Blij Bomen!

Net als vorig jaar...

...om deze tijd ben ik weer een paar dagen naar Liverpool. Ik wens u alvast een gezegend kerstfeest.

Zittenblijvers

De meiden van de band Girlschool. Ze worden nu echt oud.

Shownieuws

En dit doe ik tegenwoordig. Ook leuk, maar niet hetzelfde, zeg maar.

Blast from the Past (223)

In de aanloop naar het 'gevecht van de eeuw' tussen Rico Verhoeven en Badr Hari: een verslag van die keer, alweer eenentwintig jaar geleden, dat ik met Rico's voorganger Peter Aerts in Japan was. Nog altijd een beetje trots dat ik de eerste journalist ben die over de K-1 heeft geschreven.

Uit den ouden voetbaldoosch

Zo zagen supporters eruit in de jaren '80.

Blast from the Past (222)

Een goor hoofdstuk uit mijn nooit uitgebrachte autobiografie. Niet geschikt voor tere zieltjes!

Het is 9 januari 1995 en ik heb al meer lijken gezien dan Pol Pot in een kwartaal. En om de vijf seconden komt er eentje bij. Vlak voor ze naar het hiernamaals worden gejaagd, hoor ik de ongelukkigen gillen en krijsen, een geluid dat werkelijk door merg en been gaat. Links en rechts stapelt het ontzielde roze vlees zich op, maar niet voordat de beul het lichaam met een vlijmscherp mes van boven naar onder opensnijdt, zodat de ingewanden eruit vallen als handbagage na een slechte landing. Waar ik ook kijk zie ik drillende darmen, glibberige galblazen en lillende levers, terwijl de angstkreten van de binnengetakelde slachtoffers onafgebroken tegen de steriele tegelwanden weerkaatsen.
Ik ben in een varkensslachterij.
En de vermeende glamour van Het Vak is hier ver te zoeken.
Samen met fotograaf Peter Blok werk ik aan een reportage over mensen die vies werk doen. In de buik van de slachterij zit de afdeling ingewanden. Daar rollen de uit de nog warme kadavers gesneden darmen en galblazen naartoe, om te worden geprepareerd voor de vleesverwerkende industrie. In de praktijk komt het erop neer dat daar mannen staan die dag in dag uit volle varkensmagen doorprikken, als ballons in een circusact, en complete darmstelsels platwalsen, waarna er een palet van zeven kleuren stront de bloedhete ruimte in sijpelt. Soms, zo laat een van de arbeiders weten, ‘glipt er weleens een lever doorheen’. Die wordt dan meegenomen naar huis, om op te bakken.
Eerder in de reeks bezondig ik me aan riooljournalistiek in de meest letterlijke zin des woords. Gestoken in beschermend rubber daal ik af in de ingewanden van Den Haag, om daar ten behoeve van onze lezers een onfrisse neus te halen. In plaats van een pen hou ik een lantaarn vast, waarmee ik het aarsgat van de Residentie bijlicht. Ik zie een snel vliedende, herfstkleurige stroom vocht waarin honderden Haagse drollen in hoog tempo voorbij roetsjen alsof ze elkaar aan het achtervolgen zijn. Een enkeling ziet zijn glijvlucht gedwarsboomd en knalt tegen mijn knieën op. Stront zover neus en ogen reiken, op de enige plek ter wereld waar scheten laten een legitieme vorm van airconditioning is. Na veertig, vijftig meter waden door de smerigst denkbare rivier begint mijn maag met korte, schokkende bewegingen geheel op eigen initiatief het ontbijt naar boven te pompen. De ongetwijfeld giftige gassen zorgen ervoor dat ik licht in het hoofd word en ik begin vervaarlijk rond te tollen. Voor de ambtenaar van de Dienst Stadsbeheer, die naast me loopt te klotsen, het teken om me onmiddellijk te laten optakelen.
Voordat ik kokhalzend uit de krochten van’s-Gravenhage word gevist, vertelt de man nog even een paar smakelijke anekdotes. Zoals over die rat, die een nest had gemaakt van gebruikte stukken maandverband. Dezelfde man neemt een uurtje later zonder enige moeite een hap van een boterham met pindakaas.
