« oktober 2011 | Hoofdmenu | december 2011 »
Geplaatst om 10:35 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Het optreden van Deep Purple op 8 maart 1996 in de Brixton Academy was zó godsgruwelijk goed, dat ik ter plekke besloot een kaartje voor de volgende avond te kopen. En dat is gek, want kennelijk slaagde de band er toen niet in een betrekkelijk kleine zaal als deze op voorhand tweemaal vol te krijgen. En dat terwijl de groep, zoals gezegd, in bloedvorm was. Ik niet, want toen er na afloop een door drummer Ian Paice gesigneerde bekkenhoes langs m'n hoofd scheerde, had ik niet de tegenwoordigheid van geest om m'n klauw uit te steken, zodat de man naast me met de buit aan de haal kon gaan. Ik was daar zo kapot van dat ik nog geruime tijd professionele hulp nodig heb gehad.
(Uiteraard had ik me net zo manmoedig moeten gedragen als die Nederlandse toerist op die camping aan het Gardameer, die aanvankelijk in zak en as zat omdat de voorluifel van zijn tent was weggewaaid maar na een paar tellen contemplatie luidkeels riep: "ACH 'T IS MAAR DE VOORLUIFEL!!")
Geplaatst om 12:00 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 02:39 nm | Permanente link | Reacties (2) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (2) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:04 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (1) | TrackBack (0)
Hoeveel Nederlandse sprookjesmetalbands-met-zangeres hebben we de afgelopen jaren al niet de revue horen passeren? Within Temptation, After Forever, The Gathering, Stream of Passion, Epica, Delain: de lijst is eindeloos. En eerlijk gezegd lijken al die groepen enorm op elkaar. Autumn hoort ook nog op die lijst. Tja, als je me een blinddoek voordoet en hun nieuwste album Cold Comfort in de cd-speler schuift, dan zal ik als anonieme oorgetuige echt niet weten of ik naar Marjan Welman of naar haar collega’s Simone Simons (Epica) of Charlotte Wessels (Delain) aan het luisteren ben. En songs als Alloy (met Deep Purple-orgeltje in de verte) en End Of Sorrow kruipen zó traag voorbij dat je het idee hebt dat het lente is als het nummer is afgelopen. Begrijp me goed: het is allemaal vakkundig gemaakt en smaakvol geproduceerd en het is goed dat die jongelui samen musiceren in plaats van dat ze brievenbussen vernielen of oude vrouwtjes laten struikelen, maar mijn kopje herfstthee is het niet.
Geplaatst om 12:04 vm | Permanente link | Reacties (2) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geen idee wat de reden was, maar tijdens het optreden van U2 in de Rotterdamse Kuip in 1987 mocht geen bier worden geschonken. Dat wil zeggen: aan degenen die veel geld hadden moeten neertellen voor een kaartje. In de persruimte vloeide het gerstenat echter volop. En zoals de man die als een verzopen Joshua Tree het stadion uit kwam stuiteren 24 jaar later zou zeggen: "Gelukkig
hebben we de foto's nog." En dat is dan voornamelijk te danken aan collega Lex van Rossen (1950-2007), die net als ik namens het Haarlems Dagblad aanwezig was. Van Rossen schoot tijdens dit concert zijn iconische plaat van een knielende Bono.
Geplaatst om 12:04 vm | Permanente link | Reacties (1) | TrackBack (0)
Soms is een plaat zó fucking goed dat je eigenlijk niet weet wat je erover moet schrijven. Het fucking solo-debuut van Noel fucking Gallagher, Noel Gallagher’s High Flying Birds geheten, is zo’n plaat. Deze muzikale stamppot biedt het beste van die vorige fucking band van hem, Oasis, en de fucking Beatles*. Plus een fucking trompet. Een enkele keer (Dream On) is het zelfs héél erg Oasis. Maar dat geeft geen fuck.
*Oasis en de Beatles hoor je zelfs in één song, het toepasselijk getitelde (I Wanna Live In A Dream In My) Record Machine
Geplaatst om 12:06 vm | Permanente link | Reacties (1) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Lang, platinablond haar, een ferme laag pancake op het gezicht, knalroze lippenstift, een kort rokje, laarzen tot boven de knie en dit alles verpakt in een wolk parfum die zó zoet is dat de vullingen spontaan uit je kiezen knallen. Oh, denkt u vast, de dame die de afgelopen dagen zo prominent op de foto stond is vast werkzaam in de po...
Stop!!Die eerste twee letters kloppen, maar verder is het niet wat u denkt! Helen Foster-Grime is werkzaam in de politiek. Namens de Liberal Democrats is ze raadslid te Bramhall North, een stedelijk kiesdistrict van Stockport. Eén van haar speerpunten is 'more bobbies on the beat', ofwel 'meer blauw op straat'. Het gelul is dus hetzelfde, maar het plaatje is zoveel leuker.
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (3) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:09 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)