Blij Bomen!

London Calling (53)

Even de vakliteratuur doornemen.
Stoke Newington, zaterdagavond

Bloemlezing (139) Geniale zeikerd

We nemen u even mee naar Porto, een stad in het noorden van Portugal. Preciezer: naar de Ponta dona Maria, de majestueuze stalen brug van ontwerper Gustave Eiffel (van die toren, inderdaad) die de Douro omspant, de rivier die zo gracieus door Concelho do Porto meandert. Kijk omlaag, lezers, in de richting van het bronskleurige water en verplaats uw blik naar de kant van de rivier. Wat ziet u daar? U ziet daar honderden, zo niet duizenden vissen zich verdringen voor een rioolbuis, waar ze zich te goed doen aan de van knoflook doordesemde uitwerpselen van de lokale bevolking. U ziet een heel contingent snackende strontbaarzen en u trekt daarbij een gezicht.
HOU DAT GEZICHT VAST!!!
Dat is namelijk het gezicht van een verwend voetballertje dat de bal niet in zijn voetjes gespeeld heeft gekregen. Het gezicht van een prima donna op kicksen, die het er niet mee eens is dat de scheidsrechter hem de weg naar het doel heeft afgesneden, ook al stond hij drie meter buitenspel. Het gezicht van een tieneridool in korte broek dat het heel onrechtvaardig vindt dat de tegenstander zo brutaal was één doelpunt meer te maken dan zijn eigen club.
Het is het gezicht van Cristiano Ronaldo, het grootste zeikerdje uit het hedendaagse voetbal. Die, om te onderstrepen hoeveel onrecht hem wel niet is aangedaan, deze vieze gelaatsuitdrukking graag mag besprenkelen met enig vers geplengd traanvocht.
Officieel heet hij Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro, maar in bijna heel Portugal wordt hij Cristiano Chorão genoemd. Cristiano het Zeikerdje. Het Watje. De Huilebalk. Kortom ,alle benamingen die  je een uitbener als Fernando Couto nooit zou (willen) toedichten. Aan de andere kant: als Chorão een bal in beweging brengt, dan ziet dat eruit als een penseelstreek. En met tien van die penseelstreken schildert hij een oogstrelend kijkspel. Couto kon alleen adamsappels indrukken.
Cristiano Chorão, de huidige aanvoerder van het Portugese nationale elftal, huilde voor het eerst op 5 februari 1985. Hij kwam ter wereld als het jongste kind van de kokkin Maria Dolores dos Santos Aveiro en de tuinman José Dinis Aveiro. De naam ‘Ronaldo’ kreeg hij volgens de overlevering vanwege Ronald Reagan, de favoriete acteur van de tuinman. (Dat is vrij tragisch maar hé, het had erger kunnen zijn: wat te denken van Cristiano Jaap Stobbe dos Santos Aveiro?).
Cristiano’s voetballoopbaan begon als jeugdspeler bij Clube de Futebol Andorinha de Santo António, een club waarvan fans steevast in ademnood raken als ze de naam meer dan twintig keer achter elkaar scanderen. Via Clube Desportivo Nacional - ook al geen NAC - kwam hij in 1997 terecht bij het grote Sporting. Zijn schilderachtige voetbewegingen aldaar trokken de aandacht van de vermaarde kunstkenner Sir Alex Ferguson en het duurde dan ook niet lang voor deze grootverbruiker van kauwgom zijn penningmeester de opdracht gaf om twaalfeneenhalf miljoen pond uit de poeplap te trekken, teneinde Cristiano in te lijven. Bij Manchester United, dat Arsenal en Liverpool in dezen het nakijken gaf, deed de Portugees het vervolgens goed. Zeer goed, als we mogen afgaan op de woorden van Johan Cruijff. Die zei in 2008: “Cristiano Ronaldo is de beste speler die United ooit heeft gehad. Beter dan George Best en Denis Law.” Zijn eigen zoon noemde hij niet eens.
Namens United, dat met hem in de gelederen in 2004 reeds (ten koste van, eh. Millwall) de FA Cup en in 2006 (tegen, ahem, Wigan Athletic) de League Cup had gepakt, mocht Cristiano Chorão in 2008 de zogeheten Cup Met De Grote Oren (copyright Leo Beenhakker) omhoog tillen. En met recht, want de fijnbesnaarde Portugees (in 2007, 2008 en 2009 landskampioen met de Red Devils) was met acht goals de meest doeltreffende speler van het toernooi. En dat hij niet alleen váák maar vaak ook móói scoorde, werd benadrukt in 2009, toen hij als eerste speler in de geschiedenis de FIFA Puskás Award op zijn naam kreeg geschreven, een prijs voor de fraaiste treffer in een seizoen. Cristiano, in 2004 nog in tranen omdat hij met Portugal de EK-finale verloor van Griekenland, ontving ‘m voor een welgemikt afstandschot in de kwartfinale van de Champions League. Tegenstander was FC Porto, uit de stad met de strontbaarzen.
Als dank wiste de voetballende traanbuis de naam van Puskás uit de geschiedenisboeken van Real Madrid, de club waarheen hij in 2009 voor het recordbedrag van 94 miljoen euro was getransfereerd. Tot de komst van de voetballende variant van het huilende zigeunerjongetje was de oude Ferenc met 49 treffers recordhouder Meeste Doelpunten In Eén Seizoen. Maar ziet: in de jaargang 2010-2011 maakte Cristiano er doodleuk 53. Gewoon, omdat (hij) het kon. Bij United had hij dat trouwens al eens ten koste van George Best geflikt.
In datzelfde 2009, enkele maanden nadat hij zijn Ferrari 599 GTB Fiorano tot accordeon had getransformeerd, had het Portugese wonderkind trouwens voor de tweede keer van zijn leven in de Champions League-finale gestaan. In dat duel was Barcelona echter te sterk gebleken.
Cristiano Chorão, die wordt gesponsord door Nike, Armani, Coca-Cola en Castrol, verdient met zijn hobby thans 1 miljoen euro per maand, heeft een geschat vermogen van ruim 123 miljoen euro én een liefdesbaby bij het bloedmooie Russische fotomodel Irina Shayk.
Zo, nu is het úw beurt om te huilen!
(uit: SportSpecial, mei 2012)

