Blij Bomen!

Blij Bomen! feliciteert...

...Jan Smit, die vandaag 26 jaar wordt.

Uit den ouden voetbaldoosch (no pun intended)

Ajax overweegt deel te nemen aan de vrouwen-eredivisie, schrijft het AD vandaag. "De club staat zeker niet afwijzend tegenover vrouwenvoetbal. We zijn ons aan het oriënteren," aldus de Amsterdamse club.
Begin jaren '90 was er in de buurt van Los Angeles al een dergelijke vereniging. Ik moest even zoeken in een lade maar toen vond ik 'm, het logo van Ajax California dat me destijds op verzoek is toegezonden. Om warm van te worden. 

Vroeger...

Toen de Top 2000 nog gewoon een Top 100 was.
En een platenhoesje af en toe spuuglelijk.

Geen Gezicht 2011

Ik was bang om m'n hechtingen kapot te scheren, vandaar.

BREAKING NEWS: Hersenen krimpen door fastfood

Het eten van vet voedsel zorgt ervoor dat onze hersenen krimpen. Dat is gebleken uit een onderzoek dat werd gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Neurology. In een dieet met veel fastfood zit een hoop verzadigd vet, dat slecht is voor de doorbloeding van het brein. Ook zitten er maar weinig vitamines B, C, D en E in dergelijk voer, waardoor de hersenen krimpen - zoals dat ook bij Alzheimer gebeurt. Mensen die juist veel van deze vitamines en omega-3 vetten binnenkrijgen hebben een relatief groot brein, omdat 'die de bloedvaten in de hersenen stimuleren', aldus de leider van het onderzoek, neuroloog Gene Bowman.
De spindoctor, desgevraagd: "Dat snacks de hersenen in negatieve zin beïnvloeden is zo zeker als dat 1 + 1... eh... wacht even... 1 erbij 1 maakt... ogenblikje hoor..."

Jaaroverzicht sport (kort)

Blijboom's Britain (97)

Uit den ouden voetbaldoosch

Charlie George van Arsenal. Shirt, kapsel, gedrag, scorend vermogen: alles klopte. Een absolute jeugdheld.

Christmas Curryosa

Om de verwarring nog groter te maken: afgelopen zaterdag was de spindoctor OPNIEUW in Londen. Voor zaken. Standplaats Hounslow, waar de plaatselijke Poolse krant keurig melding maakte van de jaarlijkse ‘strajk’ bij de Underground, op Tweede Kerstdag (foto 1). Aansluitend zat uw gastheer op Kerstavond bij Masala Zone (147 Earls Court Road) moederziel alleen achter een overigens prima chicken mangalore (foto 2). En ach, terug in Hounslow, na een rit in een metrostel waar kennelijk was genoten van een happy christmas meal (foto 3), was er altijd nog The Bell, een pub waarvan het barmeisje altijd weer de moeite van het beluisteren waard is. Dat wil zeggen: als ze lekker plat Londens knauwt, want voor haar zangcapaciteiten zullen de stoelen niet snel worden omgedraaid (foto 4). Dan ging het er om de hoek, in The Windmill, waar twee Sixties-fanaten de snaarinstrumenten beroerden, heel wat muzikaler aan toe (foto 5). Maar ja, het oog wil ook wat, dus in no time was uw verslaggever terug in The Bell, waar hij zijn bullshit-riedel als zou hij een talent scout zijn maar weer eens van stal haalde (foto 6). Met weinig succes, dus Eerste Kerstdag begon leeg. Heel leeg (foto 7). Had uw dienaar deze mini-trip beter voorbereid, dan had hij geweten dat er in Londen die dag helemaal geen openbaar vervoer ís (vandaar dat een staking nooit op Eerste, maar altijd op Tweede Kerstdag plaatsvindt). En dan had hij ook geweten dat alle taxi’s van de gelegenheid gebruik maken om volkomen schaamteloos het dubbele tarief te hanteren. Gelukkig is Hounslow vlakbij Heathrow. En werd de mini cab bestuurd door de gezelligste chauffeur ever (foto 8). Al met al een verwarrende 36 uur.
(En passant stuitte ik zaterdagavond op deze geniale gitarist: http://www.youtube.com/watch?v=025Gmf7fkdM)

