...de Rotterdamse haven.
« juli 2008 | Hoofdmenu | september 2008 »
08/31/2008
08/30/2008
Trots op Nederland, trots op...
...de Amsterdamse grachten.
08/29/2008
Geneuzel
Het is voor de critici te hopen dat ze eerlijk zullen zijn in hun oordeel over Uitvaart #72. Zelf zei ik ooit, na afloop van Soul Assassin, tegen Serge-Henri Valcke dat ik had genoten. En wat er toen gebeurde...
08/28/2008
Van het filmfront
Uitvaart #72 van regisseuse Lotje van der Bie - u weet wel, die film met die hevig schmierende webmaster - is geselecteerd voor de studentencompetitie van het Nederlands Film Festival. En dat is opmerkelijk, want Lotje is derdejaars - en normaal gesproken doen alleen eindexamenfilms aan deze competitie mee. Uitvaart #72 gaat over de getourmenteerde dichter Fred Uitdeweg (Guus Dam), die het als zijn taak ziet om eenzame doden een zo waardig mogelijke uitvaart te geven. Hij wordt daarbij echter danig dwarsgezeten door de louche begrafenisondernemer Huub Terhorst (Peter van Bokhorst), die de lijken het liefst 'zo snel mogelijk onder de grond pleurt'.
08/27/2008
Pretentieuze fotografie
Ik noem dit: Zelfportret in Londense metro.
Want ja, hoe moet je het anders noemen?
08/26/2008
Curry time!
He, wat is dat nou toch vervelend! Zit je je in restaurant The New Balti (22 North End Road, Golders Green, London) te verheugen op een chicken tikka korma, heb je voor je ook maar één hap hebt genomen alweer gemorst bij het opscheppen...
08/25/2008
Nep, nepper, nepst
Gezien in het Londense Bayswater: voetbalshirts die zó slecht zijn nagemaakt, dat zelfs de beste advocaat zijn tanden erop zou stukbijten!
08/24/2008
De glamour van het Engelse voetbal...
...is bij Luton Town ver te zoeken. Links het stadion, dat al jaren aan vervanging (en verplaatsing!) toe is.
Binnenkort meer hierover in Voetbal Magazine.
08/23/2008
Curry time!
De webmaster weet van geen ophouden. Nu groet hij u allen vanuit restaurant Lazim (39-41 New Bedford Road, Luton), met een chicken tikka, een cheese nan en een kopje Indiase thee. Dit als voorbereiding op de hedenmiddag gespeelde wedstrijd Luton Town-Notts County. Degradatievoetbal in de laagste divisie: in tegenstelling tot met die malse stukken kip was dat echt een kwestie van 'effe doorbijten'.
www.lazimrestaurant.com
08/22/2008
Curry time!
Je kunt erop wachten: verblijf in Engeland, dus een nieuwe aflevering van Curry time!, de reeks ongelooflijk ongezellige fotootjes van Indiase restaurants. Vandaag (preciezer: gisteren) de hartelijke groeten vanuit Ajanta Tandoori, op de nummers 10 en 12 van het West-Londense Goldhawk Road. Zeer opdringerig personeel ("Starter? Starter? Side dish? Side dish? Try this, sir. Or this. More drink?") maar redelijk goed voedsel, al had de 'fairly hot' king prawn madras van mij veel hotter mogen zijn. Bij het afrekenen, hoe attent, kreeg ik een chocolaatje van het huis. Waarna ik middels een priemende wijsvinger werd geattendeerd op de laatste zin van de rekening: 'Service charge is not included'.
Wel een mooie website (www.ajanta-tandoori.co.uk).
08/21/2008
Ode to Joy
En in het Engelse Worthing had ik vanmiddag een vraaggesprek met Petra Joy, vermaard regisseuse van zogeheten 'vrouwvriendelijke porno'. Het woord dat beide gebeurtenissen verbindt is natuurlijk horny...
De onverwerkte jaren tachtig (2)
In 1987 moest ik voor het Haarlems Dagblad bij circus Althof een neushoorn interviewen. Pfff...
08/20/2008
08/19/2008
Misplaatste stoerheid (5)
De gebraden haan uithangen terwijl je weet dat die slangen allang hebben gegeten.
