De zwart/wit-portretten van de Oost-Londense fotograaf John Claridge (1944) zijn on-ge-loof-lijk goed. Echt van de buitencategorie. Ronduit stuitend dus dat een beunhaas als nevengetekende een beetje met een fotobewerkingsprogramma gaat klooien en vervolgens speelt dat ie Claridge is.
En toch doet ie het.