...zoekt geen eindredacteur meer.
Zie ons alarmerende bericht van 27 juni.
« juni 2011 | Hoofdmenu | augustus 2011 »
07/31/2011
07/30/2011
Uit den ouden voetbaldoosch
April 1980. Op weg naar Nottingham Forest - Ajax, halve finale Europa Cup 1. Nooit meer zo'n lelijke jas gehad.
07/29/2011
BREAKING NEWS: Chaira Borderslee weer vrijgezel
Chaira Borderslee is weer vrijgezel. De Telegraaf meldt: “Ze heeft haar verloving met de Belg Michel Heelen verbroken en is terug in haar Scheveningse appartement. Ik heb de ’Te koop’-bordjes eraf gehaald en ben er zelf weer gaan wonen. Ik was toch niet aan trouwen toe. De 35-jarige Chaira begint deze week met repetities voor een theaterproductie. Michel bracht me in België elke ochtend ontbijt met champagne op bed. Maar ik moest met hem breken om me hier in de Randstad helemaal op mijn werk te kunnen storten. Ik kan niet daar wonen, steeds met hem meereizen en alleen zijn vrouw zijn. De musicalster, die precies tien jaar geleden doorbrak in Aida, heeft haar artiestenhart gevolgd. Ze gaat weer zingen. Aan Pagina Privé vertelt ze: Hoe heerlijk het ook was om Michels aanstaande te zijn, ik kon toen ik dit theateraanbod kreeg niet anders dan breken. Michel heeft het er heel moeilijk mee. Hij is verdrietig, maar respecteert het wel. We zijn zeven maanden echt helemaal samen geweest. En ik ben hem zo dankbaar voor de geweldige dingen die hij voor mij heeft gedaan.”
Zoals zo vaak in dit soort situaties zit er al iemand op het vinkentouw. En opmerkelijk genoeg is dat de laatste jaren steeds dezelfde figuur. “Champagne is boven mijn budget, maar ik kan wel elke ochtend met yoghurt komen,” zei hij olijk. Chaira was onmiddellijk daarna niet meer bereikbaar voor commentaar.
07/28/2011
07/27/2011
Luistertip: Don Airey
Keyboardvirtuoos Don Airey (Sunderland, 1948) speelde op platen van onder anderen * haalt diep adem * Rainbow, Black Sabbath, Colosseum II, Ozzy Osbourne, Glenn Tipton, Jethro Tull, Brian May, Judas Priest, Living Loud, Babe Ruth, Gary Moore, UFO, Michael Schenker, Katrina and the Waves, Colin Blunstone, Company Of Snakes, ELO II, Andrew Lloyd Webber, Cozy Powell, Bernie Marsden, Alaska, Phenomena, Gilbert O’Sullivan, Thin Lizzy, Whitesnake, Fastway, Helix, Perfect Crime, Jagged Edge, Tigertailz, Graham Bonnet, English Steel, The Kick, Quatermass II, Aquarium, Crossbones, The Cage, Eddie Hardin, Micky Moody, Silver, Uli Jon Roth, Bruce Dickinson, Gillian Glover, Empire en Gwyn Ashton en is al geruime tijd de vervanger van Jon Lord in Deep Purple. All Out is zijn derde solo-album – en die plaat zal gretig aftrek vinden bij veertigers en vijftigers die ooit fan waren van Emerson Lake and Palmer (Estancia en Right Arm Overture zijn 100% vintage ELP) en van leeftijdgenoten die de solo-albums van Cozy Powell destijds hebben grijsgedraaid (met de drums wat meer vooraan in de mix hadden B’cos en Long Road op Over The Top en Tilt kunnen staan). Tel daar een cover van Jimi Hendrix’ Fire bij op en het moge duidelijk zijn dat de jeugd deze plaat niet zal oppikken.
Ouderwets vakwerk – met de nadruk op ‘ouderwets’.
Release: 22 augustus
07/26/2011
Luistertip: Los Lonely Boys
“Good-natured happy-hour wallpaper.” Dat schreef het gezaghebbende blad Rolling Stone over Rockpango, het nieuwste album van Los Lonely Boys, een Texaans trio dat lekker veel scheutjes Mexico in z’n muzikale cocktail giet. Rockpango is een plaat om een heel krat Corona bij weg te klokken (vergeet de limoen niet!) en/of een paar ferme hijsen van een gekruide pretsigaret bij te nemen. Niet voor niets zingen de heren in het veelzeggende 16 Monkeys onafgebroken ‘Let’s get stoned.’ Wegdommelen na de consumpties kan bij heerlijk voortkabbelende niets-aan-de-hand-liedjes als Road To Nowhere, Smile (met zang die zowaar aan Eric Clapton doet denken) en Porn Star. Het gitaarspel? Beetje Santana, beetje Los Lobos, beetje Stevie Ray Vaughan.
