan een gala-avond waar awards worden uitgereikt, zit een van de genomineerden in een Chin.-Ind. restaurant. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het om het voortreffelijke Tong Fa op de Amsterdamse Johan Huizingalaan gaat, niet toevallig ook jarenlang de favoriete toko van André Hazes. Bij binnenkomst zien we de heren ieder met glimmende lippen achter een bergje afgekloven garnalen zitten. De bepaald weldoorvoede Van Commenée grijnst van oor tot oor. “En dat is niet omdat er een meisje onder tafel zit hoor!” buldert hij – en om dat te bewijzen tilt hij het tafellaken op. Inderdaad: het orale genot is beperkt gebleven tot een portie pittige gamba’s met gebakken rijst en een koel flesje Chablis.
Dries Roelvink en zijn manager, beiden bekend van de ANWB-reclame met de gele zwembroek, maken zich op voor een routineklus. Op de Nieuwjaarsreceptie van Evenementenbureau Henk Geels in Uitgeest, waar de vrouw van Henk Geels onder toeziend oog van Henk Geels de zogeheten Henk Geels Populariteitsprijzen uitreikt, gaat Dries twee liedjes zingen. Een award ontvangen zit er helaas niet in, leert een blik op het eindklassement. In de categorie ’Zomerhit 2007’ stemden 4160 mensen op Jeroen van der Boom en 1911 op de Gebroeders Ko. Dries eindigde op de derde en laatste plaats, met 533 stemmen. In de categorie ‘Come-back 2007’ was het verschil ook al zo afgetekend: 1. Jeroen van der Boom (3484), 2. Erik Hulzebosch (663) en 3. Dries Roelvink (429). Hij kan er niet mee zitten, zeker niet waar het die laatste categorie betreft. Want Dries, glanzend als een geroosterde Peking eend, vindt dat hij helemaal nooit is weggeweest – dus er kan ook geen sprake zijn van een come-back. Wél vindt hij het jammer dat hij elders buiten de boot is gevallen. “Telegraaf gelezen?” vraagt hij, terwijl Van Commenée met een tandenstoker en woeste handgebaren een half ons garnalen tussen zijn kiezen vandaan pulkt. “Wéér geen prijs voor Dries! stond er. Jammer hoor, want ik had écht graag willen winnen.” Voor de duidelijkheid: het gaat hier om de Loden Leeuw voor de Meest Irritante Bekende Nederlander In Een Reclamespot. Het tekent de eerzucht van de voormalige voetballer dat hij zelfs zó’n prijs had willen bemachtigen. Of de wanhoop natuurlijk. Want Dries wint niet veel. Dries blíjft de net-níet-artiest. Het noodgedwongen afgelasten van zijn prestigieuze Ahoy’-concert is daarvan wel het meest significante voorbeeld. Dat Van Commenée, die het in zijn eigen schrijfsels altijd over ‘Ahoi’ heeft, de posters van dat gecancelde optreden voor een leuk prijsje op Marktplaats.nl heeft gezet, doet aan het katerige gevoel niets af.
Het moet gezegd dat er van teleurstelling die avond in Uitgeest helemaal niets is te merken. Dries lacht, zingt en poseert met de uitstraling van een winnaar – en dat dwingt respect af. Dat laatste geldt ook voor Van Commenée, die zich een innemend persoon toont. Wat heet: de man giet bier naar binnen in een tempo dat doet vermoeden dat er een drooglegging ophanden is. Als hij ‘s nachts om vier uur voor zijn woning uit de auto rolt, is het klotsen bijna te horen. Dries, in de richting van de waggelende manager: “Toen we laatst bij Café Bolle Jan weggingen, heeft ie een hele tijd naar z’n jas lopen zoeken. Waar is m’n jas, heeft iemand m’n jas gezien? Had ie ‘m gewoon áán.”