London Calling (52)

Deze zijn dus echt niet te vreten.

London Calling (51)

Judas Priest in de Hammersmith Apollo, Buzzcocks in de Brixton Academy, maar de spindoctor koos zaterdagavond om budgettaire redenen voor het gratis optreden van the pUKEs in The Rochester Castle, een pub in de Noord-Londense wijk Stoke Newington. Het ensemble the pUKEs (dit is de juiste schrijfwijze, The Pukes is een band uit Eindhoven) wil ik nog altijd eens wegzetten op Lowlands, al zullen ook daar vermoedelijk problemen rijzen van budgettaire aard. Want in de voltallige bezetting staan er al gauw twintig m/v's op het podium. Tackle the pUKEs dus maar tijdens hun Engelse zomertoer, die vrijdag begint.

London Calling (50)

London Calling (49)

Liefst DERTIEN pagina's besteedde de Stratford Recorder deze week aan de promotie van West Ham United naar de Premier League.
Aan stadgenoot Chelsea werden welgeteld nul woorden vuilgemaakt.
Ach, het was ook maar de Champions League die die gasten wonnen...

London Calling (48)

Temperaturen van rond de 30 graden, gisteren in Londen, en dat betekende dat de ene na de andere zweetdruppel de bilnaad binnenstroomde. Tropische toestanden ook in Repton Park, de villawijk op de grens van Chigwell en Woodford, waar schrijver dezes een sportschool deelt met de selectie van Tottenham Hotspur en waar menig voetballer, acteur, actrice, fotomodel en - vermoedelijk - gangster een pand heeft gekocht. En waar je naast de obligate eekhoorns zomaar een kale negerin met siliconenborsten kunt aantreffen, die halfnaakt en op Uggs-sloffen haar hondje uitlaat. De geduldige en professionele manier waarop ze die belangrijke taak onderbrak om even voor Blij Bomen! te poseren, doet vermoeden dat het hier om een bekend model gaat. Maar wie? Vervelend genoeg had ik m'n camera niet bij me en moest ik haar per mobiele telefoon vereeuwigen - wat kwalitatief natuurlijk een stuk minder is. Met als gevolg dat ik de dame in kwestie met geen mogelijkheid kan identificeren. Zangeres Skin van de groep Skunk Anansie is het in elk geval niet. Maar wie wel? Weet u dat, schrijf het dan niet op een briefkaart en neem ook geen contact op met de politie in uw woon- of verblijfplaats. Gewoon even hieronder reageren.
Voor de duidelijkheid: de naam van de hond kan me gestolen worden.