En de ontwerper van de prachtige hoes moet peyote hebben gevreten, want zoiets teken je niet op een bruine boterham met kaas!
07/25/2011
Luistertip: Sixx:A.M.
Wat is het verschil tussen Elvis Presley en Nikki Sixx? Antwoord: Nikki Sixx heeft er nog lol van dat er na zijn dood platen van hem worden verkocht. Sterker: hij komt na zijn overlijden tenminste nog met gloednieuw materiaal aanzetten – en dat kan van The King niet worden gezegd.
Sixx, bassist in de bands Mötley Crüe en Brides Of Destruction, stierf op 23 december 1987 aan een overdosis heroïne, maar werd na twee minuten teruggehaald uit het dodenrijk, middels twee adrenaline-injecties in het hart. Een gebeurtenis waaraan de wereld de Crüe-song Kickstart My Heart heeft te danken. Die fatale en toch weer niet fatale overdosis is een van de beklemmende hoogtepunten van het fantastische boek The Heroin Diaries – A Year In The Life Of A Shattered Rock Star. Die (ook nog eens prachtig vormgegeven) bundel werd op muziek gezet door Sixx’ voor de gelegenheid opgerichte formatie Sixx:A.M.
Onlangs profileerde de bassist/auteur/componist zich ook als fotograaf. Zijn mooiste portretfoto’s werden verzameld in het koffietafelboek This is Gonna Hurt - Music, Photography and Life Through the Distorted Lens of Nikki Sixx. Net als met de heroïnedagboeken kwam ook daar een soundtrack van, This Is Gonna Hurt, een plaat vol catchy tunes (zoals het monumentale Lies Of The Beautiful People) die mijlenver afstaan van de ongecompliceerde partyrock waarmee Mötley Crüe decennia geleden de hitparades bestormde. In zijn drang om verre te blijven van Girls Girls Girls en Smokin’ In The Boys Room begeven Sixx en kornuiten zich echter wel op het terrein van andere bands. Zo had Oh My God uit de koker van U2 kunnen komen. Veel ernstiger is het wat Sixx:A.M. in Goodbye My Friends flikt. In dat nummer wordt Muse wel zó nauwkeurig gekopieerd, dat het niet leuk meer is. Inderdaad: dit doet pijn.
Sixx zou zich voor dit staaltje plagiaat eigenlijk dood moeten schamen. Dan halen we ‘m na twee minuten wel weer terug.
07/24/2011
Deze natte broek...
...en nog veel meer lekkers, binnenkort in het nieuwe blad LAURA. Houd de kiosk in de gaten, mensen!
07/23/2011
BREAKING NEWS: Belgen drinken steeds minder bier
Belgen drinken steeds minder bier. De consumptie ervan is in twintig jaar met ongeveer een derde afgenomen. Vooral het bierverbruik in cafés daalde sterk. Dat blijkt uit het jaarverslag over 2010 van de Unie Van Belgische Brouwers. Vorig jaar dronk de Belg gemiddeld nog 78 liter bier, 2,8 procent minder dan in 2009. Toch spreekt Theo Vervloet van de brouwersunie van een 'prima jaar' voor de sector. "Zonder de zware sneeuwval in december was de consumptie ongetwijfeld stabiel gebleven. De eerste vijf maanden van 2011 zien er beter uit.''
De man op de foto, gek(r)iekt in een van die vijf maanden, is trouwens geen Belg.
07/22/2011
BREAKING NEWS: Bridget weer aan 't daten!
Nu Johnny de Mol verleden tijd is, stort Bridget Maasland zich weer op de datingmarkt. “Natuurlijk ben ik aan het daten, ik ben een gezonde vrouw, dus ik kijk heus wel om me heen,” aldus de blonde presentatrice.
