Blij Bomen!

Culilol

     De manier waarop ze in sommige Thaise restaurants de rijst serveren, daar kan ik helemaal vrolijk van worden.
             Al moet ik er natuurlijk wel meteen een kwak rode curry overheen smijten. Let op de twee boontjes.

Hét plaatje voor de zomer van 2011

Spit It Out (If You Don't Like It)

Blijboom's Britain (86)

???

Altijd op het randje, als restauranthouders lollig gaan doen op de menukaart. Heinz Stuy van Bistro Provence in Driehuis had daar een handje van en ook bij Hollands restaurant Buds te Nieuw-Milligen kan men de verleiding niet weerstaan. Curieus, want het is ook nog eens de énige poging tot grap. Of bestaan er op de Veluwe wél kippen die vliegen? Gewoon niet doen, familie Budding, want jullie hebben dat niet nodig. De palingsoep en kippenlevertjes die ik vorig weekeinde bij jullie verorberde gaven me sowieso al een prettig gevoel. 

De paljas uithangen...

...laat dat maar aan de spindoctor over!
Andermaal oude foto's. Zoals zo vaak, deze maand.
Het wordt hoog tijd voor nieuwe avonturen.

Beer, there & everywhere

GUINNESS
Guinness is op het oog zwart, maar schijn bedriegt: wie héél goed kijkt bij het juiste licht, ziet dat het eigenlijk ‘ruby red’ is. Maar om dat te constateren moet je wel héél nuchter zijn – wij houden het vooralsnog op ‘het vloeibare zwarte goud uit de St. James’ Gate Brewery te Dublin’.
Guinness is geen bier voor ongeduldige types: het tappen van een pint (altijd in twee etappes!) kost aanzienlijk meer tijd dan het vullen van een groot glas pils. Een echte vakman of –vrouw serveert de Guinness met een Iers klavertje in de romige schuimkraag. De drank wordt bij voorkeur getapt in zo’n mooi dik glas met een Ierse harp erop. Een alcoholvrije versie van het calorierijke Guinness schijnt gebruikt te worden om ziekenhuispatiënten te laten aansterken. Wij volgen meestal de omgekeerde weg en drinken het spul tot het ons ‘ruby red’ voor ogen wordt en we, juist, gestrekt gaan.
Onverhoopt geen Guinness in de pub die u bezoekt? Dan is Murphy’s een uitstekend alternatief. Een gewone sterveling ziet en proeft het verschil niet – zeker niet als ie al 23 bakkies op heeft.

FOSTER’S
De leukste pubsong aller tijden, Two Pints Of Lager And A Packet Of Crisps Please, werd in 1980 op de plaat gezet door de Zuid-Londense punkgroep Splodgenessabounds. Het nummer vertelt het verhaal van zanger Max Splodge die een kroeg binnenkomt en daar twee potten bier en een zakje chips probeert te bestellen. Probéért, want hij wordt door de barman volkomen genegeerd. Bijna huilend: “Two pints of lager and a packet of crisps please, well why won’t you seeeeeerve me??”
Wie Max tegenwoordig ziet, ziet een wandelend biervat. Hij heeft z’n consumptie na die tijd dus wel degelijk gehad. Meer dan eens ging het daarbij om het populairste gerstenat van Groot-Brittannië, dat van de firma Foster’s. Britten beschouwen dat als hun eigen bier en dat is gek, want van origine komt Foster’s uit Australië. Maar zoals wij ons een heel contingent Surinaamse voetballers hebben toegeëigend, zo hebben Engelse drinkebroeders het ‘amber nectar’ van Foster’s in hun armen gesloten – en daarna in hun keelgat gegoten. Terecht, want het is een uitermate smakelijke pilsener. Daar gaat ie dus nog maar een keer: “Two pints of lager...”