Terug naar die andere vieze dag. Na het ochtendje varkensdarmen pletten zetten we koers richting Limburg, waar we een afspraak hebben met een man die poepsexvideo’s afscheidt. Opmerkelijk genoeg maakt deze meneer De Bruin – hij heet echt zo! – geen deel uit van de artikelenreeks over vies werk; parallel daaraan zijn we ook bezig met een serie verhalen over mensen die al dan niet met een halfgevulde beurs erotische rolprenten fabriceren. In die reeks introduceer ik onder anderen een goedlachse blondine van wie Nederland in de jaren daarna nog veel zal horen. Want zoals mijn vader Johan Cruijff heeft ontdekt, zo schrijf ik als eerste over Kim Holland.
Smeerlap De Bruin heeft zich gespecialiseerd in wat in vaktermen ‘kaviaar’ heet. In de praktijk komt dat erop neer dat mannen op afspraak langskomen om zich door zijn zéér zwaarlijvige echtgenote te laten onderpoepen. “En daarna vreten ze het meestal op,” weet de gastheer, die zich in tijden van lage nood gedwongen ziet een klysma ter hand te nemen. En als ook dat geen soelaas biedt? De Bruin: “Dan gebruiken we natte peperkoek, dat ziet er ongeveer hetzelfde uit.”
Naast poep- en plassex (“Daarbij leggen we gewoon een zeiltje op de vloer”) behoort ook SM tot het servicepakket van De Bruin. En dan hebben we het over activiteiten die zich laten categoriseren onder Oudhollandsche spreekwoorden als ‘Waar gehakt wordt vallen spaanders’ en ‘Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.’ Het kei- en keiharde werk dus. Ter illustratie laat De Bruin een paar onscherpe kiekjes zien van een recente sessie. Ik zie taferelen waar men op de burelen van Amnesty International nog een kleur van zou krijgen: borsten die zó strak worden afgebonden dat ze paars aanlopen, schaamlippen die zijn bewerkt met een hoeveelheid wasknijpers waarmee een middelgrote voetbalclub een heel seizoen vooruit kan en stervelingen van vlees en bloed die als deurmat en asbak worden gebruikt, zij het niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.
Om te laten zien hoe een en ander live in zijn werk gaat, rijden we met de lijdende voorwerpen van vandaag in colonne naar een Sittardse sexclub, waarvan de uitbater zichzelf introduceert met de kreet “Ik ben van origine paardenslager maar ik heb de rug naar de kloten.” Terwijl De Bruin, zelf een afgekeurde olieboorder, zijn camera scherp stelt, zien we tussen onze vingers door hoe zijn vrouw, een overdadig beschilderde Duitse die even breed als hoog is, genadeloos op het verzamelde vlees in hakt. Een hemeltergend geschreeuw vult de gelukkig schaarsverlichte ruimte. De slachtoffers, gerekruteerd via een advertentie in een huis-aan-huis-blad, vormen een welhaast Felliniaans tableau de la troupe, met een overdaad aan huid dat aan alle kanten uit de veel te krap bemeten speelpakjes stulpt. Eén vrouw is in de ogen van De Bruin zelfs zo lelijk dat ze van hem een masker op moet. “Mijn klanten rekenen erop dat ik mooie modellen aflever, dus dit kan niet.”
Halverwege de 45 minuten durende marteling wordt ineens tijd vrijgemaakt voor een heuse neukscène. Een pratende pudding, die door De Bruin wordt geroemd omdat ze zo verschrikkelijk veel kan incasseren, wordt daartoe op een gynaecologenstoel gezet. Een geketende man met zoveel wratten op zijn rug dat je er een Touretappe over zou kunnen uitzetten, wordt gesommeerd de wijdbeens liggende Barbamama te penetreren. Zijn toch al niet ruim bemeten lid weigert echter de kop op te steken. Maar daar heeft mevrouw De Bruin iets op gevonden. Grijnzend verdwijnt ze achter de bar, waar ze een condoom vult met slagroom. Een beetje kraanwater erbij en… klaar is Kees!
De man met de wratten heet Kees.
Tijd om mijn glaasje prik leeg te drinken. Hier past maar één conclusie: niet te filmen!

