Blij Bomen!

Benefiet...

...voor de beoogde opvolger van Steve Vai, die jaren geleden werd getroffen door de spierziekte ALS en nu nog slechts zijn oogleden kan bewegen.
Lees het aangrijpende verhaal over deze Jason Becker in Classic Rock Magazine nr. 163.

Blijboom's Britain (90) HALLOWEEN

Meesterkok Cas Spijkers (22 maart 1946 - 29 oktober 2011)

Blijboom's Britain (89)

PUB YOURS!

Circus Tavern
86 Portland Street, Manchester
Mocht u bij een pubquiz ooit de vraag ‘Waarom zal Peter Beense nooit in de Circus Tavern te Manchester optreden?’ moeten beantwoorden, dan luidt het juiste antwoord níet: ‘Omdat hij geen Engelstalig repertoire heeft.’ Nee, het heeft een praktische reden: hij past er niet in! De Circus Tavern is namelijk niet gewoon een kleine pub, het is een godsgrúwelijk kleine pub!
Ingeklemd tussen twee fastfoodzaken die allebei een frituurwalm uitbraken die zó zwaar is dat je er tegenaan kunt leunen, is de Circus maar wat makkelijk over het hoofd te zien. Het vereist dus opperste concentratie om ‘m te vinden, dit pareltje in Manchesters uitgaansleven.
Dat laatste is uiteraard gechargeerd. De Circus Tavern (een voormalige stamkroeg van George Best, maar dit tussen haakjes) heeft de vermelding op deze website uitsluitend aan z’n afmetingen te danken. In feite is het een doodgewone pub waar John de arbeider en zijn vrouw Annie door de week en in het weekend een slobber komen halen. Alleen het zakformaat maakt de Circus uniek. Wie weleens zijn verjaardag in een telefooncel heeft gevierd, weet wat we bedoelen.

The Boleyn
1 Barking Road, Londen
Liefhebbers van architectuur opgelet! Op de hoek van Green Street en Barking Road, in het kloppend hart van multicultureel Oost-Londen, vindt u een imposant gebouw dat qua schoonheid en uitstraling niet hoeft onder te doen voor Buckingham Palace. Blij Bomen! durft zelfs verder te gaan en het te classificeren als een móóier pand dan dat van Philip & Elizabeth. De naam – en nu moeten de geschiedenisfanaten even bij de les blijven – refereert ook nog eens aan een illustere voorgangster van de huidige koningin. Anne Boleyn (1501/1507–1536 – exacte geboortejaar niet bekend) was de tweede vrouw van koning Hendrik de Achtste. Toen hij genoeg van haar had, liet hij haar hoofd afhakken. Wat dat met voetbal te maken heeft? Meer dan u denkt! Om de hoek van prachtpub The Boleyn (want daar hebben we het over) ligt Boleyn Ground – en dat is het stadion van West Ham United. Nog wel, want er zijn plannen om The Hammers na de Spelen van 2012 in het Olympisch Stadion van Stratford te laten spelen. Tot het zover is kunt u in The Boleyn, dat in het gezaghebbende Book of London Heritage Pubs wordt omschreven als ‘one of the more spectacular late Victorian pubs in London’, zeker tweemaal per maand terecht voor een stevige ‘pre-match drink’. Hangend aan de massief houten toog en afwisselend loerend naar de welbeboezemde serveersters en West Ham-fans die tegen een boksbal meppen, mijmer je dat het eigenlijk altijd zo zou moeten blijven. En als je dan door de ramen kijkt en het standbeeld van Bobby Moore ziet, weet je het zeker: West Ham United mag hier nooit verdwijnen. Want het zal je toch gebeuren dat deze prachtige kroeg volgt en dat er in dit monumentale pand een tapijthal of, erger nog, een Pizzahut komt...
Niet aan denken. Doordrinken, zolang het nog kan!

The Strawberry
7/8 Strawberry Place, Newcastle-upon-Tyne
Op wedstrijddagen kan het zomaar drie kwartier duren voor je in The Strawberry, de prachtige pub tegenover het stadion van Newcastle United, de toog bereikt. Maar let op: er is een manier om binnen tien tellen weer buiten te staan. Gewoon even ‘Sunderland!!’ scanderen, dat wil wel helpen. Die tien tellen noemen we dan blessuretijd.
Newcastle-fans die geen zin hebben in de moderne Shearer’s Bar in de buik van de voetbaltempel, frequenteren voor aanvang van een wedstrijd van The Magpies deze Strawberry, een mooi vrijstaand pand met een dakterras. Dat terras is overigens niet op het stadion gericht, maar kijkt uit over de indrukwekkende toegangspoort tot Chinatown, een nogal pretentieuze benaming voor een paar oriëntaalse eettentjes en een supermarkt, maar dit terzijde.
De wanden van The Strawberry zijn opgeleukt met Newcastle United-parafernalia en de schaarse plekken waar geen sjaaltje of foto hangt, zijn ingeruimd voor een plasma-scherm waarop, uiteraard, Engels voetbal is te bekijken. De kroeg heeft een mooie houten vloer die je niet kunt zien en een jukebox waar je niet bij kunt komen, zó druk is het er als United thuis speelt. Wél duidelijk te zien, hoog boven de bar, een getekend portret van de lokale held Sir Bobby Robson, die bier aanprijst.
The Strawberry is rolstoelvriendelijk, beweren ze zelf. Oordeel aan de hand van de foto wat dat rond thuiswedstrijden waard is.

