« september 2017 | Hoofdmenu | november 2017 »
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)
Ja, ik ken de bezwaren jegens het verschijnsel 'coverbands', maar het Australische ACCA/DACCA, afgelopen vrijdag bij Gebr. De Nobel in Leiden, was echt heel erg goed, geloof me. En dan waren deze dirty deeds ook nog eens dirt cheap: 15 eurootjes. Natuurlijk, je ziet niet de echte Angus Young, maar kolere wat kan deze dekselse nepperd uit Brisbane 'm goed nadoen! En dan doel ik niet alleen op zijn tot in het kleinste detail perfect uitgevoerde motoriek, maar vooral ook op zijn weergaloze gitaarspel. Met een paar potten bier op - en turend door je wimpers - zie je ook Malcolm Young en Cliff Williams staan. Alleen de dikbuikige Bon Scott was een probleem. Maar dat werd gauw opgelost toen hij halverwege, bij Back In Black, een pet op zijn knar zette. Zo makkelijk kan het zijn!
Geplaatst om 12:23 vm | Permanente link | Reacties (0)
In het 'stadion' van Bamenda, Kameroen (meer gras buiten dan binnen de lijnen) werd de vreemdste voetbalsnack verkocht die ik ooit zag: rietsuikerstengels. Kei- en keihard, niet doorheen te komen. Dat wil zeggen: voor een blanke. De plaatselijke bevolking beet die dingen lachend doormidden. (maart 2010)
Geplaatst om 12:23 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:12 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:00 vm | Permanente link | Reacties (6)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 09:38 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:16 vm | Permanente link | Reacties (0)
Al eens eerder gezegd: de Argentijn Santiago Dufour is mijn favoriete cartoonist.
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)
Muziekkenners van een zekere leeftijd wisten het natuurlijk allang, maar ik werd er afgelopen weekend pas op gewezen. Op het (fantastische) nummer We Used To Know van het Engelse Jethro Tull, uit 1969. En op het feit dat een Amerikaanse band waarvan ik de naam niet zal noemen acht jaar later een wereldhit had met een song waarvan de 'chord progression' wel héél erg aan dat We Used To Know doet denken! Pikant detail: beide groepen toerden begin jaren '70 met elkaar!
Overigens kent Stand Up, het (uitstekende) album waar We Used To Know op staat, nóg een paar nummers waarvan je denkt: 'klinkt als...' Zo schiet bij opener A New Day Yesterday de klassieker Feeling Good van Nina Simone uit 1965 in gedachten. En heeft Jeffrey Goes To Leicester Square toch écht een riffje dat River Deep, Mountain High van Ike & Tina Turner (1966) in herinnering brengt. En bij For A Thousand Mothers moet ik onwillekeurig denken aan het Tarkus-themaatje van Emerson Lake and Palmer uit 1971.
Nog iets: het reedsgenoemde A New Day Yesterday is héél erg Black Sabbath-ish. En dat zal er dan weer mee te maken hebben dat Sabbath-gitarist Tony Iommi in 1968 heel even in Jethro Tull zat.
Kortom: een verdomd interessante plaat. En ik ga eens wat meer naar deze formatie luisteren. Want in het verleden had ik eigenlijk - stoelriemen vast, daar komt een woordgrap - never a Tull moment!
Geplaatst om 12:07 vm | Permanente link | Reacties (12)