Uit den ouden voetbaldoosch

Mijn favoriete penalty aller tijden.

Punk's STILL not dead!

Dat was een heerlijk hardcore punkavondje, afgelopen woensdag in, eh, Hoofddorp. Lekker "Fuck the USA!" brullen met de veteranen van The Exploited, dat breekt de week wel. Pijnlijk was het alleen om te zien hoe de zeer ongezond ogende, constant hoestende zanger Wattie Buchan - al eens van boven naar beneden én van links naar rechts opengesneden en reeds geruime tijd voorzien van een duidelijk zichtbare pacemaker - op zeker moment op het podium zo ongeveer gereanimeerd moest worden. Waarna hij de bühne ook echt even verliet en de song Sex And Violence door het publiek liet zingen. Hij kwam daarna nog wel terug, maar ik vraag me serieus af hoe lang het nog duurt voor we moeten zeggen: "Gelukkig hebben we de foto's nog." Dit zijn trouwens van die foto's, als altijd geschoten met de iPhone.

Pas!

Deze zal wel in strijd zijn met de uitgebreide richtlijnen.

Vergeten voetballers (6) Brutil Hosé

(advertentie)

Blast from the Past (221)

Met behulp van een plant de hardcore punk uithangen op een dak in Athene, in 2016.

(advertentie)

Blast from the Past (220)

Dit beeld schoot ik ooit in Belfast. 'Fancy a shag?' staat er op haar speldje - maar dat zag ik later pas.

Oeh, ah, Alteria!

Een beschuitje met haar eten zit er niet in, vrees ik. Dan maar genoegen nemen met haar optreden op 13 december in de Zoetermeerse Boerderij. Ook lekker.

Blast from the Past (219)

Tien jaar geleden was ik voor de glossy SINT als, eh, Sint in Turkije. Dat was afzien.

Luistertip: Tommy Bolin

Ja ja, natuurlijk is dit een plaat uit 1975, maar vandaag is het op de kop af 43 jaar geleden dat Tommy overleed en dat leek me een goeie aanleiding om dit album weer eens onder de aandacht te brengen. Temeer daar er inmiddels beter geproduceerde versies voorhanden zijn dan destijds. Neem The Ultimate Teaser (ook op Spotify), dat eindelijk het geluid heeft dat dit meesterwerk verdient én voorzien is van briljante outtakes, met als hoogtepunt een bijna 14 minuten durende versie van Wild Dogs, dat culmineert in een furieus duel tussen gitaar en bas. Voor de eeuwigheid!

Vergeten voetballers (5) Guido Pen

Van het concertfront

Ja ja, als ik vooraan had gestaan dan had ik misschien aan haar imposante togus kunnen zitten, toen ze na haar opkomst door de zaal 'very unsexy' het podium op klom. Maar nu kon ik tenminste af en toe wegglippen richting cocktailbar (!), voor een overheerlijke pina colada. En dat was dan uitsluitend vanwege die pina colada, want Beth Hart zelf hield de aandacht volledig vast, eergisteren in Afas Live. Dit ondanks het overdreven reli-sausje dat ze af en toe over haar praatjes goot. Wat blijft staan, is dat dit welbeboezemde bühnebeest weer een dijk van een optreden gaf, met aan het eind de meest indrukwekkende uithaal die ik ooit in een concertzaal heb gehoord. Heerlijk wijf.

Blij Bomen! gedenkt...

...Ramses Shaffy, die vandaag tien jaar dood is.