Overpeinzing bij 'The adventures of Tintin'

Geen dierbaarder bezit dan m’n collectie Kuifje-albums. Eén blik op de complete verzameling en je weet dat het waar is: je kúnt boeken stuk lezen. Zelfs het plakband, dat prachtverhalen als Raket naar de maan en De sigaren van de farao bij elkaar moest houden, is anno 2011 vrijwel geheel vergaan. ‘Cellotape’ heette dat spul destijds, alhoewel mijn vader steevast het nog oudere woord ‘Pressofix’ gebruikte.
Hoewel veel van de boeken qua druk een aardige antiquarische waarde vertegenwoordigen, zal het onmogelijk zijn om voor dit losse, soms door fietsspaken aangevreten papier de volle mep te vragen. En dan heb ik het nog niet eens over de edities die ooit door mijn kleine zusje met ballpoint zijn bewerkt. Maar ik wíl ze ook helemaal niet verkopen. Van de allereerste (De geheimzinnige ster), die ik ooit rond 1964 in een boekhandel in de Zandvoortse Kerkstraat kreeg overhandigd (prijs: 2 gulden 90) tot de laatste, Franstalige Au pays de l’or noir die ik, jawel, in Frankrijk moet hebben aangeschaft: ze zijn me allemaal even dierbaar.
Het mooie is ook dat de tekstballonnetjes in die oude boeken nog niet zijn gemoderniseerd – en alleen daarom al wil ik ze niet inruilen voor nieuwe exemplaren. In mijn Het geheim van de eenhoorn zit tenminste nog de prachtzin “Bezie deze diamanten!” Ik durf er al mijn albums om te verwedden dat Steven Spielberg en Peter Jackson die er niet in hebben laten zitten, in het op dit avontuur gebaseerde 3D-epos dat vanaf deze week in de bioscopen draait.

Tjoek Tjoek Tjoens

“Een uur vertraging! We staan gewoon stil! Ik ga nooit meer met de trein! Echt nooit, nooit, nóóit meer!” twitterde Glenn Hughes onlangs vanuit de Eurostar, die enig oponthoud had bij de Kanaaltunnel. Zanger/bassist Hughes, in de jaren ’70 en ’80 actief in bands als Deep Purple en Black Sabbath en thans leider van de supergroep Black Country Communion, was al op zijn eenentwintigste miljonair en heeft zich sindsdien louter in privé-jets en limousines verplaatst. Voor een recent bezoek aan zijn zieke vader in Wolverhampton besloot hij bij hoge uitzondering in Parijs de trein te nemen, niet wetende dat die dingen weleens vertraging kunnen hebben. Een ervaren treinreiziger pakt in zo’n geval een boek. Of hij drukt de oordopjes van zijn iPod wat dichter in zijn gehoorkanaal, om lekker te luisteren naar Long Train Runnin’ van de Doobie Brothers, naar Rock ‘n’ Roll Train van AC/DC, naar Locomotive Breath van Jethro Tull, of naar alles van Grand Funk Railroad. Of, in dit geval toepasselijker, naar Slow Train van Status Quo. De in dit opzicht wereldvreemde Hughes maakte er echter een drama van en gilde de hele boel bij elkaar. Wat een genot moet zijn geweest, want de man heeft een goddelijke stem.
Zodra ze de bovenmodale lonen zijn ontstegen, begeven popmuzikanten zich niet meer in het openbaar vervoer. Want als ze dat wél zouden doen, zouden ze een attractie van de eerste orde zijn. Zoals Paul McCartney bewees, toen hij zich een kwart eeuw geleden voor de videoclip van de single Press in de Londense metro liet filmen. Maar dat was show. Verwacht dus beslist niet dat u ooit op Station Duivendrecht een kroketje zult trekken naast Bono van U2. Of dat Axl Rose van Guns N’Roses op Schiedam Rotterdam-West vraagt of u geld kunt wisselen voor de kaartjesautomaat. En als er in de stilte-coupé een paar knapen zitten te neuriën dan zijn dat hoogstens Nick & Simon, nóóit Crosby Stills Nash & Young.
Opmerkelijk genoeg heeft de allergrootste band ter wereld z’n bestaan juist aan een treinstation te danken. Het was immers op het perron in het Engelse plaatsje Dartford dat, begin jaren ’60, de historische ontmoeting plaatsvond tussen een nog jonge Mick Jagger en een nog frisse Keith Richards. Oké, uit de biografie van Keith weten we inmiddels dat de twee tieners elkaar eerder ook al eens hadden gesproken, toen Mick bij wijze van vakantiebaantje ijs verkocht en Keith bij hem een hoorntje met chocola kwam kopen, maar toen hadden ze die platen van Chuck Berry en Muddy Waters niet bij zich. En het waren die plakken vinyl waardoor de beide bluesfanaten met elkaar aan de praat raakten.
Het was een ontmoeting die in schril contrast stond met die waarover de jongens later zouden zingen in de bluesklassieker Love In Vain. “Well I followed her to the station / with a suitcase in my hand,” klinkt het daarin. Waarna de trein kreunend optrekt en de zanger zijn geliefde voor altijd uit beeld ziet verdwijnen.
Tja, Mick Jagger die voor iemand een koffer draagt... Ook dát is een gepasseerd station.

