« juni 2013 | Hoofdmenu | augustus 2013 »
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
In september verschijnt Aftershock, het nieuwe, 21ste studio-album van Motörhead. Bijgaand de tracklist:
1. DEATH MACHINE
2. HEARTBREAKER
3. COMING BACK TO YOU
4. GOING TO MEXICO
5. COURAGE
6. QUEEN OF THE DAMNED
7. LOST WOMAN BLUES
8. CRYING SHAME
9. PARALYZED
10. DUST AND GLASS
11. COUP DE GRACE
12. SILENCE WHEN YOU SPEAK TO ME
13. KNIFE
U ziet: dertien typische Motörhead-titels. Uit de back catalogue van de band is dan ook zonder al te veel moeite een vrijwel identieke lijst samen te stellen. Kijk maar:
1. MEAN MACHINE
2. HELLRAISER
3. YOU BETTER RUN
4. GOING TO BRAZIL
5. SACRIFICE
6. KINGDOM OF THE WORM
7. WHOREHOUSE BLUES
8. DAMAGE CASE
9. HAMMERED
10. DEAD AND GONE
11. BETTER OFF DEAD
12. SHUT YOUR MOUTH
13. UNDER THE KNIFE
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 09:03 nm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 06:00 nm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 05:35 nm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
In het jaar 2000 (gek dat we bij 2000 nog altijd 'het jaar' ervoor zetten) verzorgde ik voor weekblad Panorama een volstrekt absurde problemenrubriek. Ja, de spreekwoordelijke aap komt hier uit de al even spreekwoordelijke mouw: de arts Ad Lancet en topkok Chiem Brûlé waren fantasiefiguren! Dertien jaar na dato pleur ik die (deels gedateerde) zooi integraal op het net, met excuses voor het slordige inscannen. Nou ja, die hele rubriek was schuin, zullen we maar zeggen.
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (2) | TrackBack (0)
Het belooft de droogste en zonnigste juli-maand aller tijden te worden. Terwijl ik binnenshuis zit te zwoegen boven een toetsenbord (ja, dit is een poging medelijden te wekken), dwalen mijn gedachten onwillekeurig af naar al die heerlijke strandreportages die ik in het verleden heb mogen maken. Soms zou je de klok terug willen draaien...
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Laatst was ik weemoedig en zoals zo vaak onder dat soort omstandigheden
vluchtte ik terug naar het Amsterdam van eind jaren ’70. Preciezer: ik surfte
naar YouTube om Andy, bloed en blond haar,
de debuutfilm van regisseur Frank Wiering, weer eens te bekijken.
Beknopte synopsis: Hengelose zandstraler met vlassnorretje (Andy Vrielink die,
zo zag ik op Wikipedia, elf jaar later aan kanker zou overlijden) reist naar ‘het
verrotte’ Amsterdam en schopt daar wild om zich heen, op muziek van Herman Brood.
Soms raakt hij daarbij een kroegbaas die hem met ‘rat’ aanspreekt, een andere
keer de bolide van een glibbernicht (in wie we een jonge Gert-Jan Dröge
herkennen). Het ongeleide projectiel, bewapend met een kaasbijltje waarmee hij naar
hartelust in andermans vlees snijdt, ontmoet een verveeld, coke snuivend fotomodel
(een glansrol van de geweldige Jonna Koster, van wie we daarna vreemd genoeg
he-le-maal nooit meer iets hebben vernomen), waarna een Bonnie &
Clyde-achtige coalitie wordt gesmeed die binnen de kortste keren strandt in een
Twentse prak arbeidersvreten met jus.
Maar dan is Het Moment allang geweest.
Lang voordat Andy en zijn bloedmooie compagnon in een gestolen auto en met een
gestolen rol snoep naar Hengelo scheuren, zet de jonge Tukker zijn tanden in
een vette hamburger. En die hamburger haalt hij bij De Patathap, in de Damstraat.
De Patathap was waarschijnlijk de allerkleinste snackbar van Nederland. Wat
heet: de ruimte was er zó godsgruwelijk beperkt, dat ze hun voorraad
BUITEN hadden staan, voor de pui. Ja, midden in de drukke Damstraat! Want er
pasten óf twee klanten, óf een paar
dozen voorgebakken friet in De Patathap. Allebei was eenvoudigweg niet
mogelijk. Toen ik de uitbater voor het laatst zag, stond hij patat te bakken in
een bontjas. Voor een kachel was namelijk ook geen plek.
In Andy, bloed en blond haar speelt deze
man de rol van zijn leven. “Ketchup… mayonais?” is de enige tekst die hij (buiten
beeld) uitspreekt maar mensen, wat doet hij dat naturel! Een frietbakker van de
oude stempel zegt immers ‘mayonais’, nooit ‘mayonaise’. Na deze one-liner van Humphrey Bogart-niveau zwenkt de camera De Patathap in en
een paar seconden lang zien we de krap gehuisveste gastronoom iets onnavolgbaars doen met klotsend frituurvet. Zijn vrouw zit ondertussen wezenloos voor zich uit te
staren; waarschijnlijk had de regisseur haar gezegd: “Doe maar alsof u er niet
bent.” Tussen het echtpaar in staat zo’n ouderwetse zoutbus die je alleen in snackbars
zag. Een prachtig tijdsbeeld.
De Patathap van toen is inmiddels een modern uitgifteloket voor french fries, waarbij het publiek buiten
staat. Geen idee wat er van de man in de bontjas is geworden.
Volgende keer: hoe ik bij Quick
Automatiek op de Martelaarsgracht met één gulden alle luikjes opentrok.
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (20) | TrackBack (0)
...op de racebaan van Aintree, nabij Liverpool, tijdens de Grand National 2013, eerder dit jaar in april. Graag stel ik u voor aan de slechtst opgestelde man van het hele weekend. Nou ja, op mij na dan, want ik zat thuis. Ik heb deze foto dus niet zelf gemaakt. :-(
Volgend jaar in de herkansing. Waar is m'n billentikker?
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Geplaatst om 01:30 nm | Permanente link | Reacties (7) | TrackBack (0)