Bloemlezing (132) Kerstballen

Ik had me al helemaal verzoend met de gedachte aan één dag chocolade-kerstkransjes eten en Home Alone kijken en één dag rode en groene spikkeltjes van die kransjes tussen de tanden vandaan peuteren en Home Alone 2 kijken, toen de hoofdredacteur belde. “Ik wil dat je met kerst naar Londen gaat om daar zo veel mogelijk voetbalwedstrijden te zien.” Nou ja, dacht ik, Home Alone wordt volgend jaar kerst vast wel wéér uitgezonden...
Nee, dat dacht ik natuurlijk niet. Hier werd me een kans geboden te ontsnappen aan de wurgende greep van de opgelegde huiselijke gezelligheid. En die was sinds het overlijden van Billy Smart toch al niet meer wat ie geweest was. Lekker met een mok chocolademelk naar diens kerstcircus kijken, dat had nog wel wat. Maar met een pot bier in je knuisten Robin van Persie zien voetballen, appelleert toch meer aan mijn huidige kerstwensen. Noem het evolutie. Bovendien had die Smart de circuspijp toch allang aan Maarten gegeven. Zo Smart was ie dus niet, dat ie uit de klauwen van Magere Hein had kunnen blijven.
Ik zei dus ja.
Schreeuwde het nog net niet.
Kerstvoetbal in Londen: in drie dagen tijd zo veel mogelijk wedstrijden scoren. Want in tegenstelling tot bij ons stropen voetballers daar traditioneel de mouwen op en werken een programma af dat in Nederland tot een overladen klachtenspreekuur bij de VVCS zou leiden. Twee wedstrijden in 48 uur tijd: een Engelse voetballer weet niet beter dan dat zijn kerstdagen er zo uitzien. Met zoiets nichterigs als een winterstop hoef je daar echt niet aan te komen. Al is de grond zó bevroren dat het gras opvreten hem z’n complete bovengebit kost, een Engelse voetballer dóét het. Zal nooit of te nimmer zeuren. Hij heeft immers gekozen voor dit vak en dat impliceert dat er rond de geboorte van Christus in korte broek over de akkers van Sheffield Wednesday, Tranmere Rovers en Crewe Alexandra dient te worden gedraafd. Fair enough!
Zo veel mogelijk Londense wedstrijden bezoeken vereiste een voorbereiding met welhaast militaire precisie. Want het moest allemaal wel te bereizen zijn. Als Wycombe Wanderers om 13.00 thuis zou spelen, was het natuurlijk waanzin om daar om 15.00 uur een pot bij Charlton Athletic aan vast te plakken. Van extreem noordwest naar überzuidoost, daar heb je in het gigantisch grote Londen een hele dag voor nodig. Bij Wycombe de aftrap meepikken en bij Charlton het laatste fluitsignaal, zelfs dát zou nog een hele opgave zijn. En dan zie je dus amper een bal rollen. Nee, bedachtzaam te werk gaan, luidde het devies. Zodat ik na enig gepuzzel met het volgende schema op de proppen kon komen.
Allereerst op zondag, om 13.00 uur, de clash tussen Queens Park Rangers, de koploper in de N Power Championship – de divisie onder de Premier League – en Swansea uit Wales. Een dag later, om 15.00 uur, het amateurduel Waltham Forest-Wingate & Finchley, om 20.00 uur gevolgd door de topper Arsenal-Chelsea. Dan de volgende dag hopelijk op tijd opgedroogd voor Millwall-Leicester City (15.00 uur), dat al in de eerste helft zou moeten worden verlaten omdat voor 17.30 uur West Ham United-Everton op het programma stond. Voorwaar, vijf mooie affiches! Nou ja, vier – plus een handgeschreven krabbeltje op een afgescheurd blocnotevelletje.
En toen kondigden die fijne lui van de Londense metro ineens aan dat ze gingen staken. Op Tweede Kerstdag! Zomaar. Omdat ze een hoger salaris eisten. Of omdat ze nu ook weleens Home Alone wilden zien, daar wil ik vanaf wezen. In elk geval was het daarmee niet langer mogelijk om de reeds geboekte vlucht naar Gatwick en de aansluitende treinreis naar Victoria te laten volgen door een ondergrondse rit naar White City (Central Line) of Shepherd’s Bush Market (Circle Line en Hammersmith & City Line), stations in de nabijheid van QPR’s stadion aan Loftus Road.
Problem? No problem! Rond kerst – of crimbo, zoals de Engelsman zegt – is het aanbod dusdanig groot dat in no time een vervangende partij kon worden gevonden. Crystal Palace speelt langs de spoorlijn Gatwick-Victoria en door halverwege uit te stappen, bij East Croydon, en een boemeltje richting Thornton Heath te pakken, zou ik bijna rechtstreeks vanaf Schiphol naar stadion Selhurst Park kunnen worden gekatapulteerd. Daar moest Palace de spreekwoordelijke degens kruisen met Norwich City.