 

London Calling (47)

Stratford, gistermiddag. En ik altijd maar denken dat het de Ruskin Arms in East Ham was. Of zouden er naast meerdere Beatles- ook meerdere Iron Maiden-birthplaces zijn?

Status Quotes

Lieve mensen, ik heb zojuist dit bericht van de telex geplukt:
“CLASSIC QUO ARE BACK!
Francis Rossi has confirmed speculation that the original lineup of Status Quo are getting back together. He, Rick Parfitt, bassist Alan Lancaster and drummer John Coghlan will tour the UK and record an album next year. But the project will exist alongside the current Quo, which will also release a new record. The reunion brings to an end decades of acrimony and reunites the outfit that finalised its classic lineup in 1967, when Parfitt joined Rossi, Lancaster, Coghlan and keyboardist Roy Lynes – who left three years later. After some early success they released breakthrough album Piledriver in 1972 and by the middle of the decade were one of the leading lights of British rock music. They’ve sold over 128 million albums worldwide to date.
Coghlan left in 1981 amid personal tensions and has since been touring with John Coghlan’s Quo. Rossi’s relationship with schoolmate Lancaster crumbled in 1985 and the bassist took the band to court over rights to the name. The case was settled privately two years later. Earlier this year the four musicians gathered for the first time in decades during filming of band documentary Hello Quo. They had a jam session which was meant to be a one-off for the movie – but led to more discussion. Now Rossi says:”We’ve booked a tour in Britain in March next year – eight to ten gigs or something. If we had been gone for 20 years maybe we would have been able to book all the big arenas. But we have a modern-day Quo up and running, and quite successfully too. Who knows how the old band will be perceived?” The frontman is also concerned about Lancaster’s health. He was diagnosed with multiple sclerosis in 2002. Rossi says: “Alan looks like he couldn’t do it. He’s still frail and his legs are a bit shaky, but he’s getting stronger every day. He’s lifting weights and eating himself into shape.”
Still, Rossi thinks neither version of the band will be around for much longer. “I don’t believe we’ll play together with Alan and John for long – they won’t cope,” he says. “I don’t think Status Quo will be around much longer either. It’s increasingly difficult to cope with the energy discharge a concert requires.”

