Blij Bomen!

Coming soon

Pre-order your copy NOW, click HERE.

 

Blast from the Past (72)

Vandaag alweer de tiende 29 juni op dit weblog. Niet zo gek dus dat ik even geen inspiratie heb. Wat voor flauwekul bracht ik eigenlijk in de achterliggende jaren? Clickbait!
Op 29 juni 2007 deed ik (zoals zo vaak) een greep in m'n archief en herbeleefde ik een van de leukste klussen die ik ooit heb gehad.
Op 29 juni 2008 publiceerde ik een lijstje waar ik, geloof ik, nog steeds wel achter sta.
Op 29 juni 2009 maakte ik u deelgenoot van een aardige culinaire reportage van mijn hand. Helaas wel in kleine kutlettertjes, waarvoor met terugwerkende kracht excuses.
Op 29 juni 2010 knalde ik er een aflevering in van Privaat, de roddelrubriek die ik destijds onder het pseudoniem Henk te Vermeyden maakte voor het diepbetreurde blad Rits!.
Op 29 juni 2011 trakteerde ik u op een prachtige fotoreportage uit het Belgische Oosterlo.
Op 29 juni 2012 nam ik u mee naar het folkfestival van Leigh-on-Sea.
Op 29 juni 2013 verraste ik vriend en vijand met een grote, ongeschoren kut.
Op 29 juni 2014 plaatste ik een zelfgemaakte foto van een meisje van wie ik bij nader inzien vermoed dat ze op dat moment geen ondergoed droeg.
Op 29 juni 2015 verveelde ik u met wat saaie foto's uit Noord-Italië. Waarvoor andermaal excuses.

Classic Rock

Blast from the Past (71)

Zo af en toe - en niet alleen als ik zwaar heb getafeld - moet ik nog weleens denken aan Lolo Ferrari.
Uit mijn memoires:

Twee veel te hard opgeblazen ballonnen, die elk moment uit elkaar lijken te gaan spatten. Zo voelt het - en niet anders. Het is voorjaar 1998 en ik ben in het Zuid-Franse Peymeinade, waar ik in de tuin van een tweesterrenhotel een interviewafspraak heb met porno-actrice annex kermisattractie Lolo Ferrari. Vijfentwintig in het grijze circuit uitgevoerde operaties hebben van de voormalige Eve Valois de vrouw met ‘s werelds grootste nepborsten gemaakt – en voor een blad als Panorama is dat natuurlijk perfect voor een, daar komt de woordgrap, dubbeldik nummer. Het diepte-interview (“Raakt u weleens pinda’s kwijt?”) wordt omlijst met een fotosessie waarvan één beeld – Lolo als serveerster met een glas wijn op haar linkerborst – iconisch wordt.
Met haar gewetenloze echtgenoot, het brein achter 24 van de 25 operaties, bespreek ik na afloop de mogelijkheden om mevrouw Ferrari naar Nederland te halen, voor een lezersactie op het strand van Scheveningen. Een hotelkamer, een hap eten en een envelop met 1300 gulden, meer hoeft hij er niet voor te hebben.
Een paar weken later knalt Lolo, die geen enkele moeite heeft gedaan haar incheckbalie te verstoppen, door de douane op Schiphol, nagestaard door honderden verbijsterde luchthavenpassagiers, van wie er niet zelden eentje zijn trolley in een plantenbak parkeert. Dat we de auto bij de parkeerplaats ‘Koe’ hebben gestald, is een leuke toevalligheid.
Aan de bar van het Kurhaus, het hotel dat we voor haar hebben geregeld, wil ze graag een glas champagne, maar dat wordt haar door haar dominante wederhelft verboden. Lolo kan een glas melk krijgen. Als hij zich even later telefonerend uit de voeten maakt, sist ze tussen haar mashmallow-lippen: “S’il vous plaît Michel, donne moi un verre de champagne!” Ze leegt het in één teug, snel genoeg om niet door de ellendeling te worden gesnapt.
Die avond dineer ik met mevrouw Ferrari in het chique Kurhaus-restaurant. Dat gaat één hap goed. Dan begint ze te kokhalzen en stormt ze naar haar kamer. Ik blijf achter met een overjarige hippie met een paardenstaart, die niet lang daarna door zijn doodsbange echtgenote wordt gebeld. Of hij even naar boven wil komen met ‘de medicijnen’.
De volgende ochtend tref ik Lolo in haar slaapkamer. Zonder make-up ziet ze eruit alsof ze vijftien ronden heeft gebokst tegen Mike Tyson. De visagiste van dienst is niet te benijden. De shoot, later op de dag – ze gaat met honderden Panoramalezers op de foto – ondergaat ze professioneel, wellicht omdat ze steevast een glaasje bubbels in haar hand heeft geklemd. Nu is het echter meneer Ferrari, Lolo’s eigen Frankenstein, die problemen maakt. De man die met dollartekens in zijn ogen een monster schiep, vindt de hele vertoning ineens ‘immoreel’. “Ik wil niet dat mijn vrouw als een koe wordt behandeld!” roept de man die eerder nog liet weten dat hij twee meisjes zoekt die samen met Lolo een zanggroepje zouden moeten vormen. “Ik betaal de borstvergrotingen!” had hij daarbij geroepen. Helaas voor hem heb ik de envelop met de 1300 gulden nog maar even bij me gehouden, zodat hij knarsetandend moet toezien hoe alle Panorama-lezers hun beloofde kiekje krijgen.
Anderhalf jaar later wordt Lolo dood aangetroffen in de echtelijke sponde. In haar volkomen verbouwde lichaam zitten sporen van anti-depressiva, slaaptabletten en antibiotica. Ze is 30 jaar geworden. Wie foto’s van de begrafenis wil, zo meldt een persbericht, kan die bestellen bij haar weduwnaar.
Voor een flinke tiet met geld.