Leestip: Dr. Rat

Behalve den man die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter. Zo luidt de beroemde eerste zin van Nescio’s boek De Uitvreter en in 1979 vond ik dat een belachelijk stuk tekst. De Sarphatistraat wás toen namelijk de mooiste plek van Europa – al had ik toen alleen Brussel, Berlijn en Londen nog maar gezien. Die waardering had alles te maken met het pand op nummer 62, waar Gallerie Anus (sic!) was gevestigd. Gerund door de avantgardistische punkkunstenaars Hugo Kaagman (alias Amarillo) en Diana Ozon (toen nog Gretchen Gestapo) vormde het van boven tot onder volgetekende pand het epicentrum van de hoofdstedelijke graffiti-scene. Ik liet me er inschrijven als lid van de ENGB (Eerste Nederlandse Graffiti Bond) en kwam dientengevolge in aanraking met kleurrijke figuren als VendeX, De Zoot en N-Power. We werden opgevoerd in een legendarische reportage in HP, waarbij ik geen moment kon bedenken dat ik daar dertig jaar later zélf voor zou schrijven.
Maar genoeg over mezelf (Eindelijk! – eindred.), want er liepen veel belangrijker lieden rond in die scene. En de allerbelangrijkste was een onheilspellende figuur die luisterde naar de naam Dr. Rat. Hij was hors categorie – en niet alleen omdat hij uit de losse pols gothische letters kon schilderen. Dr. Rat – werkelijke naam Ivar Vics – was behalve een begenadigd illustrator en kalligrafeerder ook een échte punk. Hij woonde in kraakpanden waar schurft heerste, jatte alles wat los en vast zat (lees: wat vast zat maakte hij met het grootste gemak los) en gebruikte veel meer drugs dan het obligate jointje. Wat heet: Dr. Rat deed regelmatig ‘een Herman Broodje’, wat betekent dat hij heroïne in zijn aderen spoot. Wij, brave lyceumpunks met onze beschilderde fanfarejasjes (links), bleven op gepaste afstand van dit ongeleide projectiel (rechts), dat er niet voor schroomde om te pas en te onpas met zijn kapmes te zwaaien. Een wapen dat hij overigens verbluffend goed kon natekenen.
Rat was dus een 100% junk. Niet voor niets heb ik zijn jeugdvriendin Diana Ozon destijds eens horen verzuchten dat hij ‘gewoon Sid Vicious wil zijn’. En inderdaad: net als de legendarische bassist van de Sex Pistols werd ook Dr. Rat niet ouder dan 21 jaar. In juni 1981 zoop hij een hele fles methadon leeg – waarna hij op een bank in een pand achter de Hortus Botanicus voorgoed insliep.
Drie decennia na zijn min of meer geplande dood is er nu een biografie verschenen, Dr. Rat, Godfather van de Nederlandse graffiti. In dit gruwelijk gedetailleerde boek worden we meegenomen naar het tijdsgewricht waarin Amsterdam kraakte in z’n voegen en volgen we een menselijk knaagdier dat deze na-oorlogse puinhoop als zijn natuurlijke habitat beschouwde. De zoon van een getraumatiseerde, naar Nederland gevluchte Letse grafisch ontwerper, heeft in de 21 jaar van zijn leven maar bitter weinig van de wereld gezien - het boek maakt slechts melding van reisjes naar Nijmegen en Düsseldorf – maar de wereld heeft in die korte tijdspanne des te meer van hém gezien. Want die wereld kwam ook in de late jaren ’70 en vroege jaren ’80 naar Amsterdam. Zo heeft de Duitse punkzangers Nina Hagen er nog even een verhouding met de Dr. gehad – dus niet alleen met naald en draad deed hij af en toe ‘een Herman Broodje’.
Het korte leven van Ivar Vics heeft natuurlijk bij lange na niet zo’n dik boek kunnen opleveren als dat van collega-junk Keith Richards. Toch is auteur Martijn Haas er nog in geslaagd om met 240 uiterst lezenswaardige pagina’s op de proppen te komen. Behoudens een paar piepkleine eindredactionele slordigheidjes – de juiste schrijfwijze van twee genoemde hoofdstedelijke punkbandjes luidt Infexion en Götterfliez en de voormalige Brood-gitarist heet Ferdi Karmelk – is het rijk geïllustreerde Dr. Rat, Godfather van de Nederlandse graffiti een must voor eenieder die in de materie is geïnteresseerd. Goed gedocumenteerd en uitstekend geschreven, is ‘t het definitieve boek over een turbulente periode in de hoofdstedelijke (kunst)historie.
www.lebowskipublishers.nl
www.martijnhaas.nl