Drie dagen later, op de dertiende verdieping van een flat aan de hoofdstedelijke Sloterplas. “Bier?” schatert Van Commenée, terwijl hij naar zijn thuistap met Ajax-embleem sloft. Het wordt voorlopig even koffie. Op de houten salontafel in Van Commenées woonkamer liggen twee pakjes tandenstokers. Aan de binnenkant van de wc-deur hangt een verjaardagskalender van Peter Verstappen, een tweederangs Rien Poortvliet. Bij 1 januari prijkt prominent de naam Dries Roelvink. “Twee optredens vanavond,” mompelt Van Commenée, bladerend in zijn agenda. “Een standaardgebeuren in Nieuwkuijk en een privé-optreden voor de schoonmoeder van Jan Smit. Die draait namelijk geen plaatjes van hem, maar van Dries, haha.”
Een jaar of vier behartigt Van Commenée nu de zakelijke belangen van Dries Roelvink. “Ik kom oorspronkelijk uit het Veronica-nest,” vertelt hij, een poging wagend de kopen en knoopsgaten van zijn colbert nader tot elkaar te brengen. “Ik was discjockey en deed het programma ‘Welkom op 538’. Tot ik een weekendje ging stappen met Hannie, van de Rekels. Dat werd zó gezellig, dat ik een dag te laat kwam voor de opnamen. Toen gaf ome Bull (Verweij – M.B.) me de zak. Terecht natuurlijk.  Maar dat weekendje met Hannie was feest hoor, met alles erop en eraan. Alles? Ja, álles, hahaha!” Na zijn loopbaan als deejay, die driekwart jaar had geduurd, dook Van Commenée op bij de NCRV-radio, waar hij ‘klassieke programma’s met een religieuze ondertoon’ ging verzorgen. Plots geaffecteerd pratend: “Ik regisseerde de Alledagskerk in het kerkgebouw van de Engels Hervormde Gemeente op het Begijnhof.” Op normale toon: “Maar ik kwam in de knoei met mijn andere werkzaamheden. Ik had in die tijd een groothandel in levensmiddelen. Die runde ik samen met Menno Buch, een gabbertje van me. FreeFood Nederland heette dat bedrijf. Zijn we op een gegeven moment mee gestopt. Toen is Menno de 06-lijnen ingedoken en ik de verpakkingsmaterialen. Later heb ik nog in de redactie gezeten van Sex voor de Buch. Moest ik items lospeuteren en daar de juiste mensen bij creëren. Of het dan allemaal nep was? Nou, eh... hahahahaha! Kijk, we hadden wel steeds voldoende mensen, maar niet voldoende interessánte mensen. Hele volksstammen wilden dat we ze thuis kwamen filmen terwijl ze met elkaar bezig waren. Ja, aju paraplu! Het moest natuurlijk wel een beetje apart zijn. Dus verzonnen wij items en ja, daar moest je dus weleens iemand bij zoeken. We hebben een keer een dame, die wel geïnteresseerd was in het SM-gebeuren, vastgebonden in een geparkeerde auto. Ben ik de politie gaan bellen, haha. Kijk, dat is leuke televisie. Maar vaak was het ook ronduit vulgair. Beestenseks op de boerderij. Moest je weer een boer zo gek zien te krijgen. Boze reacties vaak. Op míen boerderij? Ik zal je kóp eraf hakk’n! Nee, dat was niks. Weet je, ik vind het zelf ook best leuk om van de zomer een wip te maken in de duinen, maar die echte smerigheid, dat hoeft voor mij niet.”
Van Commenée had in die tijd ook ‘een adviesbureautje’. “Ik gaf algemeen advies. En voor specifieke problemen schakelde ik gabbertjes in. Maar ja, je zat dag en nacht in de ellende van anderen. En toen belde Dries ineens. Die had op dat moment een verzoekplatenprogramma op Radio AstroLight. Zijn moppentapper ging emigreren, of ik het wilde overnemen. Ik zeg: ‘Ik kan amper m’n eigen naam onthouden, laat staan een mop!’ Maar een gesproken column, dat wilde ik wél. In die tijd ben ik een paar keer met Dries meegeweest naar optredens. Zag ik allemaal dingetjes die niet goed geregeld waren. Een ongeorganiseerd zooitje was het. Dus toen ben ik me er een beetje mee gaan bemoeien. Sindsdien is Dries van nog geen 70 boekingen per jaar naar 240 gegaan en is zijn gage verviervoudigd. Zijn naamsbekendheid was toen 43% en is nu 99%.” Of die percentages door een gabbertje zijn berekend, is niet bekend.
De samenwerking tussen Dries en Dré, de Kuifje en kapitein Haddock van de vaderlandse showbizz, begon zo rond die legendarische jubileumshow in De Meervaart, op 29 maart 2004. Daar ging het een en ander mis, om het maar even eufemistisch uit te drukken. Het geluid haperde, gastzanger Wolter Kroes zegde af en de genodigden werden eerst een halfuur vergast op dia’s van sponsors, waarbij een daverend lachsalvo klonk toen op het witte doek de naam van een fabrikant van erectiepillen verscheen. Van Commenée: “Libidfit, ik weet het nog precies. En het werkte hoor, dat spul! Ik kreeg er in elk geval een aardig knaapje van, kon er zo m’n jas aan ophangen! Goed, ik heb die avond een kleine rekenfout gemaakt en ben er 33 rooitjes bij ingeschoten, maar van díe sponsor heb ik een hoop plezier gehad, hahaha!”