De kaartjes dan. Hoe daaraan te komen? Dat bleek geen sinecure. Óf de website deed raar, óf de club accepteerde net die ene creditcard niet (“U kunt ook per internationale postwissel betalen,” knauwde de dienstdoende Cockney van West Ham – alsof het 1983 was en niet 2010!) óf er werd, in het geval van Arsenal, met een puntensysteem voor leden gewerkt. Een systeem dat je zo ongeveer alleen een ticket voor Arsenal-Chelsea opleverde als je al bij de club kwam toen Charlie George nog niet eens overal haar had. Na gauw lid te zijn geworden (je probeert van alles) moest ik dan ook constateren dat het hoogst haalbare voor mij als neo-Gunner een kaartje voor Arsenal-Partizan Belgrado was. Zelfs de partij tegen Wigan Athletic was te hoog gegrepen. Dus Arsenal-Chelsea... forget it!
Aangezien de online verkoop bij Palace, Millwall en West Ham eveneens op problemen stuitte, zat er niets anders op dan een paar weken van tevoren reeds naar Londen af te reizen om in de diverse stadions alvast aan toegangsbewijzen te komen. Een trip per boot, want het Verenigd Koninkrijk was in de tussentijd bedolven onder een metersdikke laag sneeuw en zo goed als alle vliegvelden stonden buitenspel.
In een waar Winter Wonderland naar de ticket boxes van de drie betrokken clubs schuifelen bleek in de letterlijke zin des woords een dagtaak. Temeer daar tal van treinen door de hevige vrieskou tot volledige stilstand waren gedwongen. Maar uiteindelijk keerde ik toch als een (bevroren) kind zo blij terug in Nederland, met de felbegeerde entreebewijzen brandend in de binnenzak – wat behaaglijk aanvoelde. Om vervolgens gewaar te worden dat er een tweede, nóg heviger koudegolf op Groot-Brittannië afrolde. Eentje die voor de koudste kerst in honderd jaar zou zorgen, meldden de onheilsprofeten van de tabloids, die het vallen van de eerste vlokken begeleidden met de verzuchting HERE WE SNOW AGAIN...
Voor een vlucht naar Gatwick begon het net op tijd te dooien. Voor een voetbalwedstrijd bij Crystal Palace niet. En zo eindigde ik op Tweede Kerstdag uiteindelijk tóch op het Londense station Victoria, met een onafgescheurd kaartje voor Crystal Palace-Norwich City op zak. Omringd door bloedchagrijnige buschauffeurs, die het menselijk overschot moesten opruimen dat de stakende metromedewerkers daar hadden achtergelaten. Eén wedstrijd afgelast, nog vier te gaan...
Waltham Forest komt uit in de Ryman League Division One North en speelt z’n thuiswedstrijden de laatste tijd noodgedwongen in het Cricklefield Stadium, een mooie benaming voor een met zwerfvuil omzoomd veldje in de wijk Ilford. De club heeft een fraaie website, waarvan ik graag had gezien dat ie ook werd bijgehouden. Dat had me een lange rit met de die maandag weer (beperkt) rijdende metro bespaard. Plus een bustoer vanaf Newbury Park, waar de tube vanwege werkzaamheden aan de rails tot stilstand was gedwongen. Anderhalf tot twee uur onderweg om uiteindelijk in het grauwe Ilford op een gietijzeren hek te stuiten. Aan dat gietijzeren hek hing een hangslot. Ik begreep de hint onmiddellijk: afgelast. Two down, three to go...
En die derde was een tricky one, want daarvoor ontbrak het me aan het vereiste toegangsbiljet. Voor 250 pond had ik er eentje zwart kunnen aanschaffen, in de sfeervolle straten rond het Emirates Stadium, maar hoe zulks later te verkopen aan de financiële afdeling van dit prachtblad? Bovendien is er voor een thuiswedstrijd van Arsenal altijd een prima alternatief: The Gunners Pub, op de hoek van Blackstock Road en Elwood Street. Een beregezelige supporterskroeg waarin dermate veel tv-toestellen hangen dat je zelfs rondtollend van de drank geen enkele aanval hoeft te missen. Ik steunde er op geheel eigen wijze de kwakkelende Ierse economie door een flink aantal liters Guinness in m’n keelgat te gieten, papte aan met de knappe, in een rood verpleegstersuniformpje gestoken Arsenal-fan Vicky, droop af toen ze vertelde dat haar ook aanwezige vriendje als marinier naar de Falklands was geweest en realiseerde me uren na afloop van de door Arsenal met 3-1 gewonnen wedstrijd dat ik voor mijn kerstreportage nog geen minuut live-voetbal had meegemaakt. Three down, two to go...
