« januari 2020 | Hoofdmenu | maart 2020 »
"Shenzhen could be first city in China to ban eating of dogs and cats," kopt The Guardian, in z'n berichtgeving over de oorsprong van de huidige COVID-19 horror. In ben er geweest, in die regio, in de provincie Guangdong. Het was 2004 en ik deed er verslag van de feestelijke opening van een plasticfabriek. Plastic ja, ook dat nog. Ik kreeg er saté die helemaal niet lekker was. Later hoorde ik dat het kattenvlees was. Ik háát die viezeriken, nu meer dan ooit.
Al een paar jaar schrijf ik op diverse internetfora dat het mooi zou zijn als het allerlaatste studio-album van Deep Purple zou eindigen met hetzelfde nummer als waarmee de allereerste elpee ooit begon, in 1968. Gisteren werd bekend dat dit inderdaad gaat gebeuren: op het op 12 juni te verschijnen Whoosh! werken de mannen toe naar dat prachtige instrumentaaltje And The Address. Waarmee de cirkel rond is. (Nee, officieel wordt het zo niet gezegd, maar hoe valt het anders te interpreteren? Zelfs voor het logo grijpen ze terug naar Shades Of Deep Purple. Heus, hierna zit het erop. Maar wat is het mooi geweest!)
Hurghada, Egypte, juli 2011. The Beast & The Beauty.
Vandaag naar het ziekenhuis voor een MRI-scan (noteren: lawaai-album meenemen). Tien tegen één dat de arts of doktersassistente me niet op deze manier staat op te wachten...
The Bootleg Beatles, afgelopen zaterdag in de Amsterdamse Q-Factory. Leuk, maar ook niet meer dan dat. Maar wellicht is dat omdat ik in Liverpool al ontelbaar veel van dit soort tribute-bandjes heb gezien. Wel strafpunten voor deze jongens omdat ze in de Abbey Road-medley het wonderschone Golden Slumbers oversloegen.
Low budget carnaval in 1983. Geen geld voor een hotel, dus met de eerste trein weer naar huis. Let op het Ome Joop-masker.
Budweiser, dat laffe flutbier uit de States, noemt zich sinds enige tijd 'proud partner' van Ajax. Ik vind daar wat van. En moest, toen ik het hoorde, meteen denken aan dat T-shirt dat ik in 1994 in Florida kocht. Want behalve van Ajax hou ik ook van woordspelingen.
Mijn voorlopige concerthoogtepunt van 2020: Zakk Sabbath, de coverband van oermens Zakk Wylde, afgelopen zondag in de Amsterdamse Melkweg. Volledig weggeblazen door de langste gitaarsolo's die ik ooit heb gehoord. En wát voor solo's! Vergeleken met übershredder Zakk maakt Walter Trout new age-muziek. Een avond om nooit te vergeten, ook al vanwege de balkonscène. (N.B. uitverkocht huis, plek bij de bar, dus betere foto's maken was geen optie)
Harry Slinger die het in AVRO's TopPop heeft over 'bikkelharde confrontatie' en daarbij dit gebaar maakt. Meesterlijk. Het jaar is 1980.
Mijn kleine, nee gróte held. Hoog tijd dat ik daar weer eens een fotootje van plaats.
Veertig - ja: VEERTIG! - jaar geleden zag ik ze voor het eerst, in het voorprogramma van de Ramones. En afgelopen zaterdag voor de zoveelste keer. Onverwoestbaar, de U.K. Subs van punkveteraan Charlie Harper (75). Pogoën doe ik alleen niet meer. Veel te bang dat ik m'n telefoon verlies - en m'n bankpasjes.
Op de kop af 58 jaar geleden: weekbladcover met, van links naar rechts, de zangeressen Willeke Alberti, Daisy Bell, Anneke Grönloh, Ria Valk en Shirley Zwerus.
Unfair spel in de match tussen Blauw-Wit en Haarlem (1947).