“Táááánze mit mííííír in den Móóóóóórgen!” galmt het door de Hyundai Santa Fe van Dries Roelvink, als dat slagschip rond negen uur de A2 op stoomt. De vertolker van deze en andere Schlagers is Gunther, de Duits sprekende chauffeur van Dries. Gunther, die volgens Van Commenée ooit een ‘handeltje in automaterialen’ had dat ‘naar de kloten’ is gegaan, rijdt de geblondeerde artiest sinds enige tijd naar zijn optredens. Van Commenée: “Ik ben zelf m’n rijbewijs al jaren kwijt en Dries moet ook oppassen.” Dries, achterin gezeten, knikt.  “Klote alleen dat onze TomTom stuk is.” Gunther, inhakend: “Jáááá... ik misch die geile schtem... ‘Rrrrrechtsch aanhouden... Volgende afschlag linksch... Kopje bij de kittelaar houden...’” Van Commenée, onderuitgezakt: “Geef ‘ns gas, je rijdt 90.”
Bij de afslag Nieuwegein krijgt de manager (“Ik ben nog niet echt in de stemming, want er zit nog geen drank in. Nou ja, een half flesje rosé...”) trek in een bal gehakt. Bij een tankstation vist hij die met een tang uit een pan met jus. Voorzichtig, als een verloskundige die een boreling ter wereld brengt. Terwijl hij de zompige traktatie tussen zijn malende kaken vermorzelt, scant Dries de weekbladen. Hij staat er niet in. “Iemand interesse in een tandenstoker?” vraagt Van Commenée, als het gehakt in de rosé is geplonsd. “Nee? Zo’n ding dan?” Hij gooit een condoom op tafel. Zijwaarts sissend: “Bij Gunther past die niet. Echt, die héb me een ding hangen, dat lijkt wel een lasso!”
Nieuwkuijk, een uur later. “Goedenavond, U spreekt met André van Commenée, de manager van Dries Roelvink. Wij zouden vanavond optreden in De Ster, maar onze TomTom is kapot, dus we zoeken de zaal eigenlijk. We staan nu – eens even kijken – bij de C1000. Hoe moeten we dan... Wat zegt u? Neemt u me niet kwalijk.” De telefoon dichtklikkend: “Die vent werkt er al vijf jaar niet meer.”
Omdat Nieuwkuijk geen New York is en verdwalen dus geen optie, kan Dries op het afgesproken tijdstip in de geïmproviseerde kleedkamer van De Ster in een roze overhemd schieten. Dries, die nooit een onderbroek draagt, biedt de omstanders daarbij een niet te missen uitzicht op zijn spiegelglad geschoren geslacht. “Alles ziet er anders uit, als de zon schijnt!” zingt hij enige minuten later. Ook zijn recente hitje ‘Ik ben de man / uit jouw doktersroman’ komt voorbij, waarbij hij zich in de strofe “...die jou vannacht nog heeft meegenomen!” spontaan vergist. Dries, schmierend: “...die jou van achteren heeft geno... oh nee, sorry!” Van Commenée, met een beker bier achter de mengtafel, schatert het uit.
Binnen een uur na aankomst in Nieuwkuijk jakkert het gezelschap alweer richting Hilversum, waar Jan Smit een verjaarspartijtje heeft georganiseerd voor Richarda, de 55-jarige moeder van zijn vriendin Yolanthe Cabau van Kasbergen. Eigenlijk had Dries daar uit een taart moeten springen, maar die plannen zijn op het laatste moment bijgesteld. Ach, dat gebeurt wel vaker in de loopbaan van Dries. Het Ahoy’-concert dat voor januari stond gepland, moest door het annuleren van drieduizend toegangsbewijzen verplaatst worden naar, zoals het er nu naar uitziet, mei. Van Commenée: “Er komt een actie met een grootgrutter. Kunnen mensen een gratis kar met boodschappen winnen, plús een tegoedbon voor Dries in Ahoy’. Maar ze moeten die bon dan wel binnen 24 uur activeren, anders zit je misschien nóg met allemaal lege plekken. Hallo Jan, met André! We zijn over vijf minuten bij je. Is er al ‘Lang zal ze leven’ gezongen? Hoe heet ze eigenlijk? Wat zeg je, we moeten de róde ballonnen in de gaten hou... PAS ÓÓÓP!!!”  Een net-níet-botsing. Geheel in de stijl van Dries. Van Commenée, zich herpakkend: “Maak op het einde effe een kringetje om haar heen, Jan. Dan doen we ‘My Way’. Goed idee?”
Vele uren later, na een avond vol bier, polonaise, vrouwen en nog meer bier, rolt de SUV met Dries en consorten nachtelijk Hilversum uit. Het is maar goed dat niemand rookt, want er zitten genoeg alcoholdampen in de bolide voor een steekvlam tot aan Diemen. Van Commenée, brabbelend: “Jan vroeg nog: ‘Wat moet ’t kosten?’ Ik zeg: 2475...  Maar dat heb ik niet gedaan hoor. Je maakt ’n prijsje met zo’n jongen. Al had dat achteraf niet gehoeven, want een Jan Smit schrikt niet van die bedragen. Die vangt zelf rustig acht rooitjes voor een halfuur.”
En dan horen we de manager alleen nog maar ronken.
(uit: Panorama, 20 februari 2008)

