Blij Bomen!

Finally...

Manchester News (47, slot)

Maar, zoals het spreekwoord zegt: it ain't over until the fat lady sings the blues.

Manchester News (46)

Tot zover Manchester. Het was me een waar genoegen.

Manchester News (45)

Voor wat het waard is: de fijnste Mancunian restaurants waar ik de afgelopen maanden ben geweest.
1. SAN ROCCO (14 South Kings Street)
Voor de beste anatra con arance (roast crispy duck with orange and Grand Marnier sauce) aller tijden.
2. SANDINISTA! (2 Old Bank Street)
Voor non-conformistische tapas en heerlijke voorgrondmuziek, van Whitesnake tot - uiteraard - The Clash.
3. JACK SPRATT (11 St James's Square)
Voor 35 (!!) procent korting in de vooravond en de mooiste serveersters van Manchester. Oh, en prima biefstuk.

Quo no!!!

De legendarische Status Quo-drummer John Coghlan verkoopt via zijn website www.johncoghlan.com opnaaiemblemen met daarop een afbeelding van de hoes van het album Blue For You. 
'Zoek de verschillen' is in dit geval niet eens een uitdaging. 

Yorkshire & Now

Gisteren was ik in het mooie Bradford. Waar je niet om het feit heen kunt dat de plaatselijke voetbalclub morgen in de bekerfinale staat.

Manchester News (44)

Leeds United-fan, afgelopen zondag op station Manchester Piccadilly, met een stil protest tegen de kapitaalkrachtige eigenaars van FA Cup-tegenstander Manchester City. Ooh, wat zouden de hypocriete heertjes van de UEFA deze knaap graag een bal afdraaien!

Purple Reign (6)

Ritchie Blackmore, de Paganini onder de gitaristen.

Blijboom's Britain (133)

Uit den ouden voetbaldoosch

Op weg naar Racing Strasbourg - Ajax, 5 maart 1980.
Geen goal gezien die avond. Niet zozeer omdat de haren voor m'n ogen hingen, maar omdat het 0-0 bleef.

Curryosa

Zondagmiddag, Manchester. De spindoctor buigt diep voor de chicken tikka masala van The Tollgate, een pub tegenover Trafford Bar (wat weer NIET de naam van een pub is, maar van een station). Prima voer waar een tandoori-tent zich niet voor zou hoeven te schamen. En geen vezeltje paardenvlees te vinden!

Skull Fest

'Patty Brard onder de indruk van lijkverbranding' kopte De Telegraaf onlangs. En: 'In Wie is de Reisleider? gaat Patty Brard op de culturele toer. De diva bezoekt een lijkverbranding op de Ganges. "Dit is het allermooiste stukje dat ik in jaren van de wereld gezien heb."'
Het één heeft niets met het ander te maken, maar toch moest ik hierbij onmiddellijk terugdenken aan die keer dat ik op een dodeneilandje nabij Bali tegen betaling van een paar dubbeltjes een vers lijk mocht fotograferen. Althans, een man (of vrouw?) wiens/wier stoffelijk overschot daar pas een paar dagen bovengronds lag te ontbinden. Vriendelijk voor bedankt natuurlijk (had dat geld veel te hard nodig voor garnalensaté), maar een confrontatie met Indonesiërs die 'm al langer geleden waren gepeerd achtte ik ethisch een stuk minder verwerpelijk. En zo liet ik me eind 1997 allesbehalve opgelaten vereeuwigen in een graftombe met tientallen schedels. Tot op de dag van vandaag noem ik dit 'mijn Rode Khmer-moment'.

Blijboom's Britain (132)

Uit de Shillington-collectie

Mijn Sagmeister-poster (voor- en achterkant).
Is het een beetje te lezen?