TETLEY’S
Een kaaswinkel binnenlopen met de vraag ‘Mag ik een stuk kaas?’, dat kan eigenlijk alleen maar in een sketch van André van Duin. Je hóórt het Frans van Dusschoten al zeggen: “Emmentaler, Roquefort, Brie, Camembert, Edammer, geitenkaas, schapenkaas: wát voor kaas??” Lachen natuurlijk. Toch is het eigenlijk net zo gek als in een Engelse kroeg een glas bier bestellen. Want: wát voor bier?? Zo is er lager, stout, bitter en ale verkrijgbaar, om maar een paar soorten te noemen.
Tetley’s Cask is een ale en werd voor het eerst rond 1822 gebrouwen door Joshua Tetley. Vandaar vermoedelijk de naam. Het merk kreeg in 1911 wereldfaam toen bij wijze van reclamestunt boeienkoning Harry Houdini uit een afgesloten vat Tetley’s moest ontsnappen. Zeer tegen de gewoonte in faalde The Great Houdini en met man en macht moest hij uit zijn benarde positie worden bevrijd. Nou ja, gooi ons in een vat bier en we komen er ook niet vanzelf uit, zullen we maar zeggen.
In 2006 verkocht Tetley’s in de UK 185 miljoen pinten en die hoeveelheid bier zou genoeg zijn geweest om 42 Olympische zwembaden te vullen. In de pub is het merk herkenbaar aan de traditionele afbeelding van een jager, iets waartegen dierenwelzijnsorganisaties begin deze eeuw vrij heftig hebben geprotesteerd. Tetley’s Cask wordt geserveerd op keldertemperatuur en laat zich uitstekend smaken met een stukje kaas erbij. Maar daarvoor moet je nou weer net níet in een Engelse kroeg zijn!

Zin gekregen? Dan naar www.voetbalcitytrip.nl – en daarna naar de UK!

Vergeten snacks (5)

3 Musketiers

Overpeinzing

Je hebt Millwall en West Ham United, die bij een directe confrontatie (17 september) goed zijn voor een clash die zich laat meten op de schaal van Richter. Je hebt Southampton en Portsmouth, die al evenzeer garant staan voor een burenruzie van formaat. Derby County en Nottingham Forest: van hetzelfde laken een pak. En verder zitten er prachtclubs in als Middlesbrough, Crystal Palace, Leeds United, Cardiff City, Leicester City, Birmingham City, Ipswich Town en Watford. Dus eigenlijk is het Championship, de Engelse eerste divisie, toch veel interessanter dan die hele Premier League??

@@pjes kijken

En zo bevond ik me afgelopen zaterdag ineens in Apenheul. Om er kennis te maken met collega-primaten als de doodshoofdaapjes, die vingervlugge rakkers die zó je tas openritsen om er een tros bananen uit te grissen, met de de orang-oetans, die puur en alleen zijn ingehuurd om de bezoekers te vertederen, met de gorilla's, die een brainstorm hadden met aansluitend een voedzame lunch en met de bonobo's, die... nou ja, die deden wat het publiek van bonobo's verwacht. Maar als Ajacied was ik natuurlijk op de eerste plaats benieuwd naar de nieuwe bewoners van Apenheul: de neusapen.

Uit den ouden voetbaldoosch

29 april 1979: Feyenoord-Ajax 1-1. De spindoctor legt het accent verkeerd.

BREAKING NEWS: Lee Towers nog één keer in Ahoy

Lee Towers keert terug naar Ahoy. De 65-jarige zanger geeft op 1 november een eenmalige jubileumshow onder de naam One Night Only. Towers zegt met zijn show 'diverse jubilea' te vieren. "Ik ben vanaf mijn vijftiende in de weer met muziek, dus intussen vijftig jaar, waarvan vijfendertig jaar professioneel." Hij wordt tijdens het optreden onder meer bijgestaan door het Metropole Orkest, Anita Meyer en Los Angeles The Voices. "Het accent ligt heel erg op de muzikaliteit. Het wordt een avond vol verrassende hoogstandjes."
Foto: Towers tijdens een eerder Ahoy-concert, in 2002. Er was toen nogal wat verwarring over de kleedkamerindeling.

I'd rather drink alone!

Classic Concert Tickets (12)

Oorverdovend was het. En dan doel ik op het kanongebulder, aan het einde van For Those About To Rock (We Salute You). Verder was het vooral gezellig, in die goeie ouwe Rijnhal waar ik ook nog eens helemaal naartoe ben gereisd voor Skid Row.
Dit was trouwens de eerste keer dat ik Mikkey Dee in actie zag, de huidige Motörhead-drummer die toen nog in de groep Dokken zat. Hij is me niet bijgebleven, die avond. Sorry Lemmy.

Blijboom's Britain (85)

From Paradiso to Paradise: Joszef Horváth

Vijf jaar hemelen: Joszef Horváth, de legendarische, überbebaarde portier van Paradiso. Net zo'n legende als die andere beroemde dode van vandaag, Elvis Presley. Maar aan Joszef, met wie het goed bier drinken was, bewaar ik betere herinneringen.
De poster is een fraai stukje fröbelwerk van zijn oude makker Freddie 'Gig' Vialle.