EK-voorpret

Tijdens Euro 2008 zal de selectie van Marco van Basten trainen in het Stade Olympique de la Pontaise te Lausanne. Een deel van die oefensessies is straks toegankelijk voor het publiek. Zich verheugend op een heerlijk voetbalfeest heeft de eerste belangstellende er nu al een plaatsje gevonden...

Nederland cursusland (7)

Stukjes uit het blad Management Team (www.mt.nl)

TRAINING ‘PRESENTEREN, EEN HELE KUNST!’

Een eerste vereiste van het jezelf goed presenteren, is op tijd ergens verschijnen. Dus zet ik alles op alles om vanuit Amsterdam om 09.00 (!) uur in een klaslokaal van de Maastrichtse kunstacademie te zijn, waar Yvonne Bremers me op een bekertje automatenkoffie trakteert. Een half uur later haalt de charmante docente de eerste taartpunten te voorschijn – waarbij het voor een smulpaap als ik jammer is dat het getekende exemplaren betreft. “Presenteren is het overbrengen van een boodschap – en daarbij wordt slechts 7% gevormd door de inhoud,” zegt ze, de ongelijke happen uit het cirkeldiagram afzonderlijk benoemend. “Verder is 38% stemgebruik en 55% houding – hoe je staat, je beweegt, hoe je je handen gebruikt, je mimiek... Die 38% stemgebruik kun je op drie manieren beïnvloeden: door volume, door intonatie en door tempo. Dat zijn de onderdelen waaraan je wat kunt doen, want aan de stem zélf kun je natuurlijk niets veranderen. We hebben hier vandaag een klas met maar één jongen, nou daar kan ik echt geen sopraan van maken hoor. Ja, heel eventjes, met een gemeen trucje, maar niet permanent.”
Een ondeugend grapje op de vroege woensdagochtend, maar wel eentje dat luid en duidelijk binnenkomt. En dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat Yvonne precies weet hoe ze iets moet overbrengen. Zonder nog maar één blik in het lesboek te hebben geworpen, weet ik intuïtief dat ze alles op dit gebied perfect doet. Dat wordt nog eens bevestigd als de leerlingen van de kunstacademie daarna aan hun eigen presentatie gaan beginnen. De eerste kandidaat, de enige jongen in het gezelschap, zou buiten Maastricht ondertiteld moeten worden. Verder is hij iets te veel met het projectiescherm achter hem bezig. En eenmaal omgedraaid, kijkt hij slechts een beperkt deel van zijn gehoor aan, waarmee hij de gehele linkerflank (voor de toeschouwer de rechterflank) buitensluit. Yvonne heeft het allemaal in de smiezen gehad. “Je moet lopen, dingen aanwijzen en je vooral veel vaker terugdraaien naar je publiek. Nóóit tegen het doek aan praten, want al heb je misschien een paar lekkere billen, je sluit je publiek daarmee van je af. Stel ook af en toe een vraag, of creëer een stilte. Laat je publiek een zin aanvullen; zo blijven ze bij de les. Zorg ook dat je balans goed is. Leun niet op één heup. Vertrek vanuit een goede basishouding: voeten een beetje uit elkaar houden en dames: de knieën niet in het slot gooien! Lichte spreidstand, gewicht in je bekken laten laten zakken, niet met je knieën wiebelen...”
Het lijkt de ochtendgymnastiek wel! Maar goed, het tijdstip is er dan ook naar...
www.ttt.nu

TRAINING ‘DE TELEFONIST(E)/RECEPTIONIST(E) ALS VISITEKAARTJE’
Gezelligheid troef, bij deze training van de firma SPARQ. Bij binnenkomst in het vergaderzaaltje van het hoofdstedelijke Mercure-hotel liggen op elke cursist heel gezellig een SPARQ-pen (die een SPARQ-memorystick blijkt te bevatten), een SPARQ-blocnote, een SPARQ-lipgloss en een rolletje SPARQ-pepermunt te wachten. En de SPARQ-trainer van vandaag, de goedlachse Carine Banning, is een gezellige meid, dat zie je zo. SPARQ bestaat overigens sinds 1989 en is in twee decennia uitgegroeid tot toonaangevend specialist op het gebied van klantcontact. Dat specialisme wordt toegepast in vijf business lines: consultancy, outsourcing, recruitment, management search en training & assessment. Dat u het even weet.
In de optiek van SPARQ is de telefonist(e)/receptionist(e) de eerste kennismaking met een bedrijf – en als zodanig een ongelooflijk belangrijke schakel. Een telefonist(e)/receptionist(e) kan het contact maken of breken, waarbij het eerste de voorkeur geniet. De telefonist(e)/receptionist(e) zal zich er dus terdege van bewust moeten zijn dat hij/zij (meestal zij) zijn/haar uiterste best moet doen op het gebied van gastvrijheid. Een verse bos bloemen op de balie is dan nog wel het minste.
Wat kun je aan de telefoon allemaal fout doen? Een heleboel, weet Carine (die er veel genoegen in schept om namens SPARQ als ‘mystery guest’ bedrijven te bellen, teneinde de dienstdoende telefonist(e) te testen op zijn/haar flexibiliteit en incasseringsvermogen). “Wat je bijvoorbeeld nooit moet doen,” doceert Carine, “is verkleinwoordjes gebruiken. Dat is betuttelend en geeft bovendien vaak valse hoop. Want ‘een momentje’ is in de praktijk toch echt vaak ‘een moment’. Zeg ook nooit dat je iemand niet te pakken kunt krijgen. Het is geen tikkertje! Zeg dan gewoon: Meneer X neemt op dit moment niet op. Daar lieg je niets aan. Maar zeg nóóit dat meneer X niet ‘op zijn plek’ zit! Ga weg zeg, dat doe je bij een hond!” Carine, met wie het ongetwijfeld gezellig telefoneren is, heeft ook nog een tip om vloekende en tierende mensen tot bedaren te brengen. “In dat soort gevallen moet je rustig vragen: Bent u boos op míj? Met de nadruk op ‘mij’. Dan hóór je ze denken... En hun toon is daarna meteen geneutraliseerd. Zelf moet je trouwens ook zo neutraal mogelijk antwoord geven. ‘Zij is er pas volgende week weer’ is een zinsconstructie die je nooit moet gebruiken. ‘Pas volgende week...’ Daarmee geef je aan dat een persoon wel héél lang niet bereikbaar is en dat je dat zelf ook maar vreemd vindt. Niet doen dus.”
En dan gaan we rollenspellen spelen. Dat is zó gezellig, dat de tijd voorbij vliegt. Ik heb tijdens de training dan ook geen moment het gevoel dat ik ‘in de wacht’ zit...
www.sparq.nl

WORKSHOP ‘GROEIEN DOOR CREATIVITEIT’