Uit het archief ener amateurfotograaf (22)

Bern, Zwitserland, juni 2008, EK voetbal. Hollands welvaren.

Blijboom's Britain (187)

(geen advertentie)

(advertentie)

Cash The Rainbow

Ritchie Blackmore, afgelopen zaterdag ergens in de buurt van Stuttgart, bij zijn langverwachte terugkeer in de wereld van de hardrock. Het was pijnlijk. Voor hem, omdat hij veel te kort na zijn handoperatie op het podium was geklommen (let op de gezwollen ringvinger van de linkerhand) en pijnlijk voor de fans, die een stroperig en volledig ongeïnspireerd optreden te zien kregen - zelfs Perfect Strangers klonk te traag! - en derhalve getuige waren van het demasqué van The Man In Black. Hij had snel geld nodig - iets met een verloren royalty-zaak - en heeft dat over de ruggen van zijn trouwe fans binnengeharkt. Zeer verwerpelijk.
Niet in beeld: het hulpeloze hobbybandje dat hij schaamteloos als Rainbow afficheerde (met een trommelaar die, zoals een Engelse recensent het verwoordde, 'speelde op het type drumstel dat Cozy Powell voor zijn negende verjaardag kreeg'). De Chileense (!) zanger Ronnie Romero deed zijn best, maar het helpt natuurlijk niet als je eruit ziet als Nick (van '& Simon').
En het regende ook nog. Blij dat anderen me voor waren, toen de kaarten in de verkoop kwamen. Op eBay en gelijksoortige sites gaan de prijzen voor het laatste van de drie optredens (zaterdag, in Birmingham) overigens sneller omlaag dan het slipje van Patricia Paay op een dinner date.

Uit den ouden voetbaldoosch

Geef toe: van deze Roemeense voetbalfan zou u graag een punt pakken! 
Beeld van Euro 2008. Tot zover Andere Tijden Sport, terug naar de onze.

Uit den ouden voetbaldoosch

Engelse supporter tijdens het WK van 2006. Zo mogen we het graag zien.

Uit den ouden voetbaldoosch

Zes eindtoernooien. Dat had beter gekund. Aan de andere kant: het is meer dan Cruijff.

Uit den ouden voetbaldoosch

Nederland-Frankrijk in Liverpool, tijdens het EK van 1996. De perstribune, met (omcirkeld) de spindoctor, tussen (links) Jan Dijkgraaf en (rechts) Peter Kee, Julien Bracco Gartner en Robert Heukels. Elders zijn nog onder meer te zien: Matty Verkamman, Robèrt Misset, Mark van den Heuvel, Paul Onkenhout en een halve John Volkers.

