« november 2022 | Hoofdmenu | januari 2023 »
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)
Na Nkongsamba 2010, Sheerness 2009, Table Mountain National Park 2010, Accra Beach 2010, Neurenberg 2006, Amsterdam 1996, Stockport 2011, Landgraaf 2010, Liverpool 2009, Gansbaai 2010, Brighton 2010, Weert 2011, Luton 2008, Pangkor Laut 2005, Giftun Island 2011, Londen 2008, Liverpool 2009, Frankfurt 2006, Turijn 2011, Northfleet 2009, Khayelitsha 2010, Bern 2008, Kralendijk 2013, Amsterdam 2006, Blackpool 2008, Londen 2012, Sydney 2010, Weesp 2011, Warschau 2011, Londen 2007, Bird Of Paradise Island 2016, Hilversum 2008, Liverpool 2013, Weert 2011, Fribourg 2008, Leipzig 2006, Bergum 2009, Washington National Park 2013, Bern 2008, Maho Beach 2014, Londen 2007, Turijn 2005, Liverpool 2014, Londen 2016, Blackpool 2016, Chester 2010, Amsterdam 2013, Liverpool 2017, Beerwah 2013, Salina 2010, Alice Springs 2018, Douala 2010, Padua 2015, Londen 2006, Belfast 2009, Roseau 2017, Warschau 2011, Vélez-Malaga 2008, Stockbury 2009, Liverpool 2017, Bern 2008, München 2009, Wenen 2007, Belfast 2006, Londen 2016, Hurghada 2011, Londen 2006, Liverpool 2007, Londen 2010, Londen 2012, Douala 2010, Kuta 1997, Stromboli 2015, Blackburn 2010, Liverpool 2006, Blackpool 2016, Amsterdam 2007, Bridlington 2011, Nice 2007, Londen 2008, Belfast 2009, Neurenberg 2006, Liverpool 2013, Blackpool 2009, Edinburgh 2007, Genève 2008, Vipiteno 2015, Liverpool 2009, Amsterdam 2006, Henley-on-Thames 2019, Kakadu National Park 2018, Lexington 2010, Blackpool 2016, St. George's 2019, Zoetermeer 2018, Gdansk 2008, Akersloot 1987, München 2009 en Cleethorpes 2019 nu in de honderdste aflevering van deze rubriek (altijd op de 26ste van de maand, maar dat had u allang gemerkt) een tafereeltje uit Finike, Turkije, van september 2009.
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (1)
Eerst zouden ze in december 2019 komen. Toen werd het december 2020. Toen december 2021. En eindelijk, in december 2022, kon uw spindoctor zijn toegangsbewijs voor het Noorse Bömbers verzilveren. Wat hij daarvoor te zien kreeg was een akelig levensechte kopie van Motörhead. Vintage Motörhead, met een gitarist die een combinatie was van Fast Eddie Clarke en Larry Wallis en een drummer die op Lucas Fox leek. Aangevoerd door een bijna perfecte kloon van Lemmy, neergezet door iemand die bij vrienden en kennissen beter bekend is als Abbath Doom Occulta (jazeker, zo'n fraai beschilderde black metal-knakker). Wat we in het Utrechtse zaaltje De Helling te horen kregen, was materiaal van vooral de vroege Motörhead-platen. Dus nummers als Overkill, (We Are) The Road Crew en Dead Men Tell No Tales (verbasterd tot Dead Men Smell Toenails). Het was het wachten waard geweest, dit grandioze eerbetoon een een legendarische band. Al speelde het echte Motörhead (nog) harder.
Geplaatst om 12:17 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (0)
Zo ontzettend vaak gezien al, deze man, op zo veel verschillende concertpodia. Van De Kleine Komedie tot De Kroeg, van het De La Mar tot P60 en niet te vergeten tijdens een legendarische Night of the Guitar in Utrecht, waar hij mannen als Leslie West en Robbie Krieger naar huis speelde. Afgelopen donderdag, in de Melkweg (waar ik hem ook al vaker had gezien), speelde hij een jubileumset ter ere van zijn 75ste verjaardag en ik ben geneigd te zeggen dat ik het zijn fijnste ooit vond. Het werd een waar boomerbal, met gouwe ouwen van The Hunters, Brainbox en Focus (enige minpuntje: mijn grote liefde Sylvia ontbrak). En na een wereldperformance met ook nog een heel lang uitgesponnen Piétons en het onvoorstelbaar mooie Am I Losing You wist ik het zeker: Jan Akkerman is mijn favoriete gitarist aller tijden.
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:03 vm | Permanente link | Reacties (0)
Geplaatst om 12:28 vm | Permanente link | Reacties (0)
Zomaar een zondagmiddag in Sneek. Waar in het plaatselijke Bolwerk een bandje kwam spelen. 's Middags ja, dus midden in (!) de zaal stond een tafel met gratis (!!) koffie en thee. Maar de bar was ook gewoon open. Het bandje in kwestie heette Purpendicular en geldt als een van de beste - zo niet de beste - Deep Purple tribute-acts ooit. Om een indruk te geven hóe goed ze zijn: bassist Nick Fyffe heeft in het verleden een aantal keren met het échte Purple opgetreden toen Roger Glover papadagen had (ik verzin dit niet). Het was dus een vriendendienst, toen Ian Paice zondag bij Purpendicular achter het drumstel kroop. Om er een hele set uit te persen. En wát voor een set! Van Lazy en Stormbringer en Perfect Strangers en Black Night (plus natuurlijk dat nummer over dat afgebrande casino) tot aan Whitesnake-klassiekers als Ready An' Willing en Ain't No Love In The Heart Of The City ('Whitesneek' zou Seth Gaaikema gegrapt hebben). Met open bek stond uw spindoctor naar zijn favoriete trommelaar aller tijden te kijken en te luisteren. Een van de mooiste zondagmiddagen ooit. En dat in Sneek.
Geplaatst om 12:02 vm | Permanente link | Reacties (1)