Uit den ouden voetbaldoosch

Seizoen 1997-1998: op proef bij De Graafschap. Gewogen en, opmerkelijk genoeg, te licht bevonden. Desalniettemin: Fritz, bedankt voor de mooie momenten door de jaren heen.
Fritz Korbach (18 juli 1945 - 14 augustus 2011)

Bloemlezing (122) Altijd blijven schnabbelen

“Verdien jíj nog wat?”
Zuchtend draait Bas van Toor (Maassluis, 1935) zijn Ford C-Max de snelweg op. Wit overhemd, zwart leren giletje, zak drop binnen handbereik. Het antwoord van de bijrijder wordt als springplank gebruikt. “Nee, in mijn vak is het ook niks meer. Vroeger had ik elke zomer zo’n tien, twaalf kermissen. Kom ik allang niet meer aan. Ik moet nu echt alles aanpakken, als schnabbelaar. Volgende week doe ik zelfs een verjaardagsfeest, met kip, patat en appelmoes. Daar komen dan dertig, veertig kinderen op af. Want dat beding ik wel van tevoren. Ik kom niet voor vier kinderen opdraven, ik ben geen escort!”
We zijn op weg naar Losser, een Twents grensplaatsje dat bij extreem harde wind zomaar in Duitsland kan komen te liggen. De komst van Van Toors alter ego wordt er al weken aangekondigd. ‘Bassie, de bekendste clown van Nederland en België, komt met zijn Lachspektakelshow naar Losser. Op zaterdag 16 juli is hij te gast in het openluchttheater Brilmansdennen. Kaarten aan de kassa kosten 10 euro, in de voorverkoop bij Primera Marcel aan de Bernard Leurinkstraat is de prijs 9 euro.’ In de zak met drop graaiend: “Aankleden, schminken, kunstje vertonen, afschminken, bakkie thee en weer terug.” Hij wil maar zeggen: zo’n optreden als van vandaag, daar heeft hij er al duizenden van gehad. Is het dan niet tragisch dat hij het na al die jaren nog steeds moet doen? Als door een wesp gestoken: “Natúúrlijk hoef ik het niet te doen! Ik heb net twee huizen verkocht, de derde gaat zo in de verkoop! Mijn dvd’s gaan nog altijd met bákken de deur uit, bij Blokker en ’t Kruidvat! Ik heb prima voor m’n oude dag gezorgd hoor. Er heeft bij mij ook nooit een manager tussen gezeten die 70% pakt. Nee, ik vind dit gewoon leuk om te doen. Een ander van mijn leeftijd gaat op een toneelvereniging, of bij een shanti-koor. Ik ben m’n eigen toneelvereniging en m’n eigen shanti-koor!”
Zo’n zestig jaar zit hij nou in Het Vak, waarvan een groot gedeelte aan de zijde van zijn jongere broer Aad. Begonnen als acrobaten- en cascadeurs-duo onder de naam The Crocksons. Hij strekt zich uit naar de achterbank en haalt een iPad te voorschijn. “Ik heb een Belgische jongen in huis die al mijn foto’s digitaal aan het maken is. Hij heeft er inmiddels 1500 gedaan, dus er liggen er nog 6000 te wachten.” Schuin opzij kijkend: “Kijk, dat is m’n trouwfoto...” We zien een jonge Bas van Toor aan de zijde van zijn voluptueuze echtgenote Coby. Bovenop zijn hoofd balanceert broer Aad, maling hebbend aan zoiets futiels als zwaartekracht. Bas: “Ik was beresterk vroeger, drukte zo 113 kilo. Veel in de haven gewerkt als jonge jongen. Balen uien sjouwen. Voelde je het uienvocht je kraag in sijpelen. Heb ook in de vis gezeten. Haring inblikken. Die lucht zweette je er later weer uit. Op dansles nota bene. Ik was het grootste muurbloempje van allemaal.” Coby ontmoette hij op een kermis, in juli 1960. Hij verkocht er foto’s van zichzelf voor 25 cent per stuk, maar kon zogenaamd nooit teruggeven van een gulden. Coby was de enige die achter hem aankwam voor die drie kwartjes. Bas wist dat hij zijn gelijke had gevonden en liet haar niet meer los.
We naderen knooppunt Rijnsweerd. “Het Vak is dood,” sombert de clown. “Jongleurs, acrobaten, al die variété-artiesten sterven uit. Weet je wat het is: daar moeten ze veel te lang voor repeteren, dat willen ze niet meer. De goochelaars van tegenwoordig: bijna allemaal hobbyisten. En waar zijn de duo’s gebleven? Vroeger had je Bassie & Adriaan, Laurel & Hardy, de Mounties, de Wama’s... Ik zie geen duo’s meer. En dan bedoel ik niet de combinatie clown/acrobaat, want dat kan niet. Dat hebben we overal laten vastleggen.”