In de bossen bij Amersfoort ligt een conferentieoord. In dat conferentieoord is een vergaderzaal. In die vergaderzaal staat een tafel. Op die tafel ligt een stuk papier. En op dat stuk papier... Nou ja, het vereist héél veel creativiteit om te beschrijven wat er op dat stuk papier is te zien, maar het zou een kameel moeten zijn. Dat was namelijk de opdracht die ik van drs. Manu de Bruyn kreeg. “Teken een kameel.” En dan weet je op dat moment @#&+$#&X@%# alleen nog maar dat zo’n beest twee bulten heeft! Maar verder? Blanco. Ik kijk om me heen en constateer tot mijn grote opluchting dat ik niet de enige ben die moeite heeft met het neerzetten van een acceptabele herkauwer. Eenvoudiger wordt het als De Bruyn aansluitend zegt dat we een’zotte kameel’ moeten tekenen. Een kameel naar eigen inzicht. Kijk, da’s een stuk makkelijker! In luttele seconden is mijn vel papier voorzien van een nijlpaardachtig wezen met duivelsoortjes en een spijkerbroek en de voorgevel van Dolly Parton op z’n rug. Nog steeds geen kameel, maar wie maalt daarom? Lang leve de creativiteit! De man naast me heeft zijn viervoeter schoenen aangetrokken. Sterker: zo te zien zitten de dozen er nog omheen!
De term ‘zotte kameel’ verraadt dat docente De Bruyn van Belgische komaf is. Dat zal nochtans niet ten koste gaan van onze goesting. De Bruyn babbelt vlot en onderhoudend, wat ervoor zorgt dat ‘t voor we het beseffen ‘kwart na vijf’ is – borreltijd. En dan hebben we van alles van haar geleerd. Dat creativiteit zich niet laat beteugelen en dat de meeste ideeën in bus, bad of bed ontstaan. Dat bij blokkades een incubatietijd wonderen doet, maar dat er tal van methodieken zijn die kunnen helpen als een deadline zo’n incubatietijd in de weg zit. Dat we bij brainstorms toch vooral het bedenken van ideeën en het evalueren van ideeën uit elkaar moeten halen. Meteen reageren is immers dodelijk voor de creativiteit!
In de stortvloed aan wetenswaardigheden die De Bruyn over ons uitstortte (dit alles als onderdeel van de zogeheten Twelve Trainingen voor Nieuwe-Tijdsmanagers – zie website), werd heel vaak gerefereerd aan de ongebreidelde creativiteit van kinderen. Als voorbeeld haalde ze een anderhalf jaar oud neefje aan, dat een warmhoudbordje met een dubbele bodem had. Zonder dat iemand hem dat had verteld, was hij erachter gekomen dat je die dubbele bodem niet alleen met warm water kunt vullen, maar ook met de stukjes brood die je niet lust.
Vermoedelijk tekent het ventje ook een betere kameel dan wij...
www.twelvetraining.nl

WORKSHOP ‘MOEDIGE GESPREKKEN’

Omdat ik die kleine die dit blad runt toch eens aan zijn taas wil trekken aangaande de vergoeding die ik voor deze rubriek krijg, leek een workshop ‘Moedige gesprekken’ me geen overbodige luxe. Op naar conferentieoord Dutch Biz in de bossen bij Amersfoort!

“Moed is een kwaliteit die we allemaal hebben. Alleen: we kunnen er niet allemaal bij.” En: “Heb je de moed om de moeite te doen om het moeiteloos te krijgen?”Aldus cursusleider Walter Berghoef. Berghoef is een lange man die een beetje op cabaretier Peter Heerschop lijkt, maar om wie vooralsnog niet echt valt te bulderen. De workshop kabbelt een beetje voort. Berghoef (“Ik hoop dat jullie hier weggaan met een hoop ontrafelingen”) tovert wat grafiekjes en diagrammetjes op het vel papier achter hem en schrijft dat vervolgens helemaal vol met kreten. ‘Effectiviteit, efficiency en essentie = hard werken, smart werken en met je hart werken’. Dat werk. “Ik zoek altijd naar de gemeenschappelijkheid,” wil hij ook nog kwijt. “Je bent allemaal mens en deelt dezelfde aardbol. Ik ben een keer op iemand afgestapt die zijn asbak op straat aan het legen was. Daar heb ik toen tegen gezegd: ‘Wil je dat opruimen? Dit is ook míjn planeet!’ Ik zocht en vond dus het element dat ons verbond.”
Tot zover het droge gedeelte. Letterlijk, want in deel twee houdt een enkele cursist het niet droog. Berghoef bundelt de vaardigheden van een psychiater en een kluchtspeler en gooit er een weergaloos stukje rollenspel tegenaan. Cursist G., die zich in het werkelijke leven dood ergert aan zijn lakse zakenpartner, wordt uitgedaagd tot het voeren van een moedig gesprek met deze dwarsligger (meesterlijk neergezet door Berghoef). Er wordt gemompeld en getraineerd en G. komt geen stap verder. Is te empathisch. Berghoef, als zichzelf: “Laat eens zien hoe onmacht eruit ziet. Is dat onmacht? Ik wil beelden zien, kom op! Laat zien!” G.: “Ik voel remmingen.” Berghoef pakt G. vast en gaat bijkans met hem vechten.”Uit je lichamelijke sensatie!” G. begint bijna te snikken. Berghoef, provocerend: “Ik zie een glimlach en tranen! Dat zijn de tears of a clown! Ga nu een rondje lopen en kom terug, dan doen we het nog een keer!” Dan, tegen ons: “De mens is als een pot met snoepjes. Als de spanning in de pot toeneemt, knalt het deksel eraf!”
En knallen is wat G. daarop doet. Stemverheffing, woede, handgebaren: het hele scala komt voorbij. Hij bijt zich als een pitbull vast in zijn tegenstander. Empathische G. is emotionele G. geworden en heeft geen enkele moeite meer met het voeren van een moedig gesprek. Workshop geslaagd.
www.twelvetraining.nl

WORKSHOP ‘TOT HIER - EN NU VERDER!’