Bali, 1997
08/18/2008
De onverwerkte jaren tachtig (1)
In navolging van de grijze Duyvendak, wiens politieke kop rolde nadat hij bekend had gemaakt een verleden als actievoerder en inbreker met zich mee te dragen, moeten we allemáál iets doen met 'de onverwerkte jaren tachtig', zo heet het. Eenieder die in dat roerige tijdperk op welke manier dan ook (ra)raar heeft gedaan, zou dat nu eerlijk moeten opbiechten. Bij deze dan. Ik heb me in 1984, voor aanvang van een Europa-Cupwedstrijd van Ajax in het Luxemburgse Differdange, opstandig gedragen door geheel ongevraagd midden op straat mijn broek te laten zakken (foto links). Daar was geen enkel hoger doel mee gediend, al heb ik jarenlang volgehouden dat ik met deze woeste actie de uitslag van de match wilde voorspellen. Die voorspelling was trouwens juist, want Red Boys-Ajax eindigde inderdaad in 0-0.
08/17/2008
Mind the gap!
Blog-collega Möök presenteert vandaag een Top 20 'Mooiste Namen Van Parijse Metrostations' (http://meuk.web-log.nl/meuk/2008/08/metropolitain-t.html). Daar zetten wij natuurlijk onmiddellijk Londen tegenover.
1. WEST RUISLIP
2. COCKFOSTERS
3. THEYDON BOIS
4. HARROW-ON-THE-HILL
5. ANGEL
6. PUDDING MILL LANE
7. SEVEN SISTERS
8. BROMLEY-BY-BOW
9. ALL SAINTS
10. BURNT OAK
11. TOTTERIDGE & WHETSTONE
12. GOLDHAWK ROAD
13. CHALK FARM
14. SWISS COTTAGE
15. MARBLE ARCH
16. ELEPHANT & CASTLE
17. PIMLICO
18. SHEPHERD'S BUSH
19. WHITE CITY
20. SNARESBROOK
Bloemlezing (54): Handen af van Schier!
Aan de binnenkant van mijn helm beginnen mijn slapen aan een paukensolo. Luisterend naar het ritmische gebons probeer ik mijn gedachten op een rijtje te zetten. Wat is wijsheid? Als de Duitsers het eiland willen binnenvallen, dan is de meest logische optie dat ze dat via de oude Veerdam in het zuidwesten doen. Daar komt immers ook de reguliere veerboot van de firma Wagenborg aan, dus schepen hebben er vrij spel. Welnu, als we daar, op het einde van die strekdam, nou eens een verkeerslicht neerzetten dat we hebben gesaboteerd... Je kunt van Duitsers zeggen wat je wilt, maar een van hun motto’s luidt ‘Befehl ist Befehl’, dus een rood stoplicht zullen ze welhaast zeker respecteren. Misschien hadden we dat in 1940 ook moeten doen, alle lichten aan de grens op rood laten staan. Maar ja, daar is het nu te laat voor.
Goed, hebben we de zuidelijke kant van Schier onder controle, dan ligt nog altijd de gehele noordkant open. Kilometers strand met genoeg ruimte voor niet één, maar wel vijfhonderd landingsvoertuigen. Dat wordt dus flink heen en weer rennen, dekking zoeken in de duinen en maar hopen dat de aanwezige toeristen me niet verraden. Op hulp van brigades van de Koninklijke Landmacht hoef ik in elk geval niet te rekenen, want die jongens zitten zo’n beetje allemaal in Afghanistan. Daar schijnt ook iets aan de hand te zijn.
Even de feiten vooraf. In februari van dit jaar meldde De Telegraaf dat Etty Zandt-van der Veer, de flamboyante directrice van hotel Graaf Bernstorff op Schiermonnikoog, onlangs weer Duitsers te logeren had gekregen. Op zich niets bijzonders. Dit is een vrij land en iedereen mag hier overnachten, ook als ie een Duits paspoort heeft. Sterker: deze oosterburen kwamen wel vaker in hotel Bernstorff op bezoek. Ze deden en doen dat niet alleen vanwege mooie Etty zelf, de licht Mediterrane sfeer op de kamers (die alle zijn voorzien van draadloos internet, vloerverwarming en ‘fris ruikend linnen’) en de exquise gerechten in het restaurant, maar ook (en misschien wel voorál) omdat ze ‘von hinten’ Bernstorff heten, ‘genau wie das Hotel’. Tot zover nog steeds niets alarmerends; Jan van Leeuwarden komt tenslotte ook weleens in Leeuwarden. Ditmaal echter hadden de Duitse gasten een onprettige verrassing voor de uitbaatster. Met een variant op het aloude ‘Wat kost die tent?’ kwamen ze doodleuk vertellen dat ze een officieel verzoek zouden gaan indienen om... teruggave van het eiland! ‘Schier’, zoals het wonderschone stukje land tussen Noord- en Waddenzee liefkozend wordt genoemd, was immers in 1893 voor 200.000 gulden gekocht door een van hun voorouders, de Duitse graaf Hartwig Arthur von Bernstorff zu Wehningen. Nadat deze in 1940 overleed, erfde zijn zoon Bechtold Eugen Graf von Bernstorff zu Wehningen het. Toen in april 1945 de provincie Groningen werd bevrijd door de Canadezen, vluchtte een groep van zo’n honderdtwintig SS’ers naar Schiermonnikoog, waar een Duits garnizoen was gelegerd. Op 11 juni van dat jaar werden de laatste Duitse troepen er door de Canadezen opgepakt, wat natuurlijk hun verdiende loon was. Eind 1945 werd Schiermonnikoog door de Staat der Nederlanden geconfisqueerd, omdat het als vijandelijk vermogen werd beschouwd. Boze Bechtold probeerde het eiland in 1964 terug te vorderen, maar haalde jammerlijk bakzeil. Wat eigenlijk wel sneu was, want de Bernstorffs stonden in de oorlog bekend als ‘goede Duitsers’. Zo werd neef Albrecht vanwege kritiek op Hitler (door hem ‘de antichrist’ genoemd) door diezelfde SS afgeknald. In dat licht bezien is het dus wel weer leuk dat Bechtold, een jachtvriend van prins Bernhard, de Duitse regering in 1983 een schadevergoeding van 80.000 Mark wist te ontfutselen.