Hoevelaken, rechtsaf. “Tegenwoordig kun je entertainmentorganisatie studeren. Onzin, dat kun je alleen maar leren door een paar keer flink op je muil te gaan! Zo is het met mij ook gegaan. Ik ben een keer voor drie ton de boot ingegaan. Dat geld had ik geleend aan een promotor die Elton John had geboekt, maar er niet op had gerekend dat ie vooraf al z’n hele gage wilde hebben. Die gozer dreigde ook nog even niet op te treden. Toen ben ik met die geschminkte kop naar de kleedkamer gegaan. Daar liep ie rond in een oranje panty, zie je het voor je? Dus ik tegen Elton John: Als jij niet optreedt, dan zal de hele wereld weten dat jij hier bent afgegaan! Ik zit al 35 jaar in Het Vak, mister! En hij ging spelen he! Was it good, mister Bassie? vroeg ie nog. Ja dat was het, maar er zat gewoon geen hond. Dat hele festival was een fiasco, ze stonden de shoarma zó de plomp in te mieteren omdat die toch niet werd verkocht. En ik was m’n drie ton kwijt. Maar ik heb een spreuk verzonnen: een man zonder dromen is armer dan een man zonder geld. En ik heb nog elke dag dromen. Wat zeg je? Ja geld ook, gelukkig wel.”
Afslag Barneveld. Tijd voor een aanval op het gesubsidieerde toneel. “Die gasten hebben echt maling aan het publiek. Ik kwam eens zo’n acteur tegen. Wij spelen voor onszelf, zei ie, met zo’n arrogant stemmetje. Ik zeg: Waarom moet ík dan een deel van je salaris betalen?” En, in één moeite door: ‘Voor tekstschrijvers is geen waardering in Nederland. Ik was een jaar of zes geleden in Las Vegas, bij een show van Al Martino. Die liet z’n publiek een staande ovatie geven voor z’n tekstschrijver, ene John of Jack. Die erkenning krijg je hier niet. Ik schreef voor Sjakie Schram ‘’k heb niks, gezien, ‘k heb niks gezien, keek erregens anders naar...’ Dat kondigde ie doodleuk aan als z’n eigen nummer. Heb ik nog eens vanuit de zaal geschreeuwd: Jóuw nummer? Dat heb ík geschreven, lul!! Geen enkele waardering! Gelukkig pak ik na 45 jaar nog wel steeds de poen van dat liedje.”
‘Deventer 6, Hengelo 50’ meldt het verkeersbord waar we onderdoor zoeven. “Even Annie bellen.”
Annie is Annie de Reuver, de 95-jarige oud-zangeres van de Skymasters, die in 1952 een dijk van een hit had met Kijk eens in de poppetjes van m’n ogen. Annie komt al sinds de oerknal elke dinsdagavond bij Bas en Coby bridgen. “Dag Bas!” galmt het uit de hands free.
“Ik ben op weg naar Losser, bij Oldenzaal,” krast de clown met zijn kenmerkende stemgeluid.
“Wat een roteind!” antwoordt Annie. Dan, zich herpakkend: “Moet je mij horen, ik lijk m’n moeder wel! Terwijl wij in ons vak niet over afstanden mogen zeuren, toch?”
Bas: “Nee, want dan moet je de klus niet aannemen, als schnabbelaar.”
Afslag Rijssen, Goor, Enter. Bas meldt Annie dat hij een paar dagen met Coby naar Ibiza gaat. Eerst zou hij Aad opzoeken in diens huis in Carihuela, ‘maar daar zijn we dit jaar al twee keer geweest.’
Annie: “Gelijk heb je. Nu kun je tenminste doen wat je wilt.”
Bas: “Dat doen we toch wel. We hebben vannacht nog wat gedaan, ik wist niet dat het nog kon op mijn leeftijd!”
Die laatste ontgaat Annie.
“Dat geloven de mensen niet,” zegt Bas, als Annie is weggedrukt, “maar ik ben nog elke dag verliefd op m’n vrouw. Daarom kan ik ook geen liedjes schrijven over liefdesverdriet. Ik heb voor André van Duin Jo met de Jojo geschreven, geen enkel probleem. Maar een smartlap over een vrouw, dat gaat niet. Heb ’t één keer geprobeerd. Zette ik een foto van Coby voor m’n neus en maakte ik een lied over een man die tegen zijn overleden echtgenote zegt wat er van de kinderen is geworden. Jan zit nou op de grote vaart, je dochter heeft drie kinderen gebaard... Ik werd zo emotioneel dat ik de tekst heb verscheurd en weggegooid. Wat een rotlied! Gelukkig lag Coby gewoon beneden te slapen.”
Bas van Toor heeft geen autoradio nodig. Bas van Toor is zijn eigen autoradio. Almelo-West. Wierden-Noord. Hardenberg. Ommen.
“...en toen waren we Joop Doderer kwijt, want die was zó dronken...”
Nijverdal. Zwolle.
“....Carrell had op een gegeven moment twee zieke clowns en zei: Ik verdubbel jullie gage en dan is het jullie probleem. Dus zó ben ik als clown begonnen en... Ik geloof dat ik helemaal verkeerd zit, met m’n gelul.”
