« oktober 2015 | Hoofdmenu | december 2015 »
Ja mensen, ik ben weer in het mooie Manchester. Want er moet weer een boekie worden geschreven in het Engels - en dat gaat hier nou eenmaal beter dan thuis.
Wat betreft het bijprogramma: zondag 6 december spelen hier de U.K. Subs. Dat is op zich niet zo gek, want die spelen al sinds 1976 bijna onafgebroken in elk shithole dat de groep wil hebben. De locatie voor 6 december is echter een bijzondere: The Star And Garter, gevestigd in een uit 1877 (!) stammend pand achter station Piccadilly. Een gebouw dat in februari tegen de vlakte gaat, omdat men zo nodig het aantal treinsporen moet uitbreiden. Of dat nog te voorkomen is vraag ik me af, maar ik heb toch maar even de petitie getekend die de sloop moet tegenhouden. Als dát niet subversief is!
(En ja, ik ben ook zeer benieuwd naar de formatie Vomit. En wat een unicum, anno 2015: een concertkaartje zonder barcode!)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (35)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (1)
Het is weer Top 2000-tijd. Nú alweer??? Ja, nu alweer. Ooit zal het programma in de knel komen te zitten met de uitzendingen van Radio Tour de France, let op mijn woorden. Anyway, keer op keer kunnen we Matthijs van Nieuwkerk dus weer De Vraag horen stellen aan kandidaten in zijn Top 2000-quiz: "Beste nummer aller tijden?" Geen idee wat ik daar op zou antwoorden, eerlijk gezegd. De titel A Whiter Shade Of Pale van Procol Harum dringt zich op, maar dan doe ik All My Loving van de Beatles en Down Down van Status Quo te kort. En Mr Blue Sky van ELO niet te vergeten. Makkelijker is daarom de vraag "Beste single aller tijden?" Want dan kun je denken: wáár heb ik mijn centjes - goede muziek komt per definitie uit de tijd van de centen, sorry - het beste aan besteed? En dan kom ik uit bij de circa vijf gulden die ik ooit heb neergeteld voor Hell Raiser van The Sweet.
Ga maar na: voor dat bedrag kreeg ik:
1. een prachtig glam-hoesje met swingende Seventies-typografie en een iconische bandfoto (gemaakt in de TopPop-studio, toen ze hun vorige hit Block Buster! stonden te playbacken)
2. een A-kant met hardrock van de beste soort (niet voor niets jatte Mötley Crüe de riff ooit voor hun eigen Kickstart My Heart)
3. een van The Sweets beroemde, zélf gecomponeerde B-kantjes. Nee: het béste B-kantje van allemaal! De experimentele, tja, boogie van Burning alleen al rechtvaardigde het stukgooien van het zakgeld.
Wereldschijfje!
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (18)
Geplaatst om 12:12 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)
Bij het zien van de hoes - edelkitsch van de ergste soort - weet je al meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Het inspiratielijstje in het cd-boekje (Ritchie Blackmore, Yngwie Malmsteen, Gary Moore, Uli Jon Roth, Michael Schenker, Jimi Hendrix, Johann Sebastian Bach, Antonio Vivaldi, Ludwig van Beethoven, Nicolo Paganini, Pyotr Ilrich Tchaikovsky) doet de rest. En dan de songtitels! Stratomaster. The Dark Lord's Allegro. Concerto No. 2 in B flat Minor. Neo-Classical Shredfest No. 4. Ja, The Dark Lord Rises van gitaargod Joe Stump is een allesbehalve originele, maar daarom niet minder lekkere plaat. Niet voor r&b-fans!
Geplaatst om 12:04 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:05 vm | Permanente link | Reacties (0)
In 1980 had ik een snor, dronk ik milkshakes van McDonald's en luisterde ik naar de eerste elpee van Killing Joke. De snor is verdwenen, shakes van de Mac vind ik niet meer om te hachelen maar de liefde voor dat monumentale postpunk-album, de soundtrack van het neutronenbomtijdperk, is altijd gebleven. Grandioze plaat!
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)