John, Paul, George & Elvis

Want Ringo mocht niet meedoen, toen The Beatles en The King op 27 augustus 1965 de gitaren omgespten. Nou ja, hij trommelde wat op het meubilair, dus helemaal zinloos was zijn komst naar Elvis' buitenhuis in Bel Air ook weer niet. En volgens de overlevering hebben Starr en Presley later ook nog even een balletje getrapt, in de tuin.
Het was een ontmoeting van Camp David-niveau, die tussen de Fab Four en The King Of Rock & Roll, op die mooie augustusdag in 1965. Absolute voorwaarden vooraf: geen pers, geen ruchtbaarheid, geen fotografie en geen geluidsopnamen. Derhalve is Tony Barrow, perschef van The Beatles tussen 1962 en 1968, een van de weinigen die weten hoe het eruit zag (en, belangrijker, hoe het klónk), toen Elvis & The Beatles onder meer I Feel Fine speelden. "Elvis strummed a few bass guitar chords for Paul and said: See, I'm practising. And Paul came back with some quip about: Don't worry. Between us, me and Brian Epstein will make a star of you soon." 
Aanvankelijk had het er trouwens niet naar uitgezien dat de vijf heren de dag al musicerend en grappenmakend zouden doorkomen. De delegatie uit Liverpool was volkomen star struck; zittend op de grond staarden de Fab Four hun grote idool dermate lang aan, dat Elvis op een gegeven moment opmerkte: "Als niemand iets zegt, kan ik net zo goed weer naar bed gaan."
Deze en andere anecdotes kunt u herbeleven op de expositie Elvis and Us, een co-productie van The Beatles Story en Graceland, die nog tot en met oktober van dit jaar in Liverpool is te bezoeken. Naast het volledig uitpersen en ontrafelen van de enige ontmoeting tussen de grootste grootmachten van de populaire muziek biedt de tentoonstelling een aantal persoonlijke eigendommen van Presley die de rechtgeaarde fan een stijve vetkuif bezorgen. Naast Elvis' schooldiploma, het shirt dat hij droeg in de film Jailhouse Rock, zijn portemonnee (leeg) en een paar fijne gangsterschoenen (Saddle Oxfords uit circa 1955) is het meest in het oog springende kleinood een doosje kleurpotloden, waar een heel kleine King in aandoenlijke hanepoten zijn naam op heeft geschreven. Dat doosje symboliseert inmiddels de na-oorlogse muziekgeschiedenis, waar de naam 'ELVIS' loeigroot overheen is gekalkt.

 

 

 

 

 

 

 

Elvis and Us, t/m oktober van dit jaar in de Mersey Ferries terminal, Pier Head, Liverpool

Toen Glam de toon zette

De allereerste échte elpee die ik kocht (20 Power Hits en Zing Mee Met Teevee tellen uiteraard niet) was Sweet Fanny Adams van The Sweet. Met dit snoeiharde manifest wilden de glamrockers eindelijk weleens serieus worden genomen, op muzikaal gebied. En dat lukte, want de openingstrack Set Me Free is in later jaren door een hele rits hardrock- en heavy metal-bands gecoverd, terwijl de gitaarsolo in Sweet FA zo loodzwaar is dat je zou zweren dat ie afkomstig is van de sessies van Deep Purple In Rock. Ondanks dat ik 'm later op cd heb gekocht, heb ik mijn originele vinyl-exemplaar van Sweet Fanny Adams nooit op Koninginnedag in een kartonnen doos geflikkerd. Goed, want de hoes is inmiddels kunst geworden. Althans, hij hangt in een museum. In Tate Liverpool, om precies te zijn, dat tot half mei onderdak biedt aan de expositie Glam! The Performance of Style. Hierin worden de roze en gele schijnwerpers gericht op het tijdvak 1971-1975, zeg maar het interbellum tussen flower power en punk, toen de popprogramma's op tv werden gedomineerd door de excentriek uitgedoste pseudonichten van Sweet, Slade en Mud. Het was de tijd dat de hitparades een feest waren, dankzij flamboyante persoonlijkheden als David Bowie, Marc Bolan en Gary Glitter, al wordt die laatste om begrijpelijke redenen doodgezwegen op de expositie. Wel vinden we er de podiumkostuums van Roxy Music's Bryan Ferry en Brian Eno, alsook een doorsnee uit het werk van topfotograaf Mick Rock. Meest intrigerende beeld uit de donkere kamer van laatstgenoemde: David Bowie en Mick Ronson die tijdens een treinreis naar Aberdeen aan het lunchen zijn. Zo te zien doen de heren zich te goed aan een typisch Engelse roast met doperwten (Bowie) en een bal gehakt met gekookte aardappelen en champignons (Ronson). Als toetje aten de Spiders een Mars*.
*Onzin natuurlijk, maar deze kon ik niet laten liggen.

Glam! The Performance of Style, t/m 12 mei in Tate, Albert Dock, Liverpool

Beminde gleuvige

Ik was weer eens in Liverpool, afgelopen weekend. Mijn favoriete pub, The Grapes in Mathew Street, is tot half vijf in de ochtend geopend, maar dat wil niet zeggen dat er dan geen tijd overblijft om iets écht cultureels te doen. Zo bezocht ik onder meer de Tate Gallery in Albert Dock, alwaar ik me allereerst op de hoogste stelde van de vaste collectie. Naast een enkele Koons (drie basketballen in een tank water) en een solitaire Mondriaan (het gebruikelijke vakjes kleuren) valt daar te zien hoe Kader Attia, wiens moeder hem kennelijk nooit heeft gezegd dat je niet met eten moet spelen, de Algerijnse stad Ghardaia heeft opgetrokken uit... couscous. Gefascineerd was ik voorts door de sculptuur The Doll van Hans Bellmer (1902-1975). Eindelijk een kunstwerk dat je 'twee keer kut' kunt noemen zonder daarbij te worden uitgemaakt voor cultuurbarbaar!

Blijboom's Britain (131)

Het jaar van de slang

Purple Reign (5)

Ian Paice, nog altijd de beste jazzdrummer van de hardrock. Er zouden eens bekkens naar hem vernoemd moeten worden.