Bloemlezing (138) De man van glas

De Chinese wijsgeer en grondlegger van de acupunctuur Wang Pin Au heeft eens gezegd: Hij die glazen knieën heeft, breekt sneller door dan een ander.
Nou ja, hij had het kunnen zeggen, als hij had bestaan. En dan hadden wij hier weer een bruggetje kunnen maken naar Arjen Robben, de voetballer die na zijn doorbraak, in het seizoen 2000-2001, gewoon is blíjven doorbreken!
Robben is met voorsprong de meest kwetsbare speler die we straks op het EK zullen zien. Of niet natuurlijk, want tussen het moment dat dit blad naar de drukker gaat en het eerste fluitsignaal in Charkov zit een flink aantal weken. Wat een man als Robben ruimschoots de tijd geeft om botten te breken en banden te verrekken. Zijn eígen botten en banden, voor de duidelijkheid. Wat heet: zelfs een kwartier voor de aftrap hou je met deze man nog je hart vast! Bij Arjen Robben haal je pas opgelucht adem als hij veilig en wel na de wedstrijd in zijn hotelkamer zit. En dan nóg is er het gevaar van een rondslingerend stukje zeep, een attribuut dat hem zomaar de volgende wedstrijd kan kosten...
Zeggen dat Arjen Robben (Bedum, 23 januari 1984) blessuregevoelig is, is als zeggen dat het water van de Noordzee nat is. Iedereen weet het, dus het is niet nodig het nog eens apart te vermelden. Robben is als kristal: schitterend, maar o zo breekbaar. Weerloos, in de nabijheid van meedogenloze verdedigers met sloopkogels in hun sokken. Wat ons doet denken aan een uitspraak van Lucebert, een filosoof die wél heeft bestaan. Alles van waarde is weerloos, dichtte de Amsterdammer ooit - en zo is het maar net.
Weerloze Robben is van onschatbare waarde voor het Nederlands elftal. Dat wil zeggen: als hij heel blijft. Echter: moet je hem met twee verbrijzelde knieën op de tribune zetten, dan zal er van die uit de Groningse klei getrokken aardappelkop niet bijster veel inspiratie uitgaan. Duimen dus maar dat het glas het houdt.
Waardering voor de stylist Robben, wiens treffers tijdens de oefeninterland Engeland-Nederland van jongstleden februari van ongekende schoonheid waren, is er niet altijd geweest. Toen hij nog overal haar had, nam Chelsea hem over van PSV, dat in een tijdspanne van twee seizoenen enorm veel plezier van hem had gehad. Dat wil zeggen: tot hij er tweemaal (!) zijn hamstrings scheurde. De Londense hobbyclub van de pervers rijke Rus Roman Abramovich legde 18 miljoen euro voor Robben neer, waar het toch ook niet bepaald armlastige Manchester United niet meer dan 7 miljoen had geboden. Maar voor dat geld konden ze van PSV-voorzitter Harry van Raaij net ‘een Robben-shirt met handtekening’ krijgen.
In het tenue van de Blues oogstte de Groninger, die in 67 wedstrijden 15 maal scoorde, opvallend veel kritiek. Maar het moet dan ook gezegd dat hij geen enkele moeite deed om het gerucht te ontzenuwen als zou Edwin Jongejans zijn personal trainer zijn. Robbens talrijke duikelingen maakten hem tot een verguisde figuur in de Engelse stadions en het was dan ook niet echt met een gevoel van teleurstelling dat men hem in 2007 zag verkassen naar Real Madrid, alwaar hij het eerste jaar vooral opviel door... geblesseerd uit te vallen. Na een voor de penningmeester van de club aanzienlijk bevredigender tweede seizoen verkaste de kristallen man naar Bayern München, waar hij in de eerste 24 wedstrijden niet minder dan 16 keer het net wist te vinden. Desondanks was het toch weer een kwetsuur waarmee hij dat jaar de aandacht op zich vestigde. Maar daarvoor moet u in plaats van het rode shirt van Bayern even een oranje tricot om zijn torso denken.
Sinds 30 april  2003 (Nederland-Portugal 1-1, in de ploeg gekomen voor Marc Overmars) is Arjen Robben een vaste waarde voor het Nederlands elftal. Als hij niet stuk is tenminste. Tijdens Euro 2004, in Portugal, speelde hij tegen Tsjechië een van zijn beste wedstrijden tot dan toe. Desondanks vond bondscoach Dick Advocaat het nodig hem bij een 2-1 voorsprong te vervangen door Paul Bosvelt – waarna Oranje prompt met 2-3 verloor. En Advocaat de meest gehate Nederlander sinds Anton Mussert werd.
Twee jaar later, op het WK in Duitsland, eiste Robben in de duels met Servië & Montenegro en Ivoorkust de titel Man of the Match voor zich op. Het toernooi eindigde voor Oranje met een partijtje kooivechten tegen Portugal – een onverkwikkelijk schouwspel waarin de man uit Bedum wonder boven wonder ongeschonden bleef.
Dat was hij voor de verandering weer eens níet tijdens Euro 2008, zodat hij daar in Zwitserland amper aan spelen toe kwam. En ook aan het WK in Zuid-Afrika, twee jaar later, zou hij niet in topvorm beginnen. Robben, dan in dienst van Bayern München – en hier pakken we de draad weer op – voelde in het (laatste) oefenduel met Hongarije zijn hamstring knappen. Meesterknijper Dick van Toorn wist hem echter op tijd fit te krijgen voor het wereldkampioenschap – al is dat een lezing die door de medische staf van Bayern München niet wordt onderschreven. De Beierse broodheren moesten echter lijdzaam toezien hoe (de in hun ogen nog altijd gammele) Robben doodleuk aan het toernooi begon. Met een schot op de paal tegen Kameroen, de openingstreffer tegen Slowakije, de beslissende goal in de halve finale tegen Uruguay en een ‘Rensenbrinkje’ op de vuist van de vijandelijke doelman in de finale tegen Spanje, drukte hij desondanks zijn stempel op het toernooi. Dat Bayern daarna de scherven kon opvegen, ach... Daar kunnen wij niet echt mee zitten, toch?
Als ie het van de zomer maar doet.
(uit: SportSpecial, mei 2012)

Are you watching (and counting), Chelsea?

