De niet meer zo jeugdige rockfan toog naar het Belgische Leuven, voor een weerzien met twee oude helden. Phil Campbell stelde niet teleur, maar wist eigenlijk pas echt iets los te maken toen hij klassiekers als Silver Machine (Hawkwind) en Ace Of Spades (Motörhead) speelde. Is dat een zwaktebod? Nee, want dan zou je de hele set van headliner Glenn Hughes ook wel achteloos opzij kunnen schuiven. Glenn maakt muziek per strekkende meter - hij schijnt zo'n beetje élke dag een song te schrijven - maar vrijwel niets daarvan beklijft. Maar als hij in de schatkist van Deep Purple gaat graaien... 'Hemels', is de beste omschrijving van een avondje Glenn Hughes plays classic Deep Purple, want anders dan bij iemand als David Coverdale zit er bij Hughes nog steeds geen sleet op. Dit was, na Manchester en Amsterdam, de derde keer dat ik deze show bezocht en voor de derde keer sloeg ik steil achterover vanwege de griezelig hoge kwaliteit van het gebodene. Van Stormbringer en Might Just Take Your Life, tot Mistreated en Burn: het klonk allemaal magistraal. En de manier waarop hij Highway Star zong was niet minder dan een opgestoken middelvinger in de richting van de redelijk versleten Ian Gillan. Dat gitarist Soren Andersen, die we eerder ook al eens zagen excelleren in de hobbyband van Don Airey, de solo noot voor noot speelde (in plaats van 'm af te raffelen, zoals Ritchie Blackmore jarenlang deed), hielp ook al mee. Zelfs de drumsolo, waarbij de trommelaar-van-dienst een drumstokje in zijn neusgat stopte, was vermakelijk. Topconcert! Gelukkig heb ik de (zelfgemaakte) foto's nog.