Uit den ouden voetbaldoosch

Het allermooiste EK blijft natuurlijk dat van 1988. Gelukkig was ik erbij. Uit mijn memoires:

De sleur van voetbalverslaggeving op regionaal niveau wordt tijdelijk onderbroken op vrijdag 24 juni 1988, als adjunct-hoofdredacteur Ton Nillissen me duizend gulden in handen drukt met de woorden “Kom terug met een mooi verhaal.” Minder dan vierentwintig uur later staat voor het Nederlands elftal de EK-finale tegen de Sovjet-Unie op het programma en de krant wil ‘een mannetje ter plekke’ hebben. Dat het mannetje met Reisbureau Bonnefooi op pad moet, ziet hij zelf als een mooie uitdaging.
De laatste trein richting München vertrekt om 18.49 uur. Dat ik er wegens oponthoud tussen Haarlem en Amsterdam pas om 18.47 uur in duik, badend in het zweet, kan worden gezien als de eerste overwinning. Uit het reisverslag: ‘Brullende vijftigplussers in te krappe oranje T-shirts wurmen zich door de smalle en overbevolkte gangen. Niet zelden komen dikbuikigen klem te zitten. Een enkele vermoeide supporter nestelt zich in het bagagenet. Een smeulende sokkenlucht trekt langs de compartimenten.’
Gelukkig is de sfeer dermate euforisch dat niemand er moeilijk over doet om een blikje bier weg te geven. Wellicht is het daardoor dat ik de volgende ochtend wakker word op een rangeerterrein buiten München HBf, in een volkomen verlaten treinstel waarin slechts lege blikjes en die nog altijd aanwezige sokkengeur herinneren aan de voetbal-exodus van een paar uur eerder.
Zorgvuldig klauterend over rails en perrons bereik ik uiteindelijk de bewoonde wereld, die die zaterdagochtend wordt gedomineerd door met bankbiljetten wapperende mensen die wanhopig op zoek zijn naar een kaartje voor de finale. Op het Marienplatz stijgt de prijs van zo’n stukje karton met de minuut; negenhonderd Mark is bodem- en woekerprijs tegelijk.
Stom toevallig stuit ik voor de etalage van een herenmodezaak op RCH-trainer Nick Stienstra, die in bezit is van ‘de beste kaartjes’. “Je moet gewoon vrijpostig zijn en het hol van de leeuw in gaan,” zegt hij. Het hol in kwestie is het KNVB-hotel in Unterhaching, een plaatsje op een kwartier van München. Daar, in het Ramada-hotel, groet ik Telstar-voorzitter Jos de Waard en zijn Haarlem-collega Henk Hut, terwijl ik achter hen registreer hoe überbobo Jan Huijbregts nog wat eretribunekaarten in een envelop schuift. Als ik er eentje voor de reguliere verkoopprijs van 99 Mark van hem heb overgenomen, zegt hij: “Als je nou slim bent, verkoop je ‘m buiten voor het tienvoudige.”
“Meneer Huijbregts,” antwoord ik, “daarvoor hou ik te veel van het spelletje.”
De kaarten positioneren me, anders dan ik tot dan toe gewend ben, tussen prominenten uit de internationale A-categorie. Links naast me zit Wim Kok, schuin achter me Helmut Kohl. Maar de grootste VIP van allemaal is Marco van Basten, die Oranje op buitenaardse wijze naar de overwinning knalt. Uit het verslag dat ik twee uur later vanaf een nabijgelegen tenniscomplex doorbel: ‘Een wave van gelukstranen rolt van de tribunes, de Zilvervloot glijdt er statig overheen.’

Uit den ouden voetbaldoosch

WK 1998, Vista Palace Zuid-Frankrijk, hoog boven Monaco. Zelfde soort fratsen.

Uit den ouden voetbaldoosch

Ook vaak gedaan, rond een EK of WK waaraan Nederland (wél) deelnam: het spelershotel testen. Dit is het onderkomen in Johannesburg, Zuid-Afrika. Het jaar is 2010.

Uit den ouden voetbaldoosch

Parijs, november 1981. Na afloop van het verloren WK-kwalificatieduel met Frankrijk. Met een gestolen Allez France-sjaal (wat bij nader inzien een rugby-ding bleek te zijn). En het restant van een gestolen fles rum in m'n mik (de rest uitgekotst in het Parc des Princes).
Boefjes waren we.

Uit den ouden voetbaldoosch

WK 2006. De finale in Berlijn. Vuurwerk na het vuurwerk (lees: de kopstoot van Zidane).

Uit den ouden voetbaldoosch

WK 1994. De wedstrijd Ierland-Mexico, in 'de bakoven van Orlando'. Insmeren noodzakelijk! Al eens eerder geplaatst, waarvoor excuses, maar het blijft een mooie herinnering aan een bizar, bijna buitenaards toernooi. Amerika was nog lang niet toe aan 'that kick ball game'.

Uit den ouden voetbaldoosch

En een kleine vier jaar later in Lausanne, Zwitserland. Met de cup.