« oktober 2012 | Hoofdmenu | december 2012 »
Ik ga mijn fraaie collectie online gejatte Deep Purple-foto's maar eens, eh, online zetten. En van een vaste bekopping voorzien, niet te vergeten.
Ziehier Glenn Hughes, basgitarist in de Mark III-opstelling van De Beste Hardrockband Aller Tijden. Zo wilde ik er ook uitzien, toen. Nou ja, eigenlijk nog steeds wel.
Uit de media van de afgelopen week: De 22-jarige Samantha Busch kampeerde met haar vriendje in de Grand Canyon en besloot haar overbezorgde moeder eens goed voor de gek te houden met een foto waarop het lijkt alsof ze van een klif valt. In werkelijkheid staat ze gewoon veilig op een richel. "Mijn moeder waarschuwde me voor het gevaar van kliffen. Toen we daar liepen vond ik een goede plek. Mijn vriendje maakte de perfecte foto," vertelde ze aan ABC News. Die foto stuurde ze naar de mobiele telefoon van haar moeder. Vervolgens zette Busch het navigatiesysteem van haar telefoon uit, zodat haar moeder haar niet meer kon volgen. "Ik besloot haar een week lang niet laten weten waar ik was. Ze moest leren hoe het is om niet elke dag te weten waar ik ben."
Wij van Blij Bomen! maken u er graag op attent dat deze grap twintig jaar geleden al eens is gemaakt, in Tunesië.
...en wat ideetjes voor dat vermaledijde horrorfilmfestival in Londen. Allen: "En heb je nu eindelijk al een keertje iets af, spindoctor?" Ik: "De vraag stellen is haar beantwoorden!"
...en voor een denkbeeldige digitale televisiezender met de naam DIG IT (waarbij de I's uiteindelijk cursief zijn gezet, om op die manier twee slashes voor in de browser te suggereren)...
Schetsen van wat inmiddels een eeuwigheid geleden lijkt. Een paar weken terug dus. Krabbels voor een folder van het London Transport Museum bij voorbeeld...
Foto's die tevoorschijn komen als je op de digitale beeldbank Pinterest (www.pinterest.com) naar 'Deep Purple' zoekt.
Een filmset? Nee, zomaar een straat in Manchester's onvolprezen Northern Quarter. Gefotografeerd met een simpele iPhone 3.
Schokkend artikel in The Sun, gisteren: elf dingen waar Status Quo-gitarist Rick Parfitt niet buiten kan. Die elf dingen zijn (gelieve dit hardop voor te dragen, met de stem van Pierre van Ostade): "Een rugkrabber, een pot mosterd van het merk Colman's, een verrekijker, een kussen, een Chanel horloge ter waarde van 3700 pond, een oogmaskertje, foto's van de familie, een zonnebril, een, ja-haaa, je zou het niet zeggen als je z'n kapsel ziet, maar... een KAM, een macbook air en een paar Crocs!"
En dat laatste doet 't 'm. De rocker Parfitt draagt Crocs. Dat is de grootste schok sinds Quo dat vreselijke album Don't Stop uitbracht. Crocs, mensen... Je zou er spontaan een lijst met alternatieve Status Quo-songtitels van gaan maken. Komt ie.
1. CROCIN' ALL OVER THE WORLD
2. COME CROC WITH ME
3. THE POWER OF CROC
4. CREAM OF THE CROC
5. CROC 'N' ROLL
6. CROCERS ROLLIN'
7. THE NOT SO WILD ONES
8. NOT ONLY SOFT IN THE HEAD
9. GET 'M OUT AND WALK
10. REASON FOR LEAVING
(originals: Rockin' All Over The World, Come Rock With Me, The Power Of Rock, Cream Of The Crop, Rock 'n' Roll, Rockers Rollin', The Wild Ones, Soft In The Head, Get Out And Walk, Reason For Living)
Wat schetsen voor een imaginair horrorfilmfestival in Londen. Tegen de tijd dat u dit ziet, ligt die zooi alweer in de prullenbak. De lat moet hoger (vind ik zelf).
En zo blijkt de spindoctor, die hele gekke spindoctor, ook zijn medeleerlingen te kunnen inspireren.
Just a day at the college. Afgelopen donderdag, om precies te zijn. De spindoctor slash leerling graphic designer, bezig met een reclamecampagne voor het door hemzelf verzonnen merk GRIZZLY BEER. Het riant bebaarde etiketmodel is docent Jeffrey Bowman, wiens eigen werk op www.jeffrey-bowman.co.uk is te bewonderen.
Opbouw Kerstmarkt in het centrum van Manchester.
En wie proberen er weer een graantje mee te pikken?
Stiekem gefotografeerd tijdens een karaoke-avondje in pub The Unicorn: de man met de mooiste spuuglok sinds Godfried Bomans.
Een prachtige zaal, die van het Manchester Opera House, maar totaal ongeschikt voor een rockconcert. Beneden hadden de aanwezige vijftigers nog wel de ruimte om de heupen los te gooien, maar bovenin zaten de billen gedurende de hele voorstelling klem tussen de leuningen van de theaterstoeltjes. Fotograferen mocht ook al niet, dus wat restte was het keurig noteren van de Sweet-setlist. Komt ie: Hell Raiser, New York Groove, The Six Teens, Wig Wam Bam, Little Willy, Teenage Rampage, You Spin Me Round (Like A Record), Love Is Like Oxygen (met een stuk Emerson Lake & Palmer in het midden), Block Buster!, Fox On The Run, Action en The Ballroom Blitz. De huidige line-up van de band - naast oudgediende Andy Scott zanger/bassist Pete Lincoln (die van afstand wel iets wegheeft van Guns N' Roses' Duff McKagan en een voormalige begeleider is van Cliff Richard, Tina Turner en, eh, Shakin' Stevens), zanger/gitarist/toetsenist Tony O'Hora (ex-Praying Mantis) en drummer Bruce Bisland (ex-Weapon, ex-Statetrooper, ex-Praying Mantis), die sterk doet denken aan oud-Rainbow trommelaar Bobby Rondinelli - is trouwens een uitstekende. Vaklui, valt niets op af te dingen. Jammer dus van die theatersetting, die ervoor zorgde dat ik weg was voordat Slade begon. Maar op een Slade zonder zanger Noddy Holder zat ik toch al niet te wachten.
N.B. A Night At The Opera is natuurlijk een album van Queen. Op die plaat staat Bohemian Rhapsody. Aan het einde van dat nummer zit een headbangpassage. Brian May heeft later toegegeven dat hij dat stukje heeft gejat van The Sweet.
Slade-drummer Don Powell, die met zijn band de andere 50% van de double act in het Manchester Opera House vormde. En ja, in die situatie halen we de typische Slade-duimpjes dus maar weer van stal, een gebaar dat we vooral kennen van de elpee Slayed? uit 1973. Op de hoes van die langspeelplaat is Powell overigens de tweede persoon van links.