BREAKING NEWS: Jaws in West-Australië

Autoriteiten in West-Australië hebben de jacht geopend op een witte haai, die in de laatste maanden al drie watersporters zou hebben doodgebeten. Premier Colin Barnett van de staat West-Australië zei afgelopen weekend een grote ruiming van haaien te overwegen, evenals extra patrouilles, luchtsurveillances en het afschermen van stranden. De dodelijke aanvallen deden zich voor bij Cottesloe Beach en rond Rottnest Island, twee plekken waar eerder dit jaar de spindoctor actief was. Die heeft toen naar schatting vier haaien opgegeten. Met patat.

Havenzanger Henk Pleket (16 mei 1937 - 23 oktober 2011)

23 oktober...

...en in de Amsterdamse Ten Katestraat hangt de kerstverlichting al. Dat moeten we toch niet willen, met z'n allen?

Luistertip: Fastway

En zo lag er bij thuiskomst een fonkelnieuw album van Fastway voor me klaar. Een verrassing, want de voorganger van dit Eat Dog Eat stamt uit 1990. Fastway was ooit de liefdesbaby van Motörhead-gitarist Fast Eddie Clarke en UFO-bassist Pete Way (vandaar de naam) maar heeft tegenwoordig alleen nog Clarke in de gelederen. Voor het baswerk is thans Toby Jepson verantwoordelijk en die neemt ook maar meteen alle vocals voor zijn rekening. Kan makkelijk, want de man heeft een stem die soms aan Phil Mogg en soms aan Glenn Hughes doet denken. Niet verwonderlijk dus dat Eat Dog Eat vol staat met authentieke, ambachtelijke en vooral puur Britse hardrock in de traditie van, het is niet anders, een band als UFO. En soms, heel soms – zoals in het logge Love I Need – horen we zelfs die goeie ouwe Fast Eddie van ’79-’80. Hulde, heren!
Release: 14 november

Blij Bomen! feliciteert

Ooit kon ik mijn neefje laten schateren door alleen maar een bek te trekken. Of door me met m'n porum in een taart te laten drukken. Als ik die fratsen nu zou uithalen, zou er wellicht meewarig naar me worden gekeken. Want vandaag wordt hij ZEVENTIEN. De term 'neefje' is dan ook allang niet meer op z'n plaats.
Toch hoop ik dat er taart is.

BIG B... REAKFAST!

                               En dit is voor die ene reaguurder die kritiek had op het ontbijt van 15 oktober.

Newcastle United @ home

Middlesbrough @ home

Wat de Nederlandse kranten niet hadden

Vrouwelijke Sheffield United-fan ''who really is old enough to know better' steekt (onappetijtelijke) vinger op tijdens derby met Sheffield Wednesday en opponent Paul Gregory (bekend als 'Tango Man' uit een frisdrankenreclame) geeft er twee terug. Anyway, kent u deze vrouw, zo luidt de laatste regel, mail dan haar gegevens naar [email protected]. Wij zijn razend benieuwd naar de follow-up. 

Greetings from St James' Park

Later meer over Newcastle-Spurs (en Boro-Millwall).
Nu eerst, zucht, het schip in gaan.

OUR MAN IN MIDDLESBROUGH

Enter Sandman

Als vertegenwoordiger van Voetbal City Trip verblijft de spindoctor momenteel in het spiksplinternieuwe Sandman Signature Hotel, op honderd meter van het stadion van Newcastle United. Waar het ontbijt ook nog eens op deze wijze wordt geserveerd...
Toptoko!
www.voetbalcitytrip.nl