De volgende dag liet ik me geheel vrijwillig van station London Bridge naar South Bermondsey boemelen, in een treintje dat tot de nok toe was gevuld met Millwall-fans. En met alle respect: dat is toch een andere mensensoort dan de gemiddelde Arsenal-aanhanger. Meer basic, zal ik maar zeggen, simpeler. En, in de hoop dat ze dit blad niet onder ogen krijgen: veel lelijker. Dat laatste geldt trouwens ook voor de omgeving van stadion The New Den, te beginnen met het rommelige achtertuintje van Indiaas restaurant Reema, dat tegen het station is aangeplakt. Eén blik op die onvoorstelbare gorigheid en je hebt al gegeten en gedronken. Wel zo goedkoop trouwens.
Ingeklemd tussen twee spoorlijnen is het onderkomen van Millwall gesitueerd naast een aantal schimmige autobedrijfjes, wat de club op z’n zachtst gezegd een weinig glamoureuze uitstraling geeft. Wel mooi is het hoekje aan de Cold Blow Lane End, waar de as van overleden Millwall-fans tweewekelijks het gejuich en gezang van de levende aanhang over zich heen laat komen. Vaste prik in dezen: het lijflied No one likes us, we don’t care – want zelfkennis hebben ze bij Millwall meer dan genoeg.
Staand op de zittribune achter het doel – de gemiddelde supporter heeft jaren geleden al zijn billen afgeveegd met het Taylor-rapport over veiligheid in de Britse stadions – genoot ik van dertien minuten authentiek Engels geschoffel, met zowaar een goal van de 125 jaar oude thuisclub. En toen moest ik alweer gaan, want West Ham-Everton stond op de rol. Dat betekende een sprint naar de catacomben, daar de verbijsterde stewards duidelijk makend dat ik het écht al voor gezien hield. Vervolgens via South Bermondsey terug naar London Bridge, alwaar me niets anders restte dan een taxi te pakken naar Green Street. Want de Jubilee Line, de metrolijn waarmee ik probleemloos (en goedkoop) naar Oost-Londen had kunnen reizen, lag er wegens onderhoudswerkzaamheden de hele week uit...
De taxi kwam hopeloos vast te zitten in een diarree van auto’s waarvan ik de herkomst op deze late dinsdagmiddag in december met geen mogelijkheid kon achterhalen. Maar omdat ik mijn bezoek aan Millwall tot een minimum had beperkt, bereikte ik toch nog ruimschoots op tijd The Boleyn, de monumentale pub op de hoek van Green Street en Barking Road, waar jeugdige West Ham-fans hun stootkracht, bij gebrek aan Millwall- of Chelsea-suppporters, kunnen botvieren op een elektronische boksbal. Met de stootkracht achter de bar was trouwens ook niets mis: welgevulde decolletés om acuut dorst van te krijgen.
West Ham is een prachtige club met een kritische aanhang – nergens anders hoorde ik supporters bij het bekendmaken van de opstellingen de eigen spelers uitfluiten – maar ook een ploeg die keer op keer in z’n eigen voet schiet. In het cruciale treffen met de Toffeemen uit Liverpool slaagden de in degradatiegevaar verkerende Hammers er dan ook niet in hun aanvankelijke 1-0 voorsprong vast te houden. Dus lieten we – vanaf deze veilige plek durf ik het wel tegen Arsenal en Millwall te zeggen: ik ben een West Ham-mannetje! – ons met één schamel punt op zak door het donker opslokken. Maar voor we de wijk teruggaven aan de Indiase bevolking – de Boleyn Cinema om de hoek vertoonde die avond de Bollywoodfilms Tees Maar Khan en Toonpur Ka Superhero – timmerde ik bij de tegenover het stadion gelegen tandoori-tent Zeera nog even een gloeiend hete madras naar binnen. In drie dagen tijd had ik welgeteld 108 minuten voetbal beleefd – en dat was alleen maar omdat de scheidsrechter bij West Ham vijf minuten extra tijd had bijgeteld.
Dat had beter gekund. Dus in 2011 weer een poging? Heel graag! Tenzij de Nederlandse tv dan in plaats van Home Alone ineens Toonpur Ka Superhero vertoont.
Of als Vicky langskomt.
(uit: Voetbal Magazine, februari 2011)

