« december 2017 | Hoofdmenu | februari 2018 »
Ja natuurlijk is dat belachelijk, want dit is een plaat uit 1969. Maar ik kende 'm nog niet. Want: geen oudere broer(s). Maar waarom dan nu ineens, spindoctor? Dat zal ik even uitleggen. Sinds kort heb ik Netflix (allen: "Nú pas???") en die digitale dvd-box heeft een aantal verdomd goeie rockumentary's in de aanbieding. Over Twisted Sister bij voorbeeld (een Anvil-achtige pechband die uiteindelijk veel, zo niet alles aan Lemmy heeft te danken). Over de goedlachse (!) Keith Richards (die piano blijkt te kunnen spelen). En over Chicago dus, een band die waarschijnlijk nóg meer dope verstouwde dan, pakweg, The Eagles en Toto. En die een werkelijk krankzinnige hoeveelheid goede muziek heeft gemaakt. Experimentele muziek ook, want leg het idiote Free Form Guitar en het waanzinnige Liberation (dat op zeker moment doet denken aan het Willem Breuker Kollektief) van deze debuutplaat eens naast een latere suikergoedballade als You're The Inspiration. Jimi Hendrix (met wie de groep ooit toerde) vond Chicago's Terry Kath een betere gitarist dan hijzelf. Maar goed, diehard fans weten dat al een halve eeuw. Ik nu pas. Lang leve Netflix!
Geplaatst om 12:55 vm | Permanente link | Reacties (5)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:42 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:30 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 04:42 vm | Permanente link | Reacties (2)
Oh ja, die reportage met Co Stompé! Ik had beloofd dat ik die zou plaatsen. Nou ja, later deze maand maar. Eerst even een paar daagjes Italië. Arrivederci!
Geplaatst om 12:44 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:06 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)