Almelo-West. Wierden-Noord. Hardenberg. Ommen.
“...toen stonden Aad en ik in het voorprogramma van Edith Piaf...”
Nijverdal. Zwolle.
“...want Coby heeft een van de kinderen van Frida van ABBA nog een schone luier gegeven...”
Stilstaand op de afrit: “Ik rij altijd blindelings naar m’n schnabbels, maar dit is kennelijk een nieuwe weg. Hm, toch de kaart er maar even bij pakken.”
Op weg naar Enschede: “Er zijn geen plekken in Nederland waar ik niet heb geschnabbeld. Van Roodeschool tot Cadzand en van Julianadorp tot Epen in Limburg. En veel in Duitsland natuurlijk, met Roberto Blanco, Mireille Mathieu, Annie Cordy, Siegfried en Roy... Verrek, ik had hier linksaf gemoeten!”
Stapvoets door het centrum van Glanerbrug.
“De gages in Duitsland waren vroeger vier keer zo hoog als in Nederland. Kon je van één optreden mooi een bankstel kopen.”
Losser, eindelijk.
“...zaten we met 32 stripteasedanseressen in een kleedkamer in Zürich. Die mokkels waren zo onnozel dat we ze konden wijsmaken dat we een klein mannetje in onze kluis hadden zitten en dat het wel leuk zou zijn als iedereen hem even gedag zou zeggen, voor ie de bühne opging. We hebben blínd gelegen, Aad en ik! Maar waar is dat openluchttheater nou?”
Een voorbijwandelende autochtoon moet uitkomst brengen. “Hier omkeren, de rotonde driekwart nemen en bij de kerk linksaf, dan krijg je een kronkelweggetje tot aan een vakwerkhuisje, daar moet je links omheen... Oh nee, dan kom je aan de achterkant... Bij het vakwerkhuisje dus réchts, nee toch links, kun je ’t onthouden?”
Bas, bij het wegrijden: “Altijd een risico, dat je net de dorspgek treft.”
In het door weelderig loof omzoomde openluchttheater zitten de eerste drie bezoekers al te wachten: een als Bassie en Adriaan verklede tweeling van 5, met hun oma. Bas stapt op ze af voor een praatje.
“Waar is Adriaan?” vraag de miniatuur-Bassie.
“Die is met pensioen,” antwoordt de echte.
“Néé, jullie hebben ruzie gemaakt!” roept de miniatuur-Adriaan.
Bas: “Aaaah, dat was tien jaar geleden! Jij maakt toch ook weleens ruzie met je broertje?”
Oma vraagt zich intussen af waarom het gesprekje wordt genotuleerd. “HP/De Tijd? Bestaat dat hier in Losser ook?”
Bas: “Mevrouw, het is net onkruid, je ziet ’t overal.”
Oma: ‘En is dat dan dagelijks, zo’n blad?”
Tijd om het gezicht te verven en van Bas Bassie te maken. Tegen de fotograaf: “Ik heb één lullig principe en dat is: geen foto’s maken als ik me schmink. Dat is net als Sinterklaas zonder baard, dan gaat de illusie verloren. Na afloop mag je alles fotograferen, alles! Ik trek dan zo m’n broek voor je naar beneden, haha.”
“Ik heb nooit contact met andere clowns,” zegt hij, terwijl hij de huid rond zijn ogen en mond wit maakt. “Dat gelul van hoeveel succes ze wel niet hebben gehad in Brussel en zo, daar zit ik niet op te wachten.” En, als het elastiek waaraan de rode dopneus is bevestigd door zijn wangvlees snijdt: “Ik treed ook weleens op voor studenten. Heb ik een mooie openingswitz, moet je horen... Ik heb zelf ook gestudeerd. Gynaecologie. Drie maanden, toen kon ik niet meer tegen de lucht. Nou, dan heb ik ze in m’n zak!”
Showtime in Losser. Zaterdagmiddag, 14.00 uur. Samen met schoonzoon Evert van den Bos, die de plek van Adriaan heeft ingenomen, doet de clown z’n kunstje. “Met m'n grote rooie schoenen / en m'n grote rooie neus / laat ik alle mensen lachen / niemand neemt me serieus.” Onder het motto ‘lekker twee uur lang lol trappen’ wordt de jongste jeugd getrakteerd op woordgrappen van het kaliber ‘Harry Koffiepotter’, ‘Hans Koekoeksklok’ en ‘Vader Boterham’, een stukje poppenkast, een mondharmonica-intermezzo en een goochel-act waarbij tien euro in de zakken van de clown verdwijnt.
Na afloop, bij een kopje thee, polst de organisatie of Bas wellicht zin heeft om in de zomer van 2012 mee te werken aan een adaptatie van het sprookje Alice in Wonderland. Hij maakt het af op een overnachting in een mooi hotel en twee gratis maaltijden. “Natuurlijk doe ik dat voor niets,” zegt hij, terwijl we Losser achter ons laten. “Als je 75 bent moet je niet alles meer vertalen in geld.”
(uit: HP/De Tijd, 29 juli 2011)