BIRTHDAY TOY

BREAKING NEWS: Monique Sluyter was op bunga bunga-feestjes van Berlusconi

De bekende Nederlandse sexbom Monique Sluyter is aanwezig geweest op de beruchte bunga bunga-feestjes van Silvio Berlusconi, de voormalige premier van Italië. Het hoogblonde model vertelt dat in de Story van deze week. Monique was jarenlang te zien in de sexy spelshow Tutti Frutti. Daarna presenteerde ze de dagelijkse modellenshow Showgirl, waardoor ze opviel bij Berlusconi.
Haar toenmalige partner de spindoctor reageert verbijsterd. Toch zegt hij nu: “Toen ze telkens, na ons hele trappenhuis te hebben gesopt en gezogen, zei dat ze nog iemand anders een veeg ging geven, had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen.”

Machine Head 1972-2012 Pt 2

 

When you read all about the search for an alternative venue after The Pavilion, it seems to have dragged on for ages. In fact it was done pretty quickly. We can assume that Claude Nobs spent much of Dec 7. and 8. checking places out, but later on Dec. 9 Deep Purple were recording again. So we think it's reasonable to assume the Grand Hotel des Alps was given the OK on Dec 8. 1971. This would allow time for the gear to be moved in, and work to transform the corridor into a ‘studio’ by blocking up access to the Hotel foyer with a temporary stud wall. Mattresses were stuffed into the other two ends, and access was via one of the hotel room doors out onto a balcony.

With a T shaped space, drums were positioned in the alcove created at the junction of the T (a spot visited by the spindoctor years later, during the Euro 2008 football tournament, but this is totally irrelevant). Keyboards were at one end of the corridor space outside Room 57, with a divan and mattress propped against the Leslie speaker to help deaden the sound. Ian Gillan’s microphone was opposite. At the other end of the corridor were table, chairs and Roger Glover’s bass amplifier, opposite the Ladies Toilet. He also sat here with Gillan while they were writing lyrics. Ritchie Blackmore’s Vox stood at this end facing down the corridor.
The Stones Mobile also had to be set up (the photo above shows the Mobile back in the UK at Mick Jagger’s house) along with the VCR monitors which enabled engineer Martin Birch to watch what was going on. An industrial heater was brought in to provide warmth between recordings, and 'a few red lights' added a little ambience.

To get into the ‘studio’ you went via the hotel’s rear entrance, and into room 62. From there it was out onto the balcony and back in via room 56. This was linked to room 57, which opened into the corridor space itself.
On Dec 9. they began recording Highway Star, which was laid down in two takes. On Dec 10. they did Lazy in one go (though later there would be overdubs for both – Gillan’s scream was done on five separate tracks then brought together). These two songs had already been played live so they knew them well and it was a good place to start.
Dec 12. was devoted to Never Before which took longer to perfect, with only two complete takes done, and Pictures Of Home on Dec 13. Ian Paice’s drum opening was done separately and copied in. Initially members of the group went out to the Mobile to listen to play-backs (that’s Roger and Ian inside the Mobile above) but after a couple of days mostly let Martin Birch guide them. Then there was a break in recording as the group flew back to London on Dec 14. for a recording of Top Of The Pops on UK TV on Dec 15. Gear was left in Montreux; Blackmore nipped home to get his red Gibson, a drum kit and keyboard being found at the TV station and Glover took his Rickenbacker. They mimed to Fireball (see photo below), using a slightly remixed version of the album track which had been prepared. The performance, broadcast the following day, is still lost, the BBC file copy having been erased.