(bron: Ditjes & Datjes van Dirk van den Broek)
07/21/2011
Uit den ouden voetbaldoosch
In 1979 was Ray Clarke de razendpopulaire spits van Ajax, dat door 31 van zijn goals landskampioen en bekerwinnaar werd. Zes jaar later droeg hij het groen/zwart van Wilskracht. Erger: het groen/zwart van het zesde zaterdagelftal van Wilskracht, dat in Europees verband uitkwam tegen Leiston FC uit East Anglia (denk aan intertoto, twaalf klassen naar beneden en dan linksaf). Als dispensatiespeler maakte Clarke (ook ex-Tottenham Hotspur, ex-Swindon Town, ex-Mansfield Town, ex-Sparta, ex-Club Brugge, ex-Brighton and Hove Albion, ex-Newcastle United) amper indruk. Zijn welbeboezemde echtgenote, in wier kroeg (preciezer: onder wier bierpomp) het geïntoxiceerde gezelschap later de nacht doorbracht, deed dat des te meer.
Staand, vijfde van links: Ray Clarke. Derde van links: de spindoctor. Tweede van rechts: de scheidsrechter. Hij hield de kaarten op zak.
07/20/2011
Luistertip: The Famous Unknowns
Soms hoor je straatmuzikanten spelen die het niveau van hun collega’s ruimschoots overstijgen. Afgelopen zondag was het weer zover. Op de hoofdstedelijke Dam, zo’n honderd meter van de plek waar decennia geleden Dave Stewart moet hebben staan tokkelen, werden de opklaringen in het buienfront opgevuld door de prachtige klanken van gitarist Carlos Vamos en dulcimerspeler Lindsay Buckland. Een dulcimer is een snaarinstrument uit de Appalachen dat eruit ziet als een exotisch houtsnijwerkje voor aan de muur en dat ik natuurlijk had moeten fotograferen, ware het niet dat ik met mijn mobiele telefoon zo ongeveer zat vastgeplakt aan de originele fooienpot van het duo (voorgrond). Het tweetal noemt zich The Famous Unknowns en heeft inmiddels een dubbel-cd in de verkoop. Enige probleem: ze hebben geen jewelcases voor dubbel-cd’s, dus het product wordt in twee afzonderlijke envelopjes aan de man gebracht. Het echte straatdealen dus.
Internet meldt het volgende over het tweetal: 'Original and instrumental, their music is described as world music, or ambient; exceedingly relaxing, without forfeiting rhythm, and replete with melody. It is highly infectious, slightly psychedelic and characterized by a sort of Pink Floyd spaced out style. Mr Buckland, who is from Australia, plays an Appellation Dulcimer, which looks as weird as it sounds, and Mr Vamos, from Spain, uses the tapping technique on his electric guitar, whereby he touches the notes like a piano, playing with both hands on the fingerboard, as many as three melodies at the same time.
The duo met in Amsterdam on Mr Buckland’s first European tour in 1991. He was having a coffee at the Central Station and walked across to find Mr Vamos playing away. Two days later, he was playing in another busy square and it was Mr Vamos who saw him. That was when they connected and the rest is history…’
Was de gore drab die ze twintig jaar geleden op Amsterdam CS verkochten toch nog ergens goed voor!
07/19/2011
Vergeten snacks (3)
Het Jari Litmanen-ijsje
07/18/2011
07/17/2011
Blij Bomen! @ Bospop (3, slot)
Vernieuwend is het allerminst, maar Godallemachtig wat is bluesrock toch heerlijk om naar te luisteren! En sinds de dood van Stevie Ray Vaughan is er wat mij betreft niemand die het genre zo goed beheerst als Walter Trout. Het is duidelijk dat de man niet per noot wordt betaald, want dan zou hij door geen enkele promotor meer worden geboekt. Ook op Bospop wrong hij er weer meer uit zijn gitaar dan wettelijk is toegestaan. Al dient gezegd dat collega-virtuoos Joe Bonamassa ook wist te verbazen. De wondergitarist van Black Country Communion, de supergroep die hij vormt met Glenn Hughes (ex-Deep Purple), Derek Sherinian (ex-Dream Theater) en Jason Bonham (de zoon van Led Zeppelin’s beuklegende John) demonstreerde en passant dat ook de theremin voor hem geen geheimen kent. Puur genieten bij de sci-fi geluiden die hij aan dat bizarre muziekinstrument wist te ontlokken.