Wie in alle rust dit stukje had willen lezen, kan het wel SCHUDDEN! Dit is ‘TOT HIER – EN NU VERDER!’, een EXCLUSIEVE workshop van MARSHALL GOLDSMITH, een Amerikaan die kwistig met HOOFDLETTERS en UITROEPTEKENS smijt. Die ONELINERS als welgemikte VUISTSLAGEN tussen je ogen plant. Goldsmith, niet te verwarren met LEX GOUDSMIT, wil SUCCESVOLLE LEIDERS helpen NÓG BETER te worden. Dus hebben zich in het hoofdstedelijke café-restaurant DAUPHINE een kleine honderd HOT SHOTS uit het bedrijfsleven verzameld, vastbesloten elk woord van de kale goeroe OP TE ZUIGEN. Goldsmith werd door The American Management Association genoemd als een van de MEEST INVLOEDRIJKE DENKERS op het gebied van management. En zijn kunstjes hebben hem geen WINDEIEREN gelegd, getuige de tussen neus en lippen door gemaakte opmerking dat hij alleen al in Amerika 9,5 MILJOEN FREQUENT FLYER PUNTEN heeft verzameld. Alsof hij zelf ook wordt aangedreven door een STRAALMOTOR, zo jaagt hij door de anderhalf uur die hem ter beschikking staan. Goldsmith, die TWEEËNTWINTIG BOEKEN schreef, sprint in het tijdsbestek van een enkele VOETBALWEDSTRIJD naar alle DOELEN die wij onszelf zouden moeten stellen. Op tijd leren STOPPEN is er één van. “Probeer niet áltijd en óveral maar met iedereen in competitie te gaan, vooral niet THUIS! Tracht niet koste wat kost je GELIJK te halen. OORDEEL niet constant over een ander: HELP MORE, JUDGE LESS! Vroeger, als docent, probeerde ik mensen ALLES te leren! Nu probeer ik mensen IETS te leren! Een subtiel verschil, maar het WERKT. Zeg altijd ‘THANK YOU!’, ook tegen het STOMSTE advies dat je krijgt! Op het veelvuldig gebruik van ‘GREAT, BUT...’ zou een BOETE moeten staan! TO HELL WITH DESTRUCTIVE COMMENTS! Wees niet steeds bezig met het verleden of de toekomst: BE HAPPY NOW! Dus niet: BE HAPPY, WHEN... Maak je dagdromen waar! KOOP die auto en MAAK die dure reis – NU! Neem van mij aan: mensen hebben nooit spijt van de risico’s die ze in hun leven hebben genomen, maar alleen van de risico’s die ze NIET hebben genomen! THINK! THANK!”
Goldsmith laat de vrijwel stuk voor stuk in KRIJTSTREEP gestoken zakenlieden allerlei communicatieve oefeningen doen en vraagt ze dan als één man de zin ‘THIS LESSON WAS...’ af te maken. In de brij van letters die dat oplevert, zijn de F, de U en de N het duidelijkst te ontwaren. Goldsmith: “FUN! Dát is het sleutelwoord! En waaróm is dit FUN?” Krijtstreeppak: “Omdat het SPONTAAN is...” Goldsmith: “RIGHT! Maar maak dan dus ook je WERK spontaan!”
Echt, zo simpel, ja bijna BANAAL zijn Goldsmith’s adviezen. En daar is hij dus MILJONAIR mee geworden. Wat een HELD!

www.marshallgoldsmithlibrary.com

WORKSHOP ‘TOUCH OF LOVE’

De nettowinst steeg met ruim 25 procent naar een recordhoogte van 465 miljoen euro, een ‘fenomenale groei’ waaraan zowel de bank- (+27%) als de verzekeringstak (+21%) heeft bijgedragen. De inkomstenbronnen zijn met de bijdrage van de nieuwe partner beter gespreid dan voorheen. De integraties van de overgenomen activiteiten zijn voltooid of liggen op schema. Onze joint venture heeft in het huidige ongure klimaat op de financiële markten te kampen met hogere fundingkosten en een waardevermindering van zijn beleggingsportefeuilles, maar wordt toch nauwelijks rechtstreeks geraakt. Ons bedrijf heeft niet belegd in Amerikaanse subprime-hypotheken en kent evenmin liquiditeitsproblemen, wat betekent dat voor heel 2008 de funding al veilig is gesteld. Uitgaande van deze win-win-situatie...
STOP!!!
Soms wordt het je gewoon even te veel, in de wereld van business en management. En omdat de snaar niet altijd gespannen kan staan, móet je af en toe de tijd nemen voor wat ontspanning, al dan niet gecombineerd met een stukje geestelijke diepgang. En een beetje liefde, laten we dat vooral niet vergeten. Een Touch Of Love, zogezegd...
Touch Of Love is de naam waaronder Roos Fonteyn, een docente spiritualiteit en lichaamswerk uit het midden des lands, workshops, cursussen en sessies organiseert. “Ik zou dit ook tantra kunnen noemen,” zegt Roos, terwijl ze de vlam zet in een wierookstokje. “Maar weet je wat het is: die term is door de markt inmiddels zó gedevalueerd... Zoals je tegenwoordig bij elke benzinepomp kruidnootjes en hondenvoer kunt krijgen, kun je overal in de erotische industrie nu terecht voor tantra, tantra, tantra. Terwijl het in 99 van de 100 gevallen helemaal níets met de oorspronkelijke oosterse filosofieën heeft te maken. Het is gewoon een etiket dat het commercieel gezien goed doet. Vermoed ik.”
Bij Touch Of Love draait het allemaal om aanraken. Aanraken, lichamelijk contact : juist datgene waaraan het in de kille zakenwereld zo ontbreekt. Roos, terwijl ze haar handen insmeert met warme olie: “We gaan vastzittende energieën losmasseren en maken daardoor gevoelens en emoties los. Die gaan we met zorg en aandacht terugbrengen naar een natuurlijke stroom aan levensenergie.” Ik begin zachtjes te knorren, als de olie gelijkmatig over mijn dijen wordt verdeeld. “Het moet een ritueel zijn dat is gebaseerd op wederzijds respect, veiligheid, vertrouwen, plezier en liefde,” zegt Roos met een stem die mijn ziel balsemt. De new age-muziek die door de ruimte meandert en bij elke pauze in Roos’ verhaal mijn gehoororgaan binnenglipt, doet de rest. Met elke aanraking van haar boterzachte handen zweef ik verder weg van dat harde zakenmilieu. Ik verlaat de aarde als een zeppelin gevuld met warme lucht... En terwijl ik me volledig overgeef, denk ik nog net: dít is pas een win-win-situatie!
www.sacra.nl