Deep Purple returned to Montreux on Dec 16. 1971 with manager John Coletta. On Dec 17. they were recording a keyboard opening for Lazy and starting work on Maybe I’m A Leo. The next two tracks were When A Blind Man Cries and Space Truckin (titled originally Batman, as the riff did sound like the old TV theme, then just Space). The tape date is Dec 20. so we assume they were laid down over a couple of days, while Gillan also began writing the lyrics for Smoke On The Water. Photographer Dieter Zill snapped Ian’s notebook as he wrote. Journalists from the NME and a European paper were also reporting the sessions.

BREAKING NEWS: Dries Roelvink was Michelin-rapporteur!

Als rapporteur van Michelin heeft Dries Roelvink drie jaar lang verschillende restaurants getest. In die rol heeft hij voor menig Nederlands etablissement bepaald of het al dan niet in aanmerking kwam voor een felbegeerde (extra) ster. Dat vertelt de 52-jarige volkszanger in het AD. Vanaf 1997 ging Dries regelmatig met een vriend mee die rapportages maakte voor Michelin. Na een tijdje nam hij het stokje over, omdat zijn kameraad ziek was geworden. “Toen ben ik zijn taken gaan waarnemen en heb ik zeer regelmatig onder zijn naam de rapportages naar Michelin gestuurd.” Wijnkenner en fervent hobbykok Roelvink stopte met beoordelen, kort nadat hij zijn eigen naam boven de horecarapportages had gezet. “Daarna kon ik natuurlijk nergens meer anoniem gaan bikken. Als restauranthouders me zagen aankomen, wisten ze al hoe laat het was en deden ze opeens hun stinkende best. Jammer, maar om die reden moest ik noodgedwongen stoppen met dit smakelijke bijbaantje.”
Blij Bomen! kan nu verklappen dat niet alleen Dries, maar ook zijn gewezen manager André van Commenée voor Michelin actief was. En daar hebben we zowaar nog beeld van.

Inspiratie...

...voor de feestdagen: een gebraden kip en een garnalen-cocktail.
Bedankt Albert Heijn, daar was ik zelf nóóit opgekomen!

De tussenstand

Had ik toch een mondelinge overeenkomst over een leuke plek in SE20, vlakbij station Birkbeck (links) en niet ver van de prachtige wijk Beckenham, wat een mengeling is van Hampstead en Fulham, belt de eigenares (rechts) me de volgende ochtend af met de mededeling dat ze toch liever een vrouwelijke huurder onder haar dak heeft. En om me nou voor woonruimte in Londen te laten opereren, dat gaat me net even te ver...

Blijboom's Britain (96)

Snow business

Winter Wonderland in Hyde Park: het Londense equivalent van de kerstmarkten in Düsseldorf en Aken. Met volop mogelijkheid tot het kopen van zinloze producten. Zoals deze kunstsneeuw. Paar korreltjes in je handpalm, beetje water erbij en het wonder voltrekt zich. Leuk voor een paar tellen, als je handen beginnen te schuimen als de ku... nee, dat wordt te onsmakelijk. In elk geval blijf je zitten met sneeuw die geen sneeuw is en waarvan je dus ook geen ballen kunt draaien. Waardeloze handel, lijkt me.
Vorige winter stonden ze er ook. Toen verkochten ze net zoveel als de man uit de krokettensketch van Wim Sonneveld aanvankelijk deed. 

Postcard from London

Curryosa

Voor 'lekker & gezellig' gaat u naar eetcafé De Hut. Voor alleen lekker kunt u net zo goed in Londen Masala (4 Hogarth Road) bezoeken, waar de chicken tikka masala tongstrelend is. En hoezo helemaal leeg? Kijk eens achterin, om de hoek, achter een blikje sinas, daar zit nóg een klant!