Schijtjaar of niet, de beste gitarist van dit moment heeft gewoon weer een meesterwerk afgeleverd. Een plaat die zó afwisselend is dat de aandacht geen moment verslapt. Soms komen collega-virtuozen voorbij (een Vaughan, een Beck), maar vóór alles is het onmiskenbaar Bonamassa die je trommelvliezen masseert.
Benieuwd trouwens hoeveel recensenten een positief stukkie zullen gaan eindigen met de opmerking dat dit wél hun kopje thee is...
Laat een reactie achter
Uw informatie
(Naam en e-mail adres zijn vereist. E-mail adres zal niet worden getoond bij de reactie).
Reacties