« februari 2016 | Hoofdmenu | april 2016 »
Feyenoord-Volendam, op 3 april 1972. Een doelman met een hippisch hoofddeksel, een verdediger met een hippie-haarband. Links namens de thuisploeg Dick 'Knakkie' Schneider, rechts Willem 'De Kromme' van Hanegem. En in het midden ouderwetse midvoor Hans Posthumus, die gewoon knoerthard en zonder franje de 2-0 binnenknalt.
Posthumus overleed vorige maand. Op 68-jarige leeftijd, net als Cruijff. Aan longkanker, net als Cruijff.
Logo van een rubriek in het gratis dagblad Metro (2009), een van de minst succesvolle dingen die ik ooit heb gedaan. Bijna net zo erg als een tv-column met de naam Zapperdeflap, die ik in de jaren '90 voor het blad van de Free Record Shop maakte.
Straatbeeld op de hoek van Green Street en Barking Road in Oost-Londen, augustus 2012. Het zal hier stil worden, als West Ham United komende zomer definitief verkast naar het Olympic Stadium.
Haarlem-Ajax (0-0), 29 november 1987. Ajax-coach Johan Cruijff doceert, De Typhoon-verslaggever Michiel Blijboom (rechts, geblondeerd) noteert.
Turijn, Italië, september 2011. Italiaanse voetbalfans. In helemaal níets lijken ze op de Britse variant.
Slechts zestig (!) bezoekers in een zaal die net iets groter is dan mijn huiskamer. Ziedaar de situatie bij het optreden van keyboard-legende Don Airey (Deep Purple, Rainbow, Black Sabbath, Gary Moore, etc. etc.), afgelopen zondagavond in Leiden. Het ongelijk was echter aan de thuisblijvers, want wat gáf de man dat handjevol vijftigers en zestigers een masterclass classic rock zeg! Waanzinnige uitvoeringen van Rainbow-klassiekers als Spotlight Kid en Lost In Hollywood (met in de solo zowaar een stuk A Light In The Black), het sublieme Weiss Heim en de hits Since You Been Gone en All Night Long (plus de tussendoortjes No Release en Bad Girl), twee Purple-nummers (Rapture Of The Deep en Black Night), wat onvervalste jazzrock in de vorm van Colosseum II's The Inquisition, Ozzy Osbourne's Mr. Crowley (dat intro!), een stukje Hendrix (Power To Love), een moppie Moore (Back On The Streets), werk van zijn solo-album A Light In The Sky en een bloedstollend mooie, geïmproviseerde piano-hommage aan de onlangs overleden Keith Emerson.
Lof ook voor de begeleidingsband, bestaande uit Laurence Cottle (o.a. Alan Parsons, Black Sabbath, Eric Clapton, Gary Moore, Brian Eno, Nina Hagen en componist voor muziek van tal van tv-programma's, van Friends tot The Oprah Winfrey Show), meester op de vijfsnarige bas, de Noord-Ierse gitarist Simon McBride (net zo snel en doeltreffend als Ritchie Blackmore en Gary Moore), zanger Carl Sentance, die onlangs Dan McCafferty opvolgde in Nazareth en de drie turven hoge powerdrummer Jonny Finnigan, nota bene afkomstig uit de punkband Gang of Four.
En (de) Don zelf? Die ramde zó veel verschillende noten uit zijn klankkasten dat het me bijkans duizelde. Maar het was fascinerend om daar - letterlijk - met m'n neus bovenop te staan (de afstand tussen rockheld en devote fan bedroeg niet meer dan veertig centimeter). Uiteraard kon ik het niet laten om gedurende het hele eerste deel van het concert hinderlijk mijn telefoon voor zijn snufferd te houden. Volkomen terecht dat hij daar op een gegeven moment genoeg van kreeg (onderste foto) en me op vaderlijke toon toevoegde: "Luisteren doe je met je oren!" Waarvan akte.
Platenhoezen imiteren, mijn lust en mijn leven! (Wel low budget helaas, dus zonder dollarbiljet)
Van een tevreden klant. Check die toko op www.chefette.com.
Sinds donderdagochtend alweer terug. Zinloos derhalve om mezelf nog langer te kwellen met het plaatsen van dit soort foto's. De vakantie zit erop. Aan het werk!
The Nips (voorheen: The Nipple Erectors) was een Engels punkbandje waar snotneuzen als Shanne Bradley (later in The Men They Couldn't Hang), Jon Moss (later in Culture Club) en Shane O'Hooligan (later, als Shane MacGowan, in The Pogues) deel van hebben uitgemaakt. De elpee Only The End Of The Beginning uit 1980 is een quasi-bootleg waarvoor op internet tegenwoordig flinke bedragen worden geboden. Vooral voor dit exemplaar, gok ik, want een sticker van Discostar op de Rozengracht is natuurlijk een collector's item an sich.
...Allan Williams, de allereerste manager van The Beatles, die vandaag 86 wordt.
De fruitventer van Accra Beach houdt heel wat onder de pet.
Terug in Barbados (dat dit jaar, 2016, een halve eeuw onafhankelijk is, maar dit tussen haakjes), terug in mijn favoriete fastfoodrestaurant, Chefette. Hun roti is de beste van de hele wereld.
Living life to the max.