Minder te spreken was uw pro deo recensent over de afsluiter Burn. Altijd goed om die Deep Purple-klassieker uit 1974 te horen – de spindoctor draait ‘m ook anno 2011 nog zo’n vijf keer per week – maar deze vertolking was bepaald niet de beste aller tijden. Zo werd de riff door Bonamassa op uiterst hoekige wijze gespeeld – waarom in vredesnaam op een Flying V? – en ging die prachtige, aan het oeuvre van Bach refererende orgelsolo eigenlijk finaal de mist in. Desalniettemin een sterk optreden van dit sterrenteam.
07/16/2011
Blij Bomen! @ Bospop (2)
Het optreden van Popa Chubby op Bospop liet zich heel gemakkelijk in één woord vatten: VET!!! En de New Yorkse bluesbeul bewaarde het lekkerste hapje van zijn muzikale maaltijd tot het einde: een bloedstollend mooie cover van Leonard Cohen’s tranentrekker Hallelujah. Hulde, bolle!
Tranen vloeiden er ook bij Thin Lizzy, maar om een andere reden. Allereerst omdat gitarist Vivian Campbell (Def Leppard, ex-Dio) doodleuk en onaangekondigd bleek te zijn vervangen door ene Richard Fortus. Deze meneer is in het dagelijks leven snarengeselaar bij Guns N’Roses – en dat bevalt me ook al niet, als Slash-fan.
Mister Thin Lizzy himself, Phil Lynott, kon niet van de partij zijn op Bospop, want al sinds 1986 dood. Eigenlijk moet je je dan ook afvragen wat de zin is van zo’n, ahem, reünietoer. Oké, nieuwe zanger Ricky Warwick (ex-Almighty en ook bekend als ex-echtgenoot van Headbangers Ball’s Vanessa) is in staat de stem van Lynott aardig te benaderen en als je tien bier achterover slaat en je ogen sluit (in die volgorde) kun je je voorstellen dat het die donkere Ier is die je hoort, maar nuchter gesproken mist Warwick’s stem toch dat magische. Maar dat is een detail. Veel ernstiger is het wanneer je een van de mooiste dubbelsongs aller tijden, Cowboy Song / The Boys Are Back In Town (de laatste noot van de ene hoort de eerste van de andere te zijn) van elkaar scheidt door een uitgesponnen stilte, slechts bedoeld om enige publieksparticipatie te forceren. Welnu: die kwam er niet – tot ergernis van Warwick. Terwijl wíj het waren die er de pest in hadden moeten hebben, want de manier waarop deze hooligans het pronkstuk Black Rose in elkaar trapten was ronduit beschamend. Laten we hopen dat Phil Lynott en Gary Moore het niet gehoord hebben, daarboven.
07/15/2011
Blij Bomen! @ Bospop (1)
Stro op de grond en op de hoofden van de mannelijke bezoekers: dat zijn toch de festivals waar de spindoctor zich het beste vermaakt. Geen Sensation White derhalve, maar de blues van Bospop. Serieuze recensenten mijden dit gebeuren als de varkenspest en daar valt wat voor te zeggen. Want als je de vinger aan de muzikale pols wilt houden en binnen het brede kader van de pop gefocust bent op ontwikkelingen van innovatieve aard, dan kun je niets met greatest hits-optredens van The Faces zonder Rod Stewart, Thin Lizzy zonder Phil Lynott, Foreigner zonder Lou Gramm, Journey zonder Steve Perry en Ringo Starr zonder The Beatles.
De spindoctor, die nog regelmatig platen van Status Quo en Uriah Heep draait en nog altijd hoopt dat Ritchie Blackmore ooit terugkeert naar Deep Purple, was er wel. Eén dagje maar, om hem moverende redenen. En dat was niet het dagje van Gianna Nannini, niet het dagje van Brian Setzer, niet het dagje van Gregg Allman, niet het dagje van Roxette, niet het dagje van Texas en niet het dagje van Joe Cocker. En toch genoot hij. Van het kontje van Malina Moye bij voorbeeld, een uiterst appetijtelijke kruising tussen Beyoncé en Jimi Hendrix. En van de strot van Jimmy Barnes, de voormalige zanger van het Australische Cold Chisel die zo te horen wel een broer van AC/DC’s Brian Johnson móet zijn!
Policy van organisator MOJO: verboden voor camera’s met verwisselbare lenzen. De spindoctor stond derhalve weer te k*tten met zijn handzame IXUSje, dat totaal niet geschikt is voor concertfotografie.
07/14/2011
Summertime! (8, slot)
Bij sommige mensen is het glas halfvol. Bij anderen is het glas halfleeg.
En bij de spindoctor...
Juist.