Luistertip: RINGO STARR - 'Liverpool 8'

The Beatles, dat waren John, Paul, George en dat mannetje dat ‘Yellow Submarine’ zong. Dat mannetje heeft nu een verrassend aardige plaat gemaakt, die keurig aansluit bij het feit dat Liverpool dit jaar Culturele Hoofdstad van Europa is. De rijmelarij van mannetje Starr ontstijgt zelden ons Sinterklaasniveau (‘When I was walking down the street in Spain / I met a girl who would not say her name’), maar de melodieën zijn bijna zonder uitzondering pakkend. De webmaster snákt in elk geval naar het moment waarop hij met een pint in zijn knuist in een volgepakte Grapes-pub in Mathew Street het refrein van het titelnummer kan meebrullen.

Wenen, gisteravond

Van origine is de webmaster een staantribuneklant. Maar tegelijkertijd is hij een ongelooflijke opportunist. Dus als Austrian Air en het Oostenrijks Toeristenburo hem een geheel verzorgde VIP-reis naar de vriendschappelijke interland Oostenrijk-Nederland in het vooruitzicht stellen, dan verloochent hij prompt zijn proletarische afkomst en zegt hij volmondig 'ja!' tegen het aanbod. En geniet hij een uur voor de aftrap in de buik van het Ernst Happel-stadion van een copieus buffet, waarbij hij er zelfs niet voor terugdeinst om een sponsorsjaal om zijn nek te hangen...

Made in China

Van mijn neef, die in Beijing woont, weet ik dat Blij Bomen! er niet kan worden bekeken, omdat het ‘verboden woorden’ bevat. Censuur staat in China dus nog altijd op het menu – en in dat licht bezien zijn de aansporingen van linkse cabaretiers om de Olympische Spelen aldaar te boycotten niet helemáál uit de lucht gegrepen.
Tja, een moeilijk land, dat China. Maar ze werken er praktisch voor niets – en dat doen ze ook nog eens keihard! Niet zo verwonderlijk dus dat menig Hollands bedrijf er zijn handelswaar laat fabriceren. In 2004 bracht ik met zakenman Aad Ouborg (van Princess Household Appliances) een bezoek aan de Hop Shing plasticfabriek in Sam Shui. Middels een rondleiding liet Ouborg me zien op welke manier en onder welke omstandigheden de Princess-waterkokers en -koffiezetapparaten worden gemaakt. Ik werd daar eerlijk gezegd niet vrolijk van. Tot ik me realiseerde hoe goed de fabrieksarbeiders het daar, ondanks de bijkans vooroorlogse werkomstandigheden, wel niet hebben. Ga maar na: ze eten elke avond Chinees!

ER ZIJN ER TWEE JARIG!

Michiel (25-3-1961)
Patty (25-3-1955) 

Tweede Paasdag...

...en een sluitend alibi voor de webmaster, want op het glas Hoepfner Weizen in café Litfaß te Karlsruhe heeft hij vanmiddag duidelijk vingerafdrukken achtergelaten. De overpeinzing van de dag: als Jezus destijds Duits bier had gekend, zou hij dan ooit een wijndrinker zijn geworden?

Of ik de Messias ben?

Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. In elk geval wens ik u allen een Goede Vrijdag en Prettige Paasdagen. Tot volgende week!

Jeruzalem, 2000

Trouwens...

...ik ben sowieso dol op snacktentjes bij Engelse stadions. Deze pareltjes fotografeerde ik vorig jaar bij respectievelijk Middlesbrough, West Ham United en Bury.

Whatever happened to the Neon Girls?