Jani Lane (1964 - 2011)

In 1994 was ik met het Nederlands Elftal in Orlando, Florida. Dat wil zeggen: zij zaten in het superdeluxe golfresort Lake Nona en ik moest genoegen nemen met een La Quinta en een Ramada Inn. Maar terwijl de heren voetballers (met wie ik nog wel op en, vooral, neer* ben gevlogen naar Washington DC) avond aan avond zaten te kaarten, trok ik het centrum van Orlando in, waar op de hoek van Orange Avenue en Pine Street Jani Lane’s Sunset Strip was gevestigd. Dat was de club van Warrant-zanger Jani Lane, een van de bekendste exponenten van de hair metal scene uit de jaren ‘80. Toptent! Rockparafernalia aan de muur – ik herinner me de kapotte gitaar van Cinderella’s Jeff LaBar – voortreffelijk bier, uitstekende muziek – vooral Black Hole Sun van Soundgarden schalde vaak door de zaak én de straat – een paar poolbiljarts, overal heerlijke meiden – de drie zusjes die destijds in een standje bij de toiletten prullaria verkochten probeer ik al tijden tevergeefs te googelen, wat lastig is als je hun namen niet meer weet – en meer dan eens een memorabel optreden: op 27 juni Mr. Crowley, een lachwekkende Ozzy Osbourne-imitator die zijn eigen apparatuur droeg, op 3 juli de plaatselijke pretrocker Sammy Demo (Keep On Rocking In Orlando) en een dag eerder, op zaterdag 2 juli, Warrant zelf. Met Jani Lane dus. Dezelfde Jani Lane die eergisteren dood werd aangetroffen in een Comfort Inn te Los Angeles. Een motel uit de prijsklasse van La Quinta en Ramada Inn.
N.B. Jani Lane’s Sunset Strip sloot in 1997 alweer z’n deuren. Gelukkig heb ik het petje nog.
 

*De legendarische noodlanding in Richmond, Virginia.

Amsterdam-West, zomer 2011...

...en aandacht voor het mooiste kop cappuccino dat ik ooit in dit deel van de wereld heb aangetroffen. Dit iPhone-plaatje werd geschoten op het bepaald niet zonovergoten terras van Coffee @ Last, Koningin Wilhelminaplein 60-62. De smaak? Tja, die ging toch weer te veel in de richting van zo'n oerhollandse koffie verkeerd.
Nee, dan de cappuccino van Razmataz, Hugo de Grootplein 7-11 (niet in beeld). Die schuimende traktatie is werkelijk 'the best in West'.
(Hét nadeel van een totaal verregende zomer in eigen land: op een gegeven moment weet je niet meer waarover je het moet hebben)