« juli 2018 | Hoofdmenu | september 2018 »
En deze viste ik voor drie piek uit de uitverkoopbak van V&D. Met een heerlijke, Beatles-achtige A-kant en een lekker freakerige flipside. Dat Riding The Scree is nog steeds mijn favoriete Genesis-nummer. Wat niet zoveel zegt, want ik hou niet van Genesis.
Fouter zal een ontbijt wel niet kunnen zijn. Maar daar heb ik mooi schijt aan.
Taylor Schilling uit de Netflix-serie Orange Is The New Black. Eindelijk weer eens een actrice om verliefd op te worden! (Ja ja, ik zit pas in seizoen 2 en nee, voor dat hele bingewatchen heb ik totaal geen aanleg)
Liverpool, Engeland, augustus 2017. Deelnemers aan de International Beatle Week.
Ik ben er weer even vandoor. Net als in 2003, 2007, 2009, 2010 en 2017. Laat de jeugd z'n Lil' Kleine maar houden!
Ik moet meteen alweer terugnemen wat ik een paar dagen geleden zo zelfverzekerd schreef: eigenlijk is dít de beste single die ik heb, als we praten over 'value for money'. Ga maar na: de definitieve (beste) versie van Roll Over Lay Down, een dubbele B-kant en een prachtig hoesje met op de achterzijde een verhaal van John Peel. En dat allemaal voor om en nabij de vijf gulden. Hulde!
Zwemmend kreeg Maarten van der Weijden het niet voor elkaar, de Elfstedentocht volbrengen. Lopend lukte het mij wel, in 1997. Maar ik kreeg dan ook geen poepwater binnen.
Ik schat dat er een mannetje of zestig aan publiek was, afgelopen zondagavond in een bovenzaaltje van de Amsterdamse Q-Factory en dat moet pijnlijk zijn geweest voor een man die ooit in stampvolle hallen in Japan stond te spelen. Maar toen zat Uli Jon Roth nog bij de Scorpions, de Teutoonse succesformatie die eerder dit jaar nog zo'n verpletterend optreden gaf in de eveneens hoofdstedelijke Ziggo Dome. De kutzwager van Jimi Hendrix - na diens dood nam Roth zijn vriendin Monika Dannemann over - zou de hele avond nummers spelen van het legendarische live-album Tokyo Tapes, maar dat viel een beetje tegen. Wel het heerlijke In Trance, maar bij voorbeeld geen He's A Woman, She's A Man, geen Kojo No Tsuki en, verdomme, geen Speedy's Coming. Wél het epische The Sails Of Charon, een Scorpions-track die nou net weer níet op Tokyo Tapes staat. Roth vond het ook een goed idee om er een nieuw eigen nummer in te gooien, maar dat bleek hij niet met zijn huidige band te hebben geoefend, wat een terroristische aanslag op de trommelvliezen tot gevolg had. Ook al omdat het geluid niet altijd even zuiver stond afgesteld. En het was ook nog eens s-n-o-e-i-h-a-r-d. Gelukkig eindigde de fors kalende hippie met wat virtuoos gespeeld Hendrix-materiaal, dus met de laatste beker bier hoefde uiteindelijk geen vieze smaak te worden weggespoeld.
Ik hoorde op Arrow Classic Rock een nummer van het meest recente album van Deep Purple, een plaat dus van het vijftal Ian Paice - Ian Gillan - Roger Glover - Don Airey - Steve Morse. Voor de gein eens kijken hoe dat er op Shazam uitziet, dacht ik. Nou, zo dus: met een foto van het kwintet Ian Paice - David Coverdale - Glenn Hughes - Jon Lord - Tommy Bolin. Het is niet het einde van de wereld, maar ik kan er nochtans godsgruwelijk woest om worden.
Ik heb het al eens eerder gezegd, maar dit is waarschijnlijk het beste grammofoonplaatje dat ik ooit heb gekocht. En dan heb ik het over het totaalpakket (A-kant + B-kant + hoes). Gitarist Andy Scott staat overigens op zaterdag 6 oktober met een hedendaagse versie van The Sweet in de Boerderij te Zoetermeer.
Naast hem John Lanting, die gisteren overleed.
Half mislukte selfie met armetierig banaantje op deels verregende markt in Singapore (2009).
Rick Parfitt met een Veronica moet blijven omdat IK dat wil-shirt. Alan Lancaster met een Veronica-gids. Status Quo in de USA, begin jaren '70.
In het kader van zijn zogeheten herpositionering beheerst Dries Roelvink dezer dagen ook de serieuze media. Na eerder al een groot interview te hebben gehad in HP/De Tijd, stond hij zaterdag zowel in de Volkskrant als in Het Parool (en in Veronica Magazine, maar dit tussen haakjes). Ik volg de sympathieke volkszanger, die binnenkort in Paradiso staat, al heel wat jaren en schreef reeds over hem toen het nog helemaal niet zo goed ging. Wat heet: ooit leek het nergens heen te gaan met hem, zoals blijkt uit deze Panorama-reportage die ik in 2003 maakte. Het camerawerk is van Yasmin Hargreaves.
Engelbert Humperdinck? Nee: Ronnie James Dio! In 1963.