Deze foto, nummer 825 uit de collectie The Homes Of Football, behoort tot mijn favoriete voetbalplaten aller tijden. Fotograaf Stuart Clarke schoot dit iconische beeld van twee hamburgerverkoopsters bij het stadion van Tranmere Rovers in 1992 en gaf het de titel ‘Neon Girls’. Inmiddels zijn we 16 jaar verder en moeten de Neon Girls zijn uitgegroeid tot Neon Women. Burgers dichtschroeien doen ze hoogstwaarschijnlijk niet meer. Maar wat wel? Waar zijn ze gebleven? Kwam Mr. Right op een goede dag een vette hap halen voor zijn witte paard en leven de dames thans lang en gelukkig? En – de allerbelangrijkste vraag – hoe zien ze er tegenwoordig in vredesnaam uit? Ik heb inmiddels contact opgenomen met de fotograaf en hij heeft beloofd het voor me uit te zoeken. Tot die tijd is het nog even heerlijk wegzwijmelen bij the class of ’92...

Metal Heart (& Furry Upper Lip)

In de nieuwe expositieruimte van Planet Art aan de Weteringschans 179 te Amsterdam is tot en met 22 maart de expositie Metal Heart te zien. Vijftien kunstenaars presenteren in uiteenlopende disciplines de esthetiek van de muziekstroming Heavy Metal, als subculturele ontwikkeling belicht vanuit de hedendaagse kunst. Van popsurrealistische tekeningen en prints tot keramische schalen in bloed, van digitaal bewerkte metalklassiekers tot pre-christelijke bierbrouwsels. In de metal verwijzen muziek en beeld naar oerkracht. In Metal Heart wordt hier hardhandig en lichtvoetig mee omgesprongen. Samensteller van de expositie is Arno Coenen, van wie een jeugdfoto de bijbehorende poster siert. Wat daarbij opvalt, is het ongelooflijk lullige snorretje waarmee hij en een hele generatie headbangers zich begin jaren '80 tooiden. Ook de webmaster heeft zich aan die vorm van horizonvervuiling schuldig gemaakt, zoals op de zwartwitfoto is te zien.

BREAKING NEWS: Bridget Maasland zwanger!

En andermaal heeft de man rechts er tot zijn spijt niets mee te maken...

Sion is 't

Oud-profvoetballer Romano S. (36) moet zich dinsdag voor de rechtbank in Leeuwarden verantwoorden voor de diefstal van 7000 euro met een gestolen pinpas.
Dat verbaast me niets. Zestien jaar geleden reisde ik voor het voetbalmaandblad ELF naar Londen om deze ontzettende klootzak, die toen al een bedenkelijke reputatie genoot, te interviewen. Het werd een fiasco. Bijgaand het verslag van dat fiasco.

Groeten uit Tunesië

Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er met deze foto is geknoeid.
Zou er nu over Blij Bomen! een fatwa worden uitgesproken?

Boekenweekbabbel

- "Hebt u altijd al schrijver willen worden?"
- "Zeg maar 'jij' hoor, mijnheer Mulisch!"

Gratis reizen met het Boekenweekgeschenk

Bericht van de Spoorwegen: ‘Op zondag 16 maart is het Boekenweekgeschenk De Pianoman van Bernlef voor één dag ook uw treinkaartje. Immers, lekker lezen doe je in de trein! Het Boekenweekgeschenk is geldig als 2e klas vervoerbewijs in alle binnenlandse treinen van NS, Syntus, Arriva, Veolia en Connexxion, maar niet in internationale treinen. U kunt geen Overgang 2-1 bijkopen. Er vindt geen restitutie plaats van reeds gekochte treinkaartjes. Er kan geen aanspraak worden gemaakt op de regeling 'Geld terug bij vertraging' . Het boek geeft geen recht op samenreiskorting. Met nadruk wijzen wij erop dat alléén het boek van Bernlef door onze conducteurs als geldig vervoerbewijs zal worden geaccepteerd. Het tonen van de hiernaast afgebeelde titel wordt beschouwd als zwartrijden.’

My best of The Eagles

Wéér een lijstje? Ja, wéér een lijstje. En volgende maand wéér. En na verloop van tijd is het dan zomaar ineens wéér december...

1.      TAKE IT EASY (van ‘Eagles’, 1972)

2.      HOTEL CALIFORNIA (van ‘Hotel California’, 1976)

3.      DESPERADO (van ‘Desperado’, 1973)

4.      LYIN’EYES (van ‘One Of These Nights’, 1975)

5.      NEW KID IN TOWN (van ‘Hotel California’, 1976)

6.      ONE OF THESE NIGHTS (van ‘One Of These Nights’, 1975)

7.      HOW LONG (van ‘Long Road Out Of Eden’, 2007)

8.      WASTED TIME (van ‘Hotel California’, 1976)

9.      JOURNEY OF THE SORCERER (van ‘One Of These Nights’, 1975)

10.  TEQUILA SUNRISE (van ‘Desperado’, 1973)

11.  HEARTACHE TONIGHT (van ‘The Long Run’, 1979)

12.  LIFE IN THE FAST LANE (van ‘Hotel California’, 1976)

13.  TAKE IT TO THE LIMIT (van ‘One Of These Nights’, 1975)

14.  VICTIM OF LOVE (van ‘Hotel California’, 1976)

15.  THE LONG RUN (van ‘The Long Run’, 1979)

Bejaardenmoord!

Surfend over het world wide web stuitte ik op deze ogenschijnlijk onschuldige foto. Ogenschijnlijk onschuldig, want wie doordenkt ziet hier een allesbehalve idyllisch plaatje. Immers, op het moment dat de ouwe knar, die zo feestelijk in de bloemetjes wordt gezet, naar rechts kijkt, krijgt hij een fatale hartverzakking. Je reinste euthanasie - maar ongetwijfeld binnen de mazen van de wet. En het boeket zullen ze wel meer dan eens gebruiken...