Desalniettemin zullen we het niet accepteren dat zijn nazaten nu opnieuw een poging gaan doen om Schiermonnikoog in te lijven. Dat kúnnen en mógen we niet over onze kant laten gaan! In elk geval niet zonder slag of stoot. En dus is soldaat Blijboom geheel vrijwillig op herhaling gegaan, teneinde het mooie Schier van vreemde smetten vrij te houden. Het is immers al erg genoeg dat het eiland door afkalving en aanslibbing steeds verder opschuift naar het oosten. Straks drijft het zomaar de wijd geopende mond van de Dollard binnen, om daarna opgezogen te worden door die puur Duitse Eems. Ook daar moet nog wat op gevonden worden. Maar eerst even die Noordzeekust in de gaten houden en voorkomen dat de Bernstorfftroepen een greep doen naar de macht.
Ik ben van de lichting 83/5. Dat was er niet eentje waarvoor de Russen het in hun broek deden. Zelden zo’n ongemotiveerd zooitje bij elkaar gezien. Van mijn diensttijd herinner ik me niet veel méér dan dat alle sergeants voor hun snor kennelijk dezelfde feestartikelenwinkel bezochten en dat ze er een geheel eigen vocabulaire op nahielden. Zo heette het leger in hun woorden ‘de firma’. ‘De slaapzak opzoeken’ werd ‘de meurbaal in pleuren’. Recht-toe-recht-aan-retoriek zonder plaats voor slap sentiment. Een advies dat me altijd is bijgebleven: “Kijk uit voor granaatscherven, want voor u het weet roept u: ‘Wie heeft het licht uitgedaan?’” Gesport werd er op gympen die de soepelheid hadden van een surfplank. En elke donderdagavond serveerde men in ‘de vreetschuur’ een gezellige ‘blauwe hap’, een politiek incorrecte, maar door de korpsleiding zélf in stand gehouden term voor Indisch eten, wat in dit geval neerkwam op massa-nasi met eieren (de zogeheten ‘neukpatronen’) en kroepoek uit een grote kartonnen doos.
Het leger heeft me dus nooit echt kunnen boeien. Voor MIG-straaljagers en FAL-geweren heb ik nimmer enig enthousiasme kunnen opbrengen. Het enige legertuig dat me interesseerde, was de KADI-wagen – de wagen van de KAntineDIenst, die éénmaal daags met flesjes cola en roze koeken het slagveld op kwam scheuren. Toen ik medio ’84 afzwaaide, nam ik dat dan ook zeer letterlijk. Dag snorren van de firma, tot nooit weer!!
En dan nu tóch weer – zij het met enige moeite - de wapenriem omgegespt. Omdat Skiermûntseach, zoals het eiland ter plekke wordt genoemd, het waard is om van Nederland te blijven. Omdat ik het de 950 inwoners niet wil aandoen dat ze straks met een bord Sauerkraut op schoot naar ARD Sport met Reinhold Beckmann moeten kijken – om over het verplichte gebruik van al die extra naamvallen nog maar te zwijgen. Rudi Carrell konden de Teutonen destijds met gemak inpikken, want die bood toch geen verzet. 
Schiermonnikoog zal vast een zwaardere kluif worden.
Maar eerst even naar cafetaria De Halte aan de Reeweg nummer 4, voor...
Juist, een patatje oorlog.
(uit: Panorama, 11 juni 2008)
08/16/2008
SUPER BREAKING NEWS: Blij Bomen! ontdekt Osama bin Laden!!!
"Bommen maken? Dat was vroeger, ik heb nu wel wat beters te doen!"
