Blij Bomen!

Keuzestress

Blijboom's Britain (263)

Amsterdam, afgelopen dinsdag

Wat een energie heeft deze man nog steeds. En wat een strot!

Van het filmfront

Onbeschrijflijk indringende documentaire, dezer dagen in een bioscoop bij u in de buurt. Ik keek ernaar en voelde me weer even acht jaar oud, de leeftijd waarop we allemaal astronaut wilden worden, als we later groot zouden zijn.

Bospop 2019

Een bescheiden impressie, met plaatjes uit de iPhone. Dat daar in het midden zijn overigens zwamballen, vegetarische bitterballen. Gevuld met zwammen, paddenstoelen dus. Je mist het draadjesvlees geen moment.

Curryosa

Tja, hier zit de klad een beetje in. Dit deed ik vroeger aan de lopende band, maar de laatste tijd is het op deze plek vergeefs zoeken naar een recensie van een tandoori-tent. Tot nu dan, met een eervolle vermelding voor het Londense Indian Lounge (343 Gray's Inn Road), waar ik de beste chicken khorma sinds tijden naar binnen timmerde. Grote klasse! Bepaald minder goed te spreken ben ik over Maharaja (50 Queensway), waar de zooi werkelijk niet te vreten was. Het feit dat er een constant rochelende ober rondliep, die om de zoveel tijd ook nog eens amechtig zijn volle snotneus ophaalde, werkte ook al niet mee. Voor straf geen foto derhalve.

Twittergrol

Inmiddels...

...in de omgeving van Weert, voor drie dagen Bospop. Waar mijn interesse vooral uitgaat (en -ging) naar, in willekeurige volgorde, My Baby, Toto, John Fogerty, Skunk Anansie, Jimmy Barnes, Lachy Doley, The Specials, Foreigner en, vooruit, toch ook Nile Rodgers & Chic. Later een verslag. Of niet natuurlijk.

Breakfast @ Pellicci's

Londen is aan het veranderen, dat is een open deur van formaat, maar gelukkig zijn er zo hier en daar nog dingen hetzelfde als jaren geleden. Zoals de geweldige eettent Pellicci's in Bethnal Green (anno 1900!), waar de Kray Twins een halve eeuw geleden hun mik al kwamen voldouwen. Meer Cockney dan dit krijg je het niet. Dat het altijd zo moge blijven. (En wat een schat, die knauwende blondine op de foto. Riep me terug de zaak in en gaf me toen een gratis bread pudding mee, 'voor onderweg'. Want zo zijn echte Cockneys, zeker als ze ook nog Italiaans bloed door hun aderen hebben stromen.)
Meer info over dit authentieke pareltje: https://epellicci.co.uk/

Blij Bomen! culinair

Het niet zo subtiele verschil tussen een snelle hap vreten tijdens een pub crawl (The Filling Station, Liverpool) en, een paar uur later, een posh lunch in een prachtig etablissement (Bistro Pierre, Southport). Voor de duidelijkheid: het gaat hier om respectievelijk fish cake met mayonaise en kippenleverpaté met een confiture van rode uien.

Rondje Engeland

Ja mensen, ik kom nog 'ns ergens.

Ik was...

...weer eens officieel geaccrediteerd als persfotograaf, toch altijd een hoogtepuntje. Ontevreden met wat ik heb kunnen maken, dat dan weer wel. Dat wil zeggen: totdat ik zag wat mijn collega van het regionale Get Reading had durven inleveren...

Niet voor de poes!

Diervriendelijk gebaar in het prachtige Engelse plaatsje Maidenhead. (Haar maidenhead mag er trouwens ook best zijn...)

Zomer in Londen

Dat betekent: buiten ontbijten. Dat betekent ook, in mijn geval: twee soorten suiker over je gebakken eieren strooien omdat je, verblind door de zon, denkt dat het om peper en zout gaat...  :-( 

Musikladen (4, schluß)

Ondanks dit toch weer voor de bijl gegaan. Hoe is het toch mogelijk. En dan heb ik er nog eentje laten liggen ook!

Musikladen (3)

Twee dingen die me zomaar opvielen tijdens het prima optreden van Midnight Oil op het Tollwood Festival in München. 1. De drie akkoorden waarmee Beds Are Burning begint behoren echt tot de beste intro's in de rockmuziek. 2. Peter Garrett lijkt op John Malkovich. Vooral als hij lacht.

Musikladen (2)

In het Rockmuseum bovenin de Olympiaturm van München (dus recht tegenover het bankje waar in 1988 een goed stel zat hoor) worden momenteel foto's van Deep Purple geëxposeerd. Foto's die ik allemaal al eens had gezien, maar ik ben dan ook geen doorsnee bezoeker. De moeite waard? Alleen als je in de buurt bent - ik zou er niet speciaal een vlucht voor boeken.

Musikladen (1)

Muse in het stadion van 1. FC Köln. "Technisch perfect," zou Hugo Walker zeggen. Al is het wel duidelijk dat de band inmiddels is gekaapt door woord voor woord meezingende Lowlands-twintigers. Ja, ik ben van gisteren! Vandaar ook dat ik kan zeggen dat ik zo'n meer dan levensgroot monster, dat aan het einde van het concert de kop op steekt, al in 1983 heb gezien bij Iron Maiden.

(advertentie)

Nagekomen concertbericht

Ja en dan hadden we ook het Australische Men at Work nog, vorige week zondag. Raar bandje - volgens Wikipedia bestonden ze op het moment van het concert niet eens meer (de pagina is daarna snel van de verleden tijd in de tegenwoordige gezet). En toen ze, geheel onverwacht, moesten terugkomen voor een tweede toegift, wisten ze bij God niet wat ze moesten spelen (al kwam dat na enig gesmoes wel goed). Maarre... Australisch? Oorspronkelijk wel ja, al heeft zanger Colin Hay nog steeds het vette accent van zijn geboorteland Schotland. En zijn de blikvangers thans afkomstig uit respectievelijk Guatemala en Peru: een saxofoniste met fantastische benen en een zangeres annex danseres met heerlijke, eh, sambaballen.