Blijboom's Britain (115)

Blijboom's Britain (114)

Wembley today: Blackpool v West Ham

FeestBoek

Let op de tweede zin. Dat staat er toch maar mooi!

"Fe flopuh de hele tewingfooi!"

Ik ben een weekje in Amsterdam. Net op tijd om te zien hoe er weer een deel van het West uit mijn jeugd tegen de vlakte gaat. Gauw de mobiele telefoon gepakt om de laatste momenten vast te leggen van de bejaardenhuisjes in de Theodoor van Hoytemastraat, een zijstraat van de Derkinderenstraat. Nadeel van deze op zich terechte ontregeling van Google Earth, is dat ook het grote hoekpand (niet in beeld) straks wordt gesloopt. In de jaren '60 was daar een filiaal gevestigd van de vermaarde grootgrutter De Gruyter (wat bekt dat lekker), voor het later een stomerij werd. Toen daar op het laatst alleen nog maar CHEM WA stond in plaats van CHEMISCH REINIGEN EN WASSEN en je dus dacht dat er een Chinees afhaalcentrum was gevestigd, was het pand van binnen al een eeuwigheid ontheiligd. Want de prachtige muurschilderingen die er ten tijde van De Gruyter vielen te bewonderen - lichtgetinte allochtonen met kamelen en welriekende specerijen: hoe profetisch! - zaten toen al heel lang verborgen achter een onbarmhartige laag witte verf. Als straks de slopershamer zijn werk doet, ziet niemand de kamelen dus vallen. Alleen ik, in gedachten.

BREAKING NEWS: Sir Alex Ferguson is licking his wounds

Sir Alex Ferguson is already planning how to swing the Premier League balance of power back in Manchester United’s favor. ‘Noisy Neighbors’ Manchester City were crowned champions on Sunday evening as a dramatic injury-time winner from Sergio Aguero against QPR rendered the Red Devils’ 1-0 victory over Sunderland  meaningless. But while the blue half of the city has been celebrating, the red half has been working out how to stop Roberto Mancini’s men from dominating the English top flight for years to come. A number of transfer targets has already been shortlisted as Ferguson is keen to bounce back immediately by securing United’s 20th title next term. “He didn't sleep much on Sunday night,” one onlooker said. “He was in the office at 7.30 on Monday morning already thinking about next season. We have to get on with it now. We can’t look back and feel sorry for ourselves. We have started planning for next year. To begin with, Sir Alex has told the club that he needs a spindoctor - and he needs one fast!”
A possible candidate for the job has already been interviewed at Old Trafford, we can reveal. “It’s very important that United are gonna play va-banque,” he told a reporter of Manchester United TV. “I want to see Giggs placing balls on Rooney’s tie and at the same time I want the audience to be the twelfth man. I want to play with the point forward and it’s essential that the wingers pump the brown monster into the funnel. Always bear in mind that a game tilts, once you’ve scored eight times in the first half. But as the ball is round, anything can happen. That’s football.”

London Calling (46)

The London Olympic 2012 Swimming competition will take place over eight days between 28 July and 4 August. A total of 950 competitors will take part in 34 different events, with 32 taking place in the iconic Aquatics Centre.
Swimming was one of the highlights of the Beijing 2008 Olympic Games. Twenty-one world records were broken. The London 2012 Swimming competition promises to be just as exciting – if not more!

Blijboom's Britain (113)

London Calling (45)

Saxon-shirtje om het veteranenlijf, een kapsel als de Rode Zee ten tijde van Mozes, Gibson Flying V ingeplugd en Paper Plane van Status Quo door de speakers jagen: ziedaar de gitarist van de Ellie Clare Band, afgelopen vrijdag in een bar te Gants Hill, Essex. Ellie Clare is dat, eh, meisje met die basgitaar. En het triumviraat speelt hard. Zoals het hoort dus. Op www.ellieclareband.com laat de groep alvast een paar staaltjes van z'n kunnen horen.
Hou die knakkers in de gaten!