En daar was, na Laurence Jones (30/4), Joe Bonamassa (1/5) en Michael Schenker (3/5) afgelopen zondag in de hoofdstedelijke Q-Factory de vierde gitaarheld op rij. Nee, laten we het in dezen maar hebben over een gitaarbeul, dat dekt de lading beter. Zelfs Walter Trout heb ik een snarenplank niet zó zien afraggen als deze Eric Steckel, een jonge Amerikaan die naar eigen zeggen metalblues maakt. Werkelijk elke song laat hij snoeihard uit zijn klauwen gieren. Dodelijk vermoeiend, dat wel. Althans, voor de luisteraar, want Steckel ging werkelijk onvermoeibaar door, alsof er twintig Duracell-batterijen in zijn reet zaten. Wie wil horen wat hij echt kán, moet maar even een van zijn laatste platen beluisteren, Grandview Drive uit 2020, die klinkt als een gebottelde tsunami. Met andere woorden: de vloedgolf aan noten blijft er, anders dan op het